Draco's POV

Δύο μέρες μετά...

Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έφταναν τόσο μακριά... Μεγάλο λάθος από τη μεριά μου. Από την μεριά όλων μας, που επιτρέψαμε κάτι τέτοιο και δεν σκεφτήκαμε ότι ακόμα και στα πιο απλά μέση, όπως η τουαλέτα ενός μαγαζιού, θα έβρισκαν τον τρόπο να τελειώσουν αυτό που ξεκίνησαν. Ή τουλάχιστον, θα το επιχειρούσαν.

Ο Ματ κάτι κοιτούσε στον χάρτη, ενώ εγώ παρατρίχα πρόλαβα την σύγκρουση με ένα άλλο αμάξι που ερχόταν από το αντίθετο ρεύμα.

Ποτέ δεν ήταν δύσκολο για εμένα να εστιάσω στην οδήγηση. Είχα πάντα τον νου μου στο δρόμο, όπως κάθε ευσυνείδητος οδηγός οφείλει να κάνει. Τίποτα και κανένας δεν μου αποσπούσε την προσοχή.

Όλα αυτά... Μέχρι που μία καστανομάλα κοπέλα εισέβαλε στην ζωή μου και τα έκανε όλα άνω κάτω. Μέχρι που η απόγνωση στο βλέμμα στο βλέμμα της πολύ πρόσφατα, μου υπενθύμισε πως κανένας δεν είναι άτρωτος. Η πληγωμένη έκφραση της έκοψε την καρδιά μου στα δύο. Οι προσβολές, η υποτίμηση, οι δυσάρεστες αναμνήσεις από το παρελθόν μου, ξαφνικά έμοιαζαν τόσο ασήμαντα. Δεν ήταν τίποτα σε σχέση με την δύναμη που ασκούσε πάνω μου ο πόνος, ο οποίος ζωγράφιζε τα χαρακτηριστικά της.

Έβριζα τον εαυτό μου σιωπηλά αυτές τις δύο ημέρες που ταξιδεύαμε. Για την απροσεξία και την χαζή κίνηση να την αφησω από τα μάτια μου, ενώ την είχε υποσχεθεί πως δεν θα της συνέβαινε κανένα άλλο κακό, μέχρι να τελειώσει αυτή η ιστορία... Και ήδη κάποιος παραλίγο να την βιάσει. Και ύστερα θα την σκότωνε, για να δώσει την ικανοποίηση στο ή στα αφεντικά του ότι πέτυχε τον στόχο τους, εφόσον η μάρτυρας δεν θα αποτελούσε πλέον πλέον εμπόδιο γι' αυτούς.

Τόσα χρόνια σε αυτήν την δουλειά, δεν θα έπρεπε να μου κάνει εντύπωση το γεγονός ότι υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι. Αδίστακτοι και έτοιμοι να κάνουν τα πάντα, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν και παράλληλα, να συνεχίσουν να βλάπτουν αθώους.

Γιατί λοιπόν ένιωθα να υποφέρω τόσο πολύ και να επιθυμώ όσο τίποτα άλλο να σκίσω στα δύο αυτόν που ήταν υπεύθυνος για τα βάσανα της;

<<Θα σκοτωθούμε, έτσι όπως πας!>>, φώναξε από το πουθενά Ο Ματ και πέταξε τα χέρια του πάνω στα δικά μου, αρπάζοντας το τιμόνι και στρίβοντας προς τα δεξιά, αποφεύγοντας και πάλι οριακά ένα ατύχημα, που θα κόστιζε τις ζωές μας.

Μόλις διόρθωσα τις ταχύτητες, το αμάξι άρχισε να κινείται πάλι κανονικά και εγώ χαλάρωσα λίγο. Έγειρα ελαφρά πάνω στο κάθισμα και απελευθέρωσα μία ανάσα ανακούφισης, ευγνωμονώντας τον κολλητό μου που με επανέφερε στην πραγματικότητα.

<<Είσαι ηλίθιος>>. Ξεφύσηξε αγανακτισμένος και γύρισε τα μάτια του προς τα πάνω απηυδυσμένα.

Έσφιξα το πλαστικό τόσο δυνατά, που οι αρθρώσεις των δαχτύλων μου άσπρισαν. <<Έχεις δίκιο>>.

