Hoofdstuk 36

Andric

Mijn wapen was gericht op zijn hart, terwijl zijn wapen gericht was op mijn voorhoofd.

Hier stonden we dan. Al zo’n vijf minuten. En in die tijd was er niet veel gezegd geweest. We keken elkaar alleen maar aan. Zo woedend dat ik op hem was. Elke minuut telde, elke minuut voor Hellen. En hier stond hij, me tegen te houden.

‘Waarom doe je dit?’ vroeg ik onbegrijpend.

‘Voor wat denk je? Geld, daar doe ik het voor,’ was zijn simpel antwoord.

‘Dat je een deal maakt met Bradley is de slechtste keuze die je had kunnen maken,’ zei ik vastberaden. Mijn handen waren ondertussen klam geworden van het zweet, maar ik hield mijn wapen nog steeds stevig vast.

‘Nee, juist de beste. Het is niet alleen het geld dat hier achter zit, je begrijpt er niks van.’ Zijn kaakspieren verraadden hem dat hij gespannen was.

‘Leg het me dan uit, we staan hier nog wel eventjes zeker?’

Ik zag een lichte twijfeling in zijn ogen, toen vertelde hij: ‘Ze hebben mijn jongere zus. En voor de vrijlating van haar plus een grote som geld, moest ik dit doen. Ze vermoorden Shana als ik dit niet doe!’ Zijn hand begon lichtjes te trillen.

‘Dus als ik het goed begrijp, doe je dit voor je zus? Voor je zus, geef je geheime informatie door van de basis. Weet je van de ontvoering van Hellen af. En vertraag je mij, om achter ze aan te gaan. Heb ik dat goed? Je doet dit alles voor je zus te redden, die waarschijnlijk niet meer gered kan worden.’

‘Zwijg!’ riep hij. Zijn vinger ging naar de trekker. ‘Als ik deze taak volbreng, zal ik geld krijgen. Dan kan ik dat aan mijn zus geven. Zodat zij nog een leven kan lijden.’

‘En jij gelooft dat?’ lachte ik humorloos. Mijn mond vormde zich vervolgens tot een rechte streep en ik schudde mijn hoofd. ‘Als je één ding moet weten, is dat wel dat je nooit een deal moet maken met de duivel. Bradley houdt zich bijna nooit aan zijn woord. Hij houdt ervan om mensen te manipuleren, valse hoop te geven. Snap je het dan echt niet? Je zus is ten dode opgeschreven, net als Hellen als je me nu niet laat gaan!’

Eli beet op zijn tanden. Zijn ademhaling ging sneller. Hij schudde vol ongeloof zijn hoofd.

‘Ik geloof je niet. Je zegt dit zodat ik jou zal laten gaan, zo dom ben ik niet.’

Ik ging met mijn tong langs mijn droge lippen en bleef hem aankijken.

‘Geloof wat jezelf wilt, maar je gaat hier spijt van krijgen.’

Ondertussen had ik al door dat Eli niet op mij zal schieten en daarmee riskeren van de hele basis wakker te maken. Dat laatste is ook de reden dat ik niet schoot. Eli is een goed persoon. Dat wist ik. Hij deed dit alles uit wanhoop voor zijn zus. Maar plots werd alles gecompliceerder.

‘Wat is er hier aan de hand?’ Ik draaide mijn hoofd naar links en daar stond Eric, zijn ogen uit te wrijven. Eric was goed bevriend met Eli. Ik keek terug naar Eli om zijn reactie te pijlen. Hij keek geschrokken, maar herstelde zich al snel.

‘Andric heeft ons verraden,’ improviseerde hij.

Vol ongeloof keek ik hem aan, en schoot vervolgens in de lach. Eric keek van mij naar Eli en dan terug. Toen ik was uitgelachen zei ik: ‘Wie hou je hier voor de gek?’

‘Hij is niet voor niks de zoon van Bradley. Ze werken onder één hoedje,’ legde Eli uit aan Eric.

Ik schudde mijn hoofd. ‘Dat is niet waar! Het is juist omgekeerd! Je vriend hier werkt samen met Bradley,’ ik knikte met mijn hoofd naar Eli.

Eli vertoonde een onschuldige uitdrukking op zijn gezicht. ‘Dat geloof je zelf toch niet, hé Eric? Je weet dat ik nooit samen zou werken met Bradley,’ zei Eli. ‘Dat je me probeert op te zetten tegen mijn vriend, jij durft!’

Ik keek Eric aan. Al die tijd had hij niks gezegd of gedaan. Maar dan trok hij een wapen naar boven en richtte die op mij. Verontwaardigd keek ik hem aan.

‘Leg eens uit, Eli. Wat heeft hij gedaan,’ polste Eric.

‘Hij speelde dan wel geheime informatie door over Bradley, maar dat was enkel om ons vertrouwen te winnen. Al die tijd gaf hij aan Bradley geheime informatie door over onze basissen. Zo vader, zo zoon zeggen ze.’

