Hoofdstuk 37

Henry

Hellen. Hellen. Hellen. Zij was het enige waar ik aan kon denken. Ze was de enige persoon waar ik naar verlangde. Wat voelde ik een steek door me heen gaan, toen het tot me doordrong dat ze me nooit zou vergeven. Sinds dat ik zelfmoord probeerde te plegen, is het niet veel beter met me. Er kwam geen einde aan mijn schuldgevoelens. Er kwam geen einde aan de boosheid die ik voor mezelf voelde en voor Andrew. Er kwam gewoon nooit een einde aan.

Maar het allerergste was de duisternis waar ik me nog steeds in bevond.

De leegte.

Omdat dit de zoveelste nacht was dat ik niet kon slapen, had ik van één van mijn bewakers een slaappil gekregen. En net toen ik begon in te doezelen, hoorde ik de sleutel in het slot draaien. De deur ging open en daar stond Marc, iemand die wacht over me hield. Want van Andrew mocht ik dus niet alleen door de basis rondlopen, bang dat ik zou ontsnappen.

Hij had gelijk, moest ik geen bewaking gehad hebben had ik hier allang weggeweest. Maar ergens wilde ik hier ook blijven, omdat ik geen andere plek had om naartoe te gaan.

‘Er is telefoon voor je, en het is heel dringend volgens Andric.’ Mijn ogen gleden naar de gsm die hij vast had. Wat licht van de gang vluchtte mijn kamer in, waardoor ik hem duidelijk zag.

Andric? Wat wou hij van me? Weer schoten de gedachten door me heen toen ik de aansteker vast had en hij daar opeens stond om me tegen te houden. Ik wreef in mijn ogen en zette me recht.

‘Voor wat is het?’ vroeg ik schor.

‘Wou hij niet zeggen,’ zei Marc hoofdschuddend en haalde zijn schouders op. Hij zette zijn bril wat beter op zijn neus. Ik sloeg de rode dekens van me af en nam de gsm van hem aan. Hij deed de deur weer dicht en het was weer donker om me heen. Ik deed een nachtlampje aan en een zwak licht verlichtte de kleine ruimte. Ik sliep in een slaapkamer in de plaats van een tent. Omdat ze de deur hier op slot konden doen.

De telefoon bracht ik naar mijn oor en wantrouwig zei ik: ‘Hallo, wat is er?’

‘Henry, pak je spullen. We hebben je nodig … ,’ zei Andric bloedserieus.

Hellen

Mijn polsen waren vastgeklikt aan de leuningen van de stoel. Omdat mijn voeten ook vastgeklikt waren, kon ik me amper bewegen. Bradley zat weer naast me.

Waarom ging hij naast me zitten? Het was hier groot genoeg. Ik nam het luxueuze vliegtuig nog eens goed op me in. Lichtbruine zetels stonden verspreid over de ruimte. Tussen de zetel van Bradley en mij zat er al minstens een meter en voor me stonden ook twee zetels met daarin de gast met de zwarte pet en de chauffeur. De vloer bestond uit witte tegels en aan de muur bevonden zich grote ramen. De muren waren wit, maar vanboven was er een strook lichtbruin, een kleur dat goed bij de zetels paste. Er hing iets verderop een tv.

Voor me bevond zich nog een kleine tafel dat vast zat aan de muur. Er lag niks op, behalve één ding. Mijn adem stokte. De foto van Janine, Axel en Bradley toen ze nog jong waren. De foto die ik had opgehangen in de caravan. Alleen was Axel eraf geknipt. Bradley had die foto natuurlijk ook, want hij had die foto toen ook meegekregen in zijn jaarboek.

Hij had expres die foto daar gelegd, om mij te pesten. Bradley volgde mijn blik en kreeg meteen een grijns op zijn gezicht.

‘Leuke foto, hé? Je moeder was zo mooi. Maar zo lelijk vanbinnen. Het was een smerige bitch.’

Die opmerking over de foto kwam aan als een kogel. Bij het glimlachende gezicht van de jonge versie van mijn moeder kreeg ik tranen in mijn ogen. Snel knipperde ik die tranen weg, ik wou niet meer huilen. Niet voor hem.

Ik wou iets terug zeggen, maar hield mijn lippen op elkaar gedrukt. Iets terug zeggen had geen zin. Ik had alle moeite om niks terug te zeggen, want hij had mijn moeder net uitgescholden voor bitch.

Maar het zou hem alleen maar amuseren, moest ik wat terug zeggen. Ik keek voor me uit en probeerde niet naar de foto te kijken. Maar het lukte me niet. Het leek wel alsof de foto me aantrok. Bradley pakte de foto van de tafel en hield het expres vlak voor mijn neus.

‘Zie je dat?’ vroeg hij en zijn bruine ogen keken de foto onderzoekend aan. ‘Een glimlach, een stralende glimlach. Pretlichtjes in haar ogen. Dansende zwarte krullen. Haar wangen lichtroze. Een moedervlek op haar kin. En vooral, de mascara die ze aanhad, voor de eerste keer. Dit was je moeder, Hellen. En je zult nooit meer je moeder zien. Je zult haar nooit meer zien glimlachen. Nooit meer die vrolijke krullen. Nooit meer de pretlichtjes in haar ogen die iemand blij maakt. Dat alles is weg, door mij. Want ik had de opdracht gegeven je familie te vermoorden. Je voelt je zo, zo woedend. En het liefste vermoorde je me nu, niet?’

Wat wilde hij hiermee bereiken door dit alles te zeggen? Alsof het nog niet tot me doorgedrongen was. Alsof hij dit expres duidelijk maakte, om me nog bozer te maken.

Ik keek hem aan met ogen die meer als vuur spuwden. Ze spuwden haat. Afschuw.

Toen hij mijn blik zag beantwoordde dat meteen zijn vraag.

Een glimlach verscheen op zijn gezicht.

‘Nog even geduld, liefste Hellen. Nog even geduld, en je krijgt de kans om me te vermoorden.’