CHAPTER TWENTY-TWO | END WITH US

Lauren

MALALIM akong nag-iisip habang nakatingin sa magandang view ng Slovenia. Isa sa mga bansa na gusto kong puntahan ngunit hindi ko na nagawa dahil sa pagiging abala sa buhay. Dealing with different problems that I alone experiencing. Ritter is not aware about it and I have no plans of getting him involve. The past few days has been cruel to him and if I can do anything, I surely do to lift up the burdens on his shoulder.

"Lauren, I'm hungry." It's more of a command, not a statement. It's like she's saying, you're doing nothing, so better prepare something to eat in the kitchen.

Malalim akong huminga saka marahang sinara ang aking laptop.

"What do you want to eat?" tanong ko kay Iona.

Marahan akong tumayo at dinampot ang mga nagkalat na laruan ni Iona sa sahig. It's weekend and here I am spending my entire day off with Iona. Ewan ko na lang talaga kung hindi pa kami maging close ng batang ito. The other side of my brain telling me that we're hopeless case. But everytime I'm thinking about us being a hopeless, I can't help but to think about Ritter too.

Anak niya itong pilit ko pinakikisamahan. Kaya sa ayaw at sa gusto ko, kailangan ko pakisamahan ang batang ito kahit ubod ng pilya at kulit.

"I want to orange juice." She's looking for items that's not available at home. Nainom ko na iyong huling isang baso ng orange juice kanina at napaka-timing naman talaga ng batang ito.

"We ran out of orange juice. Let's buy outside."

Sinipat ko kung anong oras na at nang makita ko na malapit na umuwi si Ritter, bigla akong ginanahang kumilos. Naglahad ako ng kamay kay Iona ngunit imbis na kuhain niya'y nilagpasan lang ako at nauna pa sa labas. Mas natuto akong magdasal ngayon dahil kay Iona at sa ugali niyang reflection ng ugali ko noon.

Sinundan ko na siya bitbit ang aking wallet at cellphone. I made sure that I lock the doors before leaving with Iona. Hinayaan ko siya maglakad mag-isa dahil ayaw naman niya magpahawak sa akin. Hindi ko na lang winaglit ang tingin ko sa kanya para 'di kung saan magpunta. Malapit lang naman iyong convenience store sa bahay ni Ritter kaya naglakad na lang kaming dalawa.

"I will buy chips and biscuits." Deklara ni Iona nang makapasok kami sa loob ng convenience store. Binati kami ng staff na nginitian ko lang saka sinundan na si Iona bago pa siya manggulo ng mga stocks sa shelves. Tinulungan ko siya buhatin ang mga kinuhang pagkain bago tumungo sa fridge para kumuha ng orange juice.

"You mean, Lauren Ricaforte? That ex-convict is your brother's new girlfriend?" Natigilan ako nang marinig ang aking pangalan na pinag-uusapan ng dalawang tao. "You're brother should be careful. What if she'll harm your niece?"

Another judgment without knowing me first.

Kailan pa ako nanakit ng bata? Kahit nakakainis si Iona, hindi ko siya pinagbuhatan ng kamay. Sinasarili ko lang ang inis na nararamdaman ko sa bata.

"Ritter is too blind to see that,"

Gusto ko na komprontahin kung sino 'man iyong nagsasalita ngunit huli na dahil nakita ko na palabas na sila. I'm one hundred percent sure that it's Cady again. Iyong pagkakalat niya ng mga maling imporamasyon ay sumosobra na talaga. I think in God's time I have to confront her again.

"What are you doing there, Lauren?"

Tumingin ako kay Iona. "Nothing. Are you done buying your food?"

"Yes,"

"Good. Let's go home now."

Sa pagkakataon ito, hinawakan ni Iona ang kamay ko at magkasabay kaming tumungo sa cashier para magbayad. Iniisip ko pa rin ang mga paninirang narinig ko. Hanggang sa makauwi ay iyon pa rin ang iniisip ko at halos hindi ko na nga namalayan na dumating na pala si Ritter.

"Where did the two of you go?" tanong sa akin ni Ritter. Halos magkasunod lang kami dumating at inaayos ko pa ang mga binili ni Iona.

"She wanted orange juice, but I drank the last of it, so we bought two bottles outside." Tumango-tango si Ritter saka niyakap ako mula sa aking gilid. "How's your day?"

