Dahlia werd kreunend wakker door het gebonk op haar deur. Ze knipperde enkele keren verward met haar ogen tegen het invallend zonlicht, maar sloot ze weer met een zucht. Het lawaai in de gang stopte en Dahlia draaide zich tevreden weer om. Het was te vroeg voor dit soort onzin. Haar ogen zakten weer dicht, tot ze de sleutels in het slot hoorde. Dahlia's ogen vlamden open en ze schoot met een ruk overeind.

'Ik hoop dat iedereen kleren aanheeft.'

Olivia kwam binnen met haar handen voor haar ogen. Haar haren hingen los over haar schouders, wat een vreemd beeld opleverde voor de eeuwig zakelijke Olivia Roberts. Het kon niet veel goeds betekenen, want het wilde vrijwel zeker zeggen dat ze naar hier gekomen was zonder eerst naar kantoor te gaan. En dat deed ze enkel in "Dahlia, je producer wil niet meer met je samenwerken"-types van noodgevallen. Dahlia draaide geïrriteerd met haar ogen en zwaaide met haar handen.

'Ik ben alleen, Olivia.'

Haar moeder liet opgelucht haar handen zakken en knikte tevreden. Dahlia kruiste haar armen en steunde tegen het hoofdeinde van haar bed. Ze was niet bereid om veel moeite te doen om elegant te zijn op dit uur.

'Goed. Ik vreesde even voor het ergste.'

Dahlia fronste, maar liet de opmerking van zich afglijden.

'Wat doe je hier? Besef je wel hoe vroeg het is? Als je me zo blijft wakker maken, dan zal ik mijn eerste optredens met wallen doen.'

Olivia draaide met haar ogen, duidelijk niet onder de indruk van Dahlia's opmerking. Ze keek speurend om zich heen in de hotelkamer en fronste toen ze het hoopje kleren zag liggen dat Dahlia de avond ervoor naast haar bed had achtergelaten.

'Daar hebben we je make-up teams voor.'

Dahlia sloeg haar deken van zich af en rekte zich uit. Haar moeder boog zich ondertussen over haar tas, waaruit ze een magazine ontwaarde.

'Waar ik me meer zorgen om maak, is dit.'

Ze katapulteerde het boekje zonder waarschuwing naar Dahlia, die het ternauwernood opving. Dahlia fronste en wierp een vragende blik naar Olivia.

'Je bent er weer in geslaagd om voorpaginanieuws te worden.'

Dahlia's blik viel op de glanzende cover van het tijdschrift. Er pronkten grote, gele letters die Dahlia's aandacht trokken.

Hartenbreker slaat weer toe

Haar maag keerde zich om toen ze de foto erachter ontwaarde. Robyn en Dahlia, voor Robyns appartement. In Dahlia's auto, redelijk dicht tegen elkaar gedrukt. Dahlia's ogen vlogen weer naar de titel.

'Ik... Er is niets...'

Er sprongen tranen in haar ogen. Olivia's blik werd zachter, maar de strenge ondertoon verdween niet.

'Je begrijpt ook wel dat dit slecht nieuws is, na het artikel van enkele dagen geleden?'

Dahlia omarmde haar knieën en knikte, niet meer in staat om te antwoorden. Ze plooide voorzichtig het magazine open naar het artikel bij de foto en kwam tot de conclusie dat er alleen nog maar meer foto's waren. De pers had hen gevolgd zodra ze Cassandra's verlaten hadden. Hoe had ze hen niet opgemerkt? Rechtsboven was er een hele strook aan Laurel -en hoe slecht Dahlia haar behandeld had- toegewijd. Het was het laatste dat Dahlia nodig had om in snikken uit te barsten.

'Dahlia...'

Haar moeder twijfelde even, maar knikte toen vastberaden.

'Het is misschien niet de manier waarop je de contracten met Laurel had willen verbreken, maar er valt mee te werken. We kunnen...'

Dahlia's ogen schoten van het artikel richting haar moeder. Ze schudde verontwaardigd haar hoofd.

