Naggising ako nang makarinig ng malakas na iyak ng isang sanggol. Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko inaalala kung kailan at paano nagkaroon ng sanggol sa bahay ko.

Ngunit napatigalgal ako nang may naramdaman akong basa sa gilid ko. Kinapa ko ito habang nakakunot ang noo ko. Biglang bumalik sa ala-ala ko ang nangyari kagabi kaya marahas na napabangon ako. Agad kong tiningnan ang batang nasa gilid ko at ito nga ang iyak ng iyak.

Natatarantang hinawakan ko ito sa maliit nitong katawan. Ni-hindi ko nga alam kung saan ko ito hahawakan. Nanginginig ang kalamnan ko at ang buong katawan ko.

“Shh. Shh, baby. I-I’m here. I-It’s okay—oh my god, stop crying! W-What should I do?!” Natataranta kong wika.

Mas lalong umiyak ang bata kaya ramdam ko na rin na naluluha ako. Hindi ko na alam ang gagawin ko. Nabingi na ako sa kaba at takot na baka napaano o mapaano ang bata.

“B-Baby, s-stop na.” Paos kong pagsusumamo sa bata na tila ba naiintindihan ako nito.

Ramdam ko na ang unti-unting pagtulo ng mga luha ko dahil hindi ko alam ang nararapat na gawin para mapatahan ito. Sobrang lakas ng kabog ng puso ko. Gayundin ay sobra akong natatakot.

Kahit natatakot at kinakabahan ay dahan-dahan kong hinawakan ang ulo ng bata saka bahagya itong itinaas. Pagkatapos ay dahan-dahan kong inilagay ang isa kong kamay sa likod nito at saka dahan-dahan itong binuhat. Sa bawat galaw na ginagawa ko ay siya namang panginginig ng katawan ko.

“Shh, b-baby. I-Ito na, oh. I-I’m carrying you na. S-Shh na.” Nagsusumamo kong wika.

Naiiyak na tiningnan ko ang mukha nito at namumula na ang mukha niya dahil sa kakaiyak. Binalot ko siya sa kumot upang hindi siya giginawin.

Habang nakatitig dito ay dahan-dahan ko siyang idinuduyan sa mga braso ko gaya ng mga nakikita kong ginagawa ng mga nanay. Ramdam ko pa rin ang patuloy na pagtulo ng mga luha ko. Ngunit nang dahan-dahan itong tumigil sa pag-iyak ay tila ba idinuyan ako sa saya.

Tumitig ito sa akin na tila ba kinikilala ako kaya nginitian ko ito sa kabila ng mga luhang tumutulo sa pisngi ko.

“Ah!” He cooed making me jump in happiness and joy.

“Hi! Are you hungry na?” tanong ko rito na para bang sasagutin ako.

“Womh.” He cooed again as if he was saying ‘yes’.

Malawak na napangiti ako. “Okay. Bibili tayo ng food at clothes today, hmm? Behave ka lang, ah.”

Dali-dali kong kinuha ang shoulder bag ko saka isinukbit ito. Walang pasubaling lumabas ako ng kwarto habang buhat-buhat ang bata. Hanggang sa napadaan ako sa harap ng salamin at nakita ko ang mukha ko na gusot-gusot ang damit at sobrang gulo ng buhok.

“Pero, wala akong pakialam. Nagugutom si baby. Mas kailangan niya ng pagkain ngayon. Kaysa sa pag-aayos ko.” Pagkausap ko sa sarili saka walang sabi-sabi na lumabas ng tuluyan sa bahay ko.

Agad akong pumasok sa kotse ko saka inilagay sa mga backseat si baby na nakakapagtakang tahimik ito at hindi umiiyak gayong gising naman ito. Kaya sinamantala ko na lamang ang pagkakataon at pinasibad na ang kotse patungo sa pinakamalapit na mall.

Napatigil ako sa paglabas sa kotse ko nang maalalang hindi ko nga pala nadala ang spectacles ko. Pati face mask at cap ay wala akong dala dahil sa pagmamadali.

