Mine.

Nagising ako sa mahihinang haplos sa mukha ko. Napakurap pa ako ng ilang beses nang makita si Lorcan na nakangiti sa akin. His dimples showed up and his eyes were smiling, too. A refreshing sight to see.

"I'm sorry, hindi ako dapat nakatulog." Out of reflex, iniunat ko ang mga kamay ko at mahinang humikab. He smiled even more. Nabitin sa ere ang dalawang kamay ko at tinaasan siya ng kilay.

"You are so cute when you're asleep even when you wake up."

I frowned to hide blushing. Sumilip ako sa labas ng bahay at nakitang madilim na. The sun's almost out when I fell asleep kaya hindi na nakakapagtaka na gabi na. Masyadong mahaba din ang kanyang pagkakahimbing kaya nainip ako at natulog kagaya niya.

"Lagi bang sumasakit ang ulo mo?" Usisa ko nang maalala ang pananakit non. He stretched his legs on the floor and raised his left arm and rested that to my shoulders like he's allowed to do that on someone he just met. Nanliit ang mga mata ko. Tiyak ko na nag-liliwaliw ito at nambababaeng muli nang gumaling siya mula sa aksidente. 

"Noong una. Pinipilit ko kasi ang sarili ko na makaalala. I really feel useless not remembering anything. Naaalala ko ang pagkabata ko pero hindi ang mas mahahalagang bagay kagaya ng negosyo at mga mas malalaking pagbabago ay hindi na. I would trade anything to replace my childhood memories to adulthood memories, I think it is what it matters more."

"Maswerte ka nga at may naaalala ka, at mukha din namang maayos ang lagay mo ngayon, you don't have to worry about the past." Or worry about me.

He shook his head and the crease on his forehead deepened. "Alam mo ba na ang nakikita nating liwanag ng bituin sa kasalukuyan ay mula sa pagkinang nito ilang daang libo o ilang milyong taon na ang nakakaraan?"

I smiled and nodded. "The light of the stars is thousands of lightyears away, its brightness takes number of years to travel and reach the earth. Some of it were already dead. Di ba ang karamihan sa constellation ni Orion ay patay na bituin---"

"When we look at the stars, we are directly looking at the past. I cannot run from my past."

"So, what do you know about your past?" Hamon ko. Natigilan siya at kumunot ang noo. I reached for his hands and pressed it gently. "Hindi mo kayang pilitin kung hindi mo kaya, kung sino man ang naroon, marahil ay nakakasalamuha mo pa din ngayon at natanggap na nila ang kalagayan mo."

"They said I was once married."

My spine chilled. Kailangan kong umayos ng pagkakaupo para hindi magmukhang weirdo.

"I dreamed of her, too. Hindi ko lang makita ang mukha niya."

"What do you feel about her?"

"Nothing." Ang katotohanang iyon ay tumusok sa aking puso. Pinilit kong ngumiti at muling kumuha ng distansya pero ang kanyang kamay na nakapatong sa aking balikat ay pinigilan ako sa pagtatangka na lumayo. "And I know she felt nothing to me, too. I want her freedom. It's been three years, I cannot make her happy."

"Her freedom? O ang sa iyo?" Pagbabalik ko ng tanong.

"If she wanted to get married to me, she should have stayed. Hindi niya ako hinarap nang nasa ospital ako."

But I was there. Bakas ang hinanakit ni Lorcan sa kanyang boses. Direkta iyong patama sa akin. Hindi ko mapilit ang pagngiti dahil sa paninikip ng dibdib.

"I know I pushed her away but what can I do, I was physically and emotionally weak. Nagising ako na akala ko ay 16 years old ako."

"And what do you expect her to do? Stay until you remember? What do you want her to do now? Paano kung bumalik siya?"

Umiling si Lorcan, "She just won't come back for me. She has her own life now. Just like I do." He pushed himself out of the couch. Lumapit siya sa TV para kuhanin ang remote control, excusing himself from the topic. Ako naman ay naiwang nag-iisip, hindi niya ako binigyan ng sagot tungkol sa gusto niyang mangyari. Kung gusto ba niyang makilala pa ako o wala nang halaga kung mangyayari pa iyon dahil nakamove on na siya?

