Μεριά συγγραφέα-αναγνώστη

Το βλέμμα της παρέμενε καρφωμένο στον εξοπλισμό της και στα εργαλεία πάνω στο τραπέζι... Κι' όμως, ο νους της ταξίδευε αλλού.

Είχαν περάσει σχεδόν τρεις μέρες από το βράδυ που επιτέθηκε στο σπίτι της Ίνγκριντ Κουνσέν. Τρεις μέρες από την δεύτερη απόπειρα να φέρει εις πέρας την αποστολή που της ανέθεσε ο Μπρότζετ... Η οποία ήταν και αυτή αποτυχημένη. Κατάφερε να δημιουργήσει αναστάτωση και να αφαιρέσει την ζωή ενός ανθρώπου. Ένας θάνατος, ο οποίος δεν ήταν προγραμματισμένος και αντικειμενικά, δεν είχε κανέναν λόγο να σκοτώσει εκείνη την ηλικιωμένη γυναίκα. Δεν ήταν αυτές οι εντολές της ούτως ή άλλως.

Ωστόσο, δεν την ενδιέφερε καθόλου. Ήταν μία παράπλευρη απώλεια μόνο, όπως και σε άλλες περιπτώσεις. Πού και πού, η δολοφονία κάποιου απαιτούσε και τέτοιου είδους αποφάσεις. Δεν την απασχολούσε το αν μία οικογένεια θα θρηνούσε περισσότερα άτομα.

Μόνο που, αυτήν την φορά, η διαφορά ήταν πως έσφαλε ξανά. Αυτό την βασάνιζε. Ποτέ πριν στο παρελθόν δεν είχε γίνει κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν της είχε ξεφύγει κανένα από το θύματα της. Αδυνατούσε να καταλάβει πώς συνέβη αυτό. Είχε σταθεί άτυχη; Η μήπως οι ικανοντηες της άρχιζαν να την εγκαταλείπουν;

Επεξεργαζόταν όλη την μέρα πολλά σχέδια. Εναλλακτικές που είχε, προκειμένου να κάνει αυτό που έπρεπε, αλλά το μυαλό της είχε μπλοκάρει. Λες και είχαν πάψει να λειτουργούν τα γρανάζια της. Δεν είχε ασχοληθεί με καμία από τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της, επειδή είχε εξοργιστεί τόσο με τον εαυτό της, που δεν άντεχε να κάνει οτιδήποτε άλλο.

Και μόνο στην σκέψη ότι τον είχε απογοητεύσει... Η καρδιά της γέμιζε με ανάμεικτα συναισθήματα. Κόντευε να τρελαθεί.

<<Αποτυχημένη!>>

Άκουσε την φωνή στο μυαλό της να φωνάζει και ένιωσε ένα κύμα θυμό να την τυλίγει. Να την καταπίνει και να την βυθίζει σε έναν κόσμο, στον οποίο ήταν πολύ εύκολο να χαθεί και να μην επικοινωνεί καθόλου με τον αληθινό. Μόνη της, δεν επέστρεφε ποτέ στην πραγματικότητα. Δεν ήξερε πώς. Ήταν μια άβυσσος... Μία μόνιμη, τρομακτική άβυσσος.

<<Όχι! Σταμάτα!>>, ούρλιαξε απηυδισμένη και πετάχτηκε όρθια, σπρώχνοντας την καρέκλα προς τα πίσω με δύναμη.

Σ' εκείνο το σκοτάδι, δεν μπορούσε να ξεχωρίσει τι ήταν αληθινό και τι όχι... Και δεν της άρεσε αυτό. Το μισούσε που δεν μπορούσε να έχει τον έλεγχο των συναισθημάτων και των σκέψεων της. Το σιχαινόταν που κάποιος άλλος της έκανε κουμάντο... Ένα άγνωστο πρόσωπο, χωρίς χαρακτηριστικά, χωρίς συγκεκριμένο παρουσιαστικό. Μόνο μία φωνή, που την πλήγωνε.

