*Rosa*

 Dziś wraz z dyrektorem ruszyłam pod Wrzeszczącą Chatę, gdzie był już profesor Lupin. Uśmiechnęłam się do niego delikatnie i spojrzałam w niebo. Księżyc zakryły chmury. 

- No to zaczynamy - westchnęłam, a profesor przytaknął i wszedł do środka przez przejście pod Bijącą Wierzbą

 Ja zostałam na dworze. Ze środka usłyszałam skomlenia i wiedziałam, że właśnie trwa przemiana. Gdy usłyszałam wycie zamknęłam oczy i skupiłam się. Erazm miała racje, spał. Wniknęłam w niego i spostrzegłam wszystko jego oczami. Nie to nawet nie był zwykły sen. On śnił na jawie. Wilkołak próbował mnie wyprzeć z umysłu. Długo musiałam z nim wojować. 

- Spokojnie, no już cicho - uspokajałam go nie wiedząc czy mówię na głos czy w myślach

 Wilkołak delikatnie się uspokajał. Ale wciąż kręcił głową. Jeszcze długo mi zajęło nim całkowicie mi się poddał. 

- Wypuście go - powiedziałam 

- Jesteś pewna? - usłyszałam pytanie

 Przytaknęłam i wciąż patrzyłam na wszystko oczami wilka. Widziałam jakiegoś człowieka, który otwiera drzwi. Przez chwilę wilkołak chciał go zaatakować, ale go uspokoiłam. Spróbowałam poruszać się nim i mi wychodziło. To było dziwne doświadczenie. Jakbym bawiła się zabawką, a przecież mam w rękach dzikie zwierze. Widziałam świat jego oczami, słyszałam wszystko jego uszami, czułam to co on. Nawet ból, czy strach. W końcu zobaczyłam dyrektora i mnie. Wilkołak zawył. Pobiegłam nim w las. 

- Rozalio przywołaj go tu - usłyszałam, ale nie chciałam tego robić

- Niech pan poczeka. Trzeba dać mu się wyszaleć - uśmiechnęłam się 

 Całą noc panowałam nad nim. W końcu poczułam, że się budzi. Przyprowadziłam go przed siebie i opuściłam sen, który natychmiast się skończył. Wilkołak przemienił się, a ja nie mogłam się powstrzymać i podbiegłam przytulić profesora. 

- Udało się! - krzyknęłam szczęśliwa, a on patrzył na mnie zmęczonym wzrokiem i uśmiechnął się lekko 

 W końcu dyrektor wziął profesora do pielęgniarki, a ja wciąż szczęśliwa pobiegłam do wierzy Krukonów. Wbiegłam do dormitorium i wskoczyłam na łóżko Annabeth.

- Udało się! Wstawaj! - budziłam dziewczynę 

- Co się udało? - ziewnęła

- No zawładnięcie wilkołakiem podczas pełni - uśmiech nie schodził mi z twarzy 

- To gratulacje - odparła i wstała zaczynając zbierać rzeczy, a ja ziewnęłam - Idź lepiej spać

- Masz racje - westchnęłam i wskoczyłam do łóżka nawet się nie przebierając 

 Zasnęłam. 

*Ann*

 Gdy dziewczyna zmrużyła oczy westchnęłam. Co za dziewczyna? Przebrałam się i ruszyłam na śniadanie. Idąc korytarzem zobaczyłam Erazm. Podeszłam do niej.

- Hej - uśmiechnęłam się, a ona spojrzała na mnie

- Ta, cześć - odparła chłodno

- O co chodzi? - spytałam

- Jak jej poszło? - spytała natychmiast

- Ej! Spokojnie - spojrzałam na nią zaskoczona

 Erazm nie zachowywała się tak. Może i była zimna, ale zawsze zachowywała takt, a teraz zachowywała się po prostu inaczej.

- Hej Ann - usłyszałam głos i odwróciłam się 

 Stała tam Erazm. Druga Erazm. Odsunęłam się od obu. Gdy spojrzały na siebie ta druga cofnęła się o krok. 

- Mama? - spytała, a ja sięgnęłam po sztylet 

- Cześć córciu - uśmiechnęła się, a Erazm przybrała pozycję bojową

- Już wiem, gdzie zniknęła moja szata - warknęła i już po chwili obie zniknęły mi z oczu zostawiając dookoła śnieg

- Ann co się stało? - usłyszałam pytanie i odwróciłam się 

 Zobaczyłam Harry'ego, Hermionę i Rona. 

- Erazm odwiedziła matka - odpowiedziałam i pobiegłam w stronę z której biło największe zimno 

 Czarodzieje pobiegli za mną. Już po chwili wybiegłam z zamku. Na błonach trwała już walka. Matka vs córka. Erazm spojrzała w moją stronę i już po chwili zobaczyłam jak jej matka wyczarowuje sopel lodu i celuje w córkę. 

- Erazm! - wrzasnęłam, a dziewczyna zrobiła tarczę z lodu

 Już po chwili obie walczyły, a ja nie miałam nawet szansy się zbliżyć. Patrzyłam tylko jak dwie równe siły biją się już po raz drugi. W końcu obie bezsilnie opadły na ziemię, a ja podbiegłam do Erazm, którą rozpoznałam tylko po stroju. Nawet nie zauważyłam kiedy Chione zniknęła.

- Harry pomóż mi zabrać ją do pani Pomfrey - poprosiłam