Wszędzie rozlegały odgłosy walki. Krew pokrywała lśniącą plamą czerwieni ziemię. 

Wśród tego zamieszania, do wiekowego lasu, wkradł się obcy. 

Była to niezwykle chuda, jasna, złocista kotka, której sierść, połyskiwała z lekka, w pojedynczych promieniach słońca, przebijających się poprzez sklepienie splatających gałęzi, wypełnionych po brzegi liśćmi. Jej oczy, nosiły nizwykle silny i przenikliwy zielony kolor. 

Samica rysia, rozglądała się niezwykle czujnie, ale po strażnikach plemienia lasu, nie pozostało nic, poza starym śladem zapachowym. 

Kotka ostrożnie położyła między łapami swoje jedyne kocie i rozpoczęła poszerzanie dziupli. Gryzła i drapała zbutwiałe drewno, aby jak najszybciej zapwenić sobie bezpieczeństwo. Po chwili, kiedy skończyła, włożyła do dziupli kocie i po namyśle wycięła w gładkiej korze kilka znaków. Następnie liznęła jedyną córkę i zniknęła w mrokach lasu.

***