Het was Dahlia's verjaardag. Buiten een melding van Facebook, en de vele meldingen van fans die haar overal in vernoemden, bleef haar telefoonscherm echter verdacht leeg. Het was niet dat ze belachelijk grootse dingen verwachte. Maar het was ook niet dat ze helemaal niets verwachtte. Ze werd eenentwintig vandaag. Werd dat niet gezien als een speciale dag? Ze vergrendelde zuchtend haar telefoon en liet zich achterover op haar bed vallen. Ze probeerde te negeren hoe Laurel haar nog niets gestuurd had. Het lukte haar niet.

Dahlia schoot weer overeind bij het zoemen van haar telefoon. Een gevoel van teleurstelling ging door haar heen toen ze de naam op haar scherm zag. Robyn. Ze staarde naar de naam tot haar telefoon stopte met trillen. Als er al iemand was die ze vandaag niet wilde spreken, dan was het haar ex-vriendin wel.

Het was Laurels idee geweest om een 'meidenavond' te hebben, enkele dagen geleden. Madeline was meteen akkoord gegaan en haar appartement beschikbaar gesteld. Ook Ezmee was enthousiast geweest. Dahlia vroeg zich stiekem af of een van hen door had gehad dat ze afgesproken hadden op haar verjaardag. Dat er misschien toch meer aan de hand was dan ze lieten uitschijnen. Laurel liet alleszins niets blijken.

'Weet je zeker dat Ezmee het adres heeft?'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Madeline heeft het minstens drie keer doorgestuurd in het groepsgesprek.'

Laurel knikte en keek nog eens naar de overkant van de straat. Ze hadden afgesproken bij de ingang van het appartementsgebouw waar Madeline woonde, maar Ezmee was nog nergens te bespeuren. Dahlia had voorgesteld om haar basgitariste op te halen, maar ze had erop gestaan om zelf te komen.

'Ze zal er zo wel zijn.'

Laurel knikte en keek betrapt op van haar horloge. Dahlia moest lachen om de ironie van de hele situatie. Voor die ene keer dat Laurel niet te laat was. Toegegeven, dat was ook enkel en alleen maar omdat ze samen naar hier gekomen waren, maar toch.

'Wil je dat ik haar een berichtje stuur?'

Laurel twijfelde, maar knikte uiteindelijk toch. Dahlia haalde haar telefoon tevoorschijn. Ze kwam al snel tot de conclusie dat ze opnieuw drie gemiste oproepen had van Robyn. Ze slikte en wende snel haar telefoon af van Laurel, maar het bleek al te laat te zijn.

'Dahlia? Ik weet...'

Laurel zuchtte en Dahlia probeerde angstvallig in te schatten wat er in haar omging. Was ze kwaad? Dahlia had haar best gedaan om Robyn te negeren vandaag, maar blijkbaar was ze koppiger dan Dahlia had kunnen denken. Laurel raakte even haar bril aan en begon opnieuw, zonder Dahlia aan te kijken.

'Ik weet dat het mijn zaken niet zijn, maar ik denk echt dat Robyn stom is als ze niet inziet hoe...'

Dahlia staarde naar de lege straat, plotseling benieuwd naar hoe Laurel haar zin zou afmaken. Laurel schraapte echter haar keel en schudde simpelweg haar hoofd. Dahlia keek vragend omhoog.

'Oké, prima. Hoe geweldig je bent.'

Laurel glimlachte verlegen en keek weer naar de straat, waar een donkerblauwe auto aangereden kwam. Dahlia voelde haar eigen glimlach breder worden. Ze voelde zich plots moedig en nam Laurels hand vast.

'Eigenlijk kan het me niet veel meer schelen dat Robyn stom is geweest. Ik heb er iets veel beters voor in de plek gekregen.'

Ze kon niet ontkennen dat Laurels brede glimlach de vlinders in haar buik deed opstuiven.