We watched two films, pansamantala ay nakuha non ang atensyon namin. We had pizza and wine while watching. Our feet were settled on the foot rest and the box of pizza rested on our lap. I was lazily resting my head on his shoulders while Star Trek was rolling. Bahagya akong nakaramdam ng pagkaantok dahil sa wine na nainom.

"Sussane, do you have a boyfriend?" Parang gulat na pusa ay napaangat ang aking balikat.

"Why do you asked?"

"I—I am just wondering. No one's calling you the whole time we were watching."

"Bakit? Sa iyo din naman ah." Depensa ko.

"Margaux is overseas."

"Hindi ba pupwedeng ganoon din ang akin?"

"S-so, overseas. He's away. K-kaya ba babalik ka din agad dahil nag-iintay siya doon?"

Just before I answered, tumunog na ang kanyang cellphone sa may sidetable. The image of Margaux flashed the screen and I suddenly felt uncomfortable.

"Hey.. Just watching."

I slipped my way out of the couch and stood up. Kinalabit ko si Lorcan at itinuro ang pinto, isinenyas ang pag-alis. He waved a dismissive hand asking me to wait but I shook my head. Enough of the torture today. Hindi ko na kailangang marinig pa ang kanilang lambingan.

I mouthed 'Goodnight' and made my way out. Agad na tumayo si Sirius mula sa kanyang kulungan nang makita ako. I waved at the dog, too.

The skies are clear. Kung hindi lamang ako araw araw inaatake ng kaba at lungkot simula nang tumuntong dito, I would probably appreciate it. The crickets and the vehicles the sounded too far away from me accompanied me as I slowly walked on the lawn observing the lilies that looked pretty in bright moonlight. Para itong mga diwata sa gabi, kumikinang ng kusa. I almost opened my door when Lorcan peeped from his door, he's rushing based on the exaggerated stance he made. Pati si Sirius ay napaigtad sa gulat kasabay ko.

"The movie is not yet finished." He reminded. I smiled and shook my head.

"I'm unbelievably tired. Siguro ay jetlag."

Lumungkot ang mukha niya. Gusto kong sampahin ang bakuran para balikan siya pero pinigil ko ang sarili ko. Nakakaunawa siyang tumango at ipinagpasalamat ko iyon.

"Rest well, then. See you at breakfast."

I slowly nodded.

Hindi ako makapaniwala na itinulog ko lang ang lahat ng gabing iyon. I woke up refreshed, too early but refreshed. Hindi ko hahayaang makita ako muli ni Lorcan na hindi man lamang nakapag-suklay sa umaga. Not just Lorcan of course, kahit sino naman ay ayaw na may makakita sa kanyang pinakapangit na bersyon, hindi ba?

I took a shower. Longer than usual. Inisa isa kong subukan ang mga bagong sabon na may iba't ibang scent. Out of curiosity, I tried them all that makes six times of lathering soap on my body. I blow dried my hair and took time to choose my dress. Isang skin tone sleeveless sundress ang pinili ko.

'Goodness, Calla, don't put this on your face.' Matagal kong tinitigan ang hawak kong cheek at lip tint, natutukso akong lagyan ang mukha ko pero sa isang banda ay parang makikipagkita naman ako sa presidente ng Pilipinas. I ended up spraying a light floral scent cologne without anything on my face.

Tumalon ang puso ko nang marinig ko ang doorbell ng aking pinto. Tumakbo ako paibaba pero huminto ako at kinalma ang sarili. I cannot see him panting, hindi dapat mukhang excited. I took my  time walking down stairs, wala nang sumunod na pag-doorbell kaya hindi ako napilitang magmadali.

I tested my smile while holding the knob but I opted for a poker face, saka na lamang ako ngingiti kapag nakita ko na siya so I opened the door but my eyes widened.

The tall, handsome, short beard, model friend of mine appeared at my doorstep. His arms were stretched inviting me for a hug.

"Eros!" The familiar masculine musk filled my nose with strong but cool vibe. His muscular body covered mine like a bear hugging a koala.

"Kaibigan!" Bati niya. He tapped my back. Inilayo niya ako sa kanya at saka pinasadahan ng tingin.

"More beautiful than the last time I saw you. Kailan ba titigil ang pagiging maganda mo?" Biro niya.