'Dit gaat helemaal niet om die belachelijke contracten!'

'Wat...?'

Olivia aarzelde even, maar knikte toen toch begrijpend. Ze ging voorzichtig op het bedeinde zitten en vouwde haar handen samen.

'Dit gaat om Laurel.'

Dahlia beet op haar lip en haalde diep adem.

'Ik moet haar spreken. Als ze dit ziet dan...'

Olivia keek haar aan met een mengeling van medelijden en ongerustheid. Dahlia staarde naar haar handen en knikte vastberaden.

'Ik moet haar uitleggen dat er niets gebeurd is tussen Robyn en mij.'

Dahlia kwam overeind en veegde een verdwaalde traan van haar wang. Olivia knikte zonder meer en greep haar autosleutels.

'Prima. Laat me je brengen.'

Dahlia gunde haar een verbaasde blik. Olivia ging zomaar akkoord? En ze stelde voor om haar naar Laurel te brengen? Olivia leek haar twijfels door te hebben en draaide met haar ogen.

'Ik mag dan wel je manager zijn, Dahlia, maar ik blijf in de eerste plek ook je moeder. Ik ben niet dom. Ik weet al sinds het moment dat je weigerde uit de contracten te stappen dat je meer voor die bartender voelde dan je me wilde vertellen.'

Ze draaide zich om en beende Dahlia's hotelkamer uit. Dahlia staarde haar enkele tellen verdwaasd na. Olivia had ervan geweten? Was het voor iedereen zo duidelijk geweest? Ze slikte de gedachte weg en schudde haar hoofd. Nee, dit was niet het moment. Ze had dingen op te lossen, en dat zou niet gebeuren als ze hier stomweg in het midden van haar veel te dure hotelkamer zou blijven staan.

Dahlia duwde opgelaten op de deurbel en hoopte met heel haar hart dat Laurel thuis was. Of haar binnen zou laten. Olivia was achtergebleven in de auto. Het was duidelijk dat ze zich niet op haar gemak voelde en dat was voor Dahlia niet anders. Dahlia was nog niet vergeten hoe Olivia haar verjaardag vergeten was. Toch kon Dahlia niet ontkennen dat ze Olivia een beetje dankbaar was voor vanochtend. Ze had geen idee hoe ze ooit zelf bij Laurel geraakt zou zijn in haar eentje. Het was geen goed idee om in deze toestand zelf met de auto te rijden, zo veel was duidelijk. Dahlia wilde niet eens weten hoe dat geëindigd zou zijn. Ze slikte toen er beweging klonk achter de deur en rechtte haar rug. Dit was niet hoe ze zich ingebeeld had om Laurel terug te zien, na wat er gisteren tussen hen gebeurd was. Ze had geen idee of ze zich enthousiast moest voelen, of nog steeds verraden na Laurels harde woorden en...

'Dahlia.'

Laurels stem klonk koel en weerspiegelde de harde blik op haar gezicht. Haar ogen waren rood van het huilen en haar wangen waren rood.

'Eumh, ik...'

Hoe lang was ze al aan het huilen? Dahlia kreeg amper woorden over haar lippen. Het zorgde ervoor dat Laurel zuchtte en met haar hoofd schudde.

'Wat wil je?'

Dahlia keek naar Laurels handen en onderdrukte de neiging om ze vast te nemen. Waarom leek het plots zo moeilijk om te zeggen wat ze wilde? Ze had een hele autorit lang in haar hoofd overlopen wat ze zou zeggen, maar nu ze hier stond, was haar hoofd leeg.

'Ik vroeg me af of...'

Laurel kruiste haar armen toen ze merkte dat Dahlia naar haar handen aan het kijken was en keek haar uitdagend aan. Dahlia kromp een beetje in elkaar en beet op haar lip.

'Heb je het artikel gezien?'

Laurel haalde diep adem schudde verontwaardigd haar hoofd.

'Je bedoelt het artikel waarin die close-ups van jou en Robyn staan?'

