Het was winter toen Thomas stierf.

Hadrian bezocht zijn graf elke dag, en sprak met hem alsof zijn geest hem kon horen vanuit de onderwereld. De idioot.

Zelfs vanaf haar plek op de tribune bij de Fates zag Persephone zijn tranen bevriezen in de kou. Zijn eigen fae sprookjesprins, dood in de grond.

Persephone keek toe hoe Hadrian een kaars aanstak naast het graf, zoals een roofdier kijkt naar zijn prooi. Ze had gewonnen. Thomas was een onderdaan van haar man geworden, maar Hadrian was gebonden aan de wereld van haar geliefde lente. Ze had ware liefde overwonnen, ze had Hadrian veroordeeld tot een lot erger dan de dood.

Ze voelde zelf iets in haar ogen prikken, maar kon niet plaatsen wat het was. Ze probeerde er genoegdoening in te herkennen, maar wist dat dat het niet was.

Het was verdriet, hoe erg ze het ook probeerde te ontkennen.

Verdriet voor een verloren ziel, verdriet voor de scheiding van twee geliefden.

In het begin stadium van haar ontvoering was ze zelf immers afgesloten geweest van haar moeder, Demeter. Er bestaat geen erger lot dan die eenzaamheid.

Misschien had ze naar Hades moeten luisteren toen hij haar probeerde te kalmeren.

Misschien had ze Hadrian met rust moeten laten nadat hij haar had beledigd, ergens in een ver verleden. Maar ze belastte zichzelf niet verder met zulke gedachten. Gedane zaken namen geen keer.

Toch voelde ze in haar botten dat dit niet het einde was. Hadrian zal een audiëntie aanvragen met haar, om zich te herenigen met Thomas. Ze kon het voelen. Daar had ze de Fates niet voor nodig.

De Fates staarden haar aan toen ze opkeek. Clotho bood haar de vegetarische hamburger aan die Hermes had bezorgd vanuit de toekomst als onderdeel van een experiment. Persephone nam het dankbaar aan en plofte op de grond.

“Sorry nog,” zei ze tussen een paar happen door, “van dat oog en alles.”

Atropos staarde haar intens aan terwijl ze een levensdraad doorknipte. Alsof ze zich voorstelde dat ze iets anders doorknipte.

Persephone had de beslissing al gemaakt toen ze Hadrian het graf zag graven voor Thomas. Wanneer hij haar riep, zou ze hem een audiëntie geven. Ze zou hem zelfs een kans geven. Een onmogelijke kans was beter dan geen enkele kans, zou ze hem vertellen. Ze had altijd al een zwak gehad voor romantiek.

-

Geschreven door JuniperRiverz