Like/Follow my Facebook page: Thorned_heartu.

Here's the link:
https://www.facebook.com/104381232172609/posts/149760800967985/?substory_index=0&app=fbl

Enjoy reading, tiniks and rosas da barumbados 🥲.

...

Pagod na

Katok ang nagpatigil sa akin sa pagwawalis ko sa loob ng bahay. Nilagay ko sa gilid ng ref ang walis at dustpan na hawak ko. Pinunasan ko ang mga kamay ko bago ako pumunta sa pinto saka ito binuksan.

Nginitian ko ang matandang babaeng nasa labas. "Hello po, good afternoon," saad ko. "Pasok po muna kayo."

Tipid siyang ngumiti saka umiling sa akin. "Hindi na, hija. Ibibigay ko lang sayo itong bills ninyo. Aalis rin ako agad dahil marami-rami pa itong mga hahatiran ko."

Agad akong napatingin sa kamay niyang nakalahad sa akin. Tinanggap ko ito saka siya nginitian.

"Thank you po sa paghatid nito sa amin. Nag-abala pa po kayo. Ako na lang po sana ang kumuha nito doon sa bahay ninyo," wika ko.

Ngumiti siya. "Naku, ayos lang, hija, wala naman akong masyadong ginagawa. Kaya ako na lang ang naghatid ng mga ito at nang makapag-ehersisyo naman ako. Oh, siya, aalis na ako at ihahatid ko pa itong mga ito sa mga kapit-bahay mo."

Tumango ako. "Sige po. Ingat. Thank you po."

Tipid siyang tumango saka agad nang umalis. Nang makaalis siya ay agad kong isinara ang pinto. Naglakad ako patungo sa sofa saka sinuri ang bills na hawak ko.

I massaged my temple. Ang laki na naman ng babayaran namin ngayong buwan. Ang bill sa tubig ay 600, ang bill sa kuryente ay 2,700 at idagdag pa ang renta namin dito sa apartment na 700. Tapos hindi pa namin nabayaran ang bills noong nakaraang buwan dahil kinulang kami sa pera.

I sighed. "Oh, God, guide me," bulong ko.

Hindi sapat ang kinikita ni Simour na pera mula sa trabaho niya. Nauubos lang din agad ang mga iyon sa pagbabayad namin sa bills at sa pamimili ng mga pangunahing pangangailangan. Lalo pa ngayong buntis ako at kinakailangan kong bumili ng mga masusustansiyang pagkain.

Nagtatrabaho pa rin naman ako sa laundry shop pero ang liit-liit lang din naman ng kinikita ko doon. Hindi rin sapat. Nauubos lang din iyon sa pagbabayad ko sa utang namin kay Kobe.

These passed months, I had been shell-shocked. Everything that are happening around me exhausts me to the point that I would just end up crying silently. I feel so lonely amidst living with Simour.

Narinig ko ang pagbukas ng pinto. Agad akong napatingin doon. Nagkasalubong ang mga mata naming dalawa ni Simour pero agad rin naman siyang nag-iwas.

Those eyes no longer resembles the Simour that I was used to. A lot has changed.

Naglakad siya palapit sa akin saka nilagay ang bag niya sa pang-isahang sofa na malapit lang sa akin. Wala siyang imik.

I sighed. "Dumating dito ang land lady kanina. She gave me the bills. Just like before, malaki na naman ang bayarin natin. Uhm... do you have enough money to pay it?"

I heard him sighed. I know that he's exhausted too. I know that he's just trying to keep on going even though a part of him is already giving up.

Actually, hindi na kami gaya ng dati. We lost the relationship that we fought so hard for. But we still hold on.

Napapadalas na rin ang away namin dalawa. Maliit na bagay ay pinag-aawayan namin. Though, I changed na rin naman these past months. Hindi na ako gaya ng dati na kahit anong bagay pinapalaki ko. Madalas ang pinag-aawayan na lang namin ay ang mga malalaking bagay.

"Sa susunod na lang na buwan natin iyan babayaran. Wala pa akong sweldo. Hindi pa ako binigyan ng boss ko," aniya. "Kung kukuha rin naman ako ng pera ngayon, sigurado kong wala na akong makukuha sa susunod na buwan."

