Dear No One;
      How could someone judge people just because of the attitude they show? They don't even know what they think. People who rejected others felt the pain too. They're more restless than the person who got rejected. Those people moved on too quick and find another woman even before the person who rejected them find peace of mind themselves. Who's on the loosing side then?

The dot under the question mark reveals the feeling of the writer. Halatang gigil at galit na galit sa ballpen. Rant gulped. Tinamaan siya sa nabasa. Parang dumiin din sa lalamunan niya yung tuldok sa dulo ng mahabang sulat.

Parang para sa kaniya talaga ang sulat. Had he been judgemental too? There is a person who comes to his mind because of the letter. Naalala niya ang masungit na mukha nung aroganteng babae. Naalala niya ang tila pagkimkim nito nang masaktan sa mga sinabi niya.

Come to think of it, she held nothing but coldness in her eyes. Paano niya naman kasi mababasa ang totoong intensyon nito eh lagi siyang sinusungitan.

Maybe the letter is right. He had been judgemental. Sinabihan niya ng masasakit na salita yung babae just because of her nasty attitude. As a psychology student, dapat unawain niya muna ang totoong sitwasyon ng babae bago siya magconclude. That's the basic of the theories he had learnt during his college. Dito niya dapat nagagamit ang napagaralan eh. Hays! Hindi dapat siya nagi-guilty!

That woman is such a pain in the ass. He should be just minding his own business. Just why the hell does it had to be that woman for his case study? Hayst naman oh!

Bilang isa sa mga tinamaan sa sulat. He took his pen and wrote back to this someone. Hindi man siya makapagsorry sa Riad na yun, he atleast should console someone else in her stead.

Dear Someone
- who has been misjudged;
      I'm sorry. I hope this apology letter from someone who had also been misjudging other people atleast calm your frustrations. Sorry someone misjudged you. Sorry they couldn't see the good things in you. I hope you will find someone who will reach out to your heart.

GAYLE bit her lips to suppress her emotions. Nilukot niya sa kamay ang sticky note at nilisan ang bench pagkakita sa sagot ng kung sino.

She doesn't want anyone to understand her. She doesn't want them to pity her after knowing she's just adopted and that her adoptive parents are going to divorce. She doesn't want any of that sympathy. She's fine alone and being misinterpreted.

She doesn't want any sorry from anyone. Just like this letter that is suddenly disturbing her dormant emotions inside. So she tamed her unraveling feelings na naguunahang lumabas. She caged them back to stay asleep.

RANT's eyes shine finally seeing a real doctor's gown. This is the fashion he has been dreaming to wear everyday. His mouth is open wide, nervous on touching the well hanged gown. Tila lumiliwanag ito sa mga mata niya dahil sa kaputian. Ano kayang pinanglaba dito, Tide o Ariel?

He glanced to the door before finally touching the gown and fit it to himself. Hindi niya na napigilang ngumiti nang malaki. He felt like a giant capable of ordering anyone within his palm.

"Kailangan kong magselfie!" Sa sobrang tuwa ay hinugot niya agad ang telepono sa bulsa ng pantalon at nagselfie. One wacky, one oozing with coolness and one is charmingly winking.

Hanggang sa may pumihit na ng seradura sa labas ng pinto kaya dali-daling hinubad niya ang gown at isinabit sa kaninang kinalalagyan. Sinigurado niyang hindi mahahalata ng may-ari na ginalaw niya yun.

"Mr. Masigasig." The doctor is looking at his profile at sa papel na galing sa school niya na katunayan na dito siya na-assign for his on-the-job training while walking to his seat.

This isn't a hospital, just a clinic of a private psychologist. Pero walang kaso sa kaniya as long as makagraduate siya. Saka niya na papangarapin ang makapagtrabaho sa malaking ospital kapag naging ganap na siyang psychologist katulad ng kaharap niya.

"Outside is my secretary, Janet. She'll guide you about your work." Tinuro na ng doktor ang pinto para lumabas na siya.

"Thank you po, dok." Masayang lumabas si Rant. There must be not much of work here. Maga-assist lang naman sila ng magpapa-neuro test and other related to the psychologist's job. And Rant always likes working.

PAGKAKAGALING sa ojt ay dumidiretso na siya sa night shift niya sa barbeque house, his usual routine. Sinisante na siya sa lugawan noong nakaraang gabi dahil muntikan nang mangagat si askal ng costumer niyang bangag sa droga.

He's keeping his watch for his own safety. Nagbanta kasi ang adik na lalaki na babalikan siya matapos niya itong hampasin ng upuan nang akmang hahampasin din ng bote ng softdrink ang aso niya.