<<Προφανώς και έχω! Η Βάλερι είναι τρομάξει πίσω! Δεν έχει σταματήσει να μου στέλνει, ρωτώντας αν είμαστε καλά>>, είπε εκνευρισμένος και η οθόνη του κινητού φώτισε το πρόσωπο του, το οποίο μαλάκωσε, ταν είδε τα μηνύματα της Βάλερι.

<<Μόνο για εσένα ενδιαφέρεται να μάθει νομίζω>>, τον πείραξα με ανασηκωμένο το ένα φρύδι και έριξα μία μάτια στο αμάξι πίσω μας από το καθρέφτη του δικού μας.

Για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, πρόσεξα το απλανές βλέμμα της Ίνγκριντ, το οποίο αγνάντευε το οποίο έξω από το παράθυρο. Ένιωσα πάλι κάτι να ραγίζει μέσα μου, αλλά γρήγορα απομάκρυνε τα μάτια από από πάνω της. Πρώτον, για να μην επαναλάβω την ιδια βλακεία στον δρόμο... Και δεύτερον, επειδή αυτό το κενό που αντίκρισα, έστω και για πολύ λίγο, ξέσκισε τα σωθικά μου.

Με αγριοκοίταξε, αλλά πολύ γρήγορα το ύφος του άλλαξε, μόλις είδε το προβληματισμένο δικό μου. Το στόμα του στράβωσε σε ένα μισό χαμόγελο. <<Ξέρεις, συνέχεια κάνεις πλάκα για εμένα και την Βάλερι, όμως ποτέ δεν συζητάμε για εσένα και την Ίνγκριντ>>, είπε και κατέπνιξα το συναίσθημα που ανέβηκε στον λαιμό μου.

<<Δεν υπάρχει κάτι να πούμε>>.

Του ξέφυγε ένα γελάκι και χτύπησε τα δάχτυλα του πάνω στο τζάμι. <<Είμαι ο κολλητός σου, Ντράκο. Στα αλήθεια νομίζεις ότι μπορείς να κρυφτείς από εμένα; Μαζί περάσαμε στην Ακαδημία, μαζί λύσαμε την πρώτη μας υπόθεση>>.

Κουνάω το κεφάλι μου και χαμογελάω αμυδρά, καθώς όλες οι αναμνήσεις μου μαζί του περνάνε από το μυαλό μου μέσα σε μία στιγμή.

Ήταν καινούργιος μαθητής στο τμήμα μου, στην τρίτη λυκείου. Από την πλειοψηφία των μαθητών, είχε χαρακτηριστεί ως το φυτό της τάξης. Αρκετοί τον κορόιδευαν για την εμφάνισή του, αλλά και για την τάση του προς τα βιβλία και το διάβασμα. Μία φορά, ένας συμμαθητής μου του είχε σπάσει τα γυαλιά, επειδή ο Ματ καταλάθος έπεσε πάνω του.

Στις αρχές της χρονιάς, δεν έκανα κάτι, γιατί ποτέ κάνει μέχρι τότε δεν είχε γίνει βίαιος απέναντι του. Έμεναν μόνο στις βρισιές. Όμως, μετά από αυτό το περιστατικό, η κατάσταση ξέφυγε. Η απλή ενόχληση μου, μετατράπηκε σε οργή. Δεν έμεινα μόνο στα λόγια. Άρχισα να τον υπερασπίζομαι και να διώχνω μακριά όποιον τολμούσε να τον βλάψει.

Σιχαινόμουν τον εαυτό μου που άργησε τόσο πολύ να δράσει. Οι γονείς μου ήταν δύσκολοι και δεν τα πηγαίναμε καλά. Ωστόσο, μου έλεγαν πάντα, να κάνω το σωστό, όσο δύσκολο κι' αν ήταν. Ευτυχώς, ο Ματ με είχε συγχωρήσει για το λάθος μου. Γίναμε αχώριστοι. Και όταν αποφοιτήσαμε, πήραμε την ίδια απόφαση για το μέλλον.

Δεν ξαναείδαμε ποτέ κανέναν από τους παλιούς συμμαθητές μας. Ούτε καν τυχαία στο δρόμο. Και πάλι καλά. Τα άσχημα, τα είχαμε θάψει.