"Namiss kita." Niyakap ko siyang muli pero natigilan ako nang makita si Lorcan sa aking bakuran. Natigilan din siya at napakunot ang noo. He has a paperbag and lilies on his hands. I was about to call him pero nagmamadali na siyang tumalikod. Itinulak naman ako ni Eros papasok ng bahay kaya nawala na siya sa aking paningin.

"Kumusta?" Eros sat on my couch. Natulala ako doon. Gusto kong idikit ang tainga ko sa pader para pakinggan ang nangyayari kay Lorcan doon sa loob ng kanyang bahay. Kumuha ako ng isang basong tubig para kalmahin ang sarili.

Maigsing usapan lang ang nagawa namin ni Eros dahil mayroon daw siyang campaign shoot na malapit sa aking bahay kaya naisipan niyang dumaan. O siguro ay nainip lang siya sa paisa-isang sagot ko. Hinatid ko siya sa kanyang sasakyan at hindi agad ako pumasok sa loob ng bahay. Lumipat ako sa bakuran ni Lorcan, nakaparada pa din ang kanyang sasakyan sa harap ng bahay kaya alam kong naroon pa din siya.

Sirus wagged his tail when he saw me. I waved at him and he barked softly.

"Lorcan.." I called.

Ilang ulit akong tumawag. Sumilip ako sa screen door, ang tanging nakita ko ay ang paperbag at ang lilies na dala niya kanina at nakapatong iyon sa lamesa. I bet he hasn't eaten too.

"Lorcan.."

Napakunot ang noo ko nang walang sumasagot. Binalot ng pag-aaalala ang dibdib. Paano kung sumakit muli ang ulo niya at nawalan ng malay? With the thought, I held on his door handle at maswerte namang ito ay nagbukas.

"Lorcan.." I called again, this time, louder. I rushed to the stairs and upon instinct, binuksan ko ang unang pinto. Kamamadali ay natipalok ako sa sariling mga paa, just when I am about to fall, isang basang katawan ang sumalo sa akin mula sa pinto ng banyo.

"Sussane!"

Buong bigat ko yata ay naibuhos ko sa kanya, ilang sandali muna ng pag-lunok ng pagkapahiya bago ko unti unting inilayo ang katawan ko sa kanya. His wet hair was slicked back, and a white towel loosely hanging on his waist.

Oh, hello, muscles. Ngayon ay nakumpirma ko ang higit na paglaki ng kanyang katawan. The water is tracing his body from his face down to his neck, to his pectorals and perfectly chiseled abs. Pumikit ako ng mariin at umiling bago tingnan ang kanyang mukha na nakatingin lang pala sa akin. Dama ang pagkapahiya sa paninitig at itinaas ko ang mukha ko at kumunot ang noo.

"Anong ginagawa mo dito?"

"I---I" Hindi ko alam kung ano ang dapat unahin. Kung ang pagtungo ko dito para kausapin siya o ang pag-akyat ko sa kanyang pribadong kuwarto dahil nag-aalala ako.

"N-nagugutom na ako."

Tumaas ang kilay niya pagkatapos ay pinanliitan ako ng mga mata. He's not buying my excuse.

"Nasaan ang boyfriend mo?"

"B-boyfriend?"

"That buff guy in white shirt? Yung kayakapan mo." May pait sa kanyang tono, parang pinagtaksilan ko siya o kung ano.

"Hindi. Hindi siya ang boyfriend ko."

"So may iba pa pala? And you give free hugs to everyone?"

I gritted my teeth. Hindi magandang pakinggan ang kanyang panghuhusga.

"I don't. I hug my close friends and that's it. Nag-punta lang naman ako dito para makikain, pero mukhang hindi naman ako welcome. Sa labas na lang ako kakain."

Tumalikod na ako nang pigilan ako ni Lorcan sa aking braso. Dinig ko ang pagbuga niya ng marahas na hangin na parang nagpapasensya. "Magbibihis lang ako."

Binawi ko ang braso at tiningnan siya ng masama. "Hindi na. Sa labas na lang ako kakain." Giit ko.