<<Τέρας!>>

<<Σκάσε!>>

Οι παλμοί της αυξήθηκαν και μπορούσε να ακούσει τη βουή του αίματος στα αυτιά της. Ήταν σαν να την χτυπούσαν εκατοντάδες μικρά σφυριά, προκαλώντας της φριχτό πονοκέφαλο.

Άρχισε να πετάει κάτω αυτά που βρισκόταν πάνω στο τραπέζι, ενώ παράλληλα τα ουρλιαχτά της αντηχούσαν στο δωμάτιο. Έσπαγε ό,τι έβλεπε μπροστά της, μέχρι που κάποια στιγμή, στηρίχθηκε με τις παλάμες της πάνω στον τοίχο. Οι ανάσες έβγαιναν κοφτές από το στόμα της και σταγόνες ιδρώτα κυλούσαν στο μέτωπο της.

Κοπάνησε το κεφάλι της στον τοίχο. Μία κίνηση που επανέλαβε αρκετές φορές, με την ελπίδα ότι αυτή η αίσθηση θα εξαφανιζόταν. Αντιθέτως, τίποτα δεν έγινε.

Ξαφνικά, όλα γύρω της άλλαξαν. Τα χρώματα στον χώρο έγιναν πιο έντονα και λίγο μεγαλύτερα. Κάθε φοβος, κάθε άγχος, κάθε ίχνος θυμού, εξανεμίστηκε. Για λίγο, επικράτησε σιωπή. Και εκεί που κάποιος νόμιζε πως είχε ηρεμήσει... Το διαπεραστικό και ανατριχιαστικό γέλιο της έσχισε τον αέρα.

Δεν είχε ιδέα τι έκανε... Και μάλλον δεν την ένοιαζε καταβάθος, γιατί ίσως τότε πάλευε πιο πολύ, ώστε να αντισταθεί.

Άρπαξε ένα όπλο και πυροβόλησε προς τον τοίχο. Ξανά και ξανά, έως ότου οι σφαίρες τελείωσαν. Και θα συνέχιζε, αν δύο χέρια δεν την άρπαζαν από την μέση και δεν την σήκωναν στον αέρα, εμποδίζοντας της να κάνει κάτι, που αργότερα μπορεί και να μετάνιωνε.

<<Πάουντερ! Ηρέμησε!>>, της φώναξε ο Μπρότζετ, κολλώντας την πάνω του, όσο εκείνη ωρυόταν.

Με πολύ κόπο, ξεκόλλησε το σώμα της από αυτόν και έκανε μερικά βήματα μακριά του. Τον κοίταξε κατάματα και για λίγα δευτερόλεπτα, φάνηκε να τον αναγνωρίζει. Να καταλαβαίνει ότι είναι αυτός. Διότι η καθησυχαστική παρουσία τους, της ήταν οικεία. Της ενέπνεε εμπιστοσύνη και ήξερε πώς να συμπεριφέρεται μπροστά του

Πολύ γρήγορα όμως, το γέλιο της επανήλθε και συνέχισε να πυροβολάει οπουδήποτε. Όταν άδειασε από τις σφαίρες, πήγε να αρπάξει κάποιο άλλο. Πριν προλάβει, ο Μπρότζετ της άρπαξε το χέρι και την έφερε ξανά κοντά του.

Την έπιασε από τους ώμους και την ακινητοποίησε σε ένα σημείο, έτσι ώστε να μην μπορεί να πάει πουθενά. Ύστερα, την έσπρωξε προς μία καρέκλα και την καθήλωσε εκεί.

<<Κάτσε ήσυχα. Άσε με να σε φροντίσω, εντάξει;>>, της είπε πολύ σοβαρά, με σταθερή φωνή.

Το ύφος του ήταν τέτοιο, που σήκωνε καμία αντίρρηση. Η Πάουντερ ξέχασε τα πάντα γύρω της. Το μυαλό της άδειασε εντελώς. Δεν μπορούσε καν να θυμηθεί τα πιο βασικά. Κινήσεις και λέξεις ήταν άγνωστες. Ο εγκέφαλός της δεν αντιδρούσε, ούτε έδινε τις απαραίτητες οδηγίες λειτουργίας στον οργανισμό της.