Βέβαια, κανείς τους δεν ήξερε πως είχε εξελιχθεί σε έναν από τους πιο έξυπνους αστυνομικούς που είχα γνωρίσει και είχα και την τιμή να συνεργαστώ. Και εκτός από αυτό, δεν ήταν πια το μικρό, κοκαλιάρικο αγόρι με τα μεγάλα γυαλιά και την ακμή στο πρόσωπο. Ήταν ένας γοητευτικός άντρας, με ευφράδεια λόγου και ήξερε πώς να φλερτάρει ευγενικά τις γυναίκες.

Από όσα είχα δει ο ίδιος, σπάνια κάποια δεν ανταποκρινόταν στο ενδιαφέρον του. Όχι ότι σε εκείνον άρεσαν οι απολαύσεις της μίας βραδιάς. Έκανε απλώς περιστασιακές, ψάχνοντας την μία και μοναδική... Και πίστευα ότι επιτέλους, την βρήκε. Και δεν μπορούσα να είμαι πιο χαρούμενος γι' αυτούς.

<<Δίκιο έχεις>>.

<<Το ξέρω, ο άτιμος. Πάντα έχω δίκιο. Γι' αυτό σπανίως αποτυγχάνουμε>>, είπε και το βαθύ γέλιο μας γέμισε το αυτοκίνητο. <<Πέρα από την πλάκα, θα μου μιλήσεις για εκείνη;>>

Ξεφύσηξα. <<Τι θες να σου πω δηλαδή, ρε Ματ;>>

<<Την αλήθεια όσον αφορά τα συναισθήματά σου για την Ίνγκριντ Κουνσέν>>.

Δεν ήξερα τι έπρεπε να απαντήσω. Αυτή η κοπέλα ξυπνούσε συναισθήματα, τα όποια νόμιζα πως είχαν πεθάνει εδώ και πολύ καιρό. Συναισθήματα, που ποτέ δεν πίστευα ότι θα έβγαιναν στην επιφάνεια, επειδή τα έθαψα, για να γλιτώσω από την πιθανή απώλεια. Θεωρούσα πως θα τα κατάφερνα... Η Ίνγκριντ όμως γκρέμισε όλες μου τις προσπάθειες.

Δεν επιθυμούσα να ερωτευτώ ξανά. Ούτε κατά διάνοια. Και μόνο η σκέψη να ζήσω με αυτήν την αγωνία ξανά, κυρίως λόγω του επαγγέλματός μου, ανατρίχιαζα ολόκληρος. Το μέλλον έμοιαζε δυσοίωνο... Και τότε, η φιγούρα της Ίνγκριντ εμφανιζόταν στο μυαλό μου και έφερνε μία γαλήνη μέσα μου, που με έκανε να ξεχνάω και να ελπίζω σε κάτι καλύτερο. Όσο δύσκολο κι' αν φάνταζε αυτό.

Αναστέναξα και έστριψα σε μία διασταύρωση, έχοντας αυτήν την φορά τα μάτια μου δεκατέσσερα.

Δάγκωσα νευρικά το κάτω χείλος μου. Είχα τόσο καιρό να νιώσω αυτό το καρδιοχτύπι, που δεν είχα πώς να το διαχειριστώ. Τα συναισθήματα ξεχείλισαν από μέσα μου και είχα την ανάγκη να μοιραστώ με κάποιον αυτό το μυστικό. Έτσι, απλά το είπα, δίχως υπεκφυγές.

<<Είμαι ερωτευμένος μαζί της>>.

Τέσσερις λέξεις. Τέσσερεις λέξεις, τις οποίος ποτέ δεν πίστευα ότι θα έλεγα ξανά. Και πως θα τις εννοούσα κιόλας, με κάθε έννοια.

Η επίγνωση του πόσο ίσχυε αυτό το γεγονός, έκανε τους παλμούς μου να αυξηθούν. Ένας ρίγος με διαπέρασε, καθώς αναρωτιόμουν πως θα ήταν, αν και εκείνη αισθανόταν το ίδιο. Ή πόσο μικρά θα ήταν τα χέρια της μέσα στα δικά μου. Σκεφτόμουν την απαλή υφή του δέρματος της... Και ήθελα να μάθω όσο τίποτα άλλο ποιά μπορεί να ήταν η γεύση των χειλιών της.

