Hoofdstuk 22

Als ik moest omschrijven hoe ik me nu voelde, was verbaasdheid een te klein woord. Verbijsterd, zo voelde ik me. Ik knipperde enkele keren met mijn ogen, om er zeker van te zijn dat ik niet droomde. Hoe? Hoe was dit in godsnaam mogelijk? Ik dacht dat hij dood was. Dat ik hem nooit meer terug ging zien.

'Hey, Hellen. Lang niet gezien.' Hij liet een vrolijke glimlach zien. Hoe kon hij zo glimlachen, als er zoveel doden mensen om ons heen lagen?

Ik schudde ongelovig mijn hoofd. Ik was nu nog meer verbaasd dan toen ik Henry voor het eerst terug zag, in jaren.

'Ben jij het echt?' wist ik uit te brengen.

Zijn glimlach werd alleen maar groter.

'De enige echte.'

Hij opende zijn armen en ik nam zijn knuffel in ontvangst. En toen kwamen de tranen.

'Ik dacht dat ik je nooit meer terug ging zien... Hoe heb jij het overleefd?'

Hij vluchtte uit mijn armen en keek me voor een lang moment ernstig aan. 'Laten we het daar een andere keer over hebben.'

Ik had niet door dat Henry achter me was gaan staan, tot dat hij vroeg: 'Ken je hem?'

Henry en de persoon die ik nooit verwachtte terug te zien keken elkaar voor een moment met samengeknepen ogen aan. 'Nee, we kennen elkaar totaal niet hoor. Daarom dat ik haar knuffelde en ze in tranen uitbarstte,' zei hij sarcastisch.

Henry knikte schuin met zijn hoofd naar me, vragend naar opheldering.

'Hij is mijn neef, Ray. Ik dacht dat hij omgekomen was in de brand.'

Ray sloeg een arm om me heen. 'Maar ik ben nog springlevend, zoals je kan zien. Later zal ik je wel uitleggen hoe ik dat overleefd heb. Waar is de rest van je familie eigenlijk?'

Meteen ging er een steek van pijn door me heen. 'Dood,' zei ik naar de grond kijkend. Toen ik opkeek om zijn reactie op te pijlen, zag ik zoals verwacht een ontredderde uitdrukking op zijn gezicht. 'Je maakt een grapje, hoop ik.'

Met een ernstige maar trieste uitdrukking op mijn gezicht schudde ik van nee.

'Dus... Julie, Bram, Axel, Janine en Nina zijn allemaal dood?' zijn stem trilde, zijn mond viel ietwat open. Hij keek ontdaan, vol pijn en verdriet. Zoals ik me voelde.

Ik kreeg tranen in mijn ogen, nu hij het zo officieel uitsprak. 'Het spijt me,' zei ik dan maar, omdat dat de enige drie woorden waren die ik kon uitbrengen.

Weer sloeg hij zijn armen om me heen, dit keer troostend. Hij drukte zich tegen me aan en wreef over mijn rug. 'Mijn ouders en zus, zijn wel omgekomen in die brand,' deelde hij mijn verdriet. Hij leefde met me mee. 'Het spijt me dat te horen.'

We waren klaar met knuffelen. 'Je bent de enige overlevende van mijn familie, Hellen. En ik zal met hart en ziel ervoor zorgen dat je levend blijft.'

'En ik zal er persoonlijk voor zorgen dat jou niks overkomt,' zei ik overtuigend

Ray glimlachte bekommerd.

'Hoe is het eigenlijk gebeurd?'

'Misschien kunnen we het daar beter een andere keer over hebben, oké?'

Hij knikte instemmend.

'Hé, Ray!' riep één van de bewapende mannen naar hem.

'Ja?'

'Wat moeten we met hem?' de bewapende man knikte naar André, die hij vast had.

Ray keek me aan. 'Ken je hem?'

Ik wist meteen dat hij op André doelde. Ik knikte.

'Haat je hem?' was zijn volgende vraag.

'Haten is een klein woord,' antwoordde ik.

Ray kreeg een flauwe glimlach op zijn gezicht. Harder kon hij waarschijnlijk niet glimlachen, na het slechte nieuws over onze familie.

'Dan aan jou de eer om hem te vermoorden.' Hij overhandigde me een revolver. Dat had ik niet zien aankomen.

Ik omklemde het wapen stevig en liep in kleine stappen naar André toe. Ik voelde de ogen van Henry en mijn neef op mijn rug prikken.

André keek me aan, zonder angst maar vol haat. Was hij dan niet bang voor de dood zoals de meesten? Vreesde hij niet om uit zijn lichaam te treden en te veranderen in iets onzichtbaars, een geest?