Έκλεισε το στόμα της. Τα χείλη της σφιχτηκαν σε μία ίσια, λεπτή γραμμή. Η σιωπή που επικράτησε ξανά, φάνηκε να της προκαλεί νευρικότητα. Έτρεμε ολόκληρη, από την κορυφή ως τα νύχια.

Ο Μπρότζετ έβγαλε από την τσέπη του ένα κουτάκι με χάπια. Γέμισε ένα ποτήρι με νερό από τον νιπτήρα στο μπάνιο και γύρισε σε αυτήν.

<<Πάουντερ... Θέλω να ανοίξεις το στόμα σου για εμένα>>.

Κούνησε το κεφάλι της αρνητικά, έχοντας πεισμώσει. Αυτό του δημιούργησε κάποιον εκνευρισμό, αλλά διατήρησε την ψυχραιμία του. Ήξερε ότι έπρεπε να την χειριστεί με προσοχή, αν επιθυμούσε ένα αποτέλεσμα. <<Πάουντερ... Μην με αναγκάσεις να κάνω κάτι που δεν θέλω. Κάνε αυτό που σου λέω, για να νιώσεις καλύτερα>>.

Τελικά, αν και διστακτικά, άνοιξε το στόμα της. Άφησε τον μεσήλικα άντρα απέναντι της να τοποθετήσει ένα χάπι πάνω στην γλώσσα. Μετά, αυτός ακούμπησε το δάχτυλα του στο σαγόνι της και της το έκλεισε αργά. Πήρε το ποτήρι και το ακούμπησε στα χείλη της, ανεβάζοντας το. Το νερό κύλησε μέσα στο στόμα της και εκείνη κατάπιε το φάρμακο. Λίγο από το νερό χύθηκε έξω, πέφτοντας στα ρούχα της.

Δεν της άρεσε καθόλου, μα τον εμπιστευόταν. Της έλεγε πως ήταν για το καλό της και εκείνη τον πίστευε. Αν και του έκανε την ζωή δύσκολη κατά περιόδους, ήξερε πως ποτέ δεν θα την εγκατέλειπε... Και πού και πού, θεωρούσε αστείο να εκμεταλλεύεται για πλάκα αυτήν την αδυναμία του απέναντι της.

Αυτές οι συναισθηματικές μεταπτώσεις τον ανησυχούσαν. Σκεφτόταν πολύ σοβαρά την πιθανότητα να απευθυνθεί ξανά στον ψυχολόγο της ομάδας του πάλι. Μία συζήτηση ανάμεσα σε αυτόν και την Πάουντερ, θα τον βοηθούσε να κατανοήσει τι την βασάνιζε τόσο καιρό. Ειδικά εκείνη την περίοδο, η συμπεριφορά της ήταν πολύ περίεργη και ανεξήγητη ως έναν βαθμό. Δεν το ένοιαζε η ζημιά που μπορεί να προκαλούσε στην ομάδα.

Το μόνο που ήθελε ήταν η καλή ψυχική της υγεία... Και θα έκανε ό,τι χρειαζόταν, για να την εξασφαλίσει.

Η Πάουντερ αισθάνθηκε λίγο καλύτερα. Όλα τα αντικείμενα στο δωμάτιο επέστρεψαν στην φυσιολογική τους μορφή και τα χρώματα απέκτησαν την κανονική του απόχρωση ξανά. Ο χώρος δεν ήταν πια στενός και μπορούσε να αναπνεύσει ελεύθερα, χωρίς αυτόν τον κόμπο που είχε κάτσει στον λαιμό της. Οι παλμοί της βρήκαν τον ρυθμό τους και η καρδιά σταμάτησε να χτυπά στο στήθος της.

Έγειρε στην πλάτη της καρέκλας και ξεφύσηξε δυνατά, περνώντας τα χέρια της από τα μάτια της.

<<Είσαι καλύτερα;>>, την ρώτησε και έπιασε το χέρι της.

Εκείνη ταλαντεύθηκε μπρος πίσω, αλλά δέχτηκε την κίνηση του και τον άφησε να σφίξει τα δάχτυλα της. <<Ναι... Καλά είμαι>>, τον διαβεβαίωσε και τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν.

