Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

<<Δεν σου έδωσα καμία εντολή να κάνεις κάτι τέτοιο, ηλίθιε!>>, φώναξε ο Μπρότζετ εξοργισμένος και κόλλησε την κάννη του όπλου στο πιγούνι του άντρα που είχε απέναντι του.

<<Κ-Κύριε, ε-εγώ...>>.

Δεν μπορούσε να ολοκληρώσει την πρόταση του, διότι η φωνή του έτρεμε και ψεύδιζε ασταμάτητα. Δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλα του και η καρδιά του έχασε έναν χτύπο, όταν το μέταλλο άγγιξε το δέρμα του και συνειδητοποίησε ότι μπορεί με βίωνε τα τελευταία λεπτά –ή και δευτερόλεπτα–, της ζωής του. Η επίγνωση αυτή άφησε μία πικρή γεύση στο στόμα του και το έκανε να ξεραθεί.

<<Δεν μιλάς, αν δεν σου δώσω εγώ άδεια!>>.

Ήταν έτοιμος να εκραγεί από τον θυμό του. Στόχευσε στο μπροστινό μέρος του ποδιού και πάτησε την σκανδάλη. Η σφαίρα έσκισε τον αέρα και διαπέρασε το δέρμα του άντρα, ο οποίος έπεσε στο πάτωμα ουρλιάζοντας. Δεν θα πέθαινε, όμως ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος, που θα υπέφερε για ώρες, μέχρι να δεχτεί την απαραίτητη ιατρική φροντίδα.

Παρόλα αυτά, κατάφερε να ξεστομίσει μερικές, σκόρπιες λέξεις, ενώ αγκομαχούσε. <Μα... Εντόπισα... Σκέφτηκα να...>>.

<<Δουλειά σου δεν είναι να σκέφτεσαι, αλλά να εκτελείς εντολές! Εγώ σου είπα να τους εντοπίσεις και να μας ενημερώσεις σχετικά με την τοποθεσία τους! Όχι να αναλάβεις πρωτοβουλίες!>>.

Του έριξε και στο άλλο πόδι. Μία κραυγή αντήχησε στο δωμάτιο, πιο δυνατή από την προηγούμενη και πιο σπαραχτική. Ο άντρας έκλαιγε με λυγμούς. Υγρές ραβδώσεις είχαν χαραχτεί στα μάγουλα του. Τα μάτια του γούρλωσαν από τον τρόμο, σήκωσε το κεφάλι του και αντίκρισε τις λίμνες αίματος που είχαν σχηματιστεί στα πόδια του.

<<Α-Αφεντικό... Νεκρή... Δεν...>>. Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει, γιατί μία γερή κλωτσιά στα πλευρά τον διέκοψε.

<<Δεν ήταν δική σου δουλειά να τολμήσεις ακόμα και να το σκεφτείς! Τώρα θα είναι πιο προσεκτικοί, εξαιτίας σου! Μόνο παρακολούθηση ήταν η υποχρέωση σου!>>.

Ο Μπρότζετ πέρασε τα δάχτυλα του μέσα από τα μαλλιά του και αναστέναξε. Κλότσησε το τραπέζι δίπλα του και ακούμπησε να δύναμη το όπλο στην επιφάνεια του. Έτριψε την ράχη της μύτης τους και έγειρε πάνω στον τοίχο, παλεύοντας ταυτόχρονα να βάλει τις σκέψεις τους σε μία τάξη, ενώ ο άλλος συνέχισε να βογγάει και να σπαράζει και να του προκαλεί τόσο εκνευρισμό, που με ευκολία θα τον σκότωνε ο ίδιος, αν δεν είχε πιο σοβαρά θέματα για να ασχοληθεί.

Γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω απηυδυσμένοε, καθώς οι κραυγές αυξάνονταν. Έκανε σαν μωρό ο πρώην εργαζόμενος του. Λογικό ήταν βέβαια, δεδομένου ότι είχε γίνει πολύ πρόσφατα μέλος της ομάδας και αυτήν ήταν η πρώτη αποστολή που του είχε ανατεθεί... Και πιθανότατα η τελευταία, αφού δεν ήθελε να έχει τα λάθος άτομα στην ομάδα του.

