Hoofdstuk 24

Nu was ik echt helemaal in de war. Henry had me verteld dat heel zijn familie was omgebracht door Bradley, omdat zijn vader schulden had die hij niet kon afbetalen…

Alles was één grote leugen, want kijk eens aan. Andrew Field stond in levende lijven voor me. ‘Hellen, loop je even met me mee? Ik wil je graag spreken onder vier ogen,’ zei Andrew.

Ik keek naar Ray, die me bemoedigend toeknikte.

Zonder iets te zeggen, liep ik achter Andrew aan door de gangen. De shock was te groot om ook maar iets uit te brengen. Hij stopte voor een deur en net zoals Ray voorheen gedaan had, tikte hij een code in en opende de deur zich. ‘Kom binnen,’ zei hij. ‘Welkom in mijn kantoor. Let niet op de rommel.’

Ik stapte naar binnen. Alles wat ik deed gebeurde op automatische piloot. Ik kon enkel denken aan de momenten die ik doorgebracht had met Henry. Die tijd in Florence. En de momenten met hem van vroeger.

Wat was er met de vroegere Henry gebeurd? De Henry waar ik hopeloos verliefd op was geworden toen ik nog klein was?

Die Henry was dus gestorven, samen met al de andere duizenden mensen die corrupt zijn geworden.

Andrew deed een berg papieren van een stoel en zei: ‘Ga zitten.’

Wanneer ik neerzat, deed hij nog wat spullen opzij. Nu zaten we elk aan een kant van zijn bureau.

‘Ik weet niet wat je al weet over mijn broer Henry?’

Zijn vraag drong maar vaag tot me door. Mijn aandacht was afgeleid op iets achter hem. De woorden: Freedom Force, waren geverfd op de muur.

‘Hellen?’ Hij wuifde met zijn hand voor mijn gezicht waardoor mijn focus terug naar hem ging.

‘Ben jij de baas van Freedom Force?’ kaatste ik terug in de plaats van zijn vraag te beantwoorden.

Hij had deze vraag niet zo snel zien aankomen.

‘Ja,’ was zijn simpel antwoord. Dat verklaarde waarom Henry meteen werd opgepakt.

‘Henry had me verteld dat je dood was, samen met de rest van zijn familie. Kun je geloven dat ik medeleven voelde toen hij dat zei? Maar kijk eens aan, je leeft nog zo te zien.’

Andrew kreeg een trieste uitdrukking op zijn gezicht. ‘Ik weet niet bij welk bepaald punt het helemaal is misgelopen met mijn kleine broer.’ Hij zei dit meer tegen zichzelf dan tegen mij.

‘Ik ben in shock Andrew. Ik dacht dat ik Henry kon vertrouwen, maar hij werkt godverdomme voor die bende Heartless! Hoe kon hij? Waarom werkt hij nu voor die gruwelijk bende? Als hij dan bij een bende wil zijn, waarom dan niet voor die van jou?!’ zei ik overstuur.

Andrew verplaatste zijn stoel en kwam naast me zitten. Hij pakte mijn trillende handen vast. Mijn hele lijf trilde van woede.

‘Ik weet dat dit moeilijk om te geloven is, maar-‘ Zijn zin werd verstoord toen de telefoon op zijn bureau afging. ‘Excuseer me, dat moet ik even opnemen.’

‘Ja?’ zei hij toen hij had opgenomen.

Iemand zei iets aan de andere kant van de lijn, waarop hij antwoordde: ‘Ik kom.’ Hij legde af en keek me even aan. ‘Henry is in de verhoorkamer, ik ga hem ondervragen.’

‘Ik wil mee.’

‘Hellen, dat lijkt me niet zo’n goed idee.’

‘Ik heb evenveel recht op antwoorden als jij. Ik doe hem niks, dat beloof ik je.’

Ik zag iets van twijfel op zijn gezicht. Maar toen hij de wanhoop in mijn blik zag stemde hij uiteindelijk in.

‘Je krijgt vijf minuten alleen met hem. Ik hoor en zie alles via de camera die in de verhoorkamer hangt, oké?’

Ik knikte dankbaar, ter bevestiging dat ik het begreep.

We stonden voor de deur van een van de verhoorkamers in de basis. ‘Vijf minuten, niet langer,’ herhaalde Andrew waarop hij de deur opende en ik naar binnen stapte. De deur ging achter me dicht en Henry keek op.

De kamer was kaal. Er stond enkel een metalen tafel, welke aan de grond vastgeschroefd was, met aan de ene kant één stoel, waarin Henry zat, en aan de andere kant twee stoelen.

‘Hey,’ zei hij en keek me opgelucht maar afwachtend aan. Ik ging tegenover hem zitten op één van de twee stoelen. De stoel voelde koel aan, maar dat voelde ik amper. Mijn opborrelende woede hield me warm.

