– Cześć Gaston, cześć James... – przywitałam się z chłopakami, jednak nawet nie raczyli mi odpowiedzieć. Stali tam, a na ich twarzy wymalowane było zdziwienie. 

W sumie na ich miejscu też nie skakałabym z radości. W końcu w szkole byłam nikim w porównaniu do nich, to oni zawsze byli najlepsi, a szczególnie ze sportu. Gaston od zawsze był kapitanem drużyny piłkarskiej, która była dość znana w całej Ameryce Południowej i niektórych częściach Europy. Zawsze wygrywał we wszystkich meczach międzyszkolnych, jak i międzynarodowych i był najlepszy z całej drużyny, w końcu był kapitanem. 

Wszystkie dziewczyny zawsze wzdychały na jego widok, można było zaliczyć też Ninę. Jednak ona była inna, bo zawsze to ukrywała i nie dała po sobie tego poznać. Myślę, że sam chłopak nie wiedział, że ta brunetka była jedną z nich. Albo raczej nie wiedział o jej ogólnym istnieniu. James trzymał się wraz z nim, był drugi od razu po Gastonie. Zawsze trzymali się razem i uważali za najpopularniejszych chłopaków w szkole. W sumie to – byli nimi. Nie oszukujmy się. 

– Y, siema Lu-lu..-cy? 

Lucy, nie no super! 

– Luna... – poprawiłam chłopaka, przewracając przy tym oczami.

– No, tak Luna... Czegoś chcesz czy co? – zapytał. Wcale nie cieszył się z rozmowy ze mną, z resztą ja z nim też. Nie wiedziałam czy nadal mam ciągnąć sprawę z Niną, bo chłopak na pewno się nie zgodzi, ale cóż. 

– W sumie to tak... – Szybko w głowie obmyśliłam jakąś historyjkę, chociaż nie do końca byłam pewna, bo bałam się, że mnie jakoś nakryje, ale zawsze warto spróbować, nie?–  Bo... tam siedzi Nina.

– No i co? – Jego mina nie wyrażała wielkiego zainteresowania. 

–I słuchaj... Ona jest bardzo smutna, już nie wiem co mam zrobić, żeby w końcu ją rozweselić. Może ty mógłbyś ją pocieszyć? – zapytałam, bałam się jego reakcji.

– Co? – zaśmiał się. – Powiedz, że żartujesz, błagam... 

Wiedziałam, że będzie ciężko.

– A w czym miałabym żartować? – Uśmiechnęłam się sztucznie.

– Może w tym, co powiedziałaś? – Znów na mnie spojrzał. – Myślisz, że nie mam lepszych rzeczy do roboty? Czemu akurat ja? – zapytał. 

O kurde, tego nie przemyślałam.

– Nie znam tu nikogo innego. – Popatrzyłam na niego. 

– W sumie to my też za dobrze się nie znamy – odpowiedział.

– Ale jesteś pierwszą lepszą osobą... – powiedziałam, jednak od razu pożałowałam.

– Co, co, co? Dobrze usłyszałem? Zaczekaj, dziewczynko. Nikt się tak do mnie nie odzywa. Nie jestem żadną pierwszą, lepszą osobą... Lepiej nie zadzieraj, jeśli nie chcesz mieć problemów.

W sumie to trochę się bałam. Nie lubiłam go, w szczególności dlatego, że był zarozumiały i uważał się za najlepszego, ale postawiłam na trochę odwagi.

– Słuchaj, kolego. Skoro jesteś taki odważny to dlaczego tego nie zrobisz? Boisz się? – zapytałam, podnosząc brwi do góry. 

– Bo nie mam czasu, żeby tracić go na kogoś takiego, jak wy. – Zaśmiał się. – I nie mów mi, proszę, co a czego nie mogę robić. 

– Czekaj, czekaj... Możemy zawrzeć pewien układ, okej? Ty pogadasz z Niną, a ja... mogę służyć ci w pierwszy tydzień szkoły – zaproponowałam.

– Pierwszy miesiąc. – Bawimy się w licytacje? Okej.

– Piętnaście dni.

– Dwadzieścia dni – powiedział.

– No dobra.   – Westchnęłam. W ogóle nie byłam przekonana co do tego, lecz wiedziałam, że Nina bardzo się ucieszy.

– Musisz jeszcze przychodzić na treningi drużyny, które są we wtorki, czwartki i piątki na siódmej lekcji. 

– Chyba śnisz. 

– W takim razie nie pójdę tam. – Założył ręce na piersi i stanął w miejscu. James tylko się przyglądał.

– No dobra, ale ty w takim razie będziesz mówił codziennie Ninie cześć i nie wiem, czy ci się to podoba czy nie, w innym wypadku zapomnij, że będę twoją "służącą".

– Boże, to za dużo! – powiedział głośniej. 

– Nie to nie. – Już miałam odchodzić, ale zatrzymał mnie jego głos. 

– Dobra, dobra, zgoda – powiedział, wzdychając.

Zauważyłam, że Nina się za mną rozgląda. O nie, szybko, szybko! 