Κατευθύνθηκε προς την πόρτα και την χτύπησε τρεις φορές, δηλώνοντας το συνθηματικό. Αυτή άνοιξε ταχύτητατα και η Πάουντερ μπήκε στο δωμάτιο. Το πρόσωπο της έλουσε το αχνό φως της λάμπας, το μοναδικό πράγμα που διέλυε το σκοτάδι, και ανέδειξε τα υπέροχα, καστανά της μάτια.

<<Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις>>, της είπε και εκείνη έγνεψε θετικά, όσο αυτός έφευγε.

Αποφασίστηκα και μισός ζωγράφισαν τα χαρακτηριστικά της, όταν πλησίασε το κάθαρμα. Όχι μόνο παράκουσε τις εντολές του αρχηγού και επιχείρησε να κάνει περισσότερα από όσα του είχε δοθεί δικαιοδοσία, βάζοντας σε κίνδυνο την αποστολή, αλλά παράλληλα... Αποπηράθηκε να πάρει την θέση της ίδιας μέσα σε αυτήν.

Η Ίνγκριντ Κουνσέν ήταν δικιά της υπόθεση. Το να σκοτώσει έναν μάρτυρα που θα τους δημιουργούσε σίγουρα προβλήματα, ήταν δική της υπόθεση. Η Μπρότζετ είχε εμπιστευτεί αυτήν για την δουλειά. Το γεγονός ότι κάποιος άλλος προσπάθησε να πάρει την θέση της στο μυαλό και στην καρδιά του, να κερδίσει την εκτίμηση και τον σεβασμό του με τόσο άτιμο τρόπο, την είχε κάνει έξω φρενών.

Μετά χαράς θα έκανε αυτό που την διέταξε ο Μπρότζετ... Διότι κανείς δεν θα την αντικαθιστούσε. Ποτέ.

Έσκυψε από πάνω του και τον κοίταξε με ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Έτρεμε σαν το ψάρι από τον φόβο του. Την εκλιπαρούσε να το λυπηθεί, ξεφουρνίζοντας διάφορες δικαιολογίες, ελπίζοντας ότι θα άλλαζε γνώμη. Πίστευε πως επειδή ήταν γυναίκα, διέθετε παραπάνω ενσυναίσθηση. Όμως έκανε λάθος... Και έτσι, της έδινε περισσότερο κίνητρο να τον βγάλει από την μέση.

Της έδινε πολλές ιδέες η στάση του... Να καθυστερούσε το αναπόφευκτο, προσφέροντας του έναν αργό και μαρτυρικό θάνατο; Ή μήπως με τελείωνε μαζί του μία ώρα αρχύτερα, επειδή ο Μπρότζετ την χρειαζόταν στο πλευρό του;

Αμφιταλαντεύτηκε για λίγο ανάμεσα στις δύο επιλογές της, μέχρι που κατέληξε. Σηκώθηκε και πήγε προς το τραπέζι, αφήνοντας πάνω του την τσάντα. Έβγαλε από μέσα ένα πλαστικό ρόλο και το ξετύλιξε, αποκαλύπτωντας μία γκάμα εργαλείων, τα οποία χρησίμευαν σε βασανιστήρια.

Τελικά, διάλεξε ένα μαχαίρι. Είχε ιδιαίτερη προτίμηση σε αυτά.

Τον πλησίασε ξανά και τον γύρισε από την άλλη, μέχρι αυτός να την κοιτάζει κατάματα. <<Το πρόβλημα με εσένα είναι ότι δεν πειθαρχείς στους κανόνες. Από την αρχή είχα τις αμφιβολίες μου>>. Πίεσε την μύτη του μαχαιριού στον στέρνο του. <<Κρίμα που δεν θα έχεις την ευκαιρία να τους διδαχθείς από εκείνον>>. Τον έσκισε με το μαχαίρι προς τα κάτω. Το αίμα άρχισε να αναβλύζει και από αυτό το σημείο, σχηματίζοντας μικρά, κόκκινα ρυάκια στο σώμα του.

Το μαχαίρι τελικά στάθηκε στην σάρκα της κοιλιάς του. Τον άφησε να νομίζει για λίγα δευτερόλεπτα πως τα χειρότερα είχαν περάσει... Και εκεί που δεν το περίμενε, έχωσε την λάμα τόσο βαθιά, που τον έκανε να βγάλει μία ζωώδη κραυγή αγωνίας.

