Chances

JAXXON HEEL'S POV

CHANCES are made. There are life chances that people take, and sometimes there are chances that people miss.

In this lifetime, I chose to take those chances with me. Pinagkatiwalaan ako ng Panginoon ng pangalawang pagkakataon na mabuhay kaya sa pangalawang pagkakataon na ito, gagawin ko ang lahat ng gusto ko.

But this time, I will do it, with no hate and doubt of those who did nasty things to me.

Life is too miserable to go with it. In this life, full of negativity, I choose to create a space around me that is positive.

I smiled to myself. Life is too short to fill it with negativity. We only get to live once, so let's make things out of it.

Kaharap ko ang sarili habang sinusundan ng aking hintuturo ang peklat sa noo ko. Mapait akong napangiti at sinuri ang nakahubad kong katawan.

Kagat-labi kong pinigilan ang sarili na maiyak nang maalala ko kung paano ko nakuha ang mga marka at peklat sa buong katawan.

Napapikit ako nang bumalik sa aking isipan sa kung papaano bumalibag ang sasakyan— ang pag gulong nito sa bangin, at ang munti kong ungol at iyak dahil sa sakit nang buong katawan.

I opened my eyes, still afraid of that tragic memory that haunts me. Come on, Jaxx. Let's be positive.

Just like little Dory said, keep swimming...keep swimming...just keep swimming.

Kinuha ko ang bathrobe na nakabitin malapit sa full body mirror at dali-daling sinuot ito.

I don't hate my body or those scars on me. These scars are the remnants of my second chance in life. Blessed than those who did not survive.

I know that the chance to continue living came with a price and as a receipt, I have scars all over me— both physically and emotionally.

Siguro ganito lang maningil ang panginoon, dapat patas ang lahat. We give, and he take. Vis-à-vis.

Walking back to my bedroom, I changed into my medical uniform. Tiningnan ko ang oras sa bedside table ko, meron pa naman akong oras para makapunta sa hospital na pinagta-trabahuan ko.

"Magandang umaga, Jaxxon, ijo. Ngayon lang kita muling nakita na napadaan ah. Komusta naman ba 'yung huli mong pasyente?" Napatigil ako pagpasok sa loob ng entrance ng St. Augustus Hospital, ang ospital na pinagtatrabahuan ko nang magtanong si Manong Security guard.

Ngumiti ako sa kaniya. Lumapit ako sa mesa niya at nag apply ng mandatory sanitizer sa kamay ko.

"Oo nga Mang Ando, eh. Heto, ngayon lang ako nakabalik dahil sa lagnat ko. Nahawaan kasi ako ng huli kong pasyente. Pero okay naman na ako. Ang huli kong pasyente ay na discharge na rin po."

Hindi naman ako nahawaan o nagkasakit, may ginawa lang akong iba kaya hindi ako nakabalik kaagad.

I am a private nurse, and most of the time, I handle VIP patients in this hospital. Wala akong ibang ginagawa kundi ang mag handle ng mga mayayaman na minsan mabait at minsan naman ay hindi ko kaugali.

Ang last patient ko ay isang milyonaryong Chinese. Nagka lagnat at overly exhausted ang katawan. Ayon, isang lingo rin akong nakabantay sa kaniya. Nag demand kasi ang pasyente na walang ibang nurse ang humalili sa kaniya maliban sa akin.

Pinagbigyan ko. Siguro dahil ako ang una niyang nadatnan nang magising siya sa loob ng hospital.

"Aba mabuti naman. Dinig ko ay may kagaspangan ang ugali ng intsek na 'yon. Sino ng aba 'yon? Lim or Ling?"

Sanay na ako sa pagka-usisiro ni Manong Ando kaya napapangiti na lang ako sa kaniyang pagiging chismoso.

"Hindi po pwedeng sabihin ang pangalan, Manong Ando. Alam mo na ang mga mayayaman, naka low-key mode lang palagi." Umalis ako matapos tinuro ang oras ng wristwatch ko.

Bumati ako sa mga nadadaanan kong mga doctor at kapwa nurses. Ang iba ay kilalang-kilala na ako dahil matagal na rin ako sa serbisyo, habang ang iba naman ay bago lang kaya naiintindihan ko kung bakit lagpas-lagpas lang ang tinginan namin.