Dat hij dat durfde te zeggen! ‘Hij gaat echt te ver, de verraderlijke leugenaar. Hoe kan hij zoiets verzinnen. Mijn informatie heeft jullie al veel geholpen! Waarom zou ik in godsnaam met mijn vader samenwerken?’ riep ik en keek naar Eric, hopend dat hij die onzin niet geloofde. En al een geluk, deed hij dat niet. Want hij liet zijn wapen zakken.

‘Als dat waar is, zou Bradley ons al lang aangevallen hebben. Ik geloof je niet, Eli, ook al ben je mijn vriend.’ Om zijn woorden te benadrukken, richtte hij nu het wapen op Eli.  

Ray

Ik werd wakker en zag meteen dat Andric en Hellen niet meer in hun bedden lagen. Huh, waarom lagen ze niet meer te slapen? Ach, ze zullen iets aan het bespreken zijn of zo.

Ik dacht er niet langer over na dan drie seconden, draaide me op mijn zij, en sloot mijn ogen weer. Maar mijn blaas had andere plannen. Ik moest naar het wc.

Zuchtend zette ik me recht en stapte uit mijn bed. Slaperig slofte ik naar het toilet, dat dicht bij de uitgang was van de basis. Waarom ze die toiletten zo ver van de slaapkamers verwijderd hadden, was mij een vraag. Ik had bijna mijn bestemming bereikt, toen ik plots stemmen hoorde.

‘Ik had geen andere keus,’ hoorde ik Eli zeggen.

‘Dit had ik nooit van je verwacht,’ zei een stem dat ik niet herkende.

Plots was ik helemaal wakker en nieuwsgierig zette ik stappen richting de stemmen. Ik ging door een gang, en de stemmen werden steeds duidelijker.

‘Geef je over, Eli,’ zei Andric. Er was echt wat aan de hand! Mijn pas versnelde.

Ik sloeg links af en daar stonden ze: Andric, Eli en Eric.

Andric en Eric hun wapen was gericht op Eli. Eli zijn wapen was nog steeds gericht op Andric.

‘What the hell,’ zei ik verbouwereerd.

Alle ogen waren plots op mij gericht.

‘Fijn, er is nog iemand van de partij. Laten we ineens een thee-kransje beginnen,’ zei Eli sarcastisch.

Ik tastte mijn zakken af, maar ik had geen wapen bij. Ik was nog steeds in mijn jogging, drong het tot me door. Fijn.

‘Wat is hier aan de hand?’ vroeg ik.

Eli zijn ogen gingen naar de klok.

‘Ik geef me over.’ Vervolgens gooide hij zijn wapen op de grond en stak zijn handen in de lucht als teken dat hij zich overgaf. Ik snapte er helemaal niks van.

Andric

Meteen reageerde ik door hem bij de armen te pakken en die achter zijn rug te doen, ik hield de loop nu tegen zijn achterhoofd terwijl ik hem stevig vast hield met mijn andere hand.

‘Ik breng hem naar de gevangenis, jullie wachten hier,’ zei ik enkel.

Eli wist meer, hij wist waar ik naartoe moest gaan. Mijn spion Charles wist me enkel te vertellen dat het een kasteel in Amerika was, waar ik heen moest. Meer wist hij niet. En ik kon niet wachten tot mijn spionnen meer te weten konden komen. Elke minuut telde. Ik was daarom van plan Henry te contacteren om hulp. Hij had tenslotte voor mijn vader gewerkt, tot in Amerika.

Maar Eli wist meer, en ik zal het uit hem krijgen. Nadat we in stilte door wat gangen hadden gewandeld, opende ik een gesloten deur met een code. Vervolgens legde ik mijn hand op een scanner. Nadat mijn hand gescand was, opende de deur zich en ik duwde Eli voor me uit. Terwijl ik mijn wapen op hem gericht hield, liepen we de trappen af.

De kille grijze cellen lagen er verlaten bij. Ik opende een celdeur, nu met een andere code. Eli wilde vrijwillig naar binnen stappen maar ik hield hem tegen. Ik begon hem te fouilleren. Toen ik geen wapen had ontdekt, knikte ik naar hem en hij stapte naar binnen. Ik sloot de celdeur weer. ‘Vertel me waar ik naartoe moet gaan,’ zei ik, toen ik zeker wist dat we helemaal alleen waren.

‘Sorry voor alles. Maar ik moest tijd winnen voor je vader, zodat hij voldoende voorsprong heeft. Hij verwacht je. Ga naar het Hearst Castle aan de kust van Californië. Het is al een tijdje eigendom van je vader. Henry heeft daar vroeger voor Bradley gewerkt. Hij zal je wel verder helpen als hij weet dat het leven van Hellen hier vanaf hangt. Succes.’

Na die woorden zette hij zich neer op het stenen bankje van de cel. Ik wist dat Henry nog in de basis van Duitsland vertoefde. Nadat ik hem had overtuigd om geen zelfmoord te plegen, had Andrew besloten zijn broer vrij te laten uit de gevangenis en hem onder bewaking te laten rondlopen op de basis. Ik moest hier dus ook Andrew in gaan betrekken, anders ging dit nooit lukken.