Ο Μπρότζετ προσπάθησε να συγκρατήσει ένα πλατύ χαμόγελο,, καθώς πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και μετά, το έφερε αυχένα του. Έκανε λίγο μασάζ σε εκείνο το σημείο προσεκτικά, ώστε να χαλαρώσουν τα νεύρα του.

Τις τελευταίες μέρες, έκανε πολλές απότομες κινήσεις, λόγω της δουλειάς του. Δεν του το επέτρεπε η ηλικία του ορισμένες φορές, αλλά δεν θα σταματούσε κιόλας. Είχε... υποχρεώσεις... Τώρα όμως, προείχαν άλλα.

<<Νομίζω πως θα σου έκανε καλό μία επίσκεψη στο φίλο μου. Τι λες και εσύ;>>

Έγνεψε, δίχως να φέρει αντιρρήσεις. <<Ό,τι μου πεις θα κάνω, Μπρότζετ... Αλλά πρώτα, θα ολοκληρώσω την αποστολή μου>>.

Είχε πεισμώσει. Δεν θα το έβαζε κάτω με τίποτα. Θα έβρισκε έναν τρόπο να σκοτώσει αυτήν την κοπέλα, πάση θυσία.

<<Θαυμάσω την επιμονή σου, παιδί μου. Και πιστεύω ότι θα κάνεις αυτό που πρέπει στο τέλος... Αλλά να σου θυμίσω πως θέλω να γίνει διακριτικά και με πάρα πολύ προσοχή. Αν δεν είσαι απόλυτα σίγουρη πως έχεις σταθερό χέρι, στόχο και μυαλό, δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα. Δεν θα θέσεις ούτε τον εαυτό σου, ούτε την αποστολή σε κίνδυνο. Σου έχω θέσει μόνο έναν κανόνα. Δεν θα ρισκάρεις, αν έχεις αμφιβολίες. Με κατάλαβες, Πάουντερ;>>

Η έκφραση του την τάραξε. Το σαγόνι του ήταν σφιγμένο. Με κοίταζε εξεταστικά και της φάνηκε ότι είχαν παραμείνει σιωπηλοί και ακούνητοι για έναν αιώνα. Τον είδε να σκέφτεται, το μυαλό του δούλευε φρενιαρισμένα για να βρει μια λύση. Γνώριζε πως υπήρχε η πιθανότητα να μην τον κατανοήσει όπως έπρεπε. Γι' αυτό, έπρεπε να είναι έτοιμος να την αντιμετωπίσει. Τον υπάκουε τυφλά, μα δεν έπαυε να είναι κορίτσι δεκαοχτώ ετών, που διέθετε ένα επαναστατικό πνεύμα. Αν δεν το διαχειριζόταν σωστά, οι συνέπειες μπορεί να ήταν καταστροφικές.

Έγνεψε θετικά και τύλιξε μια τούφα μαλλιών γύρω από το δάχτυλο της. <<Ναι, Μπρότζετ>>.

<<Ωραία. Θα περιμένεις να περάσει λίγη ώρα, να ηρεμήσεις... Ναι μετά θα σχεδιάσεις την επόμενη κίνηση σου. Σου έχω πει πολλές φορές πως δεν αρκεί μόνο να έχεις το πλάνο στον νου σου. Πρέπει να μπορείς να το εκτελέσεις έξυπνα, ώστε να μην γίνουν λάθη. Επιπλέον, πρέπει να διαθέτεις και ευελιξία. Υπάρχει πάντα η πιθανότητα να πάει κάτι λάθος>>.

<<Το ξέρω... Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έμαθες... Αλλά δεν θέλω να σε απογοητεύσω. Θέλω να βασίζεσε πάνω μου, όχι να αμφιβάλλεις αν μπορώ να τα καταφέρω ή όχι>>, του είπε και αναστέναξε.

Για λίγο, άφησε τους τοίχους που είχε χτίσει γύρω της να καταρρεύσουν. Δεν την έλεγχε καμία αρρώστια του μυαλού και τα συναισθήματα της ήταν ξεκάθαρα. Η μάσκα έπεσε... Και αποκαλύφθηκε το μικρό, ευαίσθητο κορίτσι που έκρυβε μέσα της.

