Luke siedzi na łóżku na przeciw Gemmy i patrzy jak je. Ją cholernie to irytuje i nie może się skupić.

– Przestań – syczy przez zaciśnięte zęby – Daj się człowiekowi w spokoju najeść.

– Nie często widzę jak jesz.

Gemma wyciąga dłoń i rozkłada ją na jego twarzy. Jest za mała, żeby zasłonić ją całą, co rozbawia Luke'a.

– Daj mi się najeść albo cię stąd wyrzucę.

– Mam plan jak tutaj zostać – tak strasznie ją wkurzał, miała ochotę go wyrzucić i już nigdy nie oglądać. I tak nikomu nie mógł powiedzieć o jej pijackim wybuchu, bo wtedy zdradziłby się ze swoim okropnym sekretem.

– Będziesz mnie karmił? Moja lodówka jest pusta. No i kiedyś będziesz musiał wrócić do...

Jego telefon dzwoni.

Gemma się uśmiecha, bo wie, ze to już ten czas, gdy ją zostawi. Luke pomalował jedną ścianę i zaprzestał, bo Gemma przygotowała jedzenie.

Gemma podgląda na jego telefonie.

To faktycznie Laura.

Ignoruje to i dalej spokojnie je. Nie zamierza być tą kochanką, która prosi go, żeby został, a on jej odmawia.

– To dziwne – mówi – Zaraz wracam.

Ma ochotę wybuchnąć śmiechem, w tej chwili był znowu typowym kochankiem. Gdy tylko Laura wchodziła do gry, pokazywał się zupełnie inny człowiek.

Luke wychodzi na balkon, żeby odebrać telefon.

– Laura? – on naprawdę nie wie, co powiedzieć. Minęło kilka dni i nie rozmawiali, nie widywali się, spędził cały czas z Gemmą, dlatego nawet nie wie, czy jego przyjaciele wiedzą, że nie jest już z ich przyjaciółką.

– Ja... ja... chciałabym się spotkać i porozmawiać – to on spieprzył, nie zamierza być dla niej nie miły – Ostatnio trochę przesadziłam... chciałabym porozmawiać na spokojnie – Luke słyszy jej płacz i to go przeraża – Zostawiłeś mnie, a ja za tobą tęsknię... bardzo.. możesz do mnie przyjechać? A może to ja mam do ciebie przyjechać? Mogę do ciebie przyjechać?

– Przyjadę, Laura – kolejny płacz.

– Nie powinnam chcieć, żebyś przyjeżdżał! – wydawało mu się, że ją rozumiał. On też był zagubiony, inaczej niż Laura, ale także.

– Ciii, zaraz będę.

– Tęsknię, Luke – słyszał, jak ciężko było jej to powiedzieć.

– Porozmawiamy – nie był pewny o czym, ale nie mógł jej tak zostawić, za długo byli razem i za dużo błędów on popełnił, żeby ją tak zostawić. 

To było trudne.

Nie do końca chciał iść od Gemmy, ale wiedział, że ma niewyjaśnione sprawy z Laurą i musi to sobie poukładać. 

– Muszę iść – mówi, gdy wraca do pokoju – To... – on nie wie, co powiedzieć.

Gemma je dalej i ignoruje go, gdy zbiera swoje rzeczy.

– Nie zapomnij się ogolić! – krzyczy do niego, gdy jest przy drzwiach.

Cofa się do niej i bierze jej szczękę w dłoń.

– Wrócę – Gemma ma ochotę wybuchnąć śmiechem, przez ten krótki czas zapomniała, że ona jest tylko jego odskocznią.

– To nie wracaj dzisiaj, mam plany – Luke nie wie, co odpowiedzieć – Nie wiem, czy jutro też będzie czas.

– Myślałem...

– Co myślałeś? – Gemma znowu się broni.

– Muszę iść – jest zły i nie potrafi tego ukryć. Gemma jest z siebie zadowolona. Chce, żeby był zazdrosny i wkurzony.

Dlaczego tylko on ma prawo mieć życie po za tymi czterema ścianami?

– Pa! Pozdrów, Laurę!

– Nie bądź taka, wszystko ci wytłumaczę, gdy wrócę.

– Nie słyszałeś? Nie będzie mnie tu, gdy wrócisz – kpi z niego, prowokuje go.

– Wytłumaczę ci wszystko, ale muszę pojechać i sprawdzić o co chodzi. Przepraszam.

– To ją powinieneś przepraszać!

Nie ma na to czasu, naprawdę musi iść. Zaniepokoił go telefon Laury. 

– Wrócę, piegusko – całuje ją w piegi na nosie, a ona się odsuwa, co powoduje... – Kurwa! – obiad brudzi mu ubrania.

– Jeszcze powinnam ci zrobić malinkę, chociaż i tak pachniesz mną – nigdy nie słyszał, żeby była aż tak otwarta w tym, co czuje i czego od niego chce.

Luke nie reaguje nie ma siły się teraz nad tym zastanawiać. Musi porozmawiać z Laurą i zostawia Gemme.

Gemma po raz pierwszy od kilku dni, czuje się jak kochanka. Kochanka, która pragnie czegoś więcej.