"of, chan-ah! tam da bugün kar yağdığına inanamıyorum..."

yerimde huzursuzca kıpırdanırken okulun camlarından dışarıdaki yağmuru izlemeye devam ettim. geç saatlere kadar okulun kütüphanesinde ders çalışmamız gerekmişti çünkü hastalandığım için kısa bir süre okula gelememiştim ve sınav dönemimiz de başlamak üzereydi. bunun üzerine çocukluğumdan beri en yakın arkadaşım ve her ne kadar o bunu bilmese de biricik ilk aşkım chan dersler konusunda bana yardım etmeye gönüllü olmuştu. o gün bolca çalışmıştık fakat bugün kar yağacağını için tahmin edemediğimiz için okulda beklemek zorunda kalmıştık.

chan kıkırdayıp sırtımı sıvazlarken hâlinden pek memnuniyetsiz görünmeksizin cevapladı.

"sorun yok ggukie, tüm gece burada kalıp yeni bir tecrübe edineceğimizi düşün sadece. ayrıca çok eğleneceğimize eminim!"

"bu kadar pozitif ve alaycı olman canımı sıkıyor." yine de gerçekten pozitif yanından bakarsak, ilk karı birlikte izliyorduk. bunu dile getirmedim ve aklıma ne gelirse nefes bile almadan hayıflanmaya başladım. "tanrım... şu havaya bak, kar yağıyor ama manyak bir soğuk var... sözde kar yağınca soğuk geçer derler! nereden bilebilir ki insan bugün kar yağacağını? okul gömleğim ve şu aptal, bana küçük gelse de annemin 'giy de giy' diye kıyameti kopardığı hırka dışında hiçbir şeyim yok. hey, chan-ah, nasıl bugün kar yağacağını anlayıp kazak giyindin? hava genelde öyle çok aşırı soğuk filan da olmuyor. falcı filan mısın? kahin? bu gerçeği benden saklamış olamazsın, çok kırıldım!"

"ah, çok dırdırcısın... hava durumuna bakma zahmetinde bulunsaydın sen de kazak giymen gerektiğini bilirdin minik tavşan!" 

ne yalan söyleyeyim, minik tavşan demesine biraz bozulmuştum ama sesimi çıkarmadım. şu an önemli olan bu değil; soğuktan ölüyor olmamdı. okulun kaloriferleri bile çalışmıyordu. şanssızlık üstüne şanssızlık resmen! chan ise aklımı okuyormuş gibi davrandı, doğrusu bu biraz ürkmeme sebep oldu. hemencecik kazağını çıkardı ve giyinmem için bana uzattı. sevinmiştim, ben de hemencecik formamın üzerine geçiriverdim. tebessümü iyice büyüdü, başımı okşadı.

"sana benim üzerimde durduğundan daha çok yakışıyor."

bana yakıştığını söyledi.

bana çok yakıştığını söyledi!! 

bugünü, aralığın üçünü tarihe kazıyın, tamam mı? biriciğim chan kalbimi öylesine teklettiriyor ki!

"teşekkür ederim ama sen de manken gibi adamsın chan-ah! eh, şey... bunu yıkayıp yarın sana geri vereceğim, olur mu?"

"sorun değil, bunu sana hediye ediyorum. ve artık senin olduğuna göre istediğini yapabilirsin."

"tanrım, chan-ah! çok ama çok teşekkür ederim, seni çok seviyorum."

"ne demek, ben de seni seviyorum minik tavşan!"

olabildiğince büyük ve sevimli bir gülümseme sunarken bana olan sevgisinin bugün olmasa da belki bir gün daha farklı bir anlamda olmasını diledim, her ne kadar imkansız olsa da. 

chan'ı neredeyse tüm hayatım süresince tanıyordum ve o görüp görebileceğiniz en hetero kişiydi. homofobik olmadığını biliyordum, öyle birisi değildi o. son derece kibardı ve insanların duygularını önemserdi ama eğer kendisine karşı olan hislerimi öğrenirse benden nefret edeceği düşüncesi beni yiyip bitiriyordu. 

diyorum ya, neredeyse tüm hayatım süresince tanıyordum, hep yan yanaydık! onun gözünde bir arkadaştan fazlası değildim. eğer öğrenseydi... yani bu tam bir felaket olurdu büyük ihtimal. her ne kadar belli etmese de içinde beni bitireceği ihtimali uzak değildi. aramız açılırdı çünkü bana aynı şekilde bakamazdı. yıllardır en yakın arkadaşım dediği kişinin kendisini nasıl gördüğünü bilse... yüce tanrım, ikimize de bu kötülüğü yapamazdım! 

düşüncelerimden sıyrılıp chan ile her zamanki sohbetlerimizden birine girdiğimde bu ani kar yağışının çok kötü olmadığını fark ettim. her ne kadar gecemi burada geçirmek istemesem de hâlimden memnun olmadığımı söylemek yalan olurdu.

sonra... sahibi hakkında kısa süre önce sorsanız bir sürü güzel şey sıralayacağım ama şimdi sadece kötü bir şekilde, kötü bir anı olarak andığım o sesi duydum.

heather, beni ve biricik aşkım chan'ı tamamen altüst etmişti. fakat farklı anlamlarda.