Dahlia voelde het bloed uit haar gezicht trekken.

'Is dat waarom je hier bent? Omdat je betrapt bent terwijl je je weer in de armen van je ex-vriendin gegooid hebt?'

Laurels stem klonk nog harder dan enkele minuten geleden. Dahlia voelde tranen opwellen.

'Nee, Laurel...'

Laurel beende haar appartement in. Dahlia ging haar twijfelend achterna.

'Je had niet eens twee uur nodig voor je weer bij haar belandde.'

Dahlia slikte bij het verwijt en schudde haar hoofd.

'Dat is niet...'

Laurel gaf haar niet de kans om uit te spreken.

'Ik denk niet dat je het begrijpt, Dahlia.'

Er kroop een snik in haar stem die Dahlia nog nooit eerder gehoord had. Dahlia wilde Laurel meer dan ooit in haar armen nemen en zeggen dat het allemaal wel in orde kwam, maar het leek alsof alles op instorten stond.

'Ik doe dit niet vaak. Ik word niet snel verliefd en als mensen met me willen daten, sluit ik gewoon af... Ik duw ze weg.'

Dahlia knipperde enkele keren verward met haar ogen. Dit was waar Pam het over gehad had. Laurel huilde ondertussen. Het bezorgde Dahlia een wanhopig gevoel.

'Ik was bang om je hart te breken, maar het blijkt dat jij de hele tijd al de hartenbreker was. Je kon niet eens een hele dag wachten voordat je jezelf weer in haar armen gooide.'

Het laatste kwam eruit als een gebroken snik. Dahlia's tranen baanden zich een weg naar buiten toen ze Laurels pijn in haar ogen zag.

'Laurel, toe...'

Laurel schudde haar hoofd.

'Ik heb je mijn hart gegeven, Dahlia, dat was mijn fout. Maar ik ga niet zo stom zijn om naar je excuses te staan luisteren zodat je het nog een keer kan breken.'

'Er is niets gebeurd, Laurel.'

Dahlia voelde haar frustratie groeien. Ze wilde dat Laurel haar geloofde, maar ze kon zien aan de twijfel in Laurels ogen dat ze niet doordrong. Dahlia's hart brak bij het aanzicht van Laurel. Laurels haren plakten tegen haar wangen door de tranen. Haar mascara liet willekeurige banen op haar wangen na, die rood zagen van het huilen. Dahlia snikte opnieuw toen Laurel zweeg.

'Ik wéét hoe het overkomt, maar je moet me...'

'Vertrouwen?'

Laurel schudde haar hoofd.

'Na alles wat er tussen jullie gebeurd is?'

Er zat een radeloze snik in haar stem die Dahlia alle hoop deed verliezen.

'Toen ik het artikel vanmorgen zag verschijnen, wenste ik met heel mijn hart dat het een leugen was, Dahlia. Dat het foto's van vroeger waren of... Of dat ze bewerkt waren en dat jij het niet was.'

Laurel gooide wanhopig haar armen in de lucht. Dahlia zette een stap in haar richting, maar Laurel draaide zich van haar weg.

'Ik had mezelf er bijna van overtuigd dat je me zoiets niet zou aandoen, tot Madeline me belde om me te vertellen dat jullie samen Cassandra's verlaten hebben.'

Er ontsnapte een snik aan Laurels keel die Dahlia deed inzien dat ze niet meer tot Laurel zou doordringen. Hemel, Madeline, als je had geweten wat er echt gebeurd was... Dahlia veegde de tranen van haar wangen en schudde wanhopig haar hoofd.

'Er is niets gebeurd, Laurel. Robyn is al verleden tijd sinds... Sinds je me meegenomen hebt naar je appartement.'

De realisatie maakte Dahlia bang, maar het was wel de waarheid. Robyn had nooit kunnen opwegen tegen Laurel. Het was Dahlia's fout geweest om het niet eerder in te zien.

'Ik heb haar gisteren verteld dat het voorbij is. Ik ben verliefd op jou, Laurel en...'

