Opgedragen aan  PicadillyCircus omdat ze suuuuuper goed kan schrijven! Check zeker eens haar verhalen ;)

------------------------------------------------------------------------------------------------------

 Hoofdstuk 4

Een pijnlijke kreun verliet mijn mond. Langzaam kwam de herinnering mijn gedachten binnen sluipen als een waarschuwing:  Ik was neergeslagen. Mijn hoofd deed verschrikkelijk veel pijn. Ik denk dat ik een wond had op mijn achterhoofd.

Ik voelde eraan, en inderdaad, er was een wonde. Er kleefde donkerrood bloed aan mijn vingers. Met nog meer pijnlijke kreunen stond ik op. Even moest ik me vasthouden aan het aanrecht om niet te vallen, want ik voelde me een beetje duizelig. Een zacht gevloek klonk door de caravan toen ik zag dat alles overhoop lag.

Kussens waren van de bank. De tafel en de kast waren omgekieperd en de spullen die er in en er op lagen, lagen verspreid over de vloer. Borden en glazen lagen aan scherven op de grond. Kortom, heel de caravan zag eruit alsof er een bom was ontploft.

Het duurde niet lang tot ik tot de conclusie kwam dat Andric me had neergeslagen en heel deze ravage had aangericht. Ik voelde me dom, bedrogen en kwaad. Dom omdat ik Andric meteen vertrouwde. Bedrogen omdat ik echt dacht dat de chemie tussen ons wederzijds was, maar dat het uiteindelijk alleen zijn doel was om te stelen. En kwaad omdat hij mij durfde te gebruiken.

Ik liep recht op het schilderij af dat aan de muur hing. Nina, mijn tante, had dat gemaakt. Het was een schommelend meisje dat ze had geschilderd. De schommel hing aan een dikke, stevige tak van een eikenboom. Het meisje glimlachte vrolijk en haar blonde, gevlochten haren, vlogen achter haar aan. Ze schilderde en verkocht dat dan soms. Ook maakte ze kleren. Zo verdiende we ons geld plus. Als we wat langer in een stadje bleven probeerden we werk te vinden. Zo af en toe lukte dat, maar we verdienden vooral ons geld met het artistieke talent van tante Nina. Wat niemand, buiten onze familie wist, was dat achter dat schilderij een kluis lag. Ik verwijderde het schilderij van de muur en opende de kluis met de code. Alles lag er nog in. Al ons geld, juwelen en wapens. Ik slaakte een opgeluchte zucht en keek wat hij allemaal had gestolen. Kleren van Bram en eten. Dat was het. Hij had waarschijnlijk gezocht achter geld. Gelukkig dat hij dat niet gevonden had! Maar hoe moest ik dit uitleggen aan mijn ouders?

De storm was ondertussen opgehouden en ze konden ieder moment thuis komen.

'Dus als ik het goed begrijp heeft Dirk-,' ik onderbrak Janine.

'Andric,' verbeterde ik haar.

'Heeft Andric dit allemaal aangericht,' zei ze nu juist.

Ik knikte. 'Ja. Ik weet dat ik dom was geweest. Heel dom. Ik had hem niet mogen vertrouwen, het spijt me.'

Janine keek beteuterd om zich heen. Dit was ons huis. En door Andric, of eigenlijk door mij, zag het er uit als een slagveld. Vele spullen waren verwoest.

'De klootzak. Ben jij wel in orde?' vroeg Bram.

'Ja. Ik heb gewoon een wonde op mijn achterhoofd. Niks ergs.' Ik probeerde de pijn te verbijten. 'Laat eens zien,' zei Julie. Ik draaide me naar haar om. 'Dat ziet er niet zo goed uit. Kom, dat gaan we eens verzorgen.' We liepen tussen al de rommel naar de bank. Ze haalde een EHBO kist tevoorschijn. 'Waar is Andric nu?' vroeg Axel.

'Geen idee. Toen ik wakker werd was hij weg.'

Tussen al de rommel pakte Janine een omkaderde foto. Voor het glas van de foto zat een kleine barst. 'Dit was de laatste foto met jou en Henry,' zei Janine. Ze liet de foto aan mij zien, ik pakte de foto aan bekeek het. Die was 2 jaar en paar maanden geleden getrokken in Spanje. Toen de wereld nog niet zo erg was geworden gingen we daar wel eens op vakantie. De wereld was toen al erg maar minder erg als nu.

Toch glimlachte Henry en ik gelukkig in de camera. Hij had zijn arm losjes om mijn schouders geslagen. Henry had enkel een blauwe zwembroek aan en ik een groene bikini met visjes op. Op de achtergrond zag je de zee en we stonden op het strand. Ook stonden er enkele onbekende wandelaars op die toevallig voorbij liepen.  Nietsvermoedend dat ze vereeuwigd werden op een foto.

Een dikke vrouw in een opvallend roos badpak die met een zware tas vol strandspullen aan het sleuren was. Twee kleine jongens die spelend achter elkaar renden, waardoor ze een beetje onscherp op de foto stonden. Een oude man die helemaal verbrand was, hij wandelde naast een oude vrouw en aan zijn open mond te zien was hij tegen haar aan het praten. En dan had je nog links, aan de kant van Henry, een jongen met zwart haar en veel sproeten die met een vlieger bezig was.

Je kon niet zien hoe de vlieger eruit zag, want dat stond niet mee op de foto. Enkel een klein dun draadje dat haast onmerkbaar was, maar ik had oog voor detail. 'Hoe haalde je het eigenlijk in je hoofd om hem te vertrouwen en mee te nemen naar de caravan?' vroeg Axel boos. Het was langzaam tot hem doorgedrongen wat er gebeurd was en nu begon het gepreek. Julie kuiste met een natte doek de wond af. 'Hij was zo aardig. Ik had dit echt niet van hem verwacht.'