– Okej, więc szybko idź do niej, bo się rozmyślę – odparłam, po czym popchnęłam chłopaka w jej stronę, czego nie przyjął zbyt dobrze, bo oczywiście naruszyłam jego przestrzeń osobistą. 

Przepraszam, Gaston.

Jak mi się udało w ogóle go namówić? Ciągle byłam w szoku.. Jednak ja będę musiała przystawać całe dwadzieścia dni na jego prośby... Ech, trudno. Kochałam Ninę całym sercem i zrobiłabym dla niej wszystko. 

– I po co to zrobiłaś, hm? – Rozmyślenia przerwał mi James.

– Sam się zgodził. – Uśmiechnęłam się. 

Chłopak tylko zaśmiał się i odszedł pod bar. Chciałam usłyszeć, o czym rozmawiała Nina z Gastonem, więc szybko podeszłam blisko za ścianę, tak aby dziewczyna mnie nie zauważyła i zaczęłam podsłuchiwać.

– Ty, ty mówisz do mnie? – Dziewczyna z ciągłym niedowierzaniem wpatrywała się w jego oczy. 

–Tak, jak widzisz – odpowiedział. 

Na prawdę nie było stać go na nic lepszego?

– Bo, wiesz... – Siedziała tyłem do mnie, ale mogłam stwierdzić, że zarumieniła się. – Nie gadasz chyba z takimi dziewczynami nic wartościowymi...

– Ale chyba mogę, tak? – zapytał Niny z lekkim grymasem na twarzy. 

Mógłby się chociaż postarać, ech.

– Jasne... – odpowiedziała dziewczyna.

Chciałam, żeby wczuł się w "swoją rolę" i zamówił koktajl dla brunetki, chociaż wiedziałam, że nie będzie jakoś zainteresowany moją propozycją. 

Zaczęłam pokazywać mu bar, coś do picia, żeby zrozumiał o co mi chodzi, lecz on tylko patrzył się i zastanawiał co ja wyrabiam. Próbowałam mu wytłumaczyć, że jeśli on zamówi jej koktajl to ja będę cały miesiąc do jego usług. Jednak cały czas jedyne, co robił to wpatrywał się w to, co mu pokazuję i próbował zrozumieć, o co mi chodzi. Nagle Nina zaczęła pytać i odwracać się w stronę, w którą się tak wpatrywał, więc szybko schowałam się za ścianę. Gdy znów się odwróciła i chciał wytłumaczyć jej wszystko, to szybko wychyliłam się zza ściany, przyłożyłam palec wskazujący do ust, żeby pokazać mu aby nic nie mówił. 

– A nie, tylko patrzyłem tam. Nic takiego. – Uch. 

Znów zaczęłam pokazywać mu, żeby zamówił jej ten koktajl, a ja w zamian będę do jego usług aż cały miesiąc. Chłopak chyba zrozumiał moje gesty.

– Patrz, tam – wskazał w kompletnie inną stronę. Nic tam nie było, jednak dziewczyna przeniosła swój wzrok w tamtą stronę. Wykorzystał okazję i pokiwał głową w moją stronę na znak, że się nie zgadza.

– Ale tam nic nie ma... – odpowiedziała nieśmiało Nina.

– Tak, ale chodzi mi o to, że... może chciałabyś koktajl? Tam... jest oferta wszystkich napojów. – Popatrzył w moją stronę z lekką złością. 

W końcu, tak!

– Naprawdę? – zapytała. – Jasne, że chcę – odpowiedziała i mogłam przysiąc, że się uśmiechnęła. 

– To zamówisz sobie? – zapytał. Walnęłam głową w ścianę, tak cicho, że nie było tego słychać, jednak chłopak zauważył to i cicho się zaśmiał. 

– Żartowałem... – odparł, w tamtej chwili nie wierzyłam w niego. – Jaki chcesz? – zapytał. 

Dziewczyna cicho się zaśmiała, po czym odpowiedziała, że pomarańczowy. Chłopak podszedł do baru w celu zamówienia tego koktajlu, jednak nie obyło się bez wymienienia kilka słówek ze swoim koleżką. Z James'em.

 Nina wyciągnęła telefon. Była zadowolona. Cieszyłam się jej szczęściem. Zaczęła wpisywać coś na klawiaturze. Po chwili wydobył się nieco głośny dźwięk powiadomienia z mojego telefonu. O nie, po mnie. Dziewczyna odwróciła się w moją stronę. Ten sms, którego pisała przed chwilą, chyba był do mnie. Bałam się, że zaraz mnie nakryje więc szybko wybiegłam z baru i schowałam się przed budynkiem. Spojrzałam na telefon.

Od: Moja kochana <3 

Gdzie jesteś?? Nie uwierzysz co się właśnie stało!!!!!!! 

Do: Moja kochana <3

Jestem w toalecie. Co takiego się stało?

Później znów wróciłam za ścianę w barze i zaczęłam podsłuchiwać ich kolejną rozmowę.

------------------

Co myślicie? Luna bardziej odważna? <3

Wyjdzie coś z tego dobrego?

Przepraszam, że nie było nic z Matteo, jednak niedługo raczej się to zmieni. 

Dobranoc! <3 

I powodzenia życzę jutro na zakończeniu roku wszystkim :3