'Dus, hoe is Londen?'

Dahlia lachte kort aan de andere kant van de lijn. Laurel wenste dat ze die lach kon zien, of nog beter, dat ze Dahlia kon knuffelen. Drie maanden had weinig geleken, maar nu ze elkaar daadwerkelijk zolang hadden moeten missen, had het een eeuwigheid gebleken. Laurel had met heel haar hart gewenst dat ze Dahlia's concerten had kunnen bijwonen, maar haar examens en haar herexamens over enkele weken hadden het onmogelijk gemaakt. Het was bijna oneerlijk. Nog een week. Over een week zou Dahlia weer thuis zijn.

'Het is... Bruisend. Drukker, maar met vriendelijke mensen.'

Laurel leunde achterover en staarde naar haar papieren.

'Vriendelijke mensen, huh?'

Ze voelde Dahlia bijna met haar ogen draaien. Laurel lachte en schudde haar hoofd.

'Ik maakte maar een grapje.'

'Weet ik. Ik ken je ondertussen goed genoeg om te weten dat je gevoel voor humor... Nogal ondermaats is.'

'Hé. Als je zo verder blijft doen, dan hang ik op.'

Dahlia zweeg even. Laurel dacht een tel lang dat Dahlia haar serieus genomen had, maar toen klonk haar stem opnieuw. De speelse sfeer van eerder was weg en Laurel kon bijna voelen dat Dahlia iets serieus wilde zeggen.

'Laurel, ik...'

'Dahlia, niet doen.'

'Je weet niet eens wat ik ga zeggen.'

Ik hou van je. De woorden lagen al weken op Laurels lippen, maar ze had geweigerd om ze via de telefoon te zeggen.

'Ik denk van wel. Ik wil het gewoon niet via de telefoon horen.'

Dahlia lachte weer.

'Ik wil je gezicht zien wanneer we het zeggen, Dahlia.'

Het kon Laurel niet eens schelen wie het als eerste zei, zolang ze maar bij elkaar waren. Dat was haar enige eis.

'Oké, oké. Ik zal me inhouden.'

Er klonk gerommel aan de andere kant van de lijn en Laurel fronste.

'Wat ben je allemaal aan het doen daar?'

Dahlia lachte weer. Laurel sloot haar ogen bij het geluid en probeerde het in zich op te slaan. Nog een week. Waarom leek dat plots zo ver weg?

'Ik zie dat je je eeuwige nieuwsgierigheid nog niet onder controle hebt?'

Dit keer was het Laurels beurt om te lachen. Ze besefte maar al te goed dat Dahlia haar vraag ontweek, maar voor ze de kans kreeg om er opnieuw naar te vragen, werd ze bruusk onderbroken.

De bel schalde luid door het appartement. Laurel draaide met haar ogen door het indringende geluid en hield de telefoon weg van haar oor.

'Tante Pam? Kan je de deur opendoen?'

Haar tante reageerde niet en Laurel zuchtte gefrustreerd in de telefoon. De bel ging nog een keer en Laurel kreunde verveeld om het ongeduld van de gast.

'Wacht even, er is iemand aan de deur.'

Dahlia lachte weer, maar Laurel vond het minder grappig. Ze hadden al zo weinig tijd samen. Dit was niet het moment voor bezoekers.

Ze opende de deur met een beleefde glimlach op haar gezicht. Ze hield haar telefoon tegen haar schouder gedrukt, klaar om duidelijk te maken dat ze het druk had. Haar mond viel echter open van verbazing.

'Wat...'

'Hé, Laurel? Ik sta voor je deur.'

Laurel staarde verdwaasd van haar telefoon naar het meisje dat voor haar in de gang stond. Ze was hier! Gebruind door de zon en met een bos bloemen in haar handen. Maar wel degelijk hier.

'Dahlia? Hoe...?'

Dahlia glimlachte breed en draaide speels met haar ogen.

'Ga je me nog binnenlaten of moet ik de nacht doorbrengen in deze kille gang?'

Laurel knikte verstomd en ging opzij, zodat Dahlia haar kon passeren.

'Kan je al terug spreken? Of heeft dat nog even nodig?'

Dahlia stak goedlachs haar tong uit, maar Laurel was nog steeds niet in staat om te verwerken wat er gebeurde.

'Je hebt nog...'

'Twee optredens. Ik weet het. Ik moet morgenmiddag al terug op een vliegtuig zitten.'

Laurel fronste.

'Maar...'

'Laurel. Het is oké, Olivia heeft het allemaal zo geregeld dat ik perfect op tijd zal komen. Het had een heel andere zaak geweest als we zoiets voor jou moesten regelen, natuurlijk, maar...'

Laurel gaf haar een speelse duw, die haar een brede glimlach van Dahlia opleverde. Laurel schudde haar hoofd en keek naar haar vriendin. Die hier was. Voor haar neus, in haar keuken.

'Ik ben blij dat je hier bent, Dahlia.'

Dahlia's glimlach werd serieuzer en ze reikte naar Laurels handen. Laurel accepteerde hen meteen en gaf er een licht kneepje in, alsof ze zichzelf ervan moest verzekeren dat Dahlia niet plots in ijle lucht zou opgaan.

'Weet je, Dahlia? Ik ben heel erg blij dat je die avond besloot om dronken te worden in Cassandra's.'

Het leek jaren geleden te zijn, terwijl het in werkelijkheid amper zes maanden was. Laurel herinnerde zich nog hoe hard ze gevloekt had toen ze Dahlia dronken over straat had moeten vervoeren. Nu ze erop terugkeek, prijsde ze zich meer dan gelukkig. Dahlia's ogen vonden de hare en zorgden ervoor dat de sfeer omsloeg naar iets serieuzer.

'Ik ook. Ik heb nog nooit zo'n slimme, domme keuze gemaakt in mijn hele leven. Het heeft ervoor gezorgd dat ik het meisje waarvan ik hou heb leren kennen.'

Laurels adem stokte in haar keel. Dahlia's ogen verwijdden een beetje, maar ze knikte toen zelfzeker.

'Ik meen het. Ik hou van je, Laurel Crawford.'

Haar stem werd een beetje uitdagend, maar Laurel kon er haar oprechtheid zo in afleiden. Laurel leunde voorover tot haar voorhoofd tegen dat van Dahlia rustte en glimlachte. Hoewel haar hart bijna uit haar borst stuiterde, had ze zich nog nooit zo kalm gevoeld.

'Ik hou ook van jou, Dahlia.'