Madelines appartement was een aangename mengeling van warme kleuren en drukbezette muren. Er lagen dikke tapijten op de vloer die ervoor zorgden dat Dahlia haar schoenen wilde uitdoen, maar ze hield zich in. Haar blik schoot naar enkele van de vele foto's die in Madelines appartement verspreid waren en ze nam er eentje vast waarop enkele paarden aan het galopperen waren in een wei.

'Heb je deze zelf gemaakt?'

Madeline knikte en overhandigde Dahlia haar drankje terwijl ze de kader weer op het tafeltje zette.

'Je hebt talent.'

Madeline knipoogde terwijl ze Dahlia richting de sofa stuurde.

'Weet ik.'

'Wat is dit?'

Dahlia keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de gekleurde snoepjes die Madeline in haar hand gedropt had. Ezmee had dezelfde vragende blik op haar gezicht.

'We gaan "Ik heb nog nooit..." spelen.'

'Met snoepjes?'

Laurel stak er eentje in haar mond en kruiste haar benen. Het zorgde ervoor dat ze tegen Dahlia leunde, die probeerde te negeren hoe warm Laurels arm tegen de hare voelde.

'Wel, mijn shift start over zes uur, dus tenzij jullie een beter alternatief hebben, wordt dit het.'

Ezmee haalde haar schouders op en knikte richting Madeline.

'Wie begint er?'

Madeline stak vrijwel meteen haar hand op bij het horen van Ezmees vraag. Dahlia keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. Dit kon niet veel goeds betekenen. Laurel leek zich echter van geen kwaad bewust en klapte haar handen enthousiast samen.

'Ik ben nog nooit verloofd geweest.'

Dahlia fronste.

'Dat is wel een erg specifieke vraag.'

En meteen ook een heel erg serieuze. Ging het er altijd zo aan toe op meidenavonden? Madeline wiebelde uitdagend met haar wenkbrauwen en keek naar de stapel snoepjes die voor Dahlia lag.

'Deel van het spel.'

Dahlia haalde haar schouders op. Ze had dan wel veel turbulente dates en onenightstands gehad, maar dat wilde niet zeggen dat ze zich zomaar verloofd had. Madeline wierp haar een teleurgestelde blik toe.

'Niet?'

Dahlia schudde haar hoofd.

'Nee, natuurlijk niet. Ik ben nooit in dat stadium geraakt. Vanwaar de interesse?'

Madeline haalde haar schouders op, maar gaf geen antwoord op Dahlia's vraag. Haar blik schoot naar de overkant van de tafel, waar Ezmee rustig op een snoepje zat te kauwen.

'Wat?'

Ezmee wierp een verveelde blik naar haar gezelschap, duidelijk niet onder de indruk van de verwarde blikken. Ezmee was verloofd? Ezmee draaide met haar ogen en haalde haar schouders op.

'Niet dat het jullie zaken zijn, maar ik trouw deze zomer, zodra de tour voorbij is.'

Dahlia's mond viel open van verbazing. Deze informatie was nieuw voor haar. Waarom hadden ze het hier niet over gehad tijdens een van hun etentjes? Madeline leek ook niet overtuigd.

'Waar is je ring?'

Ezmee draaide opnieuw met haar ogen, maar trok toen aan de ketting die om haar hals hing. Hij verdween in haar shirt, maar eens het uiteinde in beeld kwam, verscheen een gouden ring bezet met oranje edelstenen van verschillende formaten.

'Hij was van zijn grootmoeder. Ik vind hem afschuwelijk, maar ik hou meer van hem dan dat ik de ring haat, dus bij deze.'

Laurel liet een zachte 'ooh' horen terwijl Madeline in lachen uitbarstte. Ezmee gooide een snoepje richting Madelines hoofd. Het raakte Madeline pal op haar wang, wat een kreet langs haar kant uitlokte. Dahlia keek met brede glimlach toe, zich afvragend waar ze deze vriendengroep aan verdiend had.

'Waarom krijg ik het gevoel dat jullie het op mij gemunt hebben?'

Madeline glimlachte breed terwijl ze haar glas opnieuw vulde.

