Ilse

'We hebben dat niet publiekelijk bekend gemaakt. Wel hebben we op internet gezet dat je voorlopig geen concert kan geven wegens privé redenen,' legt Yori uit en ik knik zachtjes. 'Ik voel me zo schuldig...' zucht ik. 'Dat is nergens voor nodig, Ilse. Dit is echt niet jouw schuld. We gaan het concert binnenkort gewoon geven en dan kan je het misschien uitleggen op het podium. Niet door te zeggen dat je ontvoert was, maar door bijvoorbeeld te zeggen dat er het één en ander in je privé leven is gebeurd. Het is beter dat men het van jouzelf hoort,' zegt Yori met een lieve glimlach en ik knik. 'Klopt. Ik wil zo snel mogelijk het concert geven. Ik had er zoveel zin in twee weken geleden,' mompel ik. 'Dat weet ik en dat gaan we ook zeker doen, maar pas als jij je goed genoeg voelt.' Yori slaat voorzichtig haar arm om mij heen. Ik knik en laat mijn hoofd dan zachtjes op haar schouder rusten. 'Als we het nou eerst regelen met het Tivoli Theater in Utrecht, dan kunnen we daarna een berichtje plaatsen op mijn Instagram en Facebook met dat we het concert binnenkort gaan geven? Zodra het met Tivoli geregeld is kunnen we een dag en tijd bepalen,' zeg ik en Yori kijkt mij doordringend aan. 'Misschien wel, maar jouw gezondheid is nu belangrijker, Ils,' zegt ze bezorgd en ik zucht diep. 'Over minimaal een maand zou ik me toch al weer helemaal goed moeten voelen?' zucht ik en Yori knikt. 'Lichamelijk misschien, maar geestelijk heb je ook een harde klap opgelopen. Het is niet niks dat er is gebeurd en dat moet je echt niet vergeten.' Er rolt een traan over mijn wang. Ik wil zo graag dat concert geven, maar Yori heeft wel gelijk. We weten niet wanneer ik eraan toe ben...

'Zullen we er maar over ophouden alsjeblieft?' mompel ik. Ik merk aan mezelf dat ik me alleen maar druk aan het maken ben en dat is niet goed. 'Ja natuurlijk!' zegt Yori lief en ik glimlach vermoeid. Na nog een halfuurtje met Yori over van alles en nog wat gepraat te hebben gaat ze naar huis toe. Ik neem afscheid van haar en sluit dan de deur achter me. Moe loop ik naar boven toe waar ik Caitlyn op haar bed zie zitten. Ze kijkt op en glimlacht als ze mij ziet. 'Hey mam. Gaat het wel goed met je?' vraagt ze bezorgd en ik ga op het randje van haar bed zitten. 'Ik ben alleen heel erg moe, maar verder gaat het wel goed,' antwoord ik zacht en Caitlyn knikt langzaam. 'Wie was dat beneden?' vraagt ze nieuwsgierig en ik glimlach. 'Dat was Yori, een hele goede vriendin van mij. Ik wil je pas aan iedereen voor gaan stellen als jij daar klaar voor bent... Daarom had ik je niet geroepen, sorry.' Ik pak haar hand vast en kijk in haar mooie blauwe ogen. 'Dat geeft niet, mam. Echt niet.' Ik glimlach en ga naast haar liggen. 'Ben je moe?' vraag ik aan haar. Ik had al gezien dat haar ogen ieder moment dicht kunnen vallen door de vermoeidheid. 'Ja...' mompelt Caitlyn en ik trek haar zachtjes dicht tegen me aan. 'Dan gaan we even slapen totdat Bart terug is,' zeg ik lief en ze knikt zachtjes. Ik stuur Bart even een appje met dat Caitlyn en ik gaan slapen en dat hij mij wakker moet maken als hij thuis is. Ik vind het belangrijker dat Caitlyn genoeg slaapt dan dat ik dat doe. Ik moet eerst aan haar denken en dan pas aan mezelf. Als ik het appje heb verstuurd leg ik mijn telefoon weg en sluit ik mijn ogen. Aan Caitlyn's ademhaling kan ik horen dat ze al in slaap is gevallen. Met mijn gedachten bij haar val ik ook al snel in slaap.