Napatingala ako saka napasandal sa upuan. I sighed. "Paano ito? Kailangan na nating magbayad. We didn't payed the bills last month and if we would not pay this month, mas lalaki ang babayaran natin for the next month."

Bumuntong-hininga siya. Binuksan niya ang bag na palagi niyang dinadala sa trabaho. Pinagtatanggal niya mula rito ang mga kagamitan niya.

"Wala nga akong pera, Primm." He no longer calls me 'babe'. "May natira pa pero binigay ko naman sayo iyon. Iyon na lang ang mayroon tayo. Anong gusto mo? Ibayad rin iyon? Ano pa ang kakain natin?" aniya.

I know. Pati nga bigas namin ay malapit na naming maubos. I don't know where to find money to buy a sack of rice or to pay the bills or to buy our needs.

"Should I ask for Kobe's help? I think, pauutangin naman ako noon kapag nag-ask ako," wika ko.

Patuloy lang siya sa ginagawa niya. "Kapag uutang ka ngayon para mabayaran ang bills natin noong nakaraan at ngayong buwan, maghahanap pa rin naman tayo ng pera para makapagbayad sa susunod na buwan. Walang pinagkaiba."

I sighed. He sounds so cold. He sounds so distant. I could no longer reach him.

"Then should I look for a job? Para naman kahit papaano ay makatulong ako sa gastusin dito sa bahay."

Hindi niya pa rin alam na nagtatrabaho ako sa laundry shop kaya siguro ito ang pagkakataon para sabihin sa kanya.

Bumuntong-hininga siya. He stood up and look at me. His forehead is creased and his brows are knitted. Namaywang siya saka blanko akong tiningnan.

Now, as I stare at his eyes bravely, I could no longer see the spark that we had before. Hindi ko na makita ang pagmamahal na dati ay nakikita doon. Wala na...

"At sa tingin mo ba may tatanggap sayo, Primm? Buntis ka. Malapit ka nang manganak. Walang tatanggap sayo, alam mo iyan."

I felt my eyes went blurry. Nanikip ang dibdib ko at sumakit ang ilong ko sa tindi ng emosyon.

"I just want to help," wika ko. "Makakatulong naman siguro ako kahit papaano kung maghahanap ako ng work, eh—"

"Wala nga'ng tatanggap sayo," aniya saka muling bumalik sa pag-aayos sa bag niya.

I sighed. He's no longer the Simour that I fell in love. Hindi na siya ang lalaking nakahanda akong suportahan sa maraming bagay. Sobrang laki na nang pinagbago niya.

I felt a tear escape my left eye. My heart clenched in pain as I pursed my lips a bit and as I caressed my womb.

"T-Then what should I do?" My voice broke. "I-I just want to help, Simour. A-Ayoko nang maging pabigat sayo rito. I-I want to work to earn money and help you with the bills."

"Gaya ng sabi ko sayo, wala nga'ng tatanggap sayo dahil buntis ka," kalmado niyang sabi pero sobrang laki ng impact noon sa akin; sobrang sakit ng hatid noon sa akin.

Unlike before, he stayed busy with whatever he's doing on his bag. He didn't ran near me to wipe my cheeks.

I could still remember back then, whenever I cried, he would immediately panic. Nilalambing niya ako para tumigil ako pero ngayon... iba na. Nagbago na...

"P-Pero paano natin mababayaran ang mga utang natin? Ang bills? P-Paano natin matutustusan ang mga pangangailangan natin? Malapit na nga'ng maubos ang bigas natin, eh, tapos wala na tayong pera," saad ko.

"Gaya nga ng sabi ko, huwag na lang natin munang bayaran. Mababayaran rin naman iyan natin, eh. Hindi pa lang sa ngayon," aniya.

I sniffed and tried to wipe my cheeks. "How about your bank account? Diba, you were able to open it the last time? Why not hindi tayo doon kumuha na lang muna ng pera?"

"Wala na," aniya.

My forehead creased. I looked at him. "Anong wala na? What do you mean by that?"

He sighed. Pero hindi siya tumigil sa ginagawa. "Freeze na ang account ko. Sigurado akong si Mommy ang may gawa. Hindi ko na mabuksan saka wala na rin daw laman."

Napasinghap ako saka napatingala na lang. Sobrang dami ng iniisip ko. Hindi ko alam kung kakayanin ko ba.