Ο σφυγμός της άρχισε να καλπάζει. Όσο θυμόταν ότι αυτό το κάθαρμα παραλίγο να πάρει την θέση της, η αυτοσυγκράτησή της χανόταν όλο και πιο πολύ. Κάτι σκοτεινό και παγωμένο ρίζωσε στην καρδιά της.

Τον κάρφωσε ξανά, αυτήν την φορά πιο κοντά στα γενετικά του όργανα. Βγήκε από μέσα του ένα απόκοσμο ουρλιαχτό και ακολούθησε ένα δεύτερο καθώς τράβηξε το μαχαίρι έξω.

Ένα κύμα οργής και πρωτόγονης ανάγκης την τύλιξε, φουντώνοντας την επιθυμία της να ξεσκίσει τα σωθικά του και να το τελειώσει γρήγορα. Διότι έτσι κι' αλλιώς, θα πέθαινε. Είχε ήδη χάσει πολύ αίμα. Καμία αναπλήρωση του και κανένας γιατρός γενικά, δεν θα τον έσωζε.

Άφησε κάτω το ματωμένο μαχαίρι και πήρε ένα ακόμα πιο μεγάλο και αιχμηρό αντικείμενο. Η οργή της θόλωσε εντελώς την κρίση και έτσι απλά, του έσπασε τα οστά του ενός ποδιού, απομονώνοντας το από το υπόλοιπο μέρος του σώματός του.

Οι ικεσίες του, δεν την συγκινούσαν καθόλου. Θα μπορούσε να περάσει όλη την υπόλοιπη μέρα, βασανίζοντάς τον. Ο Μπρότζετ είχε αδυναμία σε εκείνη. Εμπιστευόταν τυφλά εκείνη. Και όποιος πίστευε ότι υπήρχε έστω μία πιθανότητα να αλλάξει αυτό, θα βίωνε τις συνέπειες.

Ίσως και να το είχε κάνει, αν δεν επέστρεφε στο τραπέζι και δεν άκουγε από τον ασύρματο την φωνή του Μπρότζετ να της ζητά να παρουσιαστεί στο γραφείο του.

Ο ρυθμός της ανάσας της επιβραδύνθηκε.

Είχε γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και ήταν γεμάτη αίματα. Προσγειώθηκε στην πραγματικότητα και συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να τελειώνει γρήγορα με τον αλήτη απέναντι.

Η τρέλα της δεν είχε όρια. Όμως για τον Μπρότζετ, αυτό δεν αποτελούσε μειονέκτημα. Την ήθελε γι' αυτό ακριβώς που ήταν... Και δεν σκόπευε να τον απογοητεύσει.

Το κόκκινο χρώμα σταδιακά υποχώρησε από την όραση του. <<Είσαι τυχερός>>, του είπε και άρπαξε το όπλο που ο Μπρότζετ είχε αφήσει εκεί νωρίτερα.

Ήθελε να το τραβήξει στα άκρα, όμως είχε πιο σημαντικά προβλήματα. Γι' αυτό, σήκωσε το όπλο. Μετά από τρεις πυροβολισμούς, ο άντρας δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένας άψυχος σωρός από σάρκα.

Ύστερα, έφυγε από το υπόγειο και οι φύλακες έκαναν την υπόλοιπη δουλειά. Μάζεψαν το πτώμα και καθάρισαν. Μέσα σε δύο ώρες, το δωμάτιο θα ήταν λαμπίκο.

Ανέβηκε τα σκαλιά για το ισόγειο και προσπερνώντας μερικά άλλα μέλη, συνέχισε την πορεία της προς το γραφείο του Μπρότζετ. Διέσχισε το μακρύ διάδρομο με γοργό βήμα, ενώ παράλληλα καθάριζε με ένα πανί το αίμα από τα δάχτυλα της. Όσον αφορούσε αυτό πάνω στα ρούχα, δεν την ενδιέφερε. Πολλές φορές είχε εμφανιστεί μπροστά του έτσι, βρώμικη και μέσα στα αίματα. Αλλά δνε τον ένοιαζε. Δεν είχαν αξία τέτοιου είδους λεπτομέρειες γι' αυτόν.