Από τότε που ξεκίνησε αυτήν την δουλειά, η ζωή της ήταν γεμάτη με τρία μόνο πράγματα. Θάνατο, σκοτάδι και πόνο. Είχε μάθει να συνυπάρχει με όλα αυτά, χωρίς να την βασανίζουν οι τύψεις. Είχε συμβάλει πολύ ο Μπρότζετ σ' αυτό, για να κάνει και σωστά την δουλειά της.

Ωστόσο, δεν έπαυε να είναι και ένα νεαρό κορίτσι, που πριν λίγο καιρό είχε ενηλικιωθεί. Μπορεί να ήταν μία από τους πιο έξυπνους και ικανούς δολοφόνους στον κόσμο. Όμως καταβάθος, παρέμενε ένα μικρό κορίτσι, που είχε ανάγκη από προσοχή. Ακόμα ανακάλυπτε πράγματα και ταυτόχρονα, έπρεπε να αντιμετωπίζει τις φωνές που την έκαναν να υποφέρει κατά τακτά χρονικά διαστήματα.

Μπορεί να άνηκε σε μία ομάδα εδώ και πολλά χρόνια. Μόνο ο Μπρότζετ όμως είχε γίνει έστω και λίγο οικογένεια και τον ένιωθε πιο πολύ κοντά της... Και το παραμικρό λάθος, μπορεί να της κόστιζε.

<<Σταμάτα να αμφιβάλλεις για εμένα. Σε νοιάζει περισσότερο από τον καθένα εδώ μέσα και σου το έχω αποδείξει με χίλιους δύο τρόπους. Τα λάθη είναι ανθρώπινα. Εμένα με νοιάζει πιο πολύ το γεγονός ότι μου φέρνεις αποτελέσματα... Όσο χρόνο κι' αν σου πάρει, Πάουντερ>>.

Τον είδε να βγάζει από την τσέπη του ένα όπλο. Δεν το είχε ξαναπροσέξει αυτό το συγκεκριμένο. Της είχε δείξει στο παρελθόν την συλλογή του, αλλά όχι αυτό. Έμοιαζε αρκετά παλιό. Καμία σχέση με αυτά που είχαν. Τελευταίας τεχνολογίας εργαλεία, έτοιμα να αφαιρέσουν την ανθρώπινη ζωή μέσα σε δευτερόλεπτα. Συνήθως τέτοια είχε πάνω του ο Μπρότζετ. Την παραξένεψε λοιπόν αυτό το θέαμα, αλλά δεν το σχολίασε και περίμενε να της εξηγήσει.

<<Με αυτό εδώ κάποτε, φρόντισε η κοινωνία να καθαρίσει από μερικούς ανθρώπους, οι οποίοι την έβλαπταν με τα ψέματα τους. Κατέστρεφαν τα θεμέλια της με τις απάτες τους και πήραν πολύ κόσμο στον λαιμό τους. Είναι μία από τις δουλειές, για την οποία είμαι υπερήφανος... Θα ήθελα με αυτό να σκοτώσεις την Ίνγκριντ Κουνσέν>>.

Το παρατήρησε. Ύστερα, έστρεψε τα μάτια της πάνω του και τα φρύδια της υψώθηκαν. <<Είσαι σίγουρος; Έχουμε εξοπλισμό που θα μπορούσε να κάνει πολύ καλύτερη δουλειά>>.

Ένα χαμόγελο τρεμόπαιξε στα χείλη του, ενώ κουνησς το κεφάλι του. <<Δεν αφορά πάντα το αντικείμενο... Αλλά την μέθοδο που θα ακολουθήσεις. Είναι σαν τον χορό. Όσο καλά παπούτσια κι' αν φοράς, αν δεν ξέρεις τα βήματα, δεν θα χορέψεις>>, της είπε και ακούμπησε τι όπλο πάνω στην παλάμη της.

Ήταν ελαφρύ, κι' όμως εκείνη αισθάνθηκε ένα βάρος να πέφτει από το πουθενά στους ώμους. Σαν να κρατούσε ένα κειμήλιο χρόνων, για το οποίο πλέον ήταν η ίδια υπεύθυνη.