"Hays, bakit parang ang dilim naman ngayong maigi?" Nananayo ang balahibo ni Rant habang naglalakad pauwi galing sa barbeque house.  Napapatalon tuloy siya sa mga mahaharot na pusang biglang dadaan sa harapan niya. Wala pa kasi siyang ibang nahahanap na raket kapalit nung sa lugawan. Hindi naman siya sanay na nasa bahay lang ng tiyahin.

Maya-maya pa ay may narinig siyang tila yabag sa likuran niya kaya binagalan niya ang paglakad. Wala naman siyang nakita paglingon. Nanatili siyang nakikiramdam hanggang sa dumoble ang bilang ng mga yabag. Tatakbo na sana siya pero may sumulpot ding isa sa daraanan niya.

"Shit. Pag inaalat ka nga naman." Rant was now cornered by the three men. Sinaktuhan siyang tambangan sa walang mga dumadaan at madilim na parte. He can see knives and bars these guys hold in the shadows.

"Akala mo nagbibiro lang ako na babalikan kita? Lagot ka sa'kin ngayon! Sisiguraduhin kong pareho kayo ng aso mo na malulumpo o kaya kung mahina-hina kayo, hindi niyo na makikita pa ang pagsikat ng araw." Kinabahan naman si Rant nang idamay nito sa banta ang aso niya. Pinagiinitan talaga nito si askal, tsk.

"Ano'ng ginawa niyo sa aso ko? May ginawa ba kayo sa kaniya?" Natatakot na tanong niya sa mga adik na lalaki. Tinawanan lang naman siya nito ulit nang malakas.

"Ewan ko. Baka kinakatay na yun ng mga kaibigan ko o kaya naman chinop-chop na." Sa mga kahindik-hindik na sinabi nito ay nag-init siya sa galit. Hindi siya makakapayag na may mangyari sa askal niya. Walang sinuman ang pwedeng humawak sa asong iyon!

"Tapusin na natin 'to mga brad." Rant maintains his guard sa paglapit ng mga lalaki. Sinubukan niyang iwasan ang mga atake pero tinamaan pa din siya ng mga hampas ng tubo sa likod at sa iba pang parte ng katawan niya.

They are hitting him like mad men in the dark. He'll dodge one but the other will hit him. Dumaplis din ang kutsilyo sa tagiliran niya nang iniwasan niya ito but it sliced his skin deeply. Dumikit agad ang dugo niya sa palad nang kapain ang tama.

Hanggang sa hinampas ulit siya sa likod at tuhod. He spat blood on his mouth. Sumalampak na siya sa lupa dahil sa panghihina at dinumog agad siya ng tadyak ng mga lalaki sa mukha, sa dibdib, sa sikmura. Pinaibabawan pa siya ng lalaking naghihiganti sa kaniya.

"Ano? Nasaan ang angas mong gago ka? Ha! Ha!" Rant is barely conscious and the drug addict still keeps throwing him punches to his face. Nang papatayin na siya nito sa isahang saksak ay bigla namang umalingawngaw ang sirena ng mobil ng mga pulis na nagroronda.

Nanghihinayang man siyang iwanang buhay ng mga adik ay nagsitakbuhan na lang ang mga ito patakas ng lugar bago maabutan ng mga pulis.

Halos hindi na maimulat ni Rant ang isang mata. His face sores and numbing. His head and waist are bleeding and he can't move his aching body, not even a finger.

Gusto niyang bumangon para puntahan si askal or atleast crawl to his things to call somebody for help. But his sight gets blurry until he passed out. Isang bulto ng tao ang naaninag niyang lumapit sa kaniya bago siya mawalan ng malay leaning towards his swollen face.

"M-MAY tatlo pong.. lalaki. Binugbog siya tapos- They have steel bars and.. knives-" Gayle tried to calm her trembling hands trying to detailed what happened. She's short of breathe in speaking. Hindi niya alam kung paano kakalma. She's been trembling all the way here.

"Wag po kayong magalala, ma'am. Kami na po'ng bahala. Maghintay na lang po kayo dito. Magiging okay din po sya." Naiwan si Gayle sa labas ng ER. She felt her knees lost strength kaya napasandal siya sa pader.

Napanuod niya kung paano pagtulungan si Rant. Papauwi pa lang siya galing sa park nang napadaan siya sa lugar kung saan binubugbog ang lalaki. Natatakot na nagtago si Gayle sa likod ng malaking basurahan. It was dark kaya hindi siya napansin ng mga ito.

She watched how Rant fought trying to save himself and she could do nothing. Aalis na lang sana siya at magpapanggap na walang nakita but- but she just can't.

