Kocur podszedł blisko, ścierając z zaschnietą krew ze stali.

Spojrzał na nią, jakby smutno, a następnie usiadł, owijając ogon, wokół łap. 

W jego oczach, odbijało się zainteresowanie i pytanie.

Violet rzadko odzywał się do Hawk.

Podczas ich drugiego spotkania oko, w oko, jego głos, zaczął się stawać dziwny, chrapliwy i cichy, jak sam powiedział, podzespoły odpowiadające za to, uległy zniszczeniu.

W efekcie, głównie kotka mówiła, robot słuchał.

Mimo dziwnej pustki w oczach i dominującego, promienującego od niego zimna, Hawk, czuła się obok niego bezpiecznie i pewnie. Lubiła mieć kogoś, kto bez mrugnięcia okiem, wysłuchałby jej opowieści o najmniejszych problemach z tak żywym zainteresowaniem.

Tym razem, jednak w spojrzeniu kocura, błąkało się coś dziwnego, czego nie mogła do końca rozszyfrować.

Co do widoku krwi, nie czuła się zdziwiona. Wielokrotnie widziała ciecz, płynącą spod stali. Violet, uważał, że to z powodu projektu 4, zakładającego połączenie mechanicznej istoty z żywą. 

- Ach... Tu jesteś! - szybko zbyła zaskoczenie szerokim uśmiechem. 

- Co tu robisz o tej porze...? - wyrzekł bardzo powoli i wyraźnie, mocno akcentując każdy wyraz.

- Uhhh... Powiedzmy, że Mist, nasza liderka oddała tą placówkę sforze słońca... I nie to jest najgorsze... Przyjdą tutaj tego wieczora...

Robot nie ukazawszy żadnych emocji mimiką, oparł przednie łapy na podłodze i ułożył na nich łeb.

Nagle, Hawk usłyszała dziwny szelest, któremu towarzyszył błysk oczu, w kolorze błękitu.

Na środek pokoju, weszła błękitna wilczyca, przypominająca jakby cienia, lecz bardziej harmonijnej budowy, o pięknych, pełnych emocji oczach.

Płonęła w nich inteligencja i zarazem zaciekawienie.

Violet, dalej pozostał w bezruchu. 

Hawk, zdała sobie sprawę, że tylko ona widzi błękitną suczkę.

- Nie poznaję cię... - pisnęła tamta miękkim, szczenięcym głosikiem. - Jesteś inna... Zupełnie inna, niż TO...

- Kim ty jesteś? - szepnęła, wpatrując się ze szczątkowym lękiem w istotę, która, jak instynktownie czuła, nie pochodziła z tego świata.

- Ja? Mam na imię Casiopea. - uśmiechnęła się uroczo, krzyżują lekko tylne łapy w przysiadzie. 

- Al...

- Ouch... Muszę iść! - suczka machnęła powłóczustym ogonem, rozpływając się w mroku.

- Zaczekaj... Nie powiedziałaś mi kim jesteś... - Hawk cicho westchnęła, znowu spoglądając na skulonego z boku kocura.

- Ummm... Violet? Mogę się o coś spytać? - robot, odpowiedział skinieniem głowy.

- Widziałam coś dziwnego... To dziwnie zabrzmi... Lecz... - kocur jednym, niezwykle prędkim, prawie bez głośnym ruchem zerwał się z ziemi i przyłożył jej łapę do pyszczka.

Właśnie wtedy, rozległo się skrzypnięcie.

Wkrótce potem, nastąpiła cisza, przerywana szeptami.

- Sfora słońca, jeden pies, młody. Powiedz mu, że masz polecenie zapoznać go z terenem. - szepnął, a później niezwykle cicho wdrapał się na rurę wentylacyjną, ukrywając się poza zasięgiem wzroku strażnika.

Hawk ostrożnie okrążyła schody z boku, czując na grzbiecie zimny wzrok Violeta, a następnie wychyliła się w stronę źródła dźwięku.

Na klatce schodowej, z przerażonym spojrzeniem stał młody wilczur, o złotej sierści i brązowych, ciemnych oczach.

- Witaj - rzekła spokojnie Hawk, obserwując reakcję wilka - Jestem strażnikiem z leśnego plemienia. Mam sprawdzić, czy umiesz to wszystkiego dopilnować...