Of zou hij de dood aanvaarden, en een vredig hiernamaals lijden? Als het al vredig zou zijn in zijn geval. Of het kon ook allemaal schijn zijn. Achter die blik vol haat, kon een heel klein, bang jongetje schuilen. Een jongetje dat zich niet vaak liet zien, maar er toch wel was. Ergens diep vanbinnen.

De revolver voelde koud aan in mijn hand, even koud als ik me vanbinnen voelde.

Al de warmte was uit mijn lichaam verdwenen. Maar dat was al voor een lange tijd, al sinds mijn familie om het leven was gekomen voelde ik doorgaans de zonnestralen niet meer.

Ik richtte het wapen op André.

'Kijk eens aan. En jij dacht dat je mij dood kon krijgen? Kijk ons nu, ik met het wapen, jij met de verdoken angst.'

Even was het stil. Henry, Ray, André, niemand zei wat.

Maar natuurlijk was het André die de stilte moest verstoren. 'Doe het dan. Doe wat je al die tijd al wilde doen, mij dood schieten. Proficiat schat. Mijn complimenten aan iemand die niet eens met haar eigen handen iemand gevangen kan nemen. Nee, daar heb je natuurlijk al deze mannen voor nodig. En ik die dacht dat je me alleen aan kon?' zei hij uitdagend. Wat wilde hij hiermee bereiken? Probeerde hij me boos te maken? Wilde hij dat ik een eerlijk gevecht met hem aan ging gaan?

Daar kon hij naar fluiten. Dan was het maar oneerlijk. Ik denk dat hijzelf al de tel kwijt was bij al de keren dat hij op een oneerlijke manier gehandeld had.

'Jij moet echt heel veel zeggen, met al die mannen van Bradley voel je je wel sterk. Maar kijk om je heen, ze zijn allemaal dood. O, en nu ga ik niet weer de fout maken om in je lichaam te schieten, voor het geval je weer een kogelvrije vest aan hebt. Nee, dit keer mik ik op je hersenloze kop.' Hij leek zich niet beledigd te voelen door dat laatste. De daaropvolgende seconden waren geladen vol spanning. Iedereen keek me afwachtend aan, ook André.

'Hij verdient niet beter dan dit, Hellen,' zei Henry en ik voelde zijn hand op mijn schouder vallen.

'Luister naar je o zo heilige vriendje, Hellen. Haal de trekker maar over, maak me dood. Kijk me in de ogen, en herhaal in je hoofd wat er gebeurd is met je familie. Denk daarbij dat ik dat zo'n honderden keren bij andere families heb gedaan. Denk aan alle duizenden slachtoffers die Bradley en ik hebben gemaakt. Laat de woede die je nu voelt naar je hand vloeien, die dan de trekker over zal halen. Doe het, Hellen. Doe het dan!'

Dus deed ik het.

Ik keek recht in zijn ogen, die geen angst uitstraalde. Nee, zijn ogen leken te glanzen van opwinding. En dat maakte mij alleen maar kwader.

Ik voelde mijn hand een beweging maken. De trekker. Ik had de trekker overgehaald.

--------------------------------------------------------------

In multimedia staat Colton Haynes als Ray :D

Hadden jullie verwacht dat het Ray was? Ik denk het niet, want de meesten dachten dat het Andric was. Jullie zouden onderhand al moeten weten dat ik niet zo voorspellend schrijf ;D En oeeeeeh, eindelijk het moment dat het wapen gericht is op André!

Bedankt trouwens voor al de vorige reacties en de votes! Jullie maken me echt heel blij! En ik kan het niet geloven, ik heb al 503 volgens! Is dat niet CRAZY?!! :DD

Ik blijf het zeggen, jullie zijn geweldig!

Sorry dat dit hoofdstuk zo kort is, maar geef toe, ik heb weer snel gepost :)

Ook ben ik al aan het volgende hoofdstuk bezig, en daar heb ik al meer dan 1 pagina geschreven :p Ik ga echt proberen een langer hoofdstuk te schrijven.

Vote, comment, fan sweeties!

O ja en nog iets. Wat hoofdstukken terug, werden Henry en Hellen ondervraagd door de politie. Ik heb al eens vermeld in het verhaal, dat er helemaal geen politie meer bestaat. Dat is ook zo, alleen in sommige steden als Florence, bestaat het nog wel. Steden waar het gewone leventje, zo ongeveer dan, nog door gaat. Maar niet meer in veel steden bestaat het nog. Oké, dat wilde ik gewoon even ophelderen :)

P.S: Ik hou van mijn trui waar donuts op staan! (die ik nu aan heb hihi)