Χτύπησε απαλά την πόρτα του και μόλις άκουσε την φωνή του, πέρασε μέσα.

Μπήκε στο δωμάτιο και έκλεισε πίσω της την πόρτα. Παρατήρησε τον χώρο γύρω της... Λίγα πράγματα θαύμαζε σε αυτή την ζωή. Την πατρική φιγούρα της και το γραφείο, στο οποίο κλεινόταν με τις ώρες.

Ήταν η προσωποποίηση του μινιμαλισμού. Η μονοτονία σε όλο της το μεγαλείο. Τα χρώματα δεν ήταν καθόλου έντονα. Τα έπιπλα ήταν απλά και μετρημένα, αλλά εντυπωσιακά και τοποθετημένα στα σωστά σημεία, οπότε ήταν λες και γέμιζαν τον χώρο. Η διακόσμηση αποτελούνταν μονάχα από τρεις πίνακες, οι οποίοι περιείχαν ασπρόμαυρες εικόνες.

Όλα στην εντέλεια... Κάπως έτσι φανταζόταν και τον δικό της προσωπικό χώρο εργασίας, όταν θα έπαιρνε την θέση σου.

Ο Μπρότζετ, που εκείνη την στιγμή μελετούσε κάτι έγγραφα, σήκωσε το κεφάλι του και την είδε. Εστίασε αμέσως την προσοχή του σε αυτήν, ξεχνώντας όλες τις υποχρεώσεις που υπήρχαν. Σηκώθηκε όρθιος και τα χείλη του τρεμόπαιξαν σε ένα μισό χαμόγελο, καθώς άνοιγε τα χέρια του, καλώντας την σιωπηλά να έρθει κοντά του. Εκείνη το δέχτηκε και ακούμπησε το κεφάλι της στον στέρνο του.

Η διάθεση του είχε φτιάξει σε σχέση με πριν, διότι πρώτον είχε λυθεί ένα πολύ σοβαρό ζήτημα και δεύτερον... Για άλλη μία φορά, του δινόταν να ζήσει κάτι τόσο τρυφερό με την κόρη του.

<<Όλα εντάξει;>>, την ρώτησε, αγγίζοντας τρυφερά τα μαλλιά της.

Εκείνη έγνεψε θετικά απομάκρυνε ελάχιστα το κεφάλι της από το στήθος του, για να μπορεί να κοιτάζει κατάματα. <<Ναι... Όλα καλά>>.

Βόλεψε μία τούφα καστανών μαλλιών πίσω από το αυτί της. Πρόσεξε την στεναχωρημένη έκφραση της και χάιδεψε τα μάγουλα της με τους αντίχειρες του. Το βλέμμα του σοβάρεψε. <<Τι έχεις, Πάουντερ; Γιατί είσαι τόσο θλιμμένη;>>

Δεν του απάντησε αμέσως. Πέρασαν πρώτα λίγα λεπτά σιωπής, προτού ανοίξει το στόμα της για να μιλήσει.} <<Σε απογοητεύω. Ξανά και ξανά. Κάνω ανεπίτρεπτα λάθη και το χειρότερο, δεν καταφέρνω να τα διορθώσω μετέπειτα. Κάποιος άλλος έφτασε πολύ κοντά στο να σκοτώσει την Ίνγκριντ Κουνσέν, ενώ εγώ έχω αποτύχει ήδη τρεις φορές. Ίσως δεν είναι το κατάλληλο πρόσωπο γι' αυτήν την δουλειά... Συγγνώμη>>, του είπε και κάλυψε το πρόσωπο με τις παλάμες της, παλεύοντας να συγκρατήσει τα δάκρυα της.

Διαισθάνθηκε τις φωνές να επιστρέφουν, κατηγορώντας την για όλες τις λάθος επιλογές που έκανε. Ένιωσε ένα κύμα θυμό να την τυλίγει. Να την καταπίνει και να την βυθίζει σε ένα γνώριμο σκοτάδι. Εκεί που ο πραγματικός κόσμος ήταν ένα ψέμα και το χάος ήταν η μοναδική αλήθεια που υπήρχε. Μία τρομακτική άβυσσος, από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει.