Ik bleef hem aankijken, zonder ook maar iets te zeggen. Waar moest ik beginnen? Het was niet alsof hij een ander had gekust. Was het maar zoiets onschuldigs. Had hij me maar bedrogen met een ander, dat zou ik hem nog kunnen vergeven. Maar dit…

Hij had me verraden.

‘Luister, ik weet niet wat ze je allemaal verteld hebben, m-‘ Ik onderbrak hem.

‘Nee, luister jij eens! Ik weet dat je broer Andrew nog leeft. Ik heb hem net nog gezien. Ook heb ik dat teken met die H gezien op de schouder van André. Hij heeft me verteld dat dat staat voor Heartless, een bende dat geleid wordt door Bradley. Het duurde niet lang voordat ik doorhad dat jij ook in die bende zit, aangezien ik dat teken in je wapenkamer heb aangetroffen. Ontkennen heeft geen zin, ik weet alles. Ik vertrouwde je en je hebt al die tijd tegen me gelogen! Wat heb je daarop te zeggen?’

Ik kon de uitdrukking die hij op zijn gezicht kreeg niet plaatsen. Het was een mengeling van radeloosheid en ongeloof, dat dit echt allemaal plaats vond. De aanblik van een leugenaar wiens zorgvuldig opgebouwde leugenpaleis als een kaartenhuisje in elkaar was gezakt.

‘Ik … Ik ben het slechte pad op gegaan. Om mijn familie te beschermen,’ was het enige wat hij zei. Een “sorry” kon blijkbaar niet over zijn lippen komen. Nee, hij probeerde er onderuit te komen door zijn familie te gebruiken. En hij wist hoe gevoelig dat onderwerp bij mij lag. Mijn woede nam daarmee nog toe.

‘Je familie? Je bedoeld je familie die zogezegd dood was?’ zei ik spottend.

‘Die leugen heb ik verteld, omdat ik je de waarheid niet wilde aandoen. Je had me nodig, en als ik je de waarheid had verteld, dan zou je gegarandeerd bij me weg zijn gegaan. Wie weet waar je dan beland was.’

‘Alsof je ook maar iets om me geeft!’ riep ik. En om mijn woorden kracht bij te zetten klopte ik met mijn twee vuisten op de tafel. Ik had alle moeite om mijn woede onder controle te houden.

‘Natuurlijk geef ik om je, Hellen. Anders had ik je leven toch niet gered?’ zei hij sussend met zachte stem.

En van het moment dat hij mijn hand vast pakte, ging het fout. Ik gaf hem een harde klap in zijn gezicht waarbij ik riep: ‘Blijf van me af!’ Henry keek geschrokken. Hij was aangedaan want hij hield zijn hand tegen zijn wang. Op de plaats waar mijn handafdruk te zien was.

‘Weet je Henry? Je bent geen haar beter dan André of Bradley! Je bent even slecht en even rot vanbinnen als hen!’

Nog nooit in mijn leven had ik zo hard geschreeuwd, nog nooit in mijn leven was ik zo boos op iemand!

Ik merkte amper dat de deur open vloog en er een bewapende man naar binnen stapte.

Ik kroop over de tafel en wilde op Henry springen terwijl ik riep: ‘Had je iets te maken met de dood van mijn familie?! Vertel het me, klootzak!’ De bewapende man handelde snel en trok me van de tafel, voordat ik Henry ook maar bereikt had. Henry was ondertussen opgestaan van de stoel en was geschrokken achteruit gedeinsd. ‘Het spijt me,’ zei hij enkel.

‘Laat me los! Ik moet het weten! Ik moet weten of hij iets met de dood van mijn familie te maken had! Heeft Bradley zijn bende Heartless de opdracht gegeven om mijn familie uit te moorden?!’ schreeuwde ik helemaal uit mijn doen.

De man hield me alleen nu steviger vast. Dat wou ik niet. Ik moest het weten van mijn familie. Waar ik de kracht vandaan hield wist ik niet maar ik wist me los te wurmen uit de vaste greep en dit keer bereikte ik Henry wel. We vielen samen met de metalen stoel  op de grond en ik kon hem nog een harde klap geven voordat er nog meer bewapende mannen binnen liepen. Terwijl ze me van Henry wegtrokken riep ik: ‘Ik krijg je wel, Henry Field! Ik krijg je wel!’ Er waren drie stevig gebouwde mannen nodig om me uit die kamer te krijgen.

Maar wat ze nooit uit me zullen krijgen, zijn de wraakgevoelens die ik had voor André, Bradley en nu ook Henry. En ik meende mijn woorden. Ik zal Henry krijgen.