"H-How about... uhm... should I ask for Zek and Rhyth's help? I'm pretty sure that they'll help me. They will let me borrow some money—"

Muli niya akong hinarap. Kunot pa rin ang noo niya. "Primm, hindi sa lahat ng pagkakataon ay nandiyan ang mga kaibigan mo kapag may kailangan ka. Sila rin may sariling mga problema tapos dadagdag ka pa?"

I felt a pang on my chest. Muling nanlabo ang mga mata ko. Kunot-noo akong tumayo.

"What are you trying to say, Simour? Oo, I know that I don't have money for now kaya ako pabigat sayo but please huwag mo naman ipamukha sa akin!" asik ko. "Huwag mo naman ipamukha sa akin na problema lang ako. That I'm useless!"

Bumuntong-hininga siya. Blanko niya akong tiningnan. "Huwag ngayon, Primm. Huwag mong simulang sirain ang araw ko."

"Really?! So, panira na pala ako sa araw ngayon, Simour?!"

"Alam mo, ikaw? Lahat ng bagay pinapalaki mo, eh. Kahit gaano pa kaliit ng bagay, pinapalaki mo—"

"Because little things matter—"

"Hindi sa akin!" He yelled at me making me jump a little. "Lahat na lang pinapalaki mo! Lahat na lang pinagdududahan mo! Pati mga kaibigan mo, inaaway mo! Wala namang ginagawa ang mga iyon sayo pero palagi mong ginugulo! Palagi kang nagsisimula ng gulo."

Kumunot ang noo ko. Mapakla akong tumawa. "I am not a war freak bitch, Simour! You know that! What are you saying?! Na inaaway ko ang friends mo?! Eh, sila nga ang nang-aaway sa akin kahit wala naman akong ginagawa sa kanila—"

"At sa tingin mo hindi ko alam na palagi mo na lang silang inaatake ng away kapag nagkikita kayo sa daan, ha? Sa tingin mo hindi ko iyan alam—"

"Hindi ako ganyan, Simour!" sigaw ko.

Nagsiragasaan ang mga luha ko. I bit my lower lip to avoid from sobbing but I stared back at him with my teary eyes.

"A-Alam mong hindi ako ganyan!" My voice broke. "W-Why are you believing them?! W-Why don't you believe me instead?! Mas pinaniniwalaan mo pa ang mga kaibigan mo kaysa sa akin na asawa mo—"

"Hindi kita asawa, Primm."

I stopped. It made me stop. I felt my heart got turned into pieces.

Hindi makapaniwalang napatitig ako sa kanya sa sinabi niya.

Patuloy ang pag-agos ng mga luha ko. Walang pagsidlan. Sobra ang paninikip ng dibdib ko pero pilit ko lang na pinapakalma.

Nag-iwas ako ng tingin. I sniffed and wiped my tears. Dahan-dahan akong naupong muli sa sofa saka hindi na siya tiningnan.

"I-I will ask for my parents na lang. H-Hihingi ako ng tulong sa kanila. T-They will probably help me—"

"At ano?!" asik niya. Nakatayo pa rin siya at nakatingin pa rin sa akin. "Para ano, ha, Primm? Para ipamukha sa akin na hindi kita kayang buhayin? Para ipamukha nila sa atin na hindi natin kaya nang tayo lang dalawa? Nag-iisip ka ba—"

"Do you think I'm dumb?! O-Of course naiintindihan ko! O-Of course nag-iisip ako!" Sobrang sakit ng lalamunan ko sa pagpipigil ng hikbi. "P-Pero totoo naman, ah! H-Hindi mo ako kayang buhayin! H-Hindi mo kami kayang buhayin!"

"Edi sana, hindi ka sumama!" asik niya.

Sobs started coming out from my mouth. Hindi ako makatingin sa kanya. Bawat salitang lumalabas sa bibig niya ay sakit ang hatid sa akin.

Tinakpan ko ang mukha ko saka napahagulhol ng iyak. Pinagsisihan ko rin naman talaga na sumama ako sa kanya pero ni-minsan hindi ko sinabi iyon sa kanya. Ayoko siyang masaktan. Pero siya? Tila ba wala lang sa kanya na sabihin iyon sa akin.