Η αποστολή απέκτησε τώρα ένα βαθύτερο νόημα. Δεν έπρεπε απλώς να σκοτώσει κάποιον, επειδή είδε κάτι απαγορευμένο... Όφειλε να προστατέψει την μικρή κοινωνία στην οποία ζούσε και κυρίως, τον μοναδικό άνθρωπο, στον οποίο μπορούσε να στηριχθεί. Θα έκανε τα πάντα, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι ο Μπρότζετ δεν θα κινδύνευε ποτέ.

<<Δεν θα αποτύχω τρίτη φορά. Σου το υπόσχομαι... Όχι, σου το ορκίζομαι, Μπρότζετ>>.

<<Μην λες μεγάλα λόγια. Και η υπερβολική αυτοπεποίθηση θα σε τυφλώσει>>. Στάθηκε στα πόδια του και έκλεισε το πρόσωπο της στα χέρια του άγγιξαν το μέτωπο της για λίγα δευτερόλεπτα, καθώς την φίλησε τρυφερά. <<Θα περιμένω νέα σου. Εντάξει;>>

Κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, αλλά δεν του απανγησς κάτι. Τον είδε απλώς να απομακρύνεται με γοργό βήμα, να ανοίγει την πόρτα και να φεύγει, αφήνοντας την μόνη στον σχεδόν διαλυμένο και σίγουρα παγωμένο χώρο του εργαστηρίου της.

Κάρφωσε τα μάτια της στο ταβάνι και ξεφύσηξε δυνατά. Παρά την κούραση, αποφάσισε να σηκωθεί και να καθαρίσει. Έτριψε τους κροτάφους της και ξεκίνησε, με μία μικρή αίσθηση βαρεμάρας.

Όταν βεβαιώθηκε πως ο χώρος έδειχνε όπως πριν, έπιασε ξανά το όπλο και το επεξεργάστηκε πολύ. Ήταν πολύ εντυπωσιακό... Και για κάποιον λόγο, αισθανόταν πολύ τυχερή. Με αυτό το εργαλείο, ίσως τελικά και να κατάφερνε κάτι.

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, μάζεψε όλα τα απαραίτητα σε έναν σάκο και βγήκε έξω από το δωμάτιο. Διέσχισε το μακρύ διάδρομο του αρχηγείου και κατέβηκε τα σκαλιά προς το ισόγειο ταχύτατα.

Πρόσεξε πως κάποια μέλη είχαν σχηματίσει ένα πηγαδάκι και σχολίαζαν μεταξύ τους, ρίχνοντας της κλεφτές ματιές. Γύρισε απηυδησμένη τα μάτια της προς τα πάνω και προχώρησε μπροστά, αγνοώντας τις ανοησίες. Αν και εκτιμούσε ορισμένα άτομα εκεί μέσα, παρά το ότι δεν έκανε παρέα με κανέναν, τους περισσότερους τους θεωρούσε άχρηστους. Ανίκανους να χειριστούν σωστά τις καταστάσεις που προέκυπταν από αυτήν την δουλειά. Αυτά εκνεύριζαν πολύ τον Μπρότζετ.

Αποχώρησε από το κτίριο και κατευθύνθηκε προς την μοτοσυκλέτα της στο πάρκινγκ. Φόρεσε το κράνος και αφού το έδωσε, βολεύτηκε στο δερμάτινο κάθισμα. Έβαλε το κλειδί στην μίζα και μόλις άκουσε τον βρυχηθμό της μηχανής, έπιασε το τιμόνι γερά και πάτησε το γκάζι. Οι ρόδες κύλησαν στην άσφαλτο. Τότε, οι άλλοι ήχοι σταμάτησαν να φτάνουν στα αυτιά της.

Εκείνη την νύχτα, θα τελείωναν όλα. Δεν θα έκανε κανένα λάθος. Η Ίνγκριντ Κουνσέν θα πήγαινε ένα μακρινό ταξίδι, δθδως επιστροφή, όπως και τα υπόλοιπα θύματα της. Και τότε, εκείνος θα μπορούσε να χαλαρώσει. Δεν θα υπήρχε καμία απειλή να τον κρατά απερίσπαστο από τις υποχρεώσεις του.