Napapikit ako ng mariin. “Juskong buhay ‘to.” Bulong ko.

I inhaled and exhaled as I looked at the baby boy through the rearview mirror. He was just there staring at the roof of the car silently.

“Good boy.” Bulong ko saka napangiti. Kahit papaano ay nawala ang inaalala ko.

Agad na akong lumabas ng kotse saka binuhat siya at inayos ang kumot na nakapalibot sa kanya. “Be a good boy, okay? We will buy you foods and clothes.”

He cooed and reached for my face making me chuckle. My heart swelled as if I was driven into paradise. “Good boy.”

Nang makapasok ako sa mall ay wala pa masyadong tao. Maaga pa kaya siguro wala.

Agad na hinanap ko ang baby’s section. I hurriedly went there without further ado. I’m in a hurry so I have to make sure that everything I would buy will be very useful for the baby.

Dahil hirap na hirap ako sa pagbitbit sa sanggol ay hindi ako nakakakuha ng mga bilihin ng maayos. Kaya naisipan kong ilagay na lamang muna siya sa cart.

“Stay there for a moment, ‘kay baby? Promise, bubuhatin kita ulit pagkatapos.” Pagkausap ko rito and he cooed.

Nang mailagay ko na siya ng maayos sa cart ay agad akong nagpulot ng mga damit niya. Naghanap na rin ako ng mga diapers na medium dahil may kalakihan si baby at mataba siya. Bumili rin ako ng gatas na ni-search ko pa upang malaman kung ano ang nararapat para sa edad niya. Bumili rin ako ng mga drinking bottles ng mga baby na may iba’t ibang sizes at designs. I even bought pacifiers for him. At syempre hindi ko nakalimutang bumili ng mga unan at kumot niya.

I checked the things thrice before I finally finalized it and picked up the baby and placed him on my arms. I then went to the counter to pay the things and I could see how star struck and shocked the man was.

“M-Miss Irah?” Utal nitong tanong.

I awkwardly smiled at him. The baby cooed making him looked at the baby. Kita ko ang taka at gulat sa mga mata niya ngunit ayoko namang magpaliwanag.

“A-A b-baby?!” Gulat nitong tanong habang nakaturo sa bata.

“Yes. A baby. Now, if you'll excuse me, please kindly hurry up because we really have to go home,” wika ko saka tipid siyang nginitian.

Agad naman itong nataranta saka tumango-tango. Dali-dali itong kumilos.

Bigla na namang nagbigay ng ingay ang sanggol kaya napangiti ako saka tiningnan siya. Ang pula talaga ng pisngi nito at ang taba-taba. Sarap panggigilan.

“130$, M-Miss Irah.” Utal na wika ng lalake.

Agad akong tumango saka iniabot sa kanya ang shoulder bag ko. Kita ko ang gulat at taka sa mga mata niya habang pabalik-balik ang tingin sa akin at sa bag ko.

I smiled at him sweetly. “My credit card is in there. Please kindly hurry up.”

“Y-Yes, sure.” Utal niyang wika saka agad na binuksan ang bag ko. Kita ko ang pamumula ng mga pisngi niya.

Tsk. Boys.

Nang matapos siya ay agad niyang isinauli sa akin ang bag ko na agad ko namang inabot saka isinukbit sa balikat ko. Nang mapansin ko na marami pala ang pinamili ko ay napatingin ako sa lalaki.

“Uhm... Can I ask a favor?” I said.

Namumulang tumango siya. “Y-Yes.”

“Do you have someone there who could help me carry these things towards my car. I am really having trouble because I am carrying a baby,” I said.

He then nodded with reddened cheeks. May tinawagan siya at ilang minuto lang ay may dumating na dalawang lalaki.

“K-kindly help her carry her things,” wika ng lalaking nasa counter.

Nginitian ko ang mga ito dahilan ng pagpula ng mga pisngi nila. Kita ko ang gulat sa mga mata nila habang nakatitig sa akin at sa sanggol na hawak ko.

Okay, whatever. I don’t care about what they would think about me anymore. As long as the baby is safe.