Pumasok kaagad ako sa assigned cubicle ko. Dito sa St. Augustus Hospital, iba-ibang floor naka assigned ang mga nurses. Sa ibaba ay ang emergency hanggang sa pang limang palapag. Ang pang-anim hanggang sa pang sampu ay ang recovery areas. Ang susunod na palapag ay nurse areas and cubicles. Operating rooms din ang susunod, habang ang pang dalawampu hanggang sa pang tatlumpo ay ang mga VIP's namin.

Iba kasi ang ospital dahil mas kilala ito sa pagiging pribado na halos ang mga mayayaman sa buong bansa ay dito nagpupunta.

The hospital's services and security are acknowledged not only here in the Philippines but worldwide.

Kaya nga lang, hindi siya pang masa, dahil kailangan mo talagang gumasto ng milyones para ma-admit ka sa loob.

"Baks, sabi ni Dok Martinez ay pumasok ka sa opisina niya pagka dating mo mismo. Gora na, baka mapagalitan ka na naman ng gurang na 'yon." Dumaan si Shanice, ang katabi sa cubicle ko.

Kinuha ko ang chart at inayos ko ang salamin ko bago naglakad papuntang elevator. Nang makapasok ako ay sinabi ko kaagad sa Lift Attendant sa kung anong palapag ako hihinto.

"Good morning dok, good morning po sa inyo." Bumati ako sa mga nakakasabay ko sa elevator. Tumango ang iba ang iba naman ay bumati rin pabalik.

Nang makalabas ay naglakad ako sa mahabang hallway papunta sa opisina ni Dok Martinez, ang head of VIP's kung tawagin sa amin.

I knocked three times bago pumasok sa loob ng opisina niya. Dok Martinez looked at me before putting down the chart he was reading.

"Good morning, Dok Martinez. Shanice said you called for me this instant, sir."

Tumango siya, "Have a seat, Mr. Aquino."

Iginiya niya ang kamay sa usual na upuan ng mga guest niya. Umupo ako dito bago humarap sa screen ng TV niya.

"I have a new assignment for you. This is a very important one, like every patient I assigned you to handle. This is Mr, Hataki of Japan Building and Homes, a business tycoon in Japan who personally wishes you to assist him during his stay here." Lumabas sa TV screen ang larawan ng may katandaang lalaki.

Looking at Mr. Hataki, their's no doubt that he is Japanese, especially with his eyes and appearance.

"Mr. Hataki is a close friend of the Hospital's Director, and the director himself suggested your name to handle his case. He is very traditional and archetypal."

Inilapag ni Dok. Martinez sa harapan ko ang chart ng magiging bago kong pasyente. I looked at Mr. Hataki's profile and read some of his medications and rules.

"Do you have any questions?" Binuklat ko ang tatlong pages na profile ni Mr. Hataki.

Ngumiti ako kay Dok. Martinez at umiling, "None, dok. I think all details are in here already."

"Very good, you are assigned with Doktora Filomeno in this case. You are discharged."

Tumayo ako at nagpasalamat sa kaniya. While walking back ay hindi ko na tinitingnan ang dinadaanan dahil kabisado ko naman ang lugar at walang masiyadong tao sa palapag na'to.

I continued reading the profile when the walkie-talkie in my pocket rang my name.

"This is emergency room, I need Nurse Jaxxon, over..." Kinuha ko ang walkie-talkie at sinagot ang tawag.

"This Nurse Jaxxon, over. What is the matter, emergency room?" Bago pa ako makapasok sa elevator na sinakyan ko ay tumipas na ako ng lakad papasok sa isang elevator na naka assign sa emergency.

Nasa tapat ako ng hilera ng mga elevator nang malaman ko na nandito na pala ang pasyente ko, si Mr. Hataki.

Pumasok kaagad ako sa emergency elevator at nang makalabas ay patakbo kong dinaluhan si Doktora Filomeno nang pinagbabato siya ng unan ng pasyente.

Tiningnan ko ang pasyente at walang dudang si Mr. Hataki nga ito.

