Ik kijk voorzichtig door het kiertje van de deur naar mijn bed. Het is een prinsessenbed, heel mooi en roze. Maar ik ben een beetje bang om erin te kruipen.

Wil je weten waarom? Ik zal het je vertellen. Er zit een monster onder mijn bed.

Echt waar hoor! Maar niemand gelooft me. Mama kijkt altijd onder het bed en dan verstopt 'ie zich snel. En papa doet altijd alsof hij hem heeft weggejaagd, maar zodra ik alleen ben hoor ik het monster. Hij snuffelt en schuifelt heen en weer.

Ik duw de deur van mijn kamer iets verder open en haal diep adem. Mijn tenen krullen van spanning en ik hoor papa al de trap op komen. Ik had beloofd zelf mijn pyjama aan te doen, mijn tanden te poetsen en dan in bed te kruipen.

Papa komt steeds dichterbij. 

Ik ren naar mijn bed en zet af voor het laatste stukje, spring op en land met een doffe klap op mijn matras. Ik steek snel mijn voeten onder het dekbed zodat het monster er niet bij kan en ga vlug liggen, wachtend op papa.

Papa komt binnen en vraagt: "Moet ik het monster onder je bed nog wegjagen?"

Ik schud mijn hoofd en doe net alsof ik niet bang ben.

Papa kijkt verbaasd. "Wow, stoer hoor Lot. Ik ben trots op jou." Hij kust mijn voorhoofd en maakt mijn haar in de war. "Slaap lekker, prinses. Tot morgen."

Mijn stem klinkt een beetje gek als ik antwoord geef, maar papa merkt het niet. "Tot morgen, papa."

Papa doet het licht uit en de deur achter hem dicht en dan hoor ik het weer.

"Snuf, snif, snuffelsnif."

Zou het monster verkouden zijn? Of misschien ligt er stof onder mijn bed. Of...

"Huuu. Snik, snuf."

Het lijkt wel... Nee, dat zal toch niet. Zit hij nou te huilen?

Ik ga op mijn buik op bed liggen, met mijn oor over de rand en luister goed. Ja, het klinkt echt alsof hij ligt te huilen. Wat zielig.

Ik schuif verder naar de rand en buig voorover om onder het bed te kijken. Maar ik zie niet veel, want het is er heel donker. Ik fluister: "Ben je verdrietig?"

Het word ineens stil en twee felgroene ogen kijken mijn kant op. Ik gil van schrik en ga gauw weer helemaal op bed liggen, mijn hart bonkt in mijn keel. Ik houd mijn ogen stijf dicht en probeer aan ijsjes te denken. Ja, ijsjes. Dat heeft opa me geleerd. Als je bang bent dan moet je aan iets heel leuks denken. En ijsjes zijn heel leuk. Softijsjes met discodip of smurfenijs...

"Huuuu, sniffeldesnuf."

Ik doe mijn ogen open, ga rechtop zitten en doe mijn bedlampje aan. "Monster? Moet je huilen?", vraag ik voorzichtig.

"Huuu. Jaaaaa."

Ik schrik een beetje als hij antwoord geeft, maar ben ook best nieuwsgierig. "Waarom moet je huilen?"

"Omdat ik mijn... Huuu... papa en mama mis."

"Waar zijn jouw papa en mama dan?"

"Thuis."

"Waarom ga je niet naar huis? Waarom zit je onder mijn bed?"

"Ik kan nog niet... sniffelsnuf... naar huis."

"Waarom niet?"

"Ik moet... snif... eerst een roze sok vinden."

Ik giechel. Wat een raar antwoord. Een roze sok. Ik heb een hele la vol roze sokken.

Ik ga op mijn buik liggen en kijk voorzichtig weer onder het bed. "Waarom een roze sok?", vraag ik zachtjes.

De groene ogen kijken me weer aan en zijn tandjes glinsteren in het donker als hij antwoord geeft. "Voor mijn nieuwe zusje. Mama kan haar niet maken zonder een roze sok."

Ik laat me langzaam op de grond glijden, plots nieuwsgierig naar het monster onder mijn bed. Een roze sok voor een zusje? Wat gek!

"Monster? Als ik je een sok geef, ga je dan naar huis?"

Ik hoor het geschuifel dichterbij komen en zie de tenen van een kleine, groene sok onder het bed uitkomen. Vlug schuif ik zelf iets achteruit om het monster meer ruimte te geven.

Langzaam komt het monster helemaal te voorschijn en ik kijk mijn ogen uit. Zijn lijf is gemaakt van een lange, gestreepte, blauw-groene kniekous en zijn armen en benen zijn van blauwe en groene sokken gemaakt. Op zijn hoofd zitten twee hoorntjes, gemaakt van babysokjes. Zijn felgroene ogen zijn twee knopen en zijn glinsterende tandjes zijn een rits.

Hij blijft op een veilige afstand en bibbert een beetje. Hij ziet er eigenlijk helemaal niet eng uit. "Heb je het koud?"

Zijn sokkenhoofd schudt en hij stottert: "N-nee. B-bang."

Ik kijk hem verbaasd aan. "Bang? Voor mij?"

Hij knikt voorzichtig.

"Echt?"

"Ja, echt."