Με αυτό το τελευταίο, συνειδητοποίησα πόσο ηλίθιος ακουγόμουν. Τα δόντια μου κροτάλισαν μεταξύ τους και έβρισα τον εαυτό μου σιωπηλά, που το μυαλό μου έδινε έμφαση σε τέτοια πράγματα, σε μία τόσο δύσκολη περίοδο για την ίδια. Ήμουν απαράδεκτος και με μισούσα γι' αυτό το συναίσθημα που φώλιαζε στην ψυχή μου, ενώ η ίδια είχε τα δικά της, πολύ πιο σοβαρά προβλήματα να την βασανίζουν.

<<Επιτέλους, το παραδέχτηκες!>>, φώναξε με ενθουσιασμό ο Ματ

<<Φίλε, πρέπει να δείξεις κατανόηση σε αυτήν την φάση. Προφανώς και δεν σε θέλει κοντά της αυτήν την στιγμή, όπως και οποιοδήποτε άλλο αρσενικό σε αυτόν τον πλανήτη. Ένας άντρας, για τον οποίο δεν ξέρουμε τίποτα πέρα από το ότι φορούσε μαύρα ρούχα, παραλίγο να την βιάσει. Μην προσωποποιείς λοιπόν την αποστροφή της για το φύλο μας. Μόλις ηρεμήσει, σε εσένα πάλι θα γυρίσει>>, είπε και γέλασε, όταν κατάλαβε πως έκανε ρήμα.

Απελευθέρωσα μία ανάσα. Είχε απόλυτο δίκιο σε αυτό. Δεν έπρεπε να σκέφτομαι εγωϊστικά, σε αυτήν την περίπτωση.

<<Εξάλλου...>>, είπε και κούνησε το χέρι του αόριστα, <<Έχετε έρθει πολύ κοντά εσείς οι δύο τον τελευταίο καιρό, παρά τα όσα έχουν γίνει. Μπορεί να φοβάται, αλλά δεν εμπιστεύεται κανέναν μας εδώ πέρα, περισσότερο από εσένα. Μην ξεχνάς ότι εσύ την έχεις σώσει πάνω από μία φορά και την προστατεύεις με κάθε κόστος>>.

<<Και πάλι, Ματ... Της έδωσα πολλές κούφιες υποσχέσεις. Και θυμάσαι πώς κατέληξε. Ένα αγαπημένο της πρόσωπο, είναι νεκρό. Κατέληξε μία φορά στο νοσοκομείο. Πολύ πρόσφατα έβγαλε τον νάρθηκα. Υποφέρει. Και δεν γνωρίζω τι πρέπει να κάνω, ώστε να βοηθήσω περαιτέρω>>, του είπα και έξυσα τον αυχένα μου.

<<Απλώς... Να είσαι εκεί για αυτήν. Με όποιον τρόπο σου το ζητήσει η ίδια. Και αφού ηρεμήσει, θα μπορέσετε να μιλήσετε>>, αποκρίθηκε και πήρε έναν από τους φακέλους της υπόθεσης από τα πίσω καθίσματα.

Το να αντιμετωπίζω αυτούς που εκφόβιζαν τον Ματ, ήταν πολύ πιο εύκολο. Ένιωθα ανίσχυρος μπροστά στον πόνο που θόλωνε το πρόσωπο της, όταν κάποιος την πλήγωνε.

Αποφάσισα να διώξω αυτού του είδους σκέψεις από το μυαλό μου και να επικεντρωθώ στην αποστολή. Έπρεπε να φροντίσω αυτή η ιστορία να έχει καλή κατάληξη, ανεξάρτητα από το πώς ένιωθα εγώ. Αυτό δεν είχε καμία σημασία. Μόνο η Ίνγκριντ είχε... Τουλάχιστον για εμένα.

<<Φίλε, θα το εκτιμούσα αφάνταστα, αν μπορούσες να με κατατοπίσεις λίγο. Πού πάμε τώρα; Κοντεύουμε να αφήσουμε την Αμερική πίσω μας>>.