'Ik probeer gewoon te achterhalen hoe accuraat die roddelbladen zijn.'

Dahlia draaide met haar ogen en stak met tegenzin opnieuw een snoepje in haar mond. Haar stapeltje was al praktisch gehalveerd, terwijl de drie anderen amper vijf snoepjes hadden moeten eten.

'Geloof me, ze hebben het vaker mis dan juist.'

Madeline trok een wenkbrauw en knikte naar het zielige hoopje snoepjes dat nog voor Dahlia op tafel lag.

'Dat zie ik, ja.'

Dahlia wilde protesteren, maar Laurel legde haar hand bemoedigend op Dahlia's knie. Het was genoeg om Dahlia te doen zwijgen.

'Mijn beurt! Ik heb nog nooit... Een tand moeten laten vullen!'

Dahlia wilde lachen om de banale vraag, maar stiekem was ze Laurel er dankbaar voor. Het verlichte de sfeer weer en ze glimlachte breed terwijl ze haar hand om die van Laurel vouwde.

'Hoezo niet? Je bent de grootste zoetekauw die ik ken!'

Laurel haalde haar schouders op en trok grote ogen.

'Sterke tanden? Het is jouw beurt.'

Ze knipoogde en draaide haar hand om. Dahlia vlocht haar vingers bijna automatisch tussen die van Laurel, wat haar een zacht kneepje van haar vriendin opleverde. Dahlia was zo afgeleid door het gebaar dat het haar even nam om een nieuwe vraag te verzinnen.

'Eumh... Ik heb nog nooit een been gebroken.'

Het verbaasde haar niets dat Laurel voorover leunde om een snoepje te nemen.

'Ik heb nog nooit met een beroemdheid geslapen.'

Ezmee keek doodserieus toe hoe Dahlia een van haar weinig resterende snoepjes in haar mond stak. De basgitariste deed er nog een schepje bovenop en gaf Dahlia een vriendelijke duw.

'Misschien moet je een snoepje nemen per celeb!'

Ze knipoogde, maar Dahlia stak simpelweg haar tong uit als antwoord. Ze kon de mensen met wie ze geslapen had niet meer op twee handen tellen en zoveel snoepjes had ze niet meer liggen. Bovendien verzwakte Laurels greep in de hare, iets dat haar hart benauwd deed samenknijpen. Dahlia's blik gleed van Ezmee naar Madeline, die ook aan het kauwen was.

'Wat? Jij ook?'

Madelines wenkbrauwen gingen uitdagend de lucht in, maar ze negeerde Dahlia's vraag. Ze richtte zich in plaats daarvan tot Laurel en knikte in haar richting.

'De grotere vraag hier is waarom Laurel geen snoepje in haar mond heeft.'

Dahlia's ogen schoten naar Laurel, die knalrood werd. Ze twijfelde even of ze tussenbeide moest komen, maar haar hoofd wist geen antwoord te produceren.

'Hemel, Madeline, we zijn nog helemaal niet zo lang samen.'

Madeline draaide met haar ogen.

'Niet zo onschuldig doen, Lau. Je praat in de bar amper over iets anders dan over je vriendin.'

Dahlia's ogen werden groot. Ze had het gevoel dat ze iets moest bijdragen aan het gesprek, maar Laurel leek haar mannetje te kunnen staan tegen Madeline. Daarnaast was ze te nieuwsgierig naar wat de twee nu net over haar te zeggen hadden in de bar.

'Ik heb ook nooit gezegd dat ik geen seks met haar wil hebben!'

