Z uwagą przyglądałam się, jak Andrew bada karteczkę z wiadomością do mnie pod każdym możliwym względem. Na koniec jednak tylko pokręcił głową.

— Nic? Zero? Null? Coś musi być — powiedziałam z irytacją pomieszaną ze złością.

— Przykro mi, Chloe, ale papier jest czysty jak łza. Zero odcisków palca, nazwy drukarki, komputera, nic.

Uderzyłam z całej siły w stół. Szczerze frustrowało mnie to, że nie byłam w stanie dowiedzieć się nic o mordercy. A na dodatek zostawił wiadomość specjalnie dla mnie, co tylko potęgowało moje uczucia.

— Pierdolona go mać — wysyczałam. Zabrałam kartkę i wyszłam z laboratorium, trzaskając drzwiami.

— Chloe! — usłyszałam krzyk, jednak nie zatrzymałam się. Kierowała mną naprawdę duża złość, że krzyk Mike'a zaginął w tłumie innych odgłosów. Dopiero jak mężczyzna mnie dogonił, łapiąc za nadgarstek na tyle mocno, że stanęłam w miejscu, spojrzałam na niego z zaskoczeniem.

— Jak wy, kobiety, możecie tak popędzać w tych obcasach? — zapytał zdyszany.

Spojrzałam na czarne buty na słupku, po czym wzruszyłam ramionami.

— Myślę, że to po prostu naturalne przystosowanie. O co chodzi?

— Mamy wezwanie związane z niszczeniem mienia — poinformował Cliffo.

Zmarszczyłam brwi, patrząc z konsternacją na przyjaciela.

— Przecież zajmujemy się teraz tymi morderstwami. Nawet mundur do szafy schowałam.

— Właśnie o to chodzi. To jest powiązane ze sprawcą. I z tobą.

Na widok muralu aż ściągnęłam okulary przeciwsłoneczne z nosa, mimo rażącego prosto w oczy słońca.

Dzieło było czystym, idealnym odwzorowaniem zdjęcia zrobionego mi z ukrycia. Byłam ustawiona bokiem do aparatu, z zamyślonym wyrazem twarzy i głową opartą na lewej dłoni.

— Widziałaś kiedykolwiek takie ujęcie siebie? — zapytał Mike. Jego wyraz twarzy wyrażał mniejsze zaskoczenie niż moje. Jemu dzielnicowi wysłali zdjęcie zniszczenia, ja widziałam je po raz pierwszy na oczy.

— A skąd — sarknęłam, zakładając na nowo okulary. — Ktoś musiał mi je zrobić z ukrycia.

Przechyliłam delikatnie głowę w bok, przyglądając się każdemu możliwemu szczegółowi muralu.

— Muszę przyznać, że nawet moje profilowe na Facebooku nie jest tak ładne, jak to. Osoba, która to zrobiła, ma oko do zdjęć i wiedziała, co robi — podeszłam bliżej, ostrożnie dotykając ściany. Farba była jeszcze delikatnie mokra, przez co zostawiła na moim palcu kolorowy ślad. — Tak samo, jak w kwestii tego wandalizmu. To nie był amator, a odwzorowanie zdjęcia to nie szablon. Ktoś się naprawdę postarał i namalował wszystko od ręki. Na dodatek musiał być tutaj dość niedawno, bo rysunek jest jeszcze wilgotny.

— Technicy sprawdzili teren, ale sprawca nie zostawił po sobie żadnego śladu — powiedział Cliffo, wkładając ręce do kieszeni czarnych dżinsów.

— Czemu mnie to nie dziwi. Kartka z wiadomością dla mnie była czysta jak łza.

Michael spojrzał na mnie zaskoczony.

— Nawet jednego malutkiego odcisku palca?

Pokręciłam przecząco głową.

— Nie powinno nas to dziwić, miejsce zbrodni było równie czyste. Nasz zabójca jest niezłym pedantem, większym niż moja matka.

Mężczyzna przyglądał mi się uważnie.

— I pewnie strasznie cię to frustruje.

Westchnęłam ciężko.

— Niemiłosiernie. A gorsza jest już tylko bezradność. Nie wiemy, gdzie i w kogo uderzy następnym razem. Musimy poznać schemat, jak wybiera swoje ofiary.