Τις άκουγε... Τις άκουγε να την προσβάλουν με τον χειρότερο τρόπο και να της δημιουργούν τόσο έντονο συναισθηματικό πόνο, που θα μπορούσε να την σκοτώσει.

Τα χαρακτηριστικά του Μπρότζετ μαλάκωσαν. Αναγνώριζε αυτήν την στάση πολύ καλά πια. Και δεν ήταν πάντα τα χάπια ο μόνος τρόπος για να την επαναφέρει στο παρόν.

Απαλά, τράβηξε μακριά τα χέρια της και με τα δάχτυλα του άγγιξε το πιγούνι της, αναγκάζοντας την να τον κοιτάξει. <<Θα σου το πω για πρώτη και τελευταία φορά. Δεν με νοιάζει πόσα λάθη θα κάνεις, που έως τώρα δεν έκανες κάποιο τρομερό. Απλώς δεν σε έχουν ευνοήσει οι συνθήκες. Ποτέ στο παρελθόν δεν χρειάστηκες παραπάνω χρόνο, αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Γιατί δεν είναι κακό, εντάξει; Αντιμετωπίζεις κάποιες δυσκολίες και θα τις ξεπεράσεις σύντομα, είμαι βέβαιος. Να ξέρεις πως δεν με απογοητεύεις. Ποτέ σου δεν θα το κάνεις. Σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη... Στο τέλος, θα κάνεις αυτό που πρέπει>>, αποκρίθηκε και την κράτησε σφιχτά από τους ώμους, σαν να φοβόταν ότι μπορεί να εξαφανιστεί από λεπτό σε λεπτό.

Η Πάουντερ ένιωσε να λιώνει όλος ο εσωτερικός της κόσμος. Τα σύννεφα που είχαν κατακλύσει το μυαλό της, διαλύθηκαν και έγιναν καπνός, τον οποίο έδιωξαν μακριά τα αληθινά και γεμάτα αγάπη λόγια του Μπρότζετ. Κάτω από το άγγιγμα, τα νεύρα της χαλάρωσαν. Τα πάντα δωμάτιο επέστρεψαν στην φυσιολογική τους μορφή και τα χρώματα απέκτησαν την κανονική του απόχρωση ξανά. Μπορούσε να αναπνεύσει ελεύθερα, χωρίς τον κόμπο που εμπόδιζε τους πνεύμονες της. Η καρδιά της βρήκε τον ρυθμό της και ο πανικός υποχώρησε σταδιακά, δίνοντας στην θέση του στην ψυχική ηρεμία. Έστω κι' αν αυτή ήταν προσωρινή.

Ο Μπρότζετ μειδίασε. <<Καλύτερα;>>

<<Ναι... Πολύ. Σε ευχαριστώ>>.

<<Δεν έχεις κανέναν λόγο να με ευχαριστείς. Είσαι οικογένεια μου. Και εγώ θα κάνω τα πάντα για την οικογένεια μου>>.

Ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό της. Μπορούσε να διακρίνει πόσο την επηρέαζαν αυτά που έλεγε. Και φυσικά, εννοούσε κάθε λέξη.

Την Πάουντερ δεν την ένοιαζε καθόλου η συμπεριφορά του απέναντι σε όλους τους άλλους... Την ίδια την θεωρούσε δικό του άνθρωπο και αυτό της αρκούσε.

<<Τώρα που το λύσαμε και αυτό... Νομίζω πως πρέπει να δώσουμε έμφαση στο ιδιαίτερο πρόβλημα μας, έτσι δεν είναι;>>, την ρώτησε και την οδήγησε στην άλλη άκρη του δωματίου.

Την έφερε μπροστά από τον πίνακα, στον οποίο είχε κρεμάσει όλα τα συμβάντα που αφορούσαν την Ίνγκριντ Κουνσέν. Όλες οι επιθέσεις, όλες οι απόπειρες για να την σκοτώσει η Πάουντερ και οι λεπτομέρειες τους, φαίνονταν ξεκάθαρα. Μέχρι και οι ημερομηνίες. Επιπλέον, ο Μπρότζετ είχε κολλήσει έναν χάρτη δίπλα από στον πίνακα και με μία κόκκινη κλωστή, της υποδείκνυε όλα τα μέση, στα οποία είχε πάει η Ίνγκριντ μέχρι τότε. Η τελευταία της τοποθεσία βρισκόταν κάπου κοντά στα σύνορα της Νέας Υόρκης με το Ρότσεστερ.. Εκεί που ο πρώην εργαζόμενός του ανέλαβε την πρωτοβουλία να σκοτώσει μόνος του την νεαρή εικοσιεξάχρονη.