Nang mapansin ko ang pamumula ng mga pisngi nila nang nilawakan ko ang ngiti ko ay napakurap ako.

Seriously, are they all teenagers?

Agad naman nilang binuhat ang mga kagamitang pinamili ko kaya sumunod na ako. Kaya agad kaming nakarating sa kotse ko. I also asked them to place the things that I bought inside the car and they obliged.

Minutes later, they were done so I then thanked them for having a helping hands. “Thank you for helping me, boys,” I said as I smiled wide.

They all nodded in unison and bowed their heads shyly.

“T-That’s nothing, M-Miss Irah.”

“T-Take care, Miss.”

“B-Be careful.”

Sabay-sabay nilang wika at naghampasan pa nang marinig nila na sabay-sabay silang nagsasalita. Napailing na lamang ako at pumasok na lamang sa kotse. I went inside the back seat and checked the clothes that I bought for the baby.

I saw a baby blue pajama so I decided to dress him up. “Shhh, baby, ‘kay. Bibihisan kita so behave. Baka nilalamig ka na.”

Dahan-dahan kong itinaas ang ulo niya saka inilapag sa likod niya ang damit. Muli ko naman siyang inihiga nang maayos ko na ang damit saka binutones na ito. Pagkatapos ay sinuotan ko siya ng diaper bago ang pajama niya. Nilagyan ko rin siya ng gloves saka socks para hindi siya lamigin. Sinuotan ko rin siya nang baby hat.

Nang matapos ay narinig kong nagbigay siya ng ingay kaya napangiti ako. “There! Feels so comfy isn’t it?” I asked and he cooed.

“Hindi na malamig?” I asked again with a huge smiled pasted on my lips, and again he cooed.

“Okay, there you go. We’ll get going. Pupunta pa tayo sa pinakamalapit na munisipyo para alamin kung sino talaga ang parents mo. So behave ka ulit, huh?” I said and went to the driver seat. Agad kong pinasibad ang kotse.

The baby cooed making me look at him through the rearview mirror. He was just giggling there while laying on the chair. Nilagyan ko ng unan ang gilid niya para hindi siya mahulog. Tsaka hindi rin naman siya masyadong maggalaw.

Nakakalungkot isipin na may mga magulang pa rin na nananakawan ng sanggol kahit sa panahong ito. Nasa modernong mundo na tayo ngunit tila ba unti-unti nang nagkakatotoo bawat mga bagay na napapanood lamang natin dati sa pelikula. At ang mas nakakatakot pa ay hindi na natatakot ang mga tao sa maaaring mangyari sa kanila.

Napabuntong hininga na lamang ako saka napailing. Ibinaling ko na lamang ang atensyon sa pagmamaneho. Habang nasa biyahe ay dinig na dinig sa loob ng kotse ang mga ginagawang ingay ng sanggol. Na siyang nagpapangiti sa akin.

Almost an hour later, we finally arrived at the municipal hall. Agad ko siyang binuhat saka walang pasubaling pumasok.

I could see the shock in everyone’s eyes. Siguro ay nagtataka sila kung bakit naroroon ako at may dala-dalang bata. Or baka sa mukha ko at itsura ko. Pero, bahala sila.

“Hi, I’m Irah—”

“Miss Irah! What brought you here?!” Salubong sa akin ng nagbabantay na babae sa entrance.

Ngumiti ako. “Uhm… where can I take this baby to find his parents?”

“To the Mayor, Miss Irah,” she answered.

I smiled. “Thank you,” I said and hurriedly went to the Mayor’s office.

The moment I entered the office the Mayor then noticed me. Just like most of the people who saw me, she got shocked as well.

I smiled at her awkwardly. “Good morning, Mayor. Can I have a moment with you?” I asked.

“What in the world?!” Gulat na asik ni Mayor Ashley. “Come here and take a seat, Miss Irah. Where did that baby came from?”

I smiled as I sit in front of her desk. “I saw him in front of my new opened bar. That was night time, I think that was already midnight. He was crying hard so I went out and looked for where the voice was coming from. And then, I saw him. He was naked under the blanket. So I picked him up and decided to dress him first before I finally went here.”