Nang makita niyang sasaksakin na ang hindi na makalabang lalaki ay nanginginig ang mga daliring pinatunog niya ang sirena ng mga pulis na nakarecord sa cellphone niya. Nang marinig ito ng mga lalaki ay agad nagsitakbuhan leaving the guy unconscious, wounded and bleeding. He's still breathing nang malapitan niya. Akala niya ay natuluyan na ito.

She never have seen that much blood. Hindi niya alam na matatakot siya nang ganito. All she ever thought, the saparation of her parents is the only thing that could scare her.

Then she remembered what he kept uttering unconsciously habang nasa ambulansya sila. Naalala niya din ang narinig niyang sinabi ng mga lalaki kanina. So Gayle hurriedly ran out of the hospital to find his dog.

Naiwan niya ang bike nang sumama siya sa ambulansiya kaya sumakay na lang siya ng tricycle para makapunta sa police station. She reported what happened and that they promised her to arrest those men and rescue the dog.

They told her to stay at home and wait. But Gayle couldn't feel at ease remembering how worried Rant was. Binalikan niya ang bisikleta sa kung saan nangyari ang krimen. Natatakot man na baka bumalik doon ang mga lalaki, pumunta pa din siya.

Hindi niya nakita sa park ang aso nang magpalipas siya doon ng oras pero una siyang naglibot sa parke. She pedals while searching. It isn't there. She roams around the area and to other places until she recieved a call from the police officers after hour of her report. Kakarating niya lang sa bahay niya nang mapagod na siya sa paghahanap at dahil malalim nang maiigi ang gabi.

"Naaresto na po namin ang mga suspek na tinuturo niyo sa tulong ng mga barangay tanod. Nakita na din po namin ang aso niyo. Puntahan niyo na lang po sa barangay, ma'am." She felt a strange heavy feeling about the police' voice telling her where is the dog. Hindi pa siya nakakapasok ng bahay kaya mabilis na tinungo niya ulit ang barangay hall katulad ng sinabi ng officer sa kaniya to get that stupid's dog.

RANT undergone several tests. Puro pilay ang katawan niya pati ang isang tuhod niyang nahampas ng bakal. They ran CT scan to his head. Though wala namang major injuries sa ulo ay patuloy pa ding inoobserbahan ang kondisyon niya lalo na't hindi pa din ito nagkakamalay nakakalipas na ang isang maghapon.

Garry and his mother worriedly came to the hospital the night he was admitted. Hindi nila nadatnan ang taong nagdala sa pamangkin at tanging isang babae lamang ang sinasabi ng mga nurse.

It was the morning of the second day being in the hospital when Rant finally woke up. Gemini was there beside him and his aunt is peeling mangoes.

"Oh my god, Rant. Tita! Gising na po si Rant!" Their voices are loud. Narinig niya ang pagmamadali ng tiyahing makalapit sa kama.

"Rant! Diyos ko, gising ka na. Sandali at tatawagin ko ang doktor." Natatarantang lumabas ng silid ang ginang. Nasa male ward sila with other patients.

"Ano'ng nangyari? Nasaan ako? Si askal!" Rant tried to move but he felt pain all over.

"Wag ka munang gumalaw. Dalawang araw ka na dito sa ospital." Gemini explained to him. Still, Rant forced to sit.

"Si askal. Yung aso ko, nasaan? Nasa'n siya?" Saglit na natigilan ang babae sa paghahanap niya sa aso. She haven't seen a dog nang dumating siya kanina.

"Ahm, hindi ko alam. I haven't seen any dog. Baka alam nila tita kung nasaan sya. Wag ka munang gumalaw, please." Maya-maya ay pumasok na ang doktor at ang tiyahin niya.

"Tiyang, yung aso ko? Kasama ba ni Garry? Nasaan sila?" Tanong agad ni Rant nang makalapit ang tiyahin. Kumunot lang naman ang noo nito na parang walang alam sa sinasabi niya.

"Ano'ng aso? Nasa bahay si Garry kumukuha ng damit mo. Wala namang aso yung kasama. Sabay kaming bumisita sa'yo kahapon kaya wala." Nang marinig iyon ay kinakabahang natigilan si Rant. Naalala niya ang banta nung mga lalaki sa kaniya tungkol kay askal.

"Hindi.. Dok, kailangan ko na hong lumabas. Kailangan kong hanapin si askal." Pahablot na tinanggal ni Rant ang nakatusok na karayom sa kamay niya pero pinigilan siya ng tiyahin niya at ng doktor.

"Ano ba, Rant! Saan ka pupunta sa lagay mong yan? Ha? Ganiyan na ang kondisyon mo ang tigas pa din ng ulo mo!" Sermon ng tiyahin niya.