Είδε την απορημένη της έκφραση και χαμογέλασε. <<Το έφτιαξα για εσένα, Πάουντερ. Το ξέρω ότι προτιμάς να δουλεύεις στον προσωπικό σου χώρο, όμως το εργαστήριο σου είναι λίγο πιο... Χαοτικό, σε σχέση με το γραφείο μου. Όποτε σκέφτηκα ότι μπορεί η τάξη να σε βοηθήσει, ώστε να προετοιμάσεις την επόμενη φάση του σχεδίου σου... Και να μην επαναλάβεις αυτά που πιστεύεις πως έκανες λάθος>>, της εξήγησε και την άφησε να κάνει μερικά βήματα μπροστά, για να παρατηρήσει το θέαμα.

Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος, θα του είχε φωνάξει, εκνευρισμένη που την υποχρέωνε να δουλεύει έξω από τον χώρο της... Αλλά γνώριζε πως ο Μπρότζετ το έκανε για καλό.

<<Όλα αυτά... Για εμένα;>>

Τα φρύδια του ανασηκώθηκαν. <<Γιατί σου κάνει τόση εντύπωση; Προκειμένου να σε διευκολύνω, θα κάνω τα πάντα>>.

Δεν μπόρεσε να συγκρατήσει ένα μειδίαμα. <<Το εκτιμώ αφάνταστα... Όμως ξέρω ότι δεν σου αρέσει να έρχονται άτομα στον προσωπικό σου χώρο. Εδώ, που κρύβεις σημαντικά πράγματα. Δεν επιθυμείς κανέναν εδώ μέσα>>.

Του ξέφυγε ένα γελάκι, καθώς έβαλε το χέρι του στον ώμο της. <<Εσύ δεν είσαι ο κανένας. Πράγματι, δεν μου αρέσει να έρχεται κάποιος εδώ, χωρίς την άδειά μου. Όπως σου είπα, σου έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Μα αυτό δεν ισχύει για όλους όσους έχω στην ομάδα μου. Ο καθένας θα μπορούσε να με προδώσει, με τον χειρότερο τρόπο. Και το πρώτο μέρος που θα ψάξει να βρει στοιχεία, είναι εδώ... Τώρα, μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα ότι ένα ακόμα ζευγάρι μάτια θα έχει τον νου του, για να μην με κλέψει κανείς>>, της είπε και της έκλεισε το μάτι παιχνιδιάρικα.

Το στήθος της Πάουντερ φούσκωσε από υπερηφάνεια, αλλά φρόντισε να μην δείξει τον ενθουσιασμό της. Ένα από τα πράγματα που της είχε επίσης διδάξει ο Μπρότζετ οχτώ χρόνια τώρα, ήταν η ικανότητα να μετριάζει αυτά που νιώθει... Τουλάχιστον, στις περιπτώσεις που είχε η ίδια τον έλεγχο των συναισθημάτων της και δεν κυριαρχούσαν οι δαίμονες, οι οποίοι τις προξενούσαν πόνο και δυσάρεστες, σκόρπιες αναμνήσεις.

<<Με τον φίλο μου πώς τα πας; Σε βοηθάνε καθόλου οι συνεδρίες μαζί του;>>

Η Πάουντερ δάγκωσε νευρικά το κάτω χείλος. Έβαλε γρήγορα το μυαλό της να δουλέψει, να σκαρφιστεί κάποια δικαιολογία. Μπορεί να του έλεγε τα πάντα, όμως για κάποιον λόγο, της φαινόταν περίεργο να μοιραστεί μαζί του αυτό το συγκεκριμένο μυστικό. Άλλωστε, ήταν βέβαια πως συζητούσε μαζί με τον φίλο του για την πρόοδο της, όταν εκείνη ήταν απούσα. Ευτυχώς, είχε φροντίσει να πει κάποια πράγματα στον ψυχίατρο της ομάδας, κρατώντας τις λεπτομέρειες για τον εαυτό της.

