- Tak. Jak większość osób płci pięknej, która cię zna. Czy coś jest w tym nadzwyczajnego? - musiałam jakoś zbić go z tropu, przecież nie powiem mu tak prosto z mostu, że mi się strasznie podoba, ale tak naprawdę.

- Kłamiesz - cholera. - Widzę to po tobie, nawet teraz nie starasz się za bardzo z tym kryć. Twoje oczy patrzą na moje usta, jakby chciały bym cię pocałował. Szybciej oddychasz, co pewnie jest sprawą bliskości, a i serce ci wali jak szalone. To trzy oznaki, że chcesz mnie, chcesz mnie pocałować, chcesz bym to ja cię pocałował. Podobam Ci się.

Ma mnie.
Nigdy nie byłam dobra w kłamaniu, ale też zbytnio się nie kryłam z swoimi odruchami.
I co mam teraz zrobić?

- I co my z tym zrobimy? - czy mi się zdaję czy on jeszcze bardziej się zbliżył? Za plecami mam ścianę, więc nie mogę uciec.
I nagle pojawia się ratunek.