“So, you’re here so that you could take this kid back to his parents?” she asked. She’s already in her late 40’s but she still looked young.

She picked the baby from me and placed him on her arms securely.

“Yes. That’s what I’ve been planning since the moment that I picked him up,” I said.

“Do you really think that this kid’s parents would show up?” she asked as she danced the baby.

I blinked thrice and slowly nodded. “Yes.”

She chuckled. “Hmm, I see?” she said.

Nagtataka man ay tinitigan ko lang siya habang patuloy na isinasayaw ang sanggol. Ang bata naman ay nabibigay rin ng ingay habang nilalaro siya.

“Miss Irah, what if you’ll have a baby? What would you feel?” she asked.

Pinag-isipan ko ang sagot. “Of course, I’ll be happy,” I answered.

“Of course, you’ll be. If you’re ready and no one or nothing's going to block your way,” she said.

The baby cooed, Mayor Ashley chuckled. “He’s handsome, isn’t he?” she asked as she stare lovingly at the baby.

“Yes, he is,” I answered and smiled. “So, uhm...” I cleared my throat. “...when should we start searching for the baby’s parents?” I asked hesitantly.

“Hmm, you’re quite eager getting rid of him, huh?—”

“No, that’s not it, Mayor. It’s just that, I badly want to bring him back to his family. Nothing feels much greater than home. And I bet that he missed his mother so much. I just want to take him home,” I said.

“Hmm. You know, Miss Irah. Parenting wasn’t easy. It’s never been easy. But of course, it’s just in my own opinion since I saw a lot of people sharing the same circumstances during parenting. So… there might be a possibility that this kid’s parents won’t show up. Don’t expect something great from them, Miss Irah. Since, we both know that the kid was properly left inside a blanket. Remember? Expectation hurts,” she said while she kept on staring at the baby.

I was speechless. Everything became clear to me. Hindi iiwan ang bata roon basta-basta lang. At iniwang siyang nasa ilalim ng kumot, halatang pinahalagahan pa rin naman siya. Kaya papaanong hindi iyon napasok sa isipan ko?

“I will tell my team to do some research and investigations for the baby. And after a week, if there’s still no response from his family… then, it’s up to you,” she said.

I came back from.my reverie when she said that. “O-Okay, Mayor,” l said.

“Alright. So, are you going to take this baby with you?” she asked.

“Yes,” I said and smiled.

Agad niyang inabot sa akin ang sanggol saka maingat na inilagay sa mga braso ko. Hinaplos niya saglit ang ulo nito bago siya ngumiti sa akin at naupo pabalik sa swivel chair niya.

I smiled at her and say my gratitude. “Thank you, Mayor. I’ll get going.”

She smiled back and nodded. Agad na akong tumalikod at lumabas. Ngunit palabas pa lamang ako nang biglang magsalita mula sa likod ko si Mayor.

“You know, Miss Irah, love wasn’t always found inside a family. Sometimes, love is found outside your family,” she said.

Taka ko siyang nilingon ngunit ngumiti lang siya kaya nginitian ko siya pabalik. Agad na lamang akong tumalikod at naglakad. Nag-ingay ang sanggol kaya napatingin ako rito.

Nakatitig ito sa akin na ikinangiti ko. “I’m sure your parents will show up,” I said and kissed his forehead and once again he cooed.

Night came and I never thought that I would be very exhausted. Pagod na nakatitig ako kay Niccolo nang maamoy ko na tumae siya. Yes, I decided to call him Niccolo habang nasa akin pa siya. Napapikit ako ng mariin habang nakatitig sa kanya. He was just cooing there on the bed.

“H-How to change diapers?” Piyok kong tanong sa sarili ko.

He cooed. I closed my eyes tight.

“This is so not happening to me. What to do? What should I do?” Paulit-ulit kong bulong sa sarili ko.

Hanggang sa may pumasok na ideya sa utak ko. Agad kong kinuha mula sa bedside table ko ang laptop ko. Dumeretso ako kay Pareng Google at walang pasubaling agad na nagsaliksik.