Θα του μιλούσε, όταν ξεκαθάριζε μεσα της ποίοι εφιάλτες ήταν παραπλανητικοί... Και ποιοί της έλεγαν αλήθειες.

Γύρισε προς το μέρος του. <<Ναι, πολύ>>.

Κάρφωσε το βλέμμα του στο δικό της. Αντιλαμβανόταν πότε του έλεγε ψέματα και πότε αλήθεια. Στο κάτω κάτω, εκείνος της έμαθε όλες τις τεχνικές. Παρόλα αυτά, δεν της έλεγε τίποτα. Δεν ήθελε να την πιέσει, αλλα να την οδηγήσει στο σημείο να εκφράσει μόνη της αυτά που ένιωθε Έτσι, διατηρούσε την ισορροπία στην σχέση τους και μπορούσε να την κατευθύνει προς τα εκεί που ήθελε... Προς τα εκεί που πίστευε ακράδαντα ότι ήταν ο σωστός ο δρόμος.

Αφού θα έφευγε και η Ίνγκριντ Κουνσέν από την μέση, αυτό θα ήταν πιο εύκολο. Όλα θα επέστρεφαν στην θέση τους.

<<Ωραία. Χαίρομαι που το ακούω... Τώρα όμως, λέω για να γυρίσουμε στο προηγούμενο θέμα συζήτησης>>, της πρότεινε ευγενικά, κάνοντας στην άκρη τους προβληματισμούς του προς το παρόν.

<<Ναι, φυσικά... Αλλά τι άλλο μένει να πούμε;>>, τον ρώτησε και εκείνος την οδήγησε προς τον καναπέ.

<<Λοιπόν, για να έχεις σίγουρα αποτελέσματα, πρέπει να μάθεις κάποια πράγματα για την Ίνγκριντ Κουνσέν, τα οποία πιστεύω ότι θα σου φανούν χρήσιμα>>, απάντησε αόριστα και ύστερα, βολεύτηκε δίπλα της.

<<Δεν καταλαβαίνω>>.

Γέλασε δυνατά, αλλά όχι κοροϊδευτικά. Απλώς έβρισκε χαριτωμένη την απορία που διαγραφόταν στο πρόσωπο της. <<Το ξέρω καλό μου παιδί, το ξέρω... Μην αγχώνεσαι, αυτό θα αλλάξει αμέσως. Και μετά, μπορείς να επιστρέψεις στα καθήκοντα σου>>, της εξήγησε και εκείνη κούνησε καταφατικά το κεφάλι της, περιμένοντας τον υπομονετικά να ξεκινήσει.

Κρεμόταν από τα χείλη του. Βλέποντας πόσο σημαντικό ήταν γι' αυτόν και αυτό της είχε εξάψει την περιέργεια.

[...]

Με αργό βήμα, κατευθύνθηκε προς το εργαστήριο της, κοιτώντας μπρος της τον διάδρομο με βλέμμα απλανές. Εντελώς μηχανικά, εντόπισε την πόρτα και μπήκε μέσα, αγνοώντας τις παραξενεμένες εκφράσεις μερικών γυναικών.

Έκλεισε την πόρτα πίσω της και έγειρε πάνω της, απελευθερώνοντας μία ανάσα. Πέρασε το χέρι της μέσα από τα μαλλιά της και στη συνέχεια έπιασε τον αυχένα της, σφίγγοντάς τον ελάχιστα.

Η καρδιά της χτυπούσε λίγο πιο γρήγορα από το κανονικό. Λίγο ακόμα και θα έβγαινε έξω από το στήθος της. Αποφάσισε να κάνει ένα ζεστό μπάνιο, αφενός γιατί το κρύο χειροτέρευε κάθε μέρα όλο και περισσότερο, και αφετέρου επειδή είχε ανάγκη να ηρεμήσει, μετά από όσα έμαθε.