'Achter een aardig gezicht kan altijd een slecht persoon schuilen. Dat is iets dat je in deze corrupte wereld zeker moet onthouden.'

'Je vond hem leuk, is het niet?' vroeg Bram uit het niks.

'Wat? Nee. Helemaal niet.'

'Jawel, ik zag hoe je naar hem keek toen in de supermarkt.'

Opeens begon mijn wonde te prikken, Julie deed er ontsmettingsmiddel op.

'Oké, misschien vond ik hem een beetje leuk en was ik daardoor verblind. Ik had niet goed nagedacht. Maar wat moest ik anders doen? Mijn batterij van mijn gsm was leeg en ik durfde niet alleen naar de caravan. Ook wist ik mijn weg niet. En ik moest jullie kunnen bellen omdat jullie zich waarschijnlijk zorgen maakten.'

'Dus in de plaats de weg te vragen aan een onschuldig oud vrouwtje, ga je met een wildvreemde jongen naar huis? Dat is heel slim nagedacht. Je mag eigenlijk blij zijn dat hij jou niks had aangedaan,' bemoeide Janine zich ook in het gesprek.

'Hij had me neergeslagen. Noem je dat niks aangedaan?'

'Ik bedoel als in ernstig verwond of zelfs vermoord.'

'Kijk eens om je heen. Dit is allemaal jou schuld!' riep Axel.

Alsof heel dit drama nog niet erg genoeg was, begonnen mijn ouders me verwijtend aan te kijken.

'Het spijt me! Hoe vaak moet ik nog zeggen dat het me spijt? Hij deed me aan Henry denken. Zelfde bruine krullen, zelfde lach en hij was ook verlegen zoals Henry. Ik mis hem gewoon zo.' Ik begon te snikken.

'Schatje toch. We missen hem allemaal.' Julie sloeg troostend een arm om me heen.

De verwijtende blikken van mijn ouders maakten plaats voor bezorgdheid.

Ik veegde de tranen uit mijn ogen en vermande mij. Julie deed verband op de wonde, Bram begon scherven op te vegen in de keuken.

‘Gaat het?’ vroeg Axel. Ik knikte en bekeek de foto nog eens. Vooral Henry zijn gezicht bestudeerde ik, elk klein detail nam ik in me op. De wallen onder zijn ogen, de moedervlek in zijn nek, en een kleine puist op zijn voorhoofd. Het litteken op zijn pols en de hanger waar een krokodillentand aanhing bekeek ik aandachtig.

Toen de tranen weer in mijn ogen begonnen te prikken, legde ik de foto snel weg en begon te helpen met opruimen.

Iedereen volgde in stilte mijn voorbeeld. Iedereen draagt zijn steentje bij zonder morren. We hebben dan ook enkel elkaar en dit is onze woonst. Verwoeste spullen gooiden we weg of hielden we bij om later te herstellen. De kast en tafel werd recht gezet. En Axel en Bram gingen naar de supermarkt om onze gestolen voedselvoorraad weer aan te vullen. Nina, Julie en ik gingen nog verder door met opruimen. Toen we halverwege waren gaf ik mezelf een korte pauze op de bank.

Nina ging naast me zitten.

‘Ik heb het echt verknald hé?’

‘Nee. Je bent gewoon dom geweest, maar iedereen is al wel eens dom.’

‘Nu weet Andric waar onze caravan staat.’

‘We verplaatsten onze caravan wel naar de andere kant van het bos.’

‘Dus… je bent niet zo boos als mijn ouders?’ vroeg ik voorzichtig.

‘Ik ben niet boos, nee. Geef je ouders wat tijd, ze zullen je dit wel vergeven.’ Dat laatste fluisterde ze in mijn oor, zodat Janine het niet kon horen. Nina wreef even over mijn been en ging toen verder met opruimen. Ik nam het kader met de foto van mij en Henry, nam de foto eruit en stak deze in mijn zak. Deze foto ga ik bij me blijven dragen. En als ik het dan moeilijk had, zoals nu, kon ik er naar kijken. Zo was hij toch nog een beetje bij mij.

Die nacht sliep ik slecht. Toen het echt niet lukte om te slapen, maakte ik een lekkere warme chocolademelk en dronk die buiten op met een warm deken om me heen. De frisse avondlucht voelde om een of andere reden geruststellend aan.

Een slurpend geluid klonk door de stille nacht bij de slok van mijn chocolademelk.

Ik staarde naar het donker. Een uil verstoorde de stilte en ik nam nog een slok.

Bang was ik niet om hier zo alleen in het donker te zitten. Eén roep om hulp en mijn familie stond hier meteen bewapend. Ik nam mijn gsm en ging naar mijn contacten. Andric stond helemaal bovenaan. De meeste uit mijn contactenlijst had ik al zeker een jaar niet meer gezien. Toch verwijderde ik ze niet.

Anders zou mijn contactenlijst zo leeg zijn. Maar bij Andric maakte ik een uitzondering. Met een krachtige druk op het knopje van mijn gsm, verdween hij uit mijn contacten. Het voelde aan als een bevrijding. Nu was hij officieel uit mijn gsm. Maar niet alleen uit mijn gsm, ook uit mijn leven. Hopelijk.

-------------------------------------------------------------------------

Echt DUIZENDMAAL sorry dat het zolang heeft geduurd voor nog een hoofdstuk! 

En TWEEDUIZENDMAAL sorry dat het hoofdstuk ook zo kort is, ik vond dit gewoon een goed einde voor dit hoofdstuk :)

Het volgende hoofdstuk plaats ik zeker sneller!