<<Στον Καναδά. Θα κρυφτούμε εκεί για λίγο, μέχρι να σχεδιάσουμε την επόμενη κίνηση μας... Δεν γίνεται να τρέχουμε για πάντα>>, απάντησα, εστιάζοντας αποκλειστικά στον δρόμο.

Πραγματικά ήταν αδύνατον αυτό. Όσο περισσότερο τρέχαμε να ξεφύγουμε, τόσο αυτοί θα επέμεναν να μας κυνηγούν. Δεν ήθελα να το παραδεχτώ, αλλά βαθιά μέσα μου ήξερα ότι, αν αυτή κατάσταση συνεχιζόταν, πολύ πιθανόν το αποτέλεσμα να μην ήταν το επιθυμητό και κάποιον θα χάναμε πάλι.

Όχι, όφειλα να βρω μία λύση. Και σύντομα μάλιστα. Ήδη αυτή η υπόθεση είχε τραβήξει πάρα πολύ. Και δεν με ενδιέφερε από άποψη χρόνου. Ο αρχηγός το είχε αφήσει πάνω μου. Και ήλπιζα ότι όσο προσπαθούσαν αυτά τα καθάρματα να σκοτώσουν την Ίνγκριντ, δεν είχαν στον νου τους το επόμενο θύμα... Περισσότερο με ένοιαζε να μπει ένα τέλος στο μαρτύριο της.

[...]

Σταματήσαμε για διανυκτέρευση σε ένα άλλο ξενοδοχείο, έχοντας βγει για τα καλά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ήμασταν πια πολύ κοντά στο Τορόντο. Είχε πια βραδιάσει και ο ήλιος χανόταν σταδιακά από τον ορίζοντας λούζωντας την γη με τις τελευταίες αχτίδες του.

Η Βάλερι μου εκμυστηρεύτηκε την αντίδραση της Ίνγκριντ, όταν της αποκάλυψε τον τελικά μας προορισμό... Το πρόσωπο της χλώμιασε και έμοιαζε ανήμπορη να το πιστέψει. Ευτυχώς, η Βάλερι κατάφερε να την καθησυχάσει, προτού πλησιάσει τα όρια της κρίσης πανικού... Αυτό αύξησε κι' άλλο την περιέργειά μου, αλλά για την ώρα, έπρεπε να εστιάσω αλλού.

Έκανε αρκετό κρύο, οπότε όλοι βιαστήκαμε να πάμε στα δωμάτια μας, για να ζεσταθούμε. Και απόψε, η Ίνγκριντ θα μοιραζόταν το δικό της με την Βάλερι, ενώ οι υπόλοιποι θα μέναμε σε ξεχωριστό.

Μου ήταν δύσκολο να κρύψω την απογοήτευση μου, όμως πίεσα τον εαυτό μου να τα καταφέρει. Κατέπνιξα αυτή την ελάχιστη στεναχώρια και έδωσα έμφαση στην βελτίωση της ψυχικής υγείας της Ίνγκριντ. Ακολούθησα την συμβουλή του Ματ, δίνοντας της χώρο και χρόνο.

Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή έπρεπε να της μιλήσω εγώ. Η Βάλερι διαφωνούσε, επιμένοντας να της ανακοινώνει εκείνη από εδώ και πέρα τα επόμενα βήματα μας. Της εξήγησα πως εγώ ήμουν επικεφαλής και τελικά, παρά το κατσούφιασμα της, έκανε πίσω. Αλλά εκείνο το βράδυ, δεν θα την πλησίαζα. Θα της μιλούσε η Βάλερι πρώτα.

Ο νεοφερμένος αστυνομικός που ήταν μαζί μας... Κάτι δεν πήγαινε καλά μαζί του. Είχε συνέχεια αλλού το μυαλό του, αν δεν του εφιστούσαμε την προσοχή. Κι' αυτό που φαινόταν πολύ ύποπτο, όμως δεν προδόθηκα. Έκρυψα καλά την επιφυλακτικότητα μου και του έλεγα μόνο όσα έπρεπε να ξέρει.

Κάποια στιγμή, τον στείλαμε να μας φέρει καφέδες και μερικά σνακ, ώστε να συζητήσουμε οι δυο μας.