“How to change diapers for baby?” I typed and then searched it.

Agad ay maraming lumabas na mga steps kung papaano. May iba pa nga na videos pero mga dolls ang ginagamit nila. Habang nakatingin sa laptop ay sumagap ako ng hangin saka bumaling kay Nicco.

I breathed in and breathed out. “This is it, Nik. Y-You can do this. Kaya mo ‘to. Popo lang iyan. M-Mula lang sa gatas na iniinom niya. Yes! Mula sa gatas! Okay!” Paulit-ulit kong wika sa sarili ko. Tinatapik-tapik ko pa ang sarili kong dibdib bilang pagbibigay lakas ng loob sa sarili ko.

Dahan-dahan akong lumapit kay Nicco. Naglapag muna ako ng extra na kumot sa tabi niya. Pagkatapos ay agad ko siyang dahan-dahan na binuhat at inilapag sa kumot. Tapos ay hinubad ko ang cute niyang pajama pants.

Napatigil ako nang mas lalong umalingasaw ang amoy ng popo ni baby Nicco. Napapikit ako ng mariin saka tinampal ang noo ko. Ang laki ng problema ko, grabe!

Baby Nicco cooed and giggled as he bit his hand with baby gloves on. “You’re liking this, aren’t you? You’re really enjoying this. I can see that. You’re very very cute and happy while seeing me so miserable.” Pakikipag-usap ko sa kanya na agad naman niyang ikinaingay. Tila ba ay sinasagot niya ang bawat sinasabi ko.

Napailing ako saka dahan-dahan na tinanggal ang diapers niya. Ramdam ko ang malakas na tibok ng puso ko dahil sa kaba na nararamdaman. Kita ko ang panginginig ng mga kamay ko. At ramdam ko ang panginginig ng mga binti ko.

“Woo! No one told me that changing diapers can also give you a damn heart attack.” Bulong ko.

Nang tuluyan ko nang matanggal ang diaper niya ay kumuha ako ng baby wipes saka pinunasan ang pwet niya. Rinig ko naman ang mga pag-iingay niya dahilan ng pagtawa ko.

Nang matapos ko siyang punasan ay agad ko siyang pinalitan ng diaper at sinuotan ng pajama pants. Nang matapos ay napaupo ako sa sahig ng kwarto ko.

“Woo! Wala namang nakapagsabi sa akin na nakakaubos pala ng lakas ang pagpapalit ng diaper.” Bulong ko.

But still, I managed to get it done. Nanlalaki ang mga matang napatayo ako saka napatalon-talon nang mapagtanto na nagawa kong magpalit ng diaper para sa isang sanggol.

“Oh my god! Nagawa ko?! Nagawa ko?! Nagawa ko talaga!” Impit kong tili upang hindi maggising si Nicco.

Tumikhim ako habang may malawak na ngiting nakapaskil sa mga labi ko. Dahan-dahan kong binuhat si Nicco at naisipan kong dalhin siya sa baba.

Wala kasing ingay na maririnig sa kwarto ko kaya hindi nagagambala ang bata kung matutulog ito. Sinadya kong gawin na soundproof ang third floor para sa privacy ko. Madalas sa ganitong oras ay lumalabas ako upang tumulong sa mga tauhan ko sa baba. Ngunit ngayong naririto si Nicco ay hindi ako masyadong makagalaw. Natatakot kasi ako na iwanan siya kung saan-saan at kung kani-kanino.

Napatingin ako sa labas mula sa veranda ng kwarto ko. Nagdadalawang-isip rin ako na ilabas siya dahil baka ayaw niya sa ingay. Baka umiyak siya. Tsaka baka masama ang maingay sa isang bata.

I breathed out. “Okay, baby Nicco. We’ll stay here the whole night. I will just tell them that I’ll be staying here with you,” wika ko saka sinayaw siya sa mga braso ko.

He cooed making me chuckle. “Hmm. Good boy.”

Nakangiting tiningala ko ang kalangitan na ngayon ay madilim na. May mga bituin na nakaguhit sa kalangitan ngunit hindi masyadong kita ang mga ito. That’s because of light pollution. Without this blinding lights at night then stars would be very clear and twinkly.