Malalaki ang mata kong lumapit at umilag sa mga pinagtatapon na bagay ng pasyente at kalmadong lumapit sa giliran niya.

"You useless piece of shit! I told you to not wear any gold in front of me! it's bad luck for my business! Go away, now!"

Magaspang ang ugali. Check.

Nauutal na pagsasalita sa salitang Ingles. Check.

Pero ang pagsusuot ng alahas nag nito ay wala sa kaniyang profile. Ano ang sinisigaw ng matandang ito? But then I remember that Mr. Hataki is an archetypal type of person, meaning he is very specific to things and people. Hindi man nakalagay sa profile details niya, pero ang pagsusuot ng gintong alahas ang ayaw niya.

Then, so be it.

"You! Who are you?! Are you useless also? Are you dumb?! Where is the Director of this hospital? I need to see him! I will sue this hospital!" Sumigaw na naman siya.

Walang ibang tao dito maliban sa dalawang nurse na nagpupulot ng mga bagay na pinagtatapon ni Mr. Hataki. Si Dok. Filomeno na kalmado lang. Ang tatlong security ng pasyente at ako.

"Mr. Hataki, you shut up." Dinuro ko siya at walang pag-aalinlangan na hinablot sa kaniyang kamay ang hawak-hawak na syringe.

Napamaang ang lahat sa ginawa kong pagduro. Nauutal pa ang hapon na dinuro rin ako.

"Look, I heard you have an ugly attitude and that's fine. What's not fine is you bitching around like you owned the goddamn establishment. Now, before anything else, I am your nurse for the whole duration and she will be your doctor, Mrs. Filomeno." Tinuro ko si Doktora.

"We can play throw shades if you want, but what I need you to do right now is shut your mouth so we can thoroughly check you and your medications, because trust me, we also hate you just as the same." Binigyan ko siya ng ngiti. Tigalgal naman ang Hapon at mukhang 'di makapaniwala sa ugali ko.

Surprise!

Naglakad ako sa harapan niya at pinakita sa kaniya kung papaano ko tinanggal ang mga ginto kong accessories. Thankfully I only have the gold necklace I ordered online kaya napangatawanan ko ang aking ginawa.

I watch his mad eyes follow my movement. I leaned closer to the sanitary bin at tinapon ang necklace ko.

"There, no gold. If you have things that you don't like, we can talk about them later. I did my part, now, give me your left hand so I can check your vital signs. Watashi wa jibun no yakuwari o hatashimashita. Baitarusain o chekku suru tame ni hidarite o kudasai." Ginamit ko ang pananalita niya kaya medyo nagulat ulit siya.

Padabog niyang nilagay sa naka-abang kong kamay ang kaniya. I checked his vital signs and immediately reported to Doktora Filomeno.

"Rude," He commented. 'Di ko na pinansin at baka magalit na naman.

Natahimik na rin kami at sinabayan na namin siyang pumasok sa isa sa presidential suite ng hospital.

Nakita kong gold ang nameplate ng pintuan kaya bago pa siya maka react ay nilapatan ko ito ng sanitary gloves at tape.

"I will have the hospital's Director change the nameplate in your accordance, Mr. Hataki." I said with a smile.

Wala naman siyang angal at nauna pang pumasok sa loob ng kwarto niya. Sumenyas ako sa tatlong security niya na bawal silang pumasok. Aalma pa sana ito pero pinagsabihan sila ng matanda na okay lang ang lahat.

"You surprised me with your attitude and language. Even if you're rude, I have to admit that I like you very much, nurse."

Tinulungan ko siyang mahiga sa malaking hospital bed. I opened the wall curtain using the remote at tinanggal ang mga bulaklak na rosas dahil ayaw daw nito sabi ng tauhan niya.

Tiningnan ko siya at ngumiti.

"I like myself too, Mr. Hataki. So, do you need anything before I get your preliminary medications?"

Umiling siya pero bago pa man ako makalabas ng pintuan ay sinabihan niya akong dapat ako lang ang nurse niya. Tumango ako bilang sagot. 

.

.

.

.

.

Note: Soooooooo? Anong tots niyo? May pag-asa baaaaaa? Anyways, bounce na ako!