"Tiring but since you're here, your presence ease it." Ngumiti ako at marahang kinalas ang kanyang yakap nang buhatin ko iyong dalawang bote ng juice na binili namin sa labas. "What do you think about us taking a vacation? Only the two of us this time."

"What about Iona? Where are you going to leave her?"

"With mom?" Umiling ako.

As I kept on fearing the unknown, I cannot sacrifice the good relationship I have with Iona. Medyo okay na kami kahit kung minsan ay ayaw niya sumunod sa akin. Gusto ko na pagtibayin ang relasyon naming dalawa at makita ni Iona na hindi ko siya sasaktan.

"I told you, your Mom and I are a hopeless case. I cannot sacrifice the good state of my relationship with your daughter just because we want some time alone."

"I already told you not to be bothered by Mom."

Paano? Paano ko gagawin iyon kung kailangan ko siya lagi pakisamahan bukod sa anak mo?

Pinili ko na huwag iyon sabihin at manahimik na lang. Ito na naman ang pag-aawayan naming dalawa. I'm the only one fearing the unknown ever since we started this relationship between the two of us. The connections between Ritter and me were genuine, unlike the other relationship I went through before. But these feelings of not being enough or too much for someone like him keep creeping into my veins, running through my brain.

Paano ko ba maalis ito? Hindi pa yata ako handa sa ganitong klase ng relasyon.

"You're making my Dad wait and disappointed all the time." Inirapan ako ni Iona saka tumakbo siya pa-akyat sa second floor ng bahay.

Hindi pa nga natatapos ang isang problema, may panibago na naman. Kailan ba matatapos ito?

Akala ko noon, sasaya na ako pag binago ko na ang sarili. Then, Ritter happened as well as his crazy lineage and a lot of revelations. How will I going to continue redeeming myself when these all shit kept on happening without further notice? Is this some kind of challenge that I have to face alone? Napakahirap magbago kapag ganito na ang daming hadlang sa aking paligid!

KINABUKASAN, maagang kinuha ni Julia si Iona sa bahay para isama sa church service at charity works ngayong araw. It's Sunday and my parents invited us to attend a holy mass with them. Tahimik lang kami ni Ritter habang nasa biyahe papunta sa local church kung saan namin kikitain ang mga magulang ko. Kagabi pa kami hindi nag-uusap at alam ko na mali na ang nangyayari. Hindi ko alam kung ako ba ang dapat na unang mag-sorry o siya.

Wala pa rin kami kibuan hanggang sa marating na namin ang simbahan. I greeted my parents and Ritter did the same too. Ang buong akala ko'y hindi mapapansin ng mga magulang ko ang hindi namin pagkikibuang dalawa ni Ritter. Nagkamali ako at masyado nila akong kilala para paghinalaan na si Ritter ang nag-umpisa ng away.

"There's no perfect relationship nor family without exercising forgiveness. Stop trying to be perfect in anything when you cannot. Don't be too harsh on yourself, Lauren. Learn to forgive and love yourself fully." Dad said to me while we were entering the church.

Napatingin ako kay Ritter na kasalukuyang kausap ni Mommy. Close siya sa pamilya ko hindi dahil nagta-trabaho siya sa mga ito, kung 'di dahil nahuli niya ang kiliti ng mga ito. Assuring my parents that I will be loved and protected no matter what happen is one of their main concerns. Lagi nila sinasabi na hindi nila nagawa iyon noon kaya ako naligaw ng landas. Pakiramdam ko na hindi naman totoo kasi choice ko iyong nagawa ko at pinagsisihan ko naman na.

After the mass, we decided to eat brunch in a nearby restaurant. Mga kung ano-anong topic lang pinag-usapan namin at mostly ay tungkol sa football at basketball. Nang matapos kami ay nagpaalam na kami ni Ritter na aalis na. Pumayag ako na sumama sa kanya sa bakasyon na siyang inalok niya sa akin kahapon. Hindi ko alam kung saan kami pupunta pero nakaramdam ako ng excitement kahit papaano.

Ito ang unang beses na lalabas kami as boyfriend-girlfriend na hindi kasama si Iona. Ito din iyong isa sa mga araw na pinakahihintay ko. Iyong normal na date, late night walks, road trip na in-expect ko na gagawin namin noong una. I can't help myself but to feel the air kissing my skin, dancing my hair.