Cliffo uśmiechnął się delikatnie.

— Chyba tylko ty na całym posterunku jesteś w stanie określić jakąś zależność. Mało kto daje ci radę.

Machnęłam ręką.

— Na pewno ktoś by się znalazł.

— Szczerze wątpię, Chloe. Naprawdę szczerze wątpię. Wracamy na posterunek? Oni — Wskazał głową na dwójkę mężczyzn w mundurach. — już się wszystkim zajmą.

Przygryzłam wargę i rozejrzałam się jeszcze raz, upewniając się, czy nie umknął mi żaden szczegół.

— Możemy wracać.

— Mam taką jedną prośbę jeszcze — zaczął Mike, zatrzymując się. Odwróciłam się w kierunku blondyna.

— O co chodzi?

— Mogę ja prowadzić? Nie ufam ci, jak kierujesz w takich obcasach.

Pokręciłam głową ze śmiechem.

— Skoro to sprawi, że będziesz się mniej bał o swoje życie, to proszę bardzo.

Rzuciłam mu kluczyki, na co Clifford odetchnął z ulgą.

— Przecież nie jeżdżę tak źle — droczyłam się z nim, gdy szliśmy do samochodu.

— Prowadzisz naprawdę dobrze, ale czuję się mega niepewnie, jak puszczasz sprzęgło. Chyba masz w tych ładnych botkach troszkę za grubą podeszwę, żeby kierować.

— Następnym razem, specjalnie dla ciebie, będę prowadzić boso.

— Tak, proszę!

Rozłożyłam zdjęcia miejsc morderstw obok siebie, w kolejności chronologicznej, a następnie zrobiłam to samo ze szczegółowym opisem zamordowanych. Próbowałam dojrzeć jak najwięcej podobieństw między nimi, ale nie było ich za dużo. Chodziły do różnych szkół, wywodziły się z innych grup społecznych. Różnił je nawet kolor włosów i oczu. Jedyną kwestią, jaka mogła je połączyć, był podobny wiek. Cała czwórka mogłaby uchodzić za swoje rówieśniczki. Być może wspólnym ogniwem był chłopak?

Westchnęłam z irytacją, po czym wzięłam łyk kawy stojącej na biurku. W momencie, kiedy jeszcze nie miałam tej sprawy w rękach, byłam pewna, że rozwiążę ją w tydzień, a inni nie mogli sobie z nią poradzić, bo byli najzwyczajniej w świecie matołami. Jak się okazało, pomyliłam się i to srogo, co zdarzyło mi się zaledwie kilka razy w życiu.

Z rozmyślania wyrwał mnie dźwięk wiadomości. Zaintrygowana podniosłam urządzenie z biurka, co spowodowało automatyczne zapalenie się ekranu blokady. Na wyświetlaczu widniała wiadomość od prywatnego numeru. Zaciekawiona wyprostowałam się na krześle biurowym i oparłam łokcie na biurku.

Prywatny: Mam nadzieję, że podoba ci się moja gra

Prywatny: Ps. Pięknie dziś wyglądasz xx

Wstałam energicznie z krzesła i szybkim krokiem ruszyłam w stronę biura informatyków, do którego wpadłam jak burza dwie minuty później. Zastałam zaledwie Robbinsona i Macka, gawędzących sobie przy kawie i świeżutkich rogalikach upieczonych przez narzeczoną tego pierwszego. Oboje spojrzeli na mnie z niemałym zaskoczeniem. Położyłam swój telefon zaraz obok talerzyka z przysmakami.

— Musicie mi znaleźć nadawcę tej wiadomości — rozkazałam. Mężczyźni pochylili się nad urządzeniem w tym samym czasie.

— Masz cichego wielbiciela? — zażartował Robbinson, podjeżdżając krzesłem do swojego komputera. Zmroziłam go spojrzeniem, na co uśmiech od razu zszedł z jego twarzy.

— To jest wiadomość od człowieka, który jest poszukiwany za cztery morderstwa, więc bez żartów.

