De gemoederen waren aan het oplopen, het was zelfs te merken hier ver van de grote steden. Er zou oorlog komen, iets dat Adriaen niet erg verbaasde. Die stomme Engelsen konden niet zonder.

Adriaen was op een ronde om zijn strikken te controleren toen hij de jongeman tegenkwam. Hij was een jaar of twintig en droeg te mooie kleding om van hier te zien. Een gelukzoeker.

"Hello sir, could you be so kind to tell me the way to Philadelphia, please?"

Het was maar goed dat Adriaen de Engelse taal had geleerd in de afgelopen eeuw, anders had hij geen woord van de jongeman kunnen verstaan.

"Je bent ver van huis als dat je doel is. Waar kom je vandaan dat je zo verdwaald bent?"

-

De jongeman die Eugenio heette, bleek inderdaad een rijkeluiszoon te zijn. Hij was van plan fortuin te maken in de nieuwe wereld maar was afgezet door zijn gids en achtergelaten in de wildernis.

Adriaen wilde de jongeman eigenlijk niet meenemen naar zijn blokhut, maar kon de knul ook moeilijk achterlaten. Een compromis werd gesloten. Eugenio zou zichzelf opfrissen en dan door Adriaen begeleidt worden naar de eerste de beste grotere plaats.

De plannen werden vrij snel aangepast. Ongeveer op het moment dat Adriaen Eugenio voor het eerst goed kon zien en te horen kreeg dat de Britten op hun donder hadden gekregen bij de Slagen van Lexington en Concord.

Als de Britten op hun donder kregen was Adriaen van de partij.

Hij wou daarom dan ook iets langer met Eugenio optrekken dan hij in eerste instantie van plan was.

Adriaen opende zijn mond op aan Eugenio te vragen of hij hem verder kon begeleiden. Toen Eugenio fris gewassen tussen de bosjes vandaan kwam en Adriaen's hart stil stond.

Eugenio zag er niet bijzonder uit, hij was knap maar van het soort dat je overal tegenkwam. Zijn pikzwart haar dat in korte golven zijn hoofd omlijnde en gevoelvolle donkere ogen spraken van zijn Spaanse wortels.

Het was het gezicht van de jongeman die Adriaen's thuis in Naarden was binnen gestapt en zijn wereld voorgoed had veranderd.

-

Eugenio was geen onsterfelijke, maar leek het evenbeeld van een van zijn voorvaders. Zijn familie was op een gegeven moment naar Engeland gevlucht en had daar fortuin gemaakt. Een paar strategische huwelijken verder en Eugenio, als enigste kind, was de erfgenaam van een landhuis.

Hoe Eugenio het ooit voor elkaar had gekregen om zijn ouders te overtuigen hem naar de nieuwe wereld te laten gaan, begreep Adriaen niet. Hij vermoedde dat Eugenio eerder was weggelopen dan losgelaten.

Dat was de doorslag geweest voor Adriaen. Dit kind zou in zijn eentje omkomen tenzij iemand met iets meer verstand hem onder zijn hoede zou nemen.

"Knul, ik zal je naar Philadelphia brengen, maar verwacht niet te veel van de stad. Als je echt je fortuin wil maken, zonder goede connecties te hebben, kan je beter in het achterland bij mij blijven."

De jongen dacht lang en hard na, zijn gerimpelde voorhoofd deed hem veel ouder lijken dan hij daadwerkelijk was.

"Deal, ik blijf bij jou en wordt je leerling."

Dat, was nou ook weer niet de bedoeling. Eugenio kon niet onbeperkt bij Adriaen in de buurt blijven. De knul had lang genoeg in zijn eentje overleefd om Adriaen binnen een paar jaar door te hebben.

Wel, dat was een probleem voor een latere dag.

"Een vraagje nog, sir. Wat kan ik u noemen?

"Hadrian, Hadrian Lieve Arch."

-

In de zeven jaar na die eerste ontmoeting, werden Eugenio en Adriaen onafscheidelijk.

Hoewel ze in eerste instantie in de blokhut woonden, vertrokken ze na de eerste winter naar oosten richting de zee. Adriaen had er minder moeite mee om zijn zelfgemaakte thuis achter te laten. In het ene jaar dat hij er samen had geleefd met een ander was het meer als een thuis gaan voelen dan ooit te voren.

Daarom vreesde hij het vertrek niet, elke plaats waar hij zou wonen samen Eugenio zou als thuis aanvoelen.

De spanningen tussen de Amerikanen en Engels gezinden waren ondertussen steeds hoger opgelopen. En hoewel zowel Adriaen als Eugenio neutraal probeerden te blijven, werd de keus vaak voor hun gemaakt.

Het liefst wou Adriaen de Amerikanen steunen, iedereen die de Engelsen bevocht stond hoog bij hem aangeschreven. Helaas was die keus nu niet zo makkelijk meer. Eugenio had nog steeds een huis en familie in England, plus een niet klein accent. Iedereen die hem ontmoette ging er onmiddellijk van uit dat hij de Engelsen steunde.

Dat was ook de reden dat Eugenio Adriaen vroeg om hem van zijn accent af te helpen. Hij hield ervan hoe zijn woorden klonken, maar vond het belangrijker dat het Adriaen niet in gevaar bracht.

Ze slaagden er tot op zekere hoogte in. Eugenio klonk nog steeds Brits, maar het posche accent dat hem eerst als gegoede klasse verraadde was hij kwijt.

De gemoederen liepen zo erg op dat Eugenio zelfs zijn testament veranderde. Hij had er een opgesteld toen hij Engeland verliet, maar nu de realiteit van een onverwachte vroege dood werkelijkheid was geworden, wilde hij hem veranderen.