Muli ay napabuntong hininga ako saka hinaplos ang ulo ni Nicco. Ramdam ko na tila hindi siya nag-iingay kaya tiningnan ko siya.

And yes, there he is. In my arms, he’s sleeping peacefully.

I smiled. “Sana lang ay hanapin ka ng mga magulang mo. Sana ay magpakita sila bilang pagpaparamdam na rin ng pagmamahal nila sayo. Wala naman sigurong magulang na hindi mahal ang anak, hindi ba? Kaya sana… isa sila sa mga taong iyon.”

I went inside my room and slowly placed him on the bed. I placed four pillows surrounding him. I put a blanket above him as I stared at him for awhile. Then I decided to call an employee and told her to just do the rest of their jobs because I’m in a busy state right now.

A week had passed and I received a call from the Mayor’s secretary telling me to come to the Mayor’s office. We will be having an urgent talk and I know that it involves the parent of baby Nicco.

Napatitig ako sa bata na nakahiga sa kama ko. Sa loob ng isang Linggo ay ramdam ko na ang paglapit ng loob ko sa bata. Tila ba may mahika itong inilagay sa akin upang mas lalong lumambot ang puso ko para sa kanya.

Noong mga nakaraang araw ay wala pa sa isip ko na kukunin nga pala ito ng totoong mga magulang nito sa akin. At ngayon na napagtanto ko na ay tila ba nasasaktan ako. I couldn’t face the fact that baby Nicco will be leaving me. It’s like I just borrowed him from his parents.

Since the day that I kept him in my arms, I still never heard him laugh. He would giggle, yes, but he never laughed. Baka, namimiss na niya ang mga magulang niya o kaya ang nanay niya kaya hindi niya maggawang tumawa.

Poor baby.

Napabuntong hininga ako saka tumayo mula sa pagkakaupo ko sa kama at lumapit sa harap ng salamin. Inayos ko ang sarili ko saka tiningnan ng maayos ang kasuotan ko. I was wearing a simple baby green sleeveless floral dress. Paired with a white stilettos. Hindi ko na rin kinalimutang isuot ang face mask, spectacles at cap ko.

I spared a minute to check myself and soon as I’m done, I picked up my shoulder bag. Dahan-dahan ko na ring binuhat si Nicco sa mga braso ko saka kami tumungo na palabas.

Agad na kaming tumungo sa munisipyo ng kinaroroonan namin. Ilang minutong biyahe ay nakarating na kami agad. Wang lingon-lingon na tumungo ako sa opisina ng Mayor. At naroroon nga siya at naghihintay sa akin.

“Mayor, good morning.” Bati ko.

She smiled and nodded. “Have a seat.”

Tumango ako saka naupo sa upuan na nasa harap ng mesa niya habang hawak-hawak pa rin si baby Nicco.

Tumingin ako sa kanya at naghihintay sa kung anumang sasabihin niya. I was anticipating that I could feel my nerves shivering. I don’t know what should I feel if Nicco’s parents are showing up or if they aren’t going to show up. I don’t even know if it’s a bad idea or a good  idea if ever that they’re coming. Damn.

“How’s he?” Mayor Ashley asked.

I smiled and caressed Nicco’s head. “ He’s such a good boy. He doesn’t cry too much. He isn’t a crybaby and I’m liking that side of him. Its just that he’s a milk-drinker. Every night, he would cry and wake me up when he’s hungry. But, overall, he’s a good boy. I’m starting to love him,” I said and smiled.

She smiled and looked at the baby softly. “That’s great, I guess. Did you perhaps named him?”

I smiled wide and nodded immediately. “Yes. Yes, I did. I named him Niccolo.”

“Such a perfect name for a handsome little guy. I bet he loves you now,” she said.

Napangiti ako saka tiningnan si Nicco na may pacifier sa bibig. Nakatitig lang ito sa akin. “You think so?”

“Yes. Why? Do you want that kid to love you?” she asked.