<<Θα καταλάβει ότι τον υποψιάζεσαι, αν συνέχεια τον κρατάς έξω από την υπόθεση. Επιπλέον, στην περίπτωση που οι ισχυρισμοί σου είναι εσφαλμένη, εμποδίζεις έναν νεοσύλλεκτο να κάνει την δουλειά του και να αποδείξει την αξία του. Και οι δύο θα βρείτε τον μπελά σας>>.

Τον κοίταξα. Ήξερα πως είχε δίκιο, αλλά δεν μπορούσα να το ρισκάρω. <<Μέχρι να εξακριβωθούν οι πληροφορίες που έχουμε γι' αυτόν και να σιγουρευτώ πως είναι αξιόπιστος, θα είμαστε πολύ προσεκτικοί απέναντι του>>.

Σήκωσε ψηλά τα χέρια του, ως ένδειξη πως παραιτείται από το να με πείσει πως κάνω λάθος και έστρεψε ξανά τη προσοχή του στο λάπτοπ του. Παρόλα αυτά, για κάποιον λόγο, συνέχισε τη κουβέντα, αγνοώντας την δική μου απροθυμία να πω κάτι άλλο. <<Επίσης, θεωρώ πως πρέπει να της πούμε όσα μάθαμε για την Μιράντα Μπράουν>>.

Ο εκνευρισμός μέσα μου, διαλύθηκε σιγά σιγά και έδωσε την θέση του σε μία αίσθηση ανησυχίας και άγχους. Σκέφτηκα πολύ, πριν του απαντήσω το οτιδήποτε. <<Δεν νομίζω πως είναι καλή ιδέα. Όχι σε αυτήν την φάση, τουλάχιστον>>.

<<Ντράκο, ήταν η καλύτερη φίλη της Ίνγκριντ>>, μου υπενθύμισε και ένιωσα λίγο από τον θυμό μου να επιστρέφει.

<<Λες να μην το ξέρω αυτό, Ματ;>>

<<Δεν είπα αυτό. Απλά βλέπω ότι δεν δίνεις όση έμφαση θα έπρεπε σε αυτό το ζήτημα. Και είμαι βέβαιος πως και εσύ το ίδιο πιστεύεις. Απλώς δεν το παραδέχεσαι>>.

Το σαγόνι μου σφίχτηκε και πήρα μερικές βαθιές ανάσες, σε μία απόπειρα να σκεφτώ την επόμενη κίνηση μου.

Από πρακτικής άποψης, η Ίνγκριντ δεν είχε κανέναν λόγο να μάθει για το σκοτεινό και βουτηγμένο στην παρανομία παρελθόν της Μιράντας. Δεν θα την βοηθούσε να πάει παρακάτω. Και δεν επρόκειτο να άλλαζε κάτι, στην παρούσα φάση. Ίσα ίσα, θα πληγωνόταν πιο πολύ, δεδομένου ότι την είχε πολύ ψηλά και την αγαπούσε. Μου διέφευγε το γιατί, αλλά την θεωρούσε κολλητή της.

Το γιατί... Αλήθεια, γιατί έως τώρα δεν αναρωτήθηκα ποτέ πώς και επέμενε τόσο πολύ γι' αυτό; Και εγώ εμπιστευόμουν τον Ματ με κλειστά μάτια και ο θάνατος του θα με κατέστρεφε, όμως δεν θα αναφερόμουν σε αυτό όλη την ώρα. Ή έτσι πίστευα, μάλλον.

Βέβαια, ο κάθε άνθρωπος αντιδρούσε διαφορετικά, όταν έχανε ένα αγαπημένο πρόσωπο. Άλλοι φώναζαν, για να ξεσπάσουν κάπου την θλίψη τους, ψάχνοντας απελπισμένα να πιαστούν από κάτι, με την ελπίδα να κρατηθούν στην ζωή.

Από την άλλη μεριά, κάποιοι τα κρατούσαν κλεισμενα τα συναισθήματα τους σε ένα κουτί, ώστε να μην χρειαστεί να τα αντιμετωπίσουν ή να απολογηθούν γι' αυτά σε κάποιον.

<<Σε τι πιστεύεις ότι θα την ωφελήσει δηλαδή;>>, τον ρώτησε, αν και η απάντηση ήταν προφανής.