Και εκείνη... Δεν θα βασανιζόταν άλλο. Εξαιτίας αυτής της δουλειάς, είχε χάσει τον ύπνο της. Οι εφιάλτες της αυξάνονταν κάθε βράδυ που περνούσε. Οι κρίσεις πανικού πλήθαιναν. Και φυσικά, τα κρατούσε όλα αυτά για τον εαυτό της. Δεν ήθελε να ανησυχήσει τον Μπρότζετ. Αρκετά είχε στο μυαλό του. Όσο κι' αν την νοιαζόταν, δεν γινόταν να ξοδεύει όλον τον χρόνο του σε αυτήν. Είχε πιο σημαντικά θέματα.

Σταμάτησε λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι της Ίνγκριντ Κουνσέν. Είχε ανακαλύψει μία κρυψώνα ανάμεσα σε κάτι δέντρα. Τα φυτά γύρω από τους κορμούς, της προσέφεραν καλύτερη κάλυψη έτσι κι' αλλιώς.

Κατέβηκε από την μοτοσυκλέτα και αφαίρεσε το κράνος από το κεφάλι της. Το άφησε στην θέση της και αφού έφτιαξε λίγο τα μαλλιά της, δρασκέλισε την απόσταση από το σημείο που βρισκόταν μέχρι το κτίριο. Ωστόσο, στάθηκε ακίνητη, όταν αντίκρισε τους αστυνομικούς που είχαν περικυκλώσει το σπίτι. Έναν περιπολικό ήταν παρκαρισμένο στο πεζοδρόμιο.

Γαμώτο...

Το πεδίο δεν ήταν ελεύθερο πια. Σίγουρα θα είχαν προσέξει όλα τα τυφλά σημεία, οπότε θα ήταν πολύ δύσκολο να έχει καθαρό στόχο αυτήν την φορά.

<<Γαμώτο!>>, φώναξε και χτύπησε το πόδι της στο έδαφος, δημιουργώντας σκόνη. Πανικοβλήθηκε για μία στιγμή, σκεπτόμενη ότι μπορεί κάποιος να την άκουσε, αλλά απέκλεισε αυτήν την πιθανότητα.

Από ό,τι κατάλαβε, αυτοί που υποτίθεται ότι προστάτευαν την μάρτυρά αυτής της υπόθεσης, βρίσκονταν στον κόσμο τους. Αυτό λειτουργούσε υπέρ της. Μία ευκαιρία που σκόπευε να εκμεταλλευτεί κάπως.

Παρατήρησε το χώρο γύρω της προσεκτικά. Έπρεπε να βρει έναν τρόπο να τελειώσει αυτό... Εκείνη την ημέρα.

Τότε, το βλέμμα της έπεσε σε έναν μικρό λόφο, σχεδόν απέναντι από το παράθυρο, το οποίο ήξερε πως ανήκε στο δωμάτιο της Ίνγκριντ Κουνσέν. Η απόσταση ήταν μεγάλη, όμως όχι τόσο, ώστε να αργήσουν να συνειδητοποιήσουν οι αστυνομικοί τι συμβαίνει. Η ίδια θα προλάβαινε βέβαια να τρέξει πίσω στην μοτοσυκλέτα και να εξαφανιστεί σε δευτερόλεπτα, δίχως να γίνει αντιληπτή. Έτσι έκανε πάντα... Τότε, γιατί είχε φωλιάσει μία μικρή αμφιβολία μέσα της;

Την αποδίωξε γρήγορα και πήγε προς τον λόφο. Αργά, παραμένοντας κρυμμένη ανάμεσα στις φυλλωσιές, προχώρησε. Μολις έφτασε εκεί, τα γόνατα της άγγιξαν το χώμα. Έβγαλε το όπλο από την θήκη στην μέση και το ετοίμασε, μετά, στηρίχθηκε με τους αγκώνες κάτω και κάρφωσε τα μάτια της στο παράθυρο.