“Of course, I do, Mayor. I mean, who wouldn’t be? Right? Having a kid is a blessing. Nicco is a blessing,” wika ko na ikinangiti niya.

“I see. You’re being a great mother for Nicco, hmm,” saad niya.

Napatawa ako. “I guess so. I even almost had a heart attack the first time he poop. I was so nervous that I didn’t know what to do. So the thing that came up to my mind that time was to search on Google about how to change diapers. That was so funny!” Bulalas ko dahil sa tuwa na muntik ko nang makalimutan na Mayor pala ang kausap ko.

“First times are always the best,” she said.

I cleared my throat and looked at her. “Uhm… so, where’s his parents?” I asked hesitantly.

She breathed out and I could sense that something is off. I was anticipating for an answer.

“They didn’t show up,” she said.

Ramdam ko ang pagtigil ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o masasaktan dahil hindi sila nagpakita. Basta isa lang ang nasisiguro ko. Makakasama ko kahit kailan si baby Nicco.

“S-So.. w-what does that mean?” I asked.

“It means that the baby must have a guardian. We were currently searching a guardian for him. Those who are interested will be having an urgent meeting with me to legalize the papers of the baby. If there are no interested of adopting him then we will send him to a near and comfortable orphanage,” she said.

Napatanga ako. “W-Why do you have to search for a new guardian when I’m here?” I asked.

“Oh, I thought that you wouldn’t be interested with it since you have a hectic schedule, Miss Irah. Specially because you’re a model. The baby might be a reason for the downfall of your career,” wika niya.

Umiling ako. “I’m actually retiring. I finished business so I think I should start focusing on my new living. And, uhm... I’ll be Nicco’s guardian. If it’s fine then let’s legalize his papers now.”

She smiled. “I know you would say that, Miss Irah. And I know that you would accept the baby. You’ll be a great mother to him. I can see that,” she said.

I smiled. “Y-You think so? D-Do you really believe that I’ll be a great mother?”

“Of course, you’ll be,” she said. “Alright. Let’s legalize his papers now. Good thing that I’m always ready for something like this so you don’t have to wait for hours.”

Tumango naman ako. Agad siyang naghalughog sa laman ng mga drawers niya. Samantalang ako ay ibinaling ang tingin kay Nicco.

He’s already sleeping. I caressed his cheek softly and kissed his forehead. Ngayon alam ko na kung bakit hindi maintindihan ang sarili ko kanina. Hindi ko maintindihan kung nararapat ba na matuwa ako o malungkot dahil tuluyan na siyang kukunin sa akin. Ngayon ay naiintindihan ko na.

Kaya pala nasasaktan ako sa pagbabakasakaling babalik na ang mga magulang niya para kunin siya ay sa kadahilanang ayoko siyang mawalay sa akin. Sa loob ng isang Linggo na nakasama ko siya, sa loob ng isang Linggo na inaalagaan ko siya, na pinapainom ko siya ng gatas, pinapalitan ng diaper, at pinapatulog ay alam kong nahuhulog na ang loob ko sa batang ito. Ramdam ko ang tuwa at ang pagkawala nang mga alalahanin ko sa tuwing nakikita ko siyang mahimbing na natutulog.

“Here’s the papers, Miss Irah. Like I told you, I readied it in case that someone would adopt him. All you have to do is sign there. But of course, read it first,” she said and I nodded.

Agad kong binasa ang papelis. Naglalaman ito ng mga kasunduan patungkol sa pag-adopt ko kay Nicco. Nang matapos ako ay agad ko na itong pinirmahan. At sa wakas, legal na siya na akin. Na anak ko.

“Baby Niccolo Ivon Soletelle. My baby.” I whispered, teary eyes.

Agad ko siyang niyakap nang hindi kahigpitan ngunit sa yakap kong iyon ay ipinaramdam ko sa kanya ang tuwa ko at pagmamahal para sa kanya.

“Finally, you’re a Soletelle.” Mayor Ashley said and caressed Nicco’s head.

“Thank you,” I said, teary eyes.

“I don’t have to remind you to take care of him, because I know you will,” she said.