'Mocht ik Eugenio White overlijden voordat ik getrouwd ben of kinderen heb. Zal mijn volledige erfenis overgedragen worden aan een zekere Hadrian Lieve Arch.

Dit testament overschrijft alle eerdere gemaakte versies.

27 januari, 1782'

Daaronder hadden beide hun handtekening gezet. Alles wat van Eugenio zou worden zou bij zijn overlijden van Adriaen worden.

Adriaen had uitvoerig geprobeerd om Eugenio eruit te praten, maar slaagde er niet in om hem van gedachten te doen veranderen. Als Eugenio eenmaal iets in zijn hoofd had kon je het er met geen moker uitslaan.

Soms had die volharding hun geluk gebracht, maar soms ook bittere pijn.

Deze keer was alleen het tweede van toepassing.

-

Ze waren naar Yorktown gegaan om huiden te verkopen en waren tot laat in de avond op de markt gebleven. Er waren een aantal nieuwsgierige blikken op hun gericht geweest, waar ze verder geen aandacht aan hadden geschonken.

Iets wat ze wel hadden moeten doen.

De Britten hadden maar een paar maanden geleden hier een nederlaag geleden. Iets dat ze nog steeds moeilijk konden verkroppen.

Een persoon met een zwak Brits Engels accent trok negatieve aandacht van beide kanten.

Uiteindelijk waren het Britse soldaten die het tweetal in een steeg klem zette.

Adriaen wist, nee vreesde, wat er zou gebeuren. Twee tegen vijf was oneerlijk maar zou niet onmogelijk moeten zijn.

Hij had niet gerekend op de overmoed en adrenaline van de opgezweept soldaten.

Een trok er een mes en voordat iemand zelfs maar kon reageren was het tot aan het heft in Adriaen's zij verdwenen.

Het deed geen pijn.

Het bloedde zelfs niet.

Geen litteken zou overblijven.

Adriaen trok het mes uit zijn zij en hief het als wapen naar de soldaten. Voordat ze uit hun verbazing konden ontsnappen had hij er al drie dodelijk toegetakeld en een vierde gekreupeld.

Alleen de vijfde stond nog overeind. Nee, hurkte op de grond over het stille lichaam van Eugenio heen. Het bloed drupte van het tweede mes in zijn hand.

De man probeerde op te staan om zijn tegenstander aan te kijken, maar Adriaen gaf hem de kans daar niet toe.

Het mes dat even tevoren Adriaen's lichaam was binnengedrongen met de hulp van de man. Drong nu zijn eigenaar's lichaam binnen en bracht onherstelbare schade toe.

Het lichaam zakte in elkaar en landde op de grond luttele centimeters van Eugenio vandaan.

Adriaen knielde naast hem neer en legde zachtjes Eugenio's hoofd op zijn schoot neer. Er was niets meer voor hem te doen.

-

Nadat Adriaen de scherven van zijn wereld weer bij elkaar had geraapt, stond hij op en klopte het stof van zijn broek. De soldaten liet hij liggen waar ze waren ingestort, maar tilde voorzichtig wat eens Eugenio was op.

Het minste wat Adriaen voor hem kon doen was hem netjes begraven. Iets waar de politie niet op zou toezien. Een naamloos graf was alles wat hij dan zou krijgen.

Adriaen bracht het lichaam naar het ziekenhuis en dacht er net op tijd aan om zijn kleding om te wisselen. Daar werd Eugenio officieel dood verklaard en werd Adriaen gevraagd een formulier in te vullen met informatie over de overledene.

Toen dat klaar was verdween Adriaen weer de nacht in.

-

De Verenigde Staten van Amerika waren nu officieel onafhankelijk van Engeland. De Britten hadden de oorlog verloren.

Adriaen kon er geen genoegen uitputten. Na de dood van Eugenio was hij weer een in zichzelf gekeerde kluizenaar geworden. Ten minste dat was wat hij aan het proberen was toen de autoriteiten op zijn deur klopten.

Na de dood van Eugenio was hij officieel gezien de erfgenaam geworden van een Brits landhuis en heulde automatisch met de Engelsen.

Dat Eugenio's ouders het waarschijnlijk totaal niet met het testament eens waren deed er niet toe.

Dat Adriaen zelf niets met Engeland van doen wou hebben deed er niet toe.

In Noord-Amerika mocht hij niet blijven.

-

De reis op het stinkende, kreunend schip was minder vervelend dan de ontdekking dat zo goed als alle landen hun deuren gesloten hadden. Geen Engelsman kon het land nog uit. En met Adriaen op Britse bodem ging dat ook over hem.

Met geen enkele andere optie in het vooruitzicht besloot Adriaen om de ouders van Eugenio te ontmoeten. En als ze het nieuws nog niet hadden ontvangen hen te vertellen dat hun zoon niet terug zou komen.

Hij kwam op tijd aan om de afscheidsdienst in de parochie mee te maken. Daar werd ook duidelijk dat Eugenio's ouders al over zijn vroegtijdige overlijden heen waren. Ze hadden ook een nieuwe erfgenaam benoemd om het landgoed veilig te stellen van de onverlaat die in Eugenio's testament werd genoemd.

Adriaen bleef niet rondhangen in dat dorp of Somerset zelf. Hoe verder hij van Eugenio's oorspronkelijke thuis vandaan kon komen hoe beter.

Ten minste dat was hij van plan. Een klein dorpje net over de grens van het volgende graafschap trok zijn aandacht.

Amesbury hield Adriaen's aandacht vast op een manier zoals geen enkele plaats ooit eerder had gedaan.

Hier moest hij zijn.