"I said, magbibihis lang ako. Kung ayaw mong intayin, fine, I will eat like this with you." Tumabi siya sa akin, hindi pa din ako binibitawan. Ang malamig niyang katawan ay dumampi sa aking braso. Malalaki ang hakbang niya sa hagdan. Ganoon din ako. 

The granite six-seater table seems small with his body beside it. Umupo ako sa kanyang harapan habang seryoso niyang inaalis ang laman ng kanyang paperbag. Sa bawat pagbaba ng mga pagkain doon ay nagagalit ang kanyang mga muscles na para bang weights ang kanyang binubuhat. Only that it is pancakes.

"M-magbihis ka muna. Ako na ang mag-aayos nito." Tumayo ako at nagpunta sa dishrack niya at ipinakitang abala. Kung wala ang towel na iyon, he's totally naked. Really, Calla, your imagination really works early this morning.

Tumuwid siya ng tayo at tinitigan ako bago seryosong umakyat sa kanyang kuwarto. Hindi pa ako tapos sa pag-lalagay ng kubyertos ay muli siyang bumaba, this time in his khaki shorts and black v-neck shirt. Basa pa din ang kanyang buhok at wala iyong tali. He comfortably sat on his chair and eyed me intensely. Umupo akong muli. Hindi ko alam kung kukuha na ba ako ng pagkain dahil masyadong awkward ang hangin. Ganito ba tuwing umaga? Kung ganito ay hindi na lang ako muling kakain tuwing umaga.

"I am sorry." Sabay namin iyong sabi.

"I am not really judging you."

"I don't want to oblige you to cook breakfast for two."

Muli ay sabay namin iyong nasabi.

"I am not obliged. Can I say sorry and forget what I said? I didn't mean it." Tiningnan niya akong mabuti. "I still want to eat breakfast with you." Nagmamadali niyang kinuha ang pancakes at inilagay iyon sa aking plato. He scooped some blueberry jam and spread it to my food like he knows how I want it. Malungkot ko iyong tinitigan.

Paano niya naaalala ang mga bagay tungkol sa akin pero hindi ako? Minsan, gusto kong sumugal at magpakilala pero paano kung mas makasama iyon? Gusto kong isipin ang aking sarili pero may mga bagay na mas mahalaga pa kaysa sa sarili mong kagustuhan at pangarap. Habang lumalaki ka ay nasanay kang inaabot na lang sa iyo ng mga magulang mo ang pangangailangan mo, those moments that I treasure by heart. But I realized that it is not the giving that made it special, it is the lessons taught on how selfless should love is. Lagi kang mag-bibigay kasi mas masarap yon kaysa ikaw ang kumukuha.

Mabilis kong isinubo ang pagkain ko. Meron pa siyang klase ngayon kaya kailangan ko siyang bigyan ng oras. Mabagal naman ang pag-nguya ni Lorcan at tinitingnan pa ako sa pagitan non. Parang malalim na nag-iisip. I wonder if he thinks that he knows me from somewhere.

"Galit ka pa din?" He muttered. My breathing hitched.

Like, how can I get mad to this person? He taught me to love the impossible. I shook my head gently. Kinuha ko ang mga plato sa aming harapan pero pinigil ni Lorcan ang aking kamay.

"I really want to make it up to you."

Hindi ako makapaniwala sa kanyang sinabi. Sa kanyang timeline, tatlong araw pa lang niya ako nakikilala. Masyado naman siyang nag-aalala sa kanyang nagawang kasalanan.

"Hindi ako galit. Pumasok ka na baka ma-late ka pa." Tumingin ako sa kanyang digital wallclock at nakitang quarter to nine na. Tanghali na para sa klase niyang pang-alas diyez.

He smiled and shook his head. "I'll skip class."

"Lorcan."

"Look, hindi naman counted ang grades ko. They said I even mastered in New York. I am taking unofficial classes." Pangungumbinse niya. "I want to go out with you."

Minsan, iniisip kong maswerte ako dahil hindi ako nagkaroon ng kaibigan na drug addict. Dahil madali akong natatangay sa mga bagay bagay, baka maligaw ako ng landas kung mangyayari iyon. 