Andrew, Ray en Eric luisterden aandachtig naar mijn verhaal. Ik had geen andere keuze dan hun hierin te betrekken, want ik had Henry nodig. Bovendien stond ik sterker met Andrew en Ray. Ik vertelde hen alles. Van het moment dat ik wakker geworden was, tot Eli die me opeens tegenhield. Toen ik begon te vertellen dat we Henry nodig hadden, vergrootte Andrew zijn ogen zich. ‘Ik wil niet dat mijn broer hier in betrokken wordt. Deze missie wordt te gevaarlijk.’

‘We hebben hem nodig, Andrew. Echt, geloof me. Zonder hem gaan we Hellen nooit kunnen redden. En op het briefje dat Hellen had gekregen stond dat Julie nog in leven was. Haar moeten we ook redden,’ zei ik. ‘Alsjeblieft, Andrew. We moeten ze redden,’ zei ik haast smekend.  

Andrew zuchtte. ‘Ik zorg ervoor dat hij onmiddellijk naar hier word gebracht. En Eric, jij kan best hier blijven, bij Eli. Ondervraag hem. Misschien weet hij nog iets.’ Eric knikte en stond op.

Ray keek gechoqueerd voor zich uit. Het begon langzamerhand tot hem door te dringen dat Hellen was ontvoerd door Bradley. Ik kneep geruststellend in zijn schouder. ‘We zullen je laatste twee familieleden redden, al betekend dat misschien mijn eigen dood. We zullen ze redden,’ zei ik vastberaden.

Hellen

Het had geen zin. Wat ik ook zei, hij zag dit als één grote grap.

Plots stopte de auto. Ik draaide mijn hoofd weg en keek uit het raam. Dit keer was er wel verlichting. We waren op een oud vliegveld.

Waar gingen we heen? Als we het vliegtuig gingen nemen, bestond de kans dat we buiten Europa gingen vliegen. En ik heb slechte verhalen gehoord over andere continenten.

‘Tijd om uit te stappen.’ Bradley klikte zijn gordel los, en schoof naar de lege zetel naast hem. Daarna opende hij de deur om die dan weer met een klap dicht te doen.

De deur langs mijn kant ging open en daar stond de jongeman met de zwarte pet. Nu kon ik zijn gezicht wel zien. Hij had een brede neus, maar dunne lippen. Zijn donkerbruine ogen keken me kil en emotieloos aan.

Hij boog zich over me heen om mijn gordel los te doen. Wanneer die was los geklikt pakte hij me bij de arm. Zijn nagels boorden zich in mijn jas en ruw trok hij me uit de auto.

Ik zag Bradley voor ons stappen. Hij stapte naar een vliegtuig. Terwijl de jongeman met de zwarte pet en de bestuurder van de auto, me aan beiden kanten vast hielden en me richting het vliegtuig trokken. Ik probeerde me uit alle macht te verzetten, hierdoor versterkte hun greep alleen maar. Uiteindelijk gaf ik het op en liet me gewillig meetrekken.

Ik keek voor me uit en zag door de felle verlichting van het vliegveld Bradley praten met iemand in een soort van uniform. Dat zou wel eens de piloot kunnen zijn.

Bradley overhandigde hem een zwart koffertje. De piloot opende het en hij knikte tevreden. Een koffer vol geld zag ik, toen we nog maar een paar stappen van ze verwijderd waren. De piloot kreeg mij in de gaten, keek even in mijn ogen en klapte vlug de koffer weer dicht.

‘Over een kwartier is het vliegtuig klaar om te vertrekken,’ zei de piloot.

Met andere woorden, over een kwartier vlieg ik voor de eerste keer in mijn leven door de lucht. Door de crisis hadden nog maar weinig mensen genoeg geld om het vliegtuig te nemen, zeker omdat de prijzen van de vliegtuig tickets pijlsnel de hoogte waren ingegaan. Dat terwijl het inkomen van de mensen pijlsnel gedaald was. Vliegtuigmaatschappijen gingen over de kop. De een na de ander. Enkele privé maatschappijen waren overgebleven. Sommige piloten verdienden een centje bij, want er was corruptie. En dan had je de rijken. Die konden het zich nog permitteren. Dit was vast en zeker Bradley zijn privé vliegtuig. Mijn woede begon weer plaats te maken voor mijn angst.

Oh, Andric. Alsjeblieft, red me. Waar blijf je?

----------------------------------------------------------

Dit hoofdstuk heeft me echt veel moeite gekost om te schrijven. Eerlijk gezegd, had ik maar geen inspiratie voor dit stuk. Dus wat deed ik? Ik begon gewoon met schrijven, niet goed wetend hoe dit hoofdstuk zal worden :s 

Uiteindelijk is het me toch gelukt wat te schrijven :) 

Hopelijk vonden jullie het goed! Laat het me weten in een comment ^^