Έτρεξε στην τουαλέτα και ξεφορτώθηκε με ταχύτατα όσα ρούχα κάλυπταν το σώμα της. Στη συνέχεια, έβγαλε τα ρούχα της και τα άφησε όλα να πέσουν στο πάτωμα, καταλαμβάνοντας το μισό από αυτό. Ύστερα μπήκε στην ντουζιέρα ξυπόλυτη, πατώντας πάνω στο κρύο μάρμαρο. Το κορμί της ανατρίχιασε λόγω αυτήν της δυσάρεστης αίσθησης. Ένα ρίγος διαπέρασε την ραχοκοκαλιά της, καθώς μικρές, παγωμένες σταγόνες αρχικά έπεσαν στο δέρμα της, προτού γυρίσει το νερό στο ζεστό.

Άνοιξε την βρύση... Έκλεισε σφιχτά τα μάτια της και άφησε το ζεστό νερό να ξεπλύνει το αίμα και την βρωμιά από το σώμα της.

Το μυαλό της αδυνατούσε να επεξεργαστεί τις πληροφορίες που της έδωσε ο Μπρότζετ νωρίτερα. Ήταν τρελές. Δεν έβγαζαν κανένα απολύτως νόημα. Ωστόσο, ποτέ στην ζωή της δεν είχε αμφισβητήσει τον Μπρότζετ. Δεν θα το έκανε τώρα. Ποτέ δεν θα της έλεγε ψέματα.

Η Πάουντερ ήξερε πως αυτή η γυναίκα αποτελούσε εμπόδιο για τα σχέδια τους και θα συνέχιζε, αν δεν την σταματούσαν άμεσα... Αλλά το ότι ένας απλός άνθρωπος, όπως αυτή, θα έφτανε τόσο μακριά στο να καταστρέψει ζωές και να προξενήσει πόνο, ήταν κάτι που δεν το περίμενε.

Μία γυναίκα να κάνει κάτι τόσο ειδεχθές; Κάτι τόσο απαίσιο;

Σκέφτηκε βέβαια πως η ίδια δεν είχε δικαίωμα να κρίνει. Είχε κάνει πολύ χειρότερα πράγματα, και μάλιστα σε ανθρώπους που ήταν αθώοι.

Παρόλα αυτά, οι πράξεις της Ίνγκριντ και της οικογένειάς της, είχαν βλάψει τον Μπρότζετ... Και όποιος έκανε κακό στον Μπρότζετ, θα το πλήρωνε με το ίδιο νόμισμα.

Αφού ολοκλήρωσε το αναζωογονητικό της μπάνιο και μπόρεσε να βάλει τις σκέψεις της σε μία σειρά, γύρισε στο εργαστήριο της. Σε μία γωνίτσα, υπήρχε ένα κρεβάτι και μία ντουλάπα, με όλα της τα ρούχα. Την άνοιξε και πήρε καθαρά εσώρουχα, ένα μαύρο τοπ, κολλητό, με μακριά μανίκια και ένα άνετο, ελαστικό τζιν. Απλό σύνολο, αλλά από τα αγαπημένα της.

Σκόπευε να επιστρέψει στο γραφείο του Μπρότζετ και να προετοιμάσει το έδαφος για την επόμενη επίθεση κατά της Ίνγκριντ. Με αυτά που ήξερε τώρα, ο σχεδιασμός της επιχείρησης θα ήταν πολύ πιο εύκολος.

Μάζεψε μερικά αντικείμενα που θα της ήταν χρήσιμα, βρήκε κάποιες παλιές σημειώσεις και πήγα ξανά στον επάνω όροφο. Αν και ήθελε να δουλεύει στο εργαστήριο της, καθώς είχε μάθει να λειτουργεί μέσα στο χάος, το συγκεκριμένο ζήτημα απαιτούσε την αμέριστη προσοχή της και ένα καθαρό, τακτοποιημένο περιβάλλον.

Δεν τον βρήκε εκεί βέβαια. Λογικό. Την άφηνε να συγκεντρωθεί στον στόχο της, όσο εκείνος πιθανότατα ασχολούνταν με κάποια υπόθεση στα υπόγεια ή έκλεινε εξωτερικά υποθέσεις.

Στάθηκε και πάλι μπροστά από τον πίνακα και σταύρωσε τα χέρια της, έτοιμη για δράση. Είχε έρθει η ώρα να μπει ένα τέλος σε αυτήν την ιστορία. Ένα νέο σχέδιο είχε ξεκινήσει να πλάθεται στο μυαλό της... Και αυτήν την φορά, θα πετύχαινε. Με κάθε κόστος.