"Tiyang, hindi ko po pwedeng pabayaan si askal. Sa'kin siya binilin ni Aling Corazon. Baka may nangyari nang masama sa kaniya! Hindi pwede!" Pati si Gemini ay nakiawat na rin kay Rant sa pagpupumilit nitong bumaba ng higaan. Huminto lang ito nang dumating si Garry.

"Garry, insan! Si askal? Kasama mo ba siya? Iniwan ko siya sa likod ng bahay. Sabi ko sa kaniya magtago siya dun. Nakita mo ba siya? Sabihin mong kasama mo siya, insan!" Lahat napatingin kay Garry pati ang ina na walang alam na may asong nakatago sa likuran ng bahay nito.

Ilang sandali na hindi sumagot si Garry. Malungkot ang mukha nito. It doesn't give Rant the vibe that he knew where his dog is. He just looks.. sad.

"Ano? Kasama mo ba siya o hindi?!" Naiinis nang sigaw ni Rant. Hindi siya natutuwa sa hindi nito pagsagot.

"Let's.. take a walk for a moment." Tipid na ngumiti si Garry but the smile doesn't even possess happiness.

Nasa wheelchair siya at tulak-tulak ito ni Garry. Kanina pa siya naghihintay na magsalita ito but Garry has been silent. Dinala siya nito sa may maliit na tambayan sa labas ng ospital.

"Cut the chase Garry. Sabihin mo na kung nasaan si askal. Hindi ako matatahimik hangga't hindi ko siya nakikita." Umupo si Garry sa isang bench doon.

"Nung gabing nabugbog ka, wala din siya sa bahay. Akala ko sinalubong ka niya kaya hindi ako naghanap. Nung.. nabalitaan namin ang nangyari sa'yo, dun ko nalaman na hindi mo siya kasama." Rant listens attentively. Hinahanap niya pa din sa mga salita nito kung nasaan ang aso.

"So where the hell is he?! Kung sasabihin mong hindi mo alam, ako na lang ang maghahanap sa kaniya. Nagsasayang lang ako ng oras sa'yo." Rant stood weaking. Sabi nila dalawang araw na siyang nandito, his leg should have been better now. Ano'ng klaseng ospital ba ito?! Bwisit!

"Magpagaling ka muna, insan. I'll take you where he is kapag kaya mo na." Pinigilan siya ni Garry sa kamay pero hindi siya nagpahawak.

"Kaya ko na, Garry! Hindi naman ako naputulan ng paa para hindi makalakad!" Bulyaw ni Rant sa pinsan. That made Garry speechless and seem apologetic.

"Okay, then. Come with me. Kung kaya mo na." Hindi siya inalalayan ng pinsan. Rant struggles walking dahil sa pilay at pagkirot ng tagiliran niya.

Hindi nawawala kay Rant ang isiping baka.. baka hindi na nailigtas si askal mula sa mga adik na yun. Na baka.. dalhin siya ni Garry sa tapat ng isang libingan. Hindi niya alam kung kakayanin niya kung iyon ang makikita niya sa halip na ang masungit na askal.

MABILIS ang kabog sa dibdib niya nang bumaba sila ng tricycle sa tapat ng isang lugar na pamilyar sa kaniya.

"Hintayin na lang kita dito." Garry pressed the doorbell. Hindi niya alam kung bakit dito siya dinala but he just want to see askal right now. Nang bumukas ang gate ay nagulat pa ang babae nang makita siya sa labas.

"What are you doing here? Hindi ba--" Rant barged in nang walang pahintulot sa babae. Hinanap niya sa bakuran ang aso niya.

"Nasaan siya? Nandito ba yung aso ko? Bakit siya nandito?" Malamig ang boses ni Rant sa babae. Ni hindi niya sinusulyapan ito.

Gayle stares at his posture. He can't even stood straight dahil hawak ang tagiliran. May bandage pa din ito sa ulo. Malinaw pa sa isip niya ang itsura nito nang dalhin niya sa ospital. She doesn't even know if he's already allowed going outside.

"Wait here." Gayle walks passed him and went inside her house. Tumitig lang sa pinto si Rant waiting for her to come out again.

He stays standing outside. His heart beats faster as he waits. Seeing how the woman acted as if askal is here, medyo kampante siyang wala siyang maririnig na masamang balita or any condolences.

He got even more excited nang nakita niyang bumukas ulit ang pinto. Gayle stood by the door to keep it open.

"Askal! Nandito na ako! Tara na! Umuwi na tayo! Magaling na ako!" Natutuwang pagtawag niya para lumabas na agad ito. He just can't wait to pet him.

Nasilip niya na ang ulo nitong papalabas sa pinto. But when askal fully showed itself, Rant felt as if his heart dropped. His wide smile gone shut.

Shelovesrain❤