Laurel sloeg haar hand voor haar mond en dit keer was het Dahlia's beurt om rood te worden. Laurels hand in de hare voelde opeens nog warmer dan voordien. Dahlia probeerde zich te herpakken, maar dat was moeilijker dan ze wilde. Madeline glimlachte tevreden en knikte. Dahlia vroeg zich af of Laurels woorden waarheid waren. Laurel had immers van in het begin duidelijk gemaakt dat ze enkel seks wilde met iemand die ze volledig vertrouwde. Betekende dit...? Nee, Laurel had het waarschijnlijk enkel gezegd om Madeline te doen zwijgen. Dahlia slikte en probeerde het warme gevoel in haar buik te negeren. Het beetje hoop dat ze gekregen had door de vraag, duwde ze vakkundig weg. Deze hele situatie was al ingewikkeld genoeg. Laurel gaf haar een voorzichtig kneepje in haar hand en Dahlia kneep terug om duidelijk te maken dat alles oké was. Ze zou het hele voorval wegsteken en er nooit meer aan denken. Of toch tenminste doen alsof het haar niets deed.

Madeline had hen een uur voor haar shift begon uit haar appartement gewerkt. Het resultaat was dat ze op de stoep stonden te wachten tot Ezmees vriend -nee, verloofde- haar kwam ophalen. Dahlia probeerde zich niet te storen aan het feit dat Ezmee stond te roken, maar het was waarschijnlijk duidelijk af te lezen op haar gezicht.

'Het helpt tegen de stress.'

Dahlia knikte, maar ging er niet verder op in. Het was Ezmees leven. Laurel leek er echter ook niet zo blij mee te zijn, want ze zette om de zoveel tijd een voorzichtig stapje naar achteren. Ezmee leek het door te krijgen en ze drukte de sigaret uit.

'Als ik over drie dagen geen gitaar meer kan spelen, dan is het jullie fout.'

Dahlia draaide met haar ogen, maar glimlachte toch. In de verte kwam de blauwe auto van eerder aangereden. Het zorgde ervoor dat Ezmee een brede glimlach op haar gezicht kreeg.

'Zie ik je op de generale repetitie?'

'Natuurlijk, ik ben mijn leven niet beu. Olivia zou een hartaanval krijgen als ik niet kom opdagen.'

Dahlia lachte kort en knikte. Ze zwaaide kort naar de bestuurder van de auto en realiseerde zich dat ze hem al gezien had. Hij was de geluidstechnicus van haar Europa-tour! Geen wonder dat Ezmee zoveel tijd doorbracht bij de technici. Dahlia glimlachte en richtte haar blik op Ezmee, die al bij de passagierskant van de auto stond.

'Hé, Dee? Gelukkige verjaardag.'

Ezmee salueerde met een brede glimlach alvorens in haar auto te stappen. Dahlia mompelde een bedankje en zwaaide tot ze uit het zicht verdwenen was. Het was pas toen ze zich omdraaide dat ze Laurels verbaasde blik zag. 

'Wanneer was je van plan me te vertellen dat het je verjaardag was?'

Laurel keek haar streng aan, maar Dahlia zwaaide het weg.

'Ik wilde niet dat je dacht dat ik iets van je verwachtte!'

Dahlia ontweek Laurels blik. Laurel had amper iets gezegd op de terugweg. Dahlia was bang dat ze boos was en ze wilde geen ruziemaken. Laurel leunde op het aanrecht en schudde haar hoofd.

'Maar het is je verjaardag! Het is net de bedoeling om dingen te verwachten.'

Dahlia draaide al lachend met haar ogen toen ze geen kwaadheid in Laurels stem kon ontwaren en legde haar handen op die van Laurel.

'Vandaag was een van de beste verjaardagen die ik ooit gehad heb. Ik heb meer gekregen dan ik wilde.'

Laurel schudde haar hoofd en maakte voorzichtig haar handen los.

'Je komt er niet zomaar vanaf. Geef me even.'

Dahlia keek met opgetrokken wenkbrauwen toe hoe Laurel een mok, een ei en andere dingen uit de keukenkasten bijeensprokkelde.

'Wat ben je...'

'Shhh!'

Dahlia sloot haar mond en leunde haar gezicht op haar handen. Het was vermakelijk om Laurel bezig te zien, en ergens ook flatterend om te zien hoeveel moeite Laurel voor haar wilde doen. Laurel plaatste de mok in de microgolfoven en draaide zich weer richting Dahlia. Er hing een veeg bloem op Laurels gezicht, maar ze leek het niet te merken.