"Where are we going?" tanong ko kay Ritter.

"Coney Island. Let's watch the sunset together."

"Aren't you going to work tomorrow?" I asked

"Nope. We'll stay there until tomorrow night." Mukhang balak niya talagang lubusin ang araw na ito na kasama ako.

"Ritter,"

"Lauren,"

I smiled.

"About yesterday, I'm sorry. I got carried away by the unexplainable fear inside my head. I'm trying my best so your Mom accepts me finally."

Iyon talaga ang gusto ko na mangyari simula palang pero maraming natakbo dito sa utak ko na kung ano-ano kaya naghalo-halo na. It's hard to go on with life you unsolve arrears to anyone. Lalo na kapag malapit na tao pa sa pinakamamahal ko. Things changes and people did too. Kaya ko magbago at nagagawa ko siya pero may pagkakataon talaga na susubukin ako gaya ng nangyayari ngayon.

"Stop thinking about it, Lauren. Today, it will be all about us. And again, you don't need to be perfect to deserve me. Being yourself is one of the characteristics that I like about you." Ginagap niya ang aking kamay at masuyo iyong inangat upang halikan ang likod. "I will love you, whoever you are. Your past doesn't matter to me, and I'll continue proving that you're lovable, Lauren. You deserve to be loved more than you ever know."

"Thank you, Ritter." We both smiled and talked randomly while heading to Coney Island.

Stunned was an underrated adjective to describe Ritter's penthouse with the view of the beach, Luna Park, and Manhattan Skyline. Masyadong crowded sa beach dahil Sunday ngayon kaya dito na lang ako dinala ni Ritter. I think he placed all his investments in properties, minus the massive floor-to-ceiling window that's not child friendly.

Mas maraming edges ito kumpara sa bahay niya ngayon at masasabi agad na kung sino 'man ang nakatira dito ay tiyak na walang balak magkapamilya.

"Not an ideal place for a family to stay, so I planned to sell this and buy another in the countryside." Tiningnan ko si Ritter saka nginitian siya. Gusto niya talagang ituloy ang plano niya na bumili ng property gaya ng rest house na binisita namin noong nakaraan lamang. "I found few interested buyers, and one of them wants to double the price."

"This is a nice place but you're right. This is not an ideal place for a family to live. I'm sorry that you have to give up this sooner or later." Pangalawa pa lang ito sa mga bagay na binitawan ni Ritter para lang makabawi kay Iona at sa mga panahon na inakala nitong kapatid siya ng bata.

"It's okay. Family comes first and I don't want to endangered my child's life." Lumapit ako sa kanya saka marahang hinaplos ang kanyang pisngi. "Like you, I'm trying my best to make it with you and Iona."

Ritter is still a happy go lucky type of guy but he knows his priority well. Madalas siyang busy pero gumagawa siya ng paraan para makabawi hindi lang kay Iona kung 'di para sa akin. Alam niya ang mga concern ko lalo na iyong mabibilis na pangyayari sa pagitan naming dalawa.

"Do we have visitor?" tanong ko nang marinig ang doorbell na tumutunog.

"I'll get the door. Wait for me in the kitchen,"

Sinunod ko siya at hinintay nga sa kusina. Lalo akong namangha nang makapasok na ako sa pinaka-loob. Ganito pala ito kalaki kaso hindi nga siya ideal para sa mga katulad namin na bubuo ng pamilya. Wait am I considering now having a family with Ritter?

"Who's that Ritter?"

"The flowers I ordered."

"Flowers?" Maang akong tumingin sa kanya nang i-abot niya iyon sa akin. "For what occasion? Is it our monthsary already?" Nagdesisyon kami noon na huwag magcelebrate ng mga monthsary dahil hindi naman kami teenager na. But I guess, he could not let it pass.

Want to court you, even if we're already in a relationship."

"Why?" Ang weird pero dahil sa ginawa niya'y naibsan nang konti ang takot ko. I still fear the unknown but not as much as I feared it before. Ritter's assurance will be enough for me.

"Because it never ends with a yes, Lauren. I have to continue proving to you that I can always give you the love you deserve. I have to continue showing you that everything will end with us..."