(14:40)

-Patrzcie, jestem syreną przyczepioną do statku. - Jungkook wychylił się za barierki statku i rozłożył ręce. 

- Przestań tak wariować, bo źle się to skończy. - rzekł Taehyung, który stał obok niego.

- Daj spokój, wiem co robię. - gdy tylko to powiedział jedna z większych fal zakołysała statkiem, a czarnowłosy poleciał do przodu.

Reakcja Taehyunga była natychmiastowa. W ostatniej chwili złapał tamtego i pociągnął do siebie, przez co oboje wylądowali w dość dziwnej pozycji.

Ich twarze dzieliło kilka centymetrów. Patrzyli sobie w oczy, do momentu, w którym Kim się opamiętał i odepchnął bruneta na bok.

- Tak, masz wszystko pod kontrolą. Debilu?;prawie wpadłeś! - wykrzyczał wściekły dziewięciolatek.

- Przecież mnie złapałeś, po co się unosisz... - Jungkookowi zrobiło się trochę głupio.

- A jakbym nie złapał?! Umiesz w ogóle pływać? - Jeon spuścił głowę. - No właśnie, jesteś nie odpowiedzialny.

- Ach tak? I mówi to osoba, która zostawiła chłopaka który bił się w jego obronie?

- Przecież sobie poradziłeś. Z resztą nie zmieniaj tematu.

- Tsa, poradziłem sobie. Prawda jest zupełnie inna, żebyś tam został to byś wiedział. - Taehyung spojrzał na niego pytająco. - Z resztą nie ważne. - wstał i ruszył w stronę kajuty.

- Czekaj. - starszy złapał go za rękę. - O czym ty mówisz?

- Na prawdę nieważne. Zostaw mnie.

- Nie dopóki mi nie powiesz.

- Gdy uciekłeś oni zaczęli mnie bić, nie dałem sobie rady, więc ubłagałem ich żebyśmy negocjowali. Płaciłem im, a w zamian oni ciebie nie bili ani mnie. Proszę, znasz prawdę, a teraz mnie zostaw. - wyrwał swoją rękę z jego uścisku i udał się tam, gdzie przedtem miał w planach iść. 

Kim stał jak wryty. Przecież to nie możliwe, przecież oni mieli dużo ran na twarzach. Jakim cudem Jeongguka nie dał sobie rady?

Nie rozumiał tego.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hej ho! Niestety (albo stety) muszę zniknąć na kilka dni. Wracam w sobotę 22 kwietnia. I ruszą też opowiadania, które teraz stoją w miejscu. Do nich również zapraszam.

Bajka. ❤