Kagaya ngayon, nasa Subic ako. Hindi ko iyon akalain. Lorcan lured me by watching videos about minimalism and he said he wanted to try it. Nag-bus lang kami patungo dito, walang cellphone at merong pamalit na damit para sa isang araw. Hindi pa naman ako baliw, hindi ko nakalimutang sabihan si Meico tungkol sa biglaang trip na ito.

Pinapanood ko si Lorcan habang sinusundan ang saranggola na sumasayaw sa hangin. The rough particles of the sand keeps on filling my flipflops that I removed it. Inalis ko ang buhangin mula roon at napakunot ang noo ko nang nawala si Lorcan sa harapan ko nang matapos ako sa ginagawa. Tumayo ako at nagpalinga linga. Ang malalaking parachutes na nakalutang sa hangin ay mas lalong ginulo ang aking paningin. Iba iba ang kulay non at ang kumpol ng tao ay namamangha doon sa malalaki at makukulay na pigura sa ibabaw ng dagat.

"Hotdog and beer." Nakahinga ako ng maluwag nang ihain sa akin ni Lorcan ang pagkain at inumin sa kanyang harapan. The smell of the overpriced barbecue sold around the area was so appealing. Nakakatakam din ang hotdog at ang nagyeyelong beer sa aking kamay.

Umupo kami sa mainit na buhangin at saka pinanood ang nagkakasiyahan sa di kalayuan.

"Anong plano mo?" Tanong ko. Dapat ay uuwi kami mamaya, hindi ba? Sumusobra na kung hindi din siya papasok bukas.

"Stay here. Live like a tourist." Hindi iyon tanong.

"Stay here? May pasok ka kinabukasan."

"I told you already."

I nodded and heartily chugged my beer. Not intentionally waiting for the sunset but it did set, just on time, just how it is supposed to. 

Kahit pinalitan ng buwan ang araw, maliwanag pa din ang dalampasigan dahil sa apoy na nagmumula sa malalaking parachute. Binilang ko ang bote sa aming harapan, anim iyon. I stood up and felt a little bit dizzy. Inintay kong bumalik ang sarili sa huwisyo at natawa na lang sa sarili nang magtagumpay.

"You are not a very good drinker." Sinalo ako ni Lorcan gamit ang parehas niyang kamay sa aking likod. Bumagsak ang mata ko sa suot niyang tshirt.

'Live like there's no tomorrow'

Iyon ang nakasulat doon. Yeah, I should have known. Kung alam ko lang na makakalimutan niya ako nang araw na iyon, sana ay nasabi ko na ang lahat sa kanya at hindi ko na pinigilan ang pagsasabing mahal ko siya na para bang hindi sapat na sinasabi ko sa kanya iyon minu-minuto tuwing kami ay nagkikita. Kung sana ay alam ko na makakalimutan niya ako noon ay itinaya ko ang buhay ko para samahan siya at hawak kamay kaming maaaksidente at matatagpuan. Then he would think, he's never alone. At isa akong importanteng parte ng buhay niya na kailangan niyang tandaan.

My hands lazily rested at his chest, gamit ang isang kamay ay kinuha niya iyon at dinala sa kanyang labi para halikan ang aking palad. Jolts of electricity ignited on my body. The moonlight was so pretty that it only lighted some parts of our face, he leveled his face on me and an instinctive kissed dropped on my mouth like a prayer. Matagal ang halik. It almost made me dreamed that this is real except that it is real. I felt his lips to mine in a deep kiss. Hindi iyon nag-sisinungaling, hindi iyon nagtatago ng katotohanan. Just pure feelings.

"Lorcan.." I whimpered. My heart was in full joy that it is so painful. Hinawakan niya ang parehas na kamay ko at tinitigan akong mabuti. Parang sinasabi na magkasama naming haharapin ang lahat. He nodded softly as a cue.

Parang mga batang tumakbo kami sa palibot ng beach. Five hotel cabins mostly made of wood were lined on the seashore, nagtungo kami sa pinakamalapit na naabutan ng aming mga paa.

"A room." Hingi ni Lorcan doon sa receptionist na mabilis na tumango. Nanatili ang kamay niya sa akin. Paulit ulit niyang pinaglaruan ang aking mga daliri.

I should stop him alright, but I was so greedy, so lovestruck and so hopeful.

If he could forget in one day, I can't.

He's mine, until this very day, he's mine.