Ndiente nje dhimbje koke qe e kishte detyruar te qendronte me syte mbyllur per pak kohe. Menjehere hapi syte dhe vezhgoi tavanin e bardhe . Hera e fundit qe kisht syte e hapur ndodhej ne bodrumet e pallatit, por kesaj here ndodhej e shtrire. Hodhi syte rreth dhe u gjend ne dhomen e saj . Tashme gjendej ne ate dhome, deshmitare e vuajtjeve dhe loteve te saj. Pas pak pa deren te hapej dhe hyri Diana.

"Diana.... Cfare ka ndodhur ?! "

"Mori fund. Dhimbja jote mori fund."

"Cdo te thuash ? "

"Ai erdhi... "

"Aroni... Ai erdhi ? "

"Po dhe eshte ende ketu. "

"Po Gregori ?! "

"Te shpresojme te kete shkuar ne ferr."

"Vdiq ?! "

"Me ndihmen e Aronit , e vrava per te fundit here."

"Perse po me ndihmon kaq shume Diana ? "

"Ai eshte vellai im"

"Ai...cfare ? "

"Vetem tani mund te prehen ne paqe prinderit e mi Anastasia."

"Perse ?! "

"Bill Whitmore Forbes , ishte legjende . Ka mundur te shpartalloje cdo ushtri , por ne fund... Vritet ne gjume nga djali i tij vetem per pushtet ? Gregori deshironte te merrte pushtetin dhe vrau prinderit tane ne gjume. U llahtarisa ate nate, ai njeri ishte i semure mendor. Qe nga ajo kohe kam planifikuar hakmarrjen . Ai me mori prinderit, shkaterroi familjen ."

"Por dhe ai ishte familja jote."

"Nuk ishte Anastasia. Nese do te ishte pjese e familjes a do e vriste ai ,ate ? "

"Ke te drejte, shume faleminderit." - i tha teksa e perqafoi dhe njehere. Deshironte te merrte fryme jashte mureve te ketij pallati. Kishte gati 5 muaj qe nuk dilte jashte. I mungonte si dreqi era e marre t'i shpupuriste floket , floket e kristalta te bores te uleshin e te pushonin ne lekuren e saj, por mbi te gjitha i mungote si dreqi ai... Gjate ketyre muajve kishte kuptuar gjithcka. Aroni nuk kishte lidhje me ate cka asaj i kishte ndodhur. Ai ishte arsyeja se pse ajo , nena dhe motra e saj ishin ende gjalle.

"Me co tek ai , te lutem " - tha teksa buzeqeshi lehtas me idene se do te shikonte dhe njehere fytyren e tij , do te takohej dhe njehere me syte e tij, por njekohesisht ndjeu friken t'i mbyste kujtimet. Cfare nese ai e kishte shpetuar sa per meshire ? Cfare do te bente nese dashuria e tij ishte venitur ? Ajo kishte prishur gjithcka. Ai ishte gati te bente cdo gje per te , por ajo ... Oh dreq! Ajo i kishte thene se nuk e kishte dashur kurre.

Me gjithe friken dhe dyshimet e mundshme, ajo kishte nevoje te merrte vesh te verteten. Te dy kishin nevoje te flisnin me njeri-tjetrin.

"Ai eshte ketu. "- i tha Diana teksa ndaluan para nje dere te drunjte perballe te sajes dhe u largua. Ne fillim hezitoi , por me pas beri doren grusht dhe trokiti lehtas ne dere. Menjehere degjoi zerin e tij burreror e te thelle te thoshte "hyr ". Ah, sa i kishte munguar ai ze. Ai ze qe shkrinte acarin , zbuste dhimbjet ne zemren e saj .

Hapi deren ngadale e hyri ne dhome. Menjehere pa veshtrimin e tij ta studionte te gjithen , qe nga kembet e deri te koka. Tashme nuk ishte me ajo Anastasia qe kishte pare ne qeli. Zbehtesia ishte larguar dhe i kishte lene vendit shkelqimit te fytyres se saj . Ne disa vende dalloheshin disa te nxira , por ajo ishte serisht e bukur. Floket i ishin zgjatur qe nga hera e fundit qe e kishte pare. I kishte kapur mbrapa me nje kapese , dhe nje tufe ondesh i kishte kaluar para, duke nxjerre ne kete menyre cdo tipar te fytyres se saj. Kishte veshur serisht nje fustan te ngushte qe i tregonte ne nje menyre te perkryer format e trupit. Ah , sa i kishte munguar !

Shkoi dhe ul fare prane tij , ne shtratin ku ai qendronte i shtrire.

"Hej ! " - ishte Anastasia ajo qe vendosi te thyente heshtjen.

"Hej ! " - ia ktheu me te njejten fjale , sikur te mos dinte cfare te thoshte.

Kishin kaq shume fjale per thene , por nuk dinin cfare te thoshin. Kishin kaq shume ndjenja per te shprehur , por nuk dinin cfare ishin ato.

"Une..." - beri te fliste Anastasia , por gishti i tij i madh u vendos mbi buzet e saj . Mbylli instiktivisht syte dhe lejoi te ndiente dhe njehere prekjet e tij . Ah , ato prekje , qe e conin ne qiellin e shtate. Ato prekje qe e conin ne nje bote krejtesisht tjeter.

"Une nuk kam dashur kurre te jem pjese e kesaj lufte Anastasia. Gjithmone kam qene i detyruar , i detyruar nga fati dhe personi qe une jam. Te kuptoj nese ishe kthyer per tu hakmarre, sepse ne fund te fundit dhe une gjithcka e bera per familjen time , por te kerkoj ndjese. Te kerkoj ndjese qe u bera pjese e shkaterrimit te familjes tende, te kerkoj ndjese qe shkaterrova gjithcka dhe te kuptoj nese nuk ke ndiere asgje per mua , por une te dua , te dua si askush tjeter. Ti me ben te ndihem i plote, ti me jep fryme. " - pas nje momenti qetesie , ajo vendosi t'i pergjigjej.

"Nuk kam ndiere asgje per ty..."- tha keto fjale dhe u has menjehere me fytyren e tij te zhgenjyer.

"...Sepse une kam ndiere gjithcka per ty. Te dashuroj marrezisht. Une nuk u ktheva kurre per hakmarrje , sepse nuk dija asgje per te shkuaren time. Ate nate.... Ate nate qe me rrembeu Felisia mu kujtuan te gjitha , ama dashuria ime ndaj teje ka qene gjithmone e sinqerte dhe e paster, e pa njollosur ne gjurmet e se shkuares. " - ishin keto fjale qe mjaftuan per gjithe keto muaj , per te thene gjithcka qe deshironin te thonin, per te thyer akullin qe kishte veshur zemrat e tyre.

Bashkoi dhe njehere buzet me te. Lejoi dhe njehere veten te perjetonte ato emocione te mrekullueshme qe vetem prania ,puthjet dhe zeri i tij ia jepnin. U be njesh me te , shkrine ne buzet e zemrat e njeri-tjetrit.

Pas kaq shume kohesh ndihej e lumtur... Ndihej e lumtur dhe e sigurt kur gjendej ne krahet e tij. Nuk e dinte sa do te zgjaste kjo lumturi , por kishte vendosur dicka ; do e shijonte aq sa te zgjaste, do te shijonte momentin e do te shqetesohej kur ai moment mos ekzistonte me..