Την είδε... Καθόταν στο γραφείο της, με ένα βιβλίο στα χέρια της. Γύριζε αργά τις λευκές σελίδες, απολαμβάνοντας τις λέξεις που έφτιαχνα την ιστορία. Έδειχνε να της άρεσει πολύ, γιατί οι άκρες των χειλιών της είχαν ανασηκωθεί, σχηματίζοντας ένα χαμόγελο.

Η Πάουντερ παραξενεύτηκε. Μετά από όσα είχε περάσει αυτή η κοπέλα, χαμογελούσε; Και μάλιστα, εξαιτίας ενός βιβλίου; Η ίδια δεν είχε διαβάσει ποτέ κανένα βιβλίο στην ζωή της. Δεν θυμόταν τον εαυτό της να έχει αγγίξει κάποιο, εκτός κι' αν αφορούσε οδηγίες για αυτά που κατασκεύαζε ανά καιρούς.

Βολεύτηκε στην θέση και τέντωσε το χέρι της. Δεν χρειαζόταν κανέναν ειδικό μηχανισμό. Είχε καλό σημάδι, ένα ακόμα προτέρημα που θαύμασε ο Μπρότζετ σε αυτήν. Άλλωστε, μόνο λίγα μέτρα τις χώριζαν.

Επιτέλους, η Ίνγκριντ Κουνσέν θα συναντούσε τον θάνατο της.

Ο δείκτης της αγκάλιασε την σκανδάλη. Ήταν έτοιμη να την πιέσει... Κι' όμως δεν το έκανε. Ήταν λες και το μυαλό της σκαρφιζόταν δικαιολογίες, για να την καθυστερήσει. Το περιβάλλον γύρω της άρχισε να αλλάζει ξανά, να γίνεται πιο έντονο. Η όραση της θόλωσε, εμποδίζοντας την να διακρίνει τα χρώματα και ένιωθες να παγιδεύεται αναμςαα σε αόρατους τοίχους.

Τι στο καλό συνέβαινε; Ποτέ πριν δεν είχε τέτοιους ενδοιασμούς!

<<Δεν θα σε απογοητεύσω ξανά... Όχι αυτήν την φορά>>.

Πήρε μία βαθιά ανάσα. Η εικόνα του Μπρότζετ την επανέφερε στην πραγματικότητα. Και έτσι... Πάτησε την σκανδάλη.

Ο πυροβολισμός έσχισε τον αέρα, διαταρράσοντας την ηρεμία της φύσης. Τα πουλιά πέταξαν μακριά, τρομαγμένα και ένα ελαφρύ αεράκι πήρε τα φύλλα των δέντρων μακριά... Σαν να χάθηκε η αθωώτητα και τρυφεράδα του κόσμου σε μία στιγμή.

Η Πάουντερ έφυγε, ενώ το χάος πίσω της ξεκίνησε ήδη. Πεπεισμένη πως τα είχε καταφέρει, καβάλησε πάλι το όχημα της και απομακρύνθηκε, χαρούμενη για τα καλά νέα που θα ανακοίνωνε στον Μπρότζετ.

Αγνοούσε όμως κάτι, άθελά της. Η σύντομη εσωτερική διαμάχη που είχε με τον εαυτό της, την έκανε να κοιτάξει λίγα εκατοστά παραπέρα και όχι ακριβώς πάνω στην νεαρή κοπέλα. Δεν πρόσεξε την Ίνγκριντ που σηκώθηκε όρθια... Ούτε φυσικά την σφαίρα που χτύπησε, όχι το κεφάλι, αλλά τον ώμο της.

Αυτή η ιστορία δεν θα τελείωνε τόσο απλά... Αφού μόλις είχε αρχίσει το δύσκολο κομμάτι της.

Γειά σας!!!

Πώς είστε;

Ήμουν εκτός Αθηνών για κάποιες μέρες και γι' αυτό δεν ανέβασα νωρίτερα.

Ελπίσω αυτό το κεφάλαιο να σας άρεσε... Γιατί από το επόμενο, το κυνηγητό θα ξεκινήσει😈

ast3rakiii__wp, ελπίζω να σου άρεσε🥰

Μέχρι το επόμενο...

Peace❤️💛✌️

Ααα!

Μην το ξεχάσω🤭

Blanca Soler ως Πάουντερ

Jason Spisak ως Μπρότζετ