"T-Then help me think!" Humagulhol ako. "I still want to keep on going no matter how tired I am, Simour! I-I am trying to be okay for our baby! I am staying with you because I love you! I-I am tired of everything, Simour! P-Pagod na pagod na ako pero lumalaban pa rin ako kasi gusto ko magkasama tayo, eh! H-Huwag mo naman akong bigyan ng rason para sumuko."

I cried. I waited for him to come to me and give me a hug. To kiss me on my forehead and say that everything will be alright. But he didn't.

He didn't even talk. He didn't do anything at all. Nakikinig siya, alam ko. Pero tila ba wala na siyang pakialam.

Humihikbing pilit kong pinunasan ang mga mata at mga pisngi ko. Pilit kong hinahaplos ang tiyan ko.

"I-I'll look for a job either you like it or not, either you approve it or not. K-Kapag kikita ako, babayaran ko ang mga utang natin kay Kobe. A-And I will help you with the bills."

"Bahala ka," aniya saka mabilis na lumabas ng bahay at padaskol na isinara ang pinto.

Naiwan akong lumuluha at nasasaktan. I feel so alone. I am fighting my own battles and no one's here for me.

I feel so neglected. Pakiramdam ko ay pinagbagsakan ako ng langit at nang lupa. Pakiramdam ko ay pinagtutulungan ako ng lahat.

Kahit ang lalaking nangako sa akin ay unti-unti na ring nawawala sa yakap ko.

I cried as I lay down on the small sofa. Humagulhol ako doon hanggang sa hindi ko namalayang nakatulog na pala ako.

Pupuntas-pungas na nagising ako nang marinig ang pagbukas ng pinto ng apartment. Agad kong iminulat ang mga mata saka tumingin doon. My eyes met with Simour's tired ones. I creased my forehead when I noticed that he looks so groggy.

Bumangon ako mula sa sofa. Buti na lang at hindi nanakit ang katawan sa pagkakahiga ko doon.

"What happened to you?" mahina kong tanong habang sinusuri siya.

His eyes then went to me but he didn't talked. He stayed silent, walked towards the living room's table and placed his bag there.

Hindi ko mapigilang suriin ang damit niyang kunot-kunot. At hindi ko rin mapigilang makaramdam ng kaba at inis. Iba ang pumapasok sa isipan ko.

"Simour, I am talking to you," wika ko para kunin ang atensyon niya.

He sighed but he didn't looked at me. "Bakit ba? Bakit hindi ka pa tulog?"

My forehead creased even more when I noticed how groggy his voice is. At alam kong doon pa lang, lasing siya.

"Are you drunk?" I asked with creased forehead and eyebrows meeting.

Bumuntong-hininga siya. Sinimulan niyang hubarin ang suot niyang long sleeve polo.

"Nagkainuman lang kasama ang boss ko at mga katrabaho," aniya.

I was about to understand his reasons when my eyes stopped at the red spots located at his neck. Kunot-noong tumitig ako doon habang siya naman ay nakatagilid sa akin na hinuhubad ang damit.

My blood boiled when I realized what it was. "Are you sure that you were just drinking with your colleagues and your boss?" Madilim ang boses na tanong ko.

"Oo nga, Primm. Pagod ako kaya please lang huwag ngayon," aniya na tila ba pagod na pagod na siya sa akin.

Agad na nag-init ng ulo ko. I held his arm and made me face me. Galit kong sinampal ang mukha niya dahilan ng pagkagulat niya.

"You're a liar! You cheater!" sigaw ko habang namumuo ang luha sa mga mata ko.

Galit na tiningnan niya ako. "Ano ba ang problema mo?! Ano ba ang pinagsasabi mo, ha?!"

"Now, you're yelling at me, huh?! Pagod ka na talaga sa akin the reason why you cheated?!" asik ko.

Kunot ang noong tiningnan niya ako. "Ano bang pinagsasabi mo?! Hindi kita nilokoko—"

Muli ko siyang sinampal. Napabaling ang mukha niya sa kaliwa at kita ko ang pag-igting ng panga niya.

My tears started cascading down my cheeks. My nose hurt in the emotions I have right now. My heart is clenching in unexplainable pain. I feel so cheated on. I feel lost.