'Ik hoop dat het werkt. Ik heb het tante Pam een keertje zien doen.'

Dahlia knikte, maar ze had nog steeds geen idee wat Laurel aan het maken was. De microgolf piepte en gaf daarmee aan dat Laurels brouwsel klaar was.

'Alsjeblieft. Op je eenentwintigste verjaardag. Maak een wens!'

Dahlia draaide met haar ogen en keek naar het cakeje dat voor haar neus geplaatst werd.

'Er staan geen kaarsen op.'

Laurel gaf haar een lichte mep.

'Met een beetje verbeelding wel. Kom op, doe een wens.'

Dahlia had geen idee waarom ze wilde wensen. Had ze al niet alles dan? Haar blik vond die van Laurel weer en er schoot haar iets te binnen. Ze ademde zachtjes uit en knikte. Ja, ze wist precies wat ze wilde.

'Ik wens... Ik wens dat onze contracten niet het einde betekenen van onze vriendschap.'

'Nee!'

Laurel plaatste haar vinger tegen Dahlia's lippen.

'Je mag je wens niet hardop zeggen.'

Dahlia schudde haar hoofd in een ijdele poging om het gevoel van Laurels vinger tegen haar lippen te negeren.

'Ik had ook al geen kaarsen, dus ik denk dat we dit hele wens-gedoe niet helemaal onder de knie hebben. Maar ik meen het wel, Laurel.'

Laurel leunde voorover en vouwde haar armen voor zich.

'En hoe zit het met wat ik wil?'

Dahlia draaide met haar ogen en leunde tegen het aanrecht. Ze hield Laurels gezichtsuitdrukking nauwlettend in de gaten.

'Prima. Wat wil jij dan?'

'Geen idee.'

Dahlia schudde haar hoofd. Ze geloofde er niets van.

'Plaag me niet zo.'

Laurel draaide speels met haar ogen en kwam naar Dahlia's kant van het aanrecht.

'Goed dan, ik...'

Ze wendde haar blik kort af, zoekende naar de juiste woorden. Dahlia leunde een beetje voorover, niet bereid om er een seconde van te missen. Laurels ogen vonden de hare weer. Ze was plots veel dichterbij dan Dahlia verwacht had.

'Ik denk niet dat ik zonder jou kan, Dahlia.'

Haar blik werd uitdagend, alsof ze Dahlia wilde uitlokken om haar tegen te spreken. Dat deed Dahlia niet. Het enige waartoe ze nog in staat was, was voorover leunen tot haar lippen die van Laurel raakten.

Dahlia's hoofd botste met dat van Laurel en haar wang raakte Laurels bril. Laurel giechelde en maakte zich los. Dahlia voelde haar wangen rood worden. Sinds wanneer was ze hier zo slecht in? Ze durfde Laurel amper aankijken, die haar een zelfvoldane blik toewierp. Haar ogen waren donker en onleesbaar en het deed Dahlia twijfelen aan wat er net gebeurd was.

'Laurel, ik...'

Laurel liet haar niet uitspreken en duwde haar lippen opnieuw op die van Dahlia. Dahlia's handen vonden een weg naar Laurels eeuwig verwarde krullen. De frisse geur van munt en appels kwam haar tegemoet en zorgde ervoor dat ze verder naar voren leunde. Laurels vingers gleden zachtjes over haar wangen in een poging om Dahlia dichter tegen zich aan te trekken. Laurel duwde haar verder tegen het aanrecht, alsof ze niet genoeg kon krijgen van Dahlia's lippen. Dahlia's hart stuiterde bijna uit haar borst toen Laurel zachtjes op haar onderlip beet. Haar hand gleed goedkeurend naar Laurels nek om Laurel dichter tegen zich aan te trekken. Laurels lippen smaakten naar de snoepjes van eerder en Dahlia besloot dat ze nooit genoeg zou krijgen van de manier waarop haar mond op die van Laurel paste. Laurel kussen was verslavend en ze zou er altijd maar meer van willen. Meer, meer, meer.