— Aż za cztery? — zapytał zdziwiony Mack, unosząc wysoko brwi. — Jakim psycholem trzeba być, żeby coś takiego zrobić?

— Strach chodzić teraz wieczorami po ulicach — dodał jego przyjaciel, nie przestając stukać palcami w klawiaturę. — Udało mi się zlokalizować kartę. Aż dziw, że facet nie użył niczego do maskowania bądź fałszowania lokalizacji. Wydaje się to bardzo głupie w jego przypadku.

— On nie jest głupi. Miejsca morderstwa były tak czyste, że te przypadki mogłyby zakrawać o samobójstwa, gdyby nie obrażenia. Mało kto podcina sobie gardło, gdy chce odebrać sobie życie — oświadczyłam, przyglądając się mapie na ekranie komputera. Zielona kropka nie przestawała przesuwać się do przodu, wędrując blisko brzegu Tamizy.

— Skąd wiecie, że to facet? — zadał pytanie Mack. Delikatnie stukał opuszkami palców o kubek. — Sama mówiłaś, że nie wiecie, kto to jest, przestępca nie zostawił żadnych śladów i nie możecie go zidentyfikować.

— Tylko facet by podrywał mnie w taki sposób — odparłam, rzucając mu pełen pobłażania uśmiech.

— A skąd wiesz, że to nie lesbijka? Mamy dwudziesty pierwszy wiek, tak naprawdę wszystko jest możliwe.

— Mam tezę, że te dziewczyny łączy nie tylko wiek, ale i chłopak.

— Może one wszystkie były lesbijkami? — mężczyzna nadal trzymał się wersji, co stawało się coraz zabawniejsze.

Robbinson parsknął śmiechem.

— Thomas, to, że tobie trafiają się same homoseksualistki, nie znaczy, że tylko one są na tej planecie.

— Czasami mam właśnie takie wrażenie — wymruczał, po czym wziął łyk kawy ze swojego ciemnozielonego kubka.

— Masz po prostu pecha, tyle — stwierdziłam. — Albo też powinieneś przestać odwiedzać kluby dla homoseksualistów.

— Sama jesteś singielką! — oburzył się.

Odwróciłam się w jego stronę, odrywając wzrok od monitora komputera.

— Z wyboru. No i ja przynajmniej nie trafiam na samych gejów.

— Bo masz jakieś pokręcone szczęście, tyle — burknął.

— Nie, po prostu wiem, gdzie nie chodzić.

— Chloe. — Robbinson szturchnął mnie kilka razy.

— Co. — Odwróciłam się w jego stronę.

— Tu się dzieje coś niepokojącego.

— Co masz na myśli? — dopytałam, marszcząc czoło. Wszystko wydawało się w jak najlepszym porządku. Nie zdążyłam jednak zaprotestować na słowa mężczyzny, bo dostałam kolejną wiadomość z prywatnego numeru, która przykuła uwagę całej naszej dwójki. Nawet Mack wstał z fotela i podszedł do stanowiska.

Prywatny: Nie ładnie mnie tak śledzić, ślicznotko

Prywatny: Chyba nie chcesz zostać moim kolejnym celem, prawda?

Prywatny: Wiem, czego pragniesz i bycie zabitą na pewno nie jest jednym z twoich pragnień

Prywatny: Znam cię dużo lepiej, niż ci się wydaje. Pamiętaj o tym

— Co do... — nie zdążyłam dokończyć, bo chwilę później na ekranie komputera wyskoczył z głośnym dźwiękiem komunikat.

Cel nie został odnaleziony

Otworzyliśmy usta z czystego zdziwienia. Dopiero po połowie minuty dotarło do mnie, co się stało.

— Nie, nie, nie... — zaczęłam, jednak zdusiłam resztę protestu w sobie, zagryzając pięść zębami.

— Zniszczył kartę — odpowiedział Thomas na moje niewypowiedziane pytanie.

— Znajdę gnoja — wysyczałam. — Będzie gnił w więzieniu do końca swojego życia i jeszcze dłużej, mogę mu to obiecać i zapewnić.

//Kolejny wspaniały rozdział, jaki udało mi się napisać w tym tygodniu. Jak póki co podoba wam się to opowiadanie? Co o nim sądzicie?//