"H-Hayop ka! How could you explain that fucking red kiss marks on your neck, ha?! Sige! Paano mo iyan ipapaliwanag sa akin!" sigaw ko sa kanya habang hinahampas ng paulit-ulit ang dibdib niya.

Napapaatras siya sa bawat hampas ko pero hindi naman siya nagsalita. Napahawak siya sa leeg niya na tila ba ngayon lang niya napagtanto.

"What?! You just realized that you actually cheated on me?! That you actually had another woman behind my back?! Did you really lost your interest on me that you have to lie and cheat?!" hagulhol ko ng iyak.

Sobrang sakit isipin na pinagkatiwalaan ko siya sa lahat-lahat tapos ganito ang gagawin niya sa akin. He's destroying all the trust I gave to him.

"Wala ito, Primm," aniya. The most stupid reason I have ever heard.

"A-Anong wala?! Anong wala, Simour?! Nakikita ko! May pruweba na niloloko mo ako! S-Simour, magkakaanak na tayo! W-Why are you doing this?! Y-You're destroying us!"

Tinakpan ko ang mukha ko saka nanghihinang napaupong muli sa sofa. Humagulhol ako ng iyak at inilabas lahat ng sakit na nararamdaman ko.

"It was just a drunk woman, Primm. Bigla niya itong ginawa—"

"At hindi mo pinigilan?! Gago ka! M-Manloloko! G-Get out of my sight, you asshole! W-We don't need you! I-I don't need you!" sigaw ko sa kanya.

"Sinasabi ko naman sayo hindi nga kita niloloko. Talagang napag-tripan lang ako ng isang babae doon sa loob—"

"Shut up! Your reason is just as stupid as you! Bwesit ka! S-Sana hindi mo na lang sinabi sa akin na mahal mo ako kung ganito lang din naman ang gagawin mo sa akin! S-Sana hindi na lang ako sumama sayo!" sigaw ko ng buong lakas.

"Ah, talaga?! Edi sana nga hindi ka sumama sa akin! Putangina, Primm! Pagod na ako! Pagod na pagod na! Nakakapagod ka na!" asik niya saka mabilis na pumasok sa kwarto.

Naiwan akong umiiyak sa living room. Sobrang sakit ng dibdib ko. Pagod na siya? Pagod na siya sa akin? Edi, sumuko siya! Sukuan niya ako!

Ilang minuto lang ay nakita ko siyang muling lumabas sa kwarto. Nakabihis na siya at naglakad patungo sa pintuan.

"A-And where do you think you're going, huh?! M-Mambababae ka na naman?!" bulyaw ko sa kanya.

"Wala kang pakialam," aniya sabay labas sa bahay.

Umiiyak na naiwan ako sa bahay. Hanggang sa nagkaroon ako ng lakas na loob na sundan siya.

I want to know where he is going or who he's going to be with. Gusto kong makita mismo ang gagawin niyang panloloko sa akin para mas masaktan ako. Para may rason akong iwan na rin siya at sukuan kahit pa nahihirapan at nasasaktan ako.

So, I did what I did. I followed him silently. Tears spreading on my cheeks. Pain succumbed my being.

Until I noticed that I found myself in front of the bar where he's working. He entered there so I did what my body wants. Sumunod rin ako sa kanya at pumasok sa loob.

The scent of alcohols invaded my nose. The cigarettes were everywhere that it's so smokey inside.

Sa dami ng tao ay kailangan ko pang makipagsiksikan sa mga tao para lang makita si Simour. Ilang minuto akong nakipagsiksikan sa dagat ng mga tao hanggang sa nakita ko siya.

But I didn't know that seeing him would break my heart, my trust and my soul.

Tears streamed down to my face, seeing him kissing a woman. Nakatalikod man siya sa akin pero alam kong siya iyon, he was my man. I know him very well.

Napailing ako saka umiiyak na tumakbo palabas ng bar. I feel so disappointed and broken. Para akong sinaksak ng paulit-ulit. Kung sino pa ang tanong pinagkatiwalaan ko, siya pa ang sumira sa akin.

I continued running. I followed where my feet lead me. But then a huge noise stopped me from escaping.

My eyes widened when a blinding light was running towards me. Until I found my body lying down on the cold road, wet with blood, sight darkening.

...
©️thorned_heartu