I smiled. “I definitely will.”

I smiled once again as I say my goodbyes to her. Umalis na kami ni Nicco mula sa munisipyo. Pumunta kami rito nang hindi magka-ano-ano at hindi nakikilala ang isa’t isa. Ngunit ngayon ay lalabas kaming magkamag-anak na.

Nang makarating kami sa bahay ay agad na sinalubong kami ng mga employees ko saka binati. Nginitian ko sila saka agad na sinabi ang magandang balita.

“I will announce something to you, people. This kid right here in my arms, is my son,” I said with a huge smile pasted on my lips.

I heard tons of congratulations and I only answered them with a smile. Agad na akong nagpaalam at pumunta sa third floor.

Dahan-dahan kong inilapag si Nicco sa kama ko bago ko tinawagan si Nivia. Ramdam ko ang tuwa at gaan ng damdamin ko. Tila ba ay dinuduyan ako sa langit.

“Hello, Niv?” Excited kong saad.

“Nik? Why? Bakit napatawag ka?” tanong niya.

Ngumiti ako ng malawak. “Still remember that day when I told you that I found a baby in front of my bar?” I asked excitedly.

“Oo naman. Bakit? Sinabihan mo na ba ang munisipyo? Nag-report ka na ba doon? Para naman mahanap na nila ang mga magulang ng bata.”

“Yes, I did. Actually, kakabalik ko lang kanina para e-confirm kung talaga bang magpapakita ang parents ng bata.”

“Oh tapos, anong nangyari?”

“Ayon, hindi sila nagpakita.” Nguso ko. Pero ramdam ko naman ang tuwa.

“Okay? So, bakit parang tuwang-tuwa ka?” tanong niya.

Humagikhik ako. “Well, I adopted the baby. He’s now, my son!”

Rinig ko ang pagtahimik ng kabilang linya. Kaya taka kong tiningnan ang cellphone ko. Akala ko kasi pinatay niya na ngunit naroroon pa rin pala.

“Hello, Niv? Ayos ka lang?”

“Y-Yes, ayos lang ako. Nagulat lang ako. T-Teka, h-hindi ba masisira ang career mo niyan? Hindi pa tapos ang kontrata mo ,ah.”

“I know, I know. Well, I don’t care though. Tatapusin ko ang kontrata ko pero hindi ko itatago si Nicco. Either they’ll find out that he’s adopted or not, I don’t care. Wala rin naman sa isip ko na itago siya, eh. Kaya kahit pa hindi ko pa tapos ang kontrata, hindi ako matatakot na ilabas siya.”

“I see. So, sure ka na niyan?”

“Oo naman, no! Ba’t parang nagdududa ka? Syempre, sure na sure na ako. Nakakatuwa kaya na magkaroon ng anak.”

“I-I see. Congrats, Nik.”

Kumunot ang noo ko nang maramdaman sa boses niya ang lungkot at pait.

“T-Thanks. Ayos ka lang ba, Niv?”

“Oo naman. Sige na, may gagawin pa ako, eh. E-Enjoy mo na lang ang araw mo kasama ang bata. Wait, what’s his name again?”

“Niccolo. Nicco,” wika ko.

“Okay. Nicco. Just say hi to Nicco for me, Nik. Bye. I have to go.”

“Okay.”

The call ended.

Napailing na lang ako dahil sa pagtataka sa kanya. Inilagay ko na lamang ang cellphone ko sa bedside table saka tumabi ng higa kay Nicco.

Malawak ang ngiti na inilabas ko habang nakatitig sa kanya. Hinaplos ko ang malambot at matambok niyang pisngi.

He suddenly cooed and giggled on his sleep making me teary eyed.

“I never thought that I would be this happy to be your mother, baby. I hope I’ll be great and good mother to you. I’m scared, you know. I’m scared that I might end up a bad mother. But I’ll try my hardest to be one of the best for my boy. I love you, baby,” I whispered as I hugged him and sighed in contentment.

—

Thorn:

THANK YOU SO MUCH FOR READING MY STORIES! LOVE YA'LL!