<<Η σκληρή αλήθεια είναι προτιμότερη από ένα όμορφο ψέμα. Κι' αν μάθει ότι γνώριζες, που θα το κάνει κάποτε, και δεν της μίλησες ποτέ, δεν θα σε συγχωρήσει. Σου το είπα και πριν. Από όλους εμάς, είσαι το μοναδικό άτομο με το οποίο αισθάνεται άνετα. Και εφόσον είσαι ερωτευμένος μαζί της, ένας λόγο παραπάνω να μάθει τα πάντα από εσένα. Μόνο έτσι θα την κρατήσεις κοντά σου, φίλε>>.

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και ακούμπησα την πλάτη μου στην ράχη της καρέκλα, αναλογιζόμενος τα λόγια του.

Και πάλι, είχε δίκιο. Από ηθικής άποψης, δεν είχα κανένα δικαίωμα να την κρατώ στο σκοτάδι. Θα της έδινα και έναν ακόμα λόγο να με μισεί. Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί. Όχι, ενώ έτρεφα ελπίδες, έστω και εσφαλμένα, ότι μπορεί μία μέρα να ένιωθε όπως εγώ.

Αν το επιθυμούσα αυτό, όφειλα να είμαι ειλικρινής απέναντι της και να κάνω τόσο σωστό... Ακόμα κι' αν ήξερα πως αυτό θα την πλήγωνε πάρα πολύ.

Χωρίς να του απευθύνω τον λόγο, σηκώθηκα όρθιος. Αγνόησα την απορημένη έκφραση του και με αποφασιστικό βήμα, βγήκα έξω από το δωμάτιο μας και κατευθύνθηκα σε αυτό της Ίνγκριντ και της Βάλερι. Ο Ματ μου φώναξε να σταματήσω και μην φέρομαι τόσο επιπόλαια, αλλά τον αγνόησα... Κάλλιο αργά, παρά ποτέ.

Χτύπησα απαλά την πόρτα τους. Στην αρχή, δεν απάντησε καμιά τους. Την δεύτερη φορά που επανέλαβα την ίδια κίνηση, η πόρτα άνοιξε και μία έκπληκτη και ταυτόχρονα αγανακτισμένη Βάλερι εμφανίστηκε μπροστά μου.

Την περίμενα αυτήν την αντίδραση. Μου είχε επισημάνει ξανά και ξανά να μην έρθω, χωρίς να έχει προετοιμάσει πρώτα την Ίνγκριντ... Καθόλου δεν με ενδιέφερε πια η άποψη της όμως.

Τώρα ή ποτέ...

<<Ντράκο, τι κάνεις εδώ;>>, με ρώτησε με ύφος που έδειχνε ότι η παρουσία μου ενοχλούσε εκείνη την στιγμή.

Εισπνοή... Εκπνοή... <<Πρέπει να δω την Ίνγκριντ. Τώρα>>,

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. <<Δεν είναι διαθέσιμη τώρα για κουβέντα. Μόλις έκανε μπάνιο και θέλει να ξεκουραστεί... Και επίσης, σου ζήτησα χρόνο>>.

Δάγκωσα το εσωτερικό του μαγούλου μου δυνατά, για να μην της απαντήσω αναλόγως. Η μεταλλική γεύση του αίματος πάνω στην γλώσσα μου, άφηνε μία δυσάρεστη αίσθηση, όμως δεν ήταν αρκετή, για να μου αποσπάσει την προσοχή από τον σκοπό μου.

<<Ο χρόνος είναι ένα μία πολυτέλεια, την οποία δεν έχουμε αυτήν την περίοδο. Καταλαβαίνω ότι η Ίνγκριντ είναι ακόμα συναισθηματικά φορτισμένη και πως έχει ανάγκη τον χώρο της. Ωστόσο, πρέπει να μάθει κάποια πράγματα. Πρέπει να της εξηγήσω πώς θα κινηθούμε από εδώ και πέρα και ποιό είναι το πλάνο μας>>.

Ετοιμάστηκε να μιλήσει, αλλά μία λεπτή και αδύναμη φωνή την εμπόδισε.

<<Βάλερι... Είναι εντάξει. Άστον να περάσει>>.