Laurel maakte een geluid dat ergens tussen een lach en snik in zat en draaide zich weer richting Dahlia. Ze zette haar handen strijdlustig op haar heupen en schudde haar hoofd.

'Prima, wil je het zo spelen?'

Dahlia keek verward naar de harde versie van de anders zo goedlachse Laurel. Het besef drong tot haar door dat dit haar fout was, dat zij Laurel zo ongelukkig gemaakt had, en het bracht een nieuwe golf van misselijkheid teweeg.

'Wil je het exacte moment weten dat ik besefte dat ik verliefd op je was?'

Laurels woorden klonken hard, meer een beschuldiging dan een vraag. Dahlia knikte, maar het voelde stom. Ze wist dat Laurel geen antwoord van haar verwachtte.

'In dat veld vol met dahlia's. Ik keek omhoog en de ondergaande zon verlichte je haren alsof je een engel was. En ik dacht "hemel, wat een geluk hebben we dat we elkaar ontmoet hebben." Ik had mezelf nog zo voorgenomen om je niet binnen te laten...'

Ze ging met een hand door haar haren, waardoor het nog harder in de war kwam te zitten. Dahlia moest zich inhouden om het zo te laten zitten. Ze vlocht haar handen samen.

'Ik wist waar ik aan begon, met al je onzin met Robyn. En toch!'

Ze gooide haar handen op in ongeloof, alsof ze nu pas besefte hoe stom ze was geweest. Dahlia's tranen stroomden over haar wangen. Ze wilde haar hand op die van Laurel leggen, maar ze wist hoe slecht dat nu zou aankomen. Ze vervloekte zichzelf om haar domheid. Al die tijd. Ze hadden al die tijd gevoelens voor elkaar gehad en Dahlia was te stom geweest om het in te zien. En nu had ze het allemaal weer verpest.

'Dit was van in het begin een wedstrijd voor haar en ze heeft hem meer dan gewonnen.'

Laurels stem klonk koel en hard. Dahlia schudde verward haar hoofd. Nee, voor een keertje was Robyn onschuldig. Want het was Dahlia die aangeboden had om haar thuis te brengen. Dahlia die ervoor gezorgd had dat ze nu in deze puinhoop zat, met haar gebroken hart.

'Nee, Robyn...'

Laurel keek op met een uitdagende blik in haar ogen die genoeg was om Dahlia te doen zwijgen. Een willekeurige snik ontsnapte aan Laurels keel en ze schudde misnoegd haar hoofd, alsof ze weigerde nog langer te huilen.

'Ik denk dat het beter is dat je gaat. Je hebt gekregen wat je wilde. Je fans zijn enthousiaster dan ooit en je hebt de perfecte manier gevonden om onze contracten te verbreken.'

Ze knikte zonder Dahlia aan te kijken en draaide zich weer weg. Dahlia wilde haar tegenspreken. Wilde haar zeggen hoe gebroken haar hart voelde. Hoe Robyn nooit zoveel voor haar betekend had als Laurel. Ze wilde Laurel zeggen dat ze met veel plezier haar fans zou opgeven als dat betekende dat ze Laurels hand nog een keer mocht vasthouden. Maar de manier waarop Laurels schouders schokten, snoerden haar de keel. Ze knikte verloren, ook al kon niemand het zien.

'Het spijt me, Laurel... Het was nooit mijn bedoeling dat het zo zou lopen.'

Ze keek niet meer achterom terwijl ze haar hart voor de tweede keer op vierentwintig uur tijd achterliet op dezelfde plek.

🦋 A/N:  Nu het einde in zicht komt, wil ik in de komende week even de tijd nemen om foutjes uit eerdere hoofdstukken te halen. Inhoudelijk zal er niets veranderen, dus opnieuw lezen is niet nodig (tenzij je echt wil natuurlijk 😉 ). Neem zeker even de tijd om te stemmen als je zin hebt en ik zie je volgende week voor de laatste (ja, laatste!) hoofdstukken 😄 Lieve groetjes, PeculiarButterfly 🦋