Ik gniffel zachtjes. Dat is toch ook wat? "Je hoeft niet bang te zijn. Ik doe je niks hoor. Ik was ook bang voor jou."

Nu kijkt hij verbaasd en vraagt: "Echt?"

"Ja, echt."

Ik sta op en loop naar mijn ladekast in de hoek van de kamer. De la zit altijd een beetje vast, dus ik zet mijn voet er tegenaan en trek hem open. Ik kijk in de la en zie mijn lievelingssokken liggen. Ze zijn roze met glitters. Ik heb ze van mijn tante gekregen.

Ik aai even over de stof en pak ze dan uit de la en loop terug naar het monster. Hij kijkt nog steeds een beetje bang en ik ga een eindje bij hem vandaan op de grond zitten. "Hoe heet je eigenlijk? Ik heet Lotte."

"Sokkie. Ik heet Sokkie", zegt hij voorzichtig.

Ik steek mijn hand uit met het bolletje sok erin en Sokkie springt van schrik een beetje achteruit.

"Niet bang zijn hoor. Dit zijn mijn lievelingssokken. Jij mag ze hebben voor je zusje."

Sokkie komt langzaam iets dichterbij en raakt het bolletje sok voorzichtig aan. "Wow. Met glitters... Maar ik hoef er maar eentje."

"Maar ik heb niks aan één sok hoor. Neem ze allebei maar. Misschien krijgt jouw mama wel een tweeling."

Sokkie lacht en pakt het bolletje uit mijn hand. "Ohhh, een tweeling. Dat zou leuk zijn!"

Ik giechel met hem mee. "Hoe kom je nu naar huis, Sokkie?"

"Euh, ik ben langs de regenpijp omhoog geklommen. En toen door het raam."

"Echt waar? Wat eng! Maar nu heb je je handen vol!"

Sokkie kijkt heel bezorgd en ik probeer vlug iets te bedenken voordat hij weer gaat huilen. "Ik weet het! Ik laat je wel naar buiten door de voordeur. Maar dan moeten we wel zachtjes doen hoor. Anders horen papa en mama ons."

Sokkie vliegt op me af en geeft me een stevige knuffel. Ik knuffel hem terug en fluister: "Kom. Zachtjes."

Ik loop op mijn tenen naar de deur en doe hem heel voorzichtig open. Langzaam steek ik mijn hoofd door de opening en kijk de overloop op. Eerst links, dan rechts. Ik hoor het geluid van de televisie van beneden komen en sluip de deur uit. Sokkie komt achter me aan.

Heel langzaam lopen we van de trap, totdat er ineens een tree kraakt. Ik hou mijn adem in en blijf doodstil staan, bang dat papa of mama me gehoord heeft. Als ze weten dat ik uit bed ben, stoppen ze me meteen weer in en kan ik Sokkie niet helpen.

Maar ze hebben ons niet gehoord en we gaan voorzichtig verder naar beneden, op weg naar de voordeur. Ik doe de deur heel zachtjes open en voel me ineens verdrietig. De tranen prikken in mijn ogen als ik me omdraai naar Sokkie.

Sokkie ziet het en fluistert: "Heb je spijt? Wil je je mooie sokken terug?"

Ik schud mijn hoofd en veeg mijn tranen weg. "Nee. Ik ga je een beetje missen, denk ik", fluister ik.

"Oh. Ik snap het. Ik jou ook wel een beetje. Maar ik mis mijn papa en mama erger."

Ik zou mijn papa en mama ook erg missen als ik zo lang onder een bed had gezeten. "Ik snap het. Veel plezier met je nieuwe zusjes."

We knuffelen elkaar nog een keertje en dan loopt Sokkie naar buiten. Hij kijkt om met zijn knopenoogjes en zwaait. Ik zwaai terug en glimlach. Hij kruipt onder de heg door en dan zie ik hem niet meer.

Ik doe de voordeur weer dicht en dan hoor ik mama's stem. "Lotte? Wat doe je uit bed, meisje?"

Ik draai me om naar mama en zie dat ze bezorgd is. Ik ren in haar armen voor een knuffel en mama wrijft over mijn rug. Ik moet er niet aan denken om zo lang zonder mijn mama te zijn.

Ik kijk naar mama op en zeg: "Ik heb het monster dat onder mijn bed zat naar buiten gelaten. Hij miste zijn papa en mama."

Mama kust mijn voorhoofd en zegt: "Wat lief van jou! Dan ben je zeker ook niet bang meer?"

"Nee! Het monster was ook bang voor mij!"

"Dingen die je niet kunt zien lijken altijd enger dan ze zijn, lieverd." Mama pakt mijn hand vast en zegt: "Kom, dan breng ik je weer naar bed. Je zult wel moe zijn van je avontuur."

Ik kruip in bed en mama stopt me stevig in. Mijn ogen worden al zwaar en ik voel nog net hoe mama me een kusje geeft, voordat ik in dromenland glijd, dromend van twee meisjes gemaakt van mijn lievelingssokken.  

┍━━━━━━━✿━━━━━━━┑

 Vergeet niet op de ster te klikken
om te stemmen! Als je het een leuk
verhaaltje vond tenminste. :)

Het is ook mogelijk een reactie te
plaatsen hieronder.

Heel erg bedankt voor het lezen!

XO Hankie.

┕━━━━━━━✿━━━━━━━┙