Η Βάλερι δείλιασε να το κάνει. Δεν έκρυψε την ανησυχία στο βλέμμα της. Παρόλα αυτά, μετά από αρκετή περισυλλογή, έκανε στην άκρη και μου άφησε χώρο, για να περάσω.

Μπήκα μέσα Για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ο χρόνος σταμάτησε, όταν είδα την φιγούρα της να ξεπροβάλει πίσω από τον τοίχο, διστακτικά. Τα μαλλιά της έπεφταν ανέμελα στους ώμους της, βρεγμένα από το νερό. Η κούραση είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπο της. Τα κόκκινα μάτια και οι μαύροι κύκλοι κάτω από αυτά, το αποδείκνυαν.

Η καρδιά μου σφίχτηκε. Ένιωσα μια διαπεραστική σουβλιά θλίψης. Όλες οι λέξεις με παρακαλούσαν να βγουν έξω, αλλά αδυνατούσα να της εκφράσω, από φόβο μήπως την τρομάξω. Κατέπνιξα το συναίσθημα που ανέβηκε στον λαιμό μου, δίνοντας της τον απαραίτητο χρόνο, ώστε να μιλήσει εκείνη, αν το επιθυμούσε.

Η Βάλερι έφυγε διακριτικά από το δωμάτιο, αφήνοντας μας μόνους... Χαιρόμουν που καταλάβαινε πότε έπρεπε να αποχωρήσει και πότε όχι. Αυτή η συζήτηση με την Ίνγκριντ, ήταν αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

<<Γειά>>, είπα και για πρώτη φορά μετά από δύο μέρες, ύψωσε το κεφάλι της και με κοίταξε κατάματα.

Κάτι έσπασε μέσα μου. Η ταλαιπωρία στο βλέμμα της, ξέσκισε τα σωθικά μου. Ευχήθηκε όσο τίποτα άλλο να μπορούσα να την κρατήσω στα χέρια μου. Να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να της δώσω κουράγιο, πείθοντας την πως όλα θα πάνε καλά. Αλλά δυστυχώς, αυτό ήταν αδύνατον να το προβλέψω. Και άξιζε κάτι περισσότερο από μία κούφια υπόσχεση και μία αφορμή για ραγισμένη καρδιά.

<<Γειά>>, αποκρίθηκε αδύναμα και βόλεψε μία τούφα μαλλί πίσω από το αυτί της.

Μία κίνηση τόσο χαριτωμένη, που έκανε τις πεταλούδες στο στομάχι μου να πεταρίσουν πιο έντονα.

Έβαλα στην άκρη τους ενδοιασμούς μου και φόρεσα το προσωπείο του σκληρού αστυνομικού. Αυτού που νοιαζόταν μονάχα για το καθήκον και την διατήρηση της τάξης στην κοινωνία. Αυτού που τον απασχολούσε η επίλυση μίας υπόθεσης και τίποτα άλλο.

Είχα καιρό να δείξω... Ίσως γιατί ένα ζευγάρι εντυπωσιακά, καταστανά μάτια, δεν έπαυε να μου υπενθυμίζει ότι έχω και μία ανθρώπινη πλευρά, σε καθημερινή βάση. Όμως τώρα, οι περιστάσεις το απαιτούσαν.

<<Πρέπει να μιλήσουμε>>.

Την έκφραση της αλλοίωσε ο φόβος. Ο φόβος ότι μπορεί δεχτεί ένα ακόμα χτύπημα, το ίδιο επίπονο με τα προηγούμενα, και να μην το αντέξει.

<<Για ποιό πράγμα;>>, ρώτησε, χωρίς να είναι βέβαιη είναι θέλει να τα απαντήσω.

Έκανα δύο βήματα προς το μέρος, όμως εκείνη απομακρύνθηκε... Το περίμενα, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τα αγκάθια της απογοήτευσης να με πονέσουν. Ωστόσο, την έθαψα και αποφάσισα να συγκεντρωθώ σε αυτό που ήρθα να κάνω.

<<Για την Μιράντα Μπράουν>>.

Την κοίταξα ξανά... Και από το τρομοκρατημένο ύφος, συνειδητοποίησα πως αυτή η συζήτηση, δεν θα είχε καλή κατάληξη.