Haar telefoon trilde vervelend, maar Dahlia deed niet de moeite om op te nemen. Ze wist al wie er belde. Dat wilde niet zeggen dat ze zin had om op te nemen. Ze had een rothumeur door haar weinige uren slaap, dus het laatste wat ze wilde, was nog een keer ruzie maken met Laurel. En al helemaal niet via de telefoon. Ze had de contracten moeten opzeggen toen ze de kans had gekregen. De gedachte had zichzelf al meerdere keren naar voren gekatapulteerd in de afgelopen nacht, maar dat maakte het er niet makkelijker op. Als ze haar moeder nu zou smeken om Laurel te laten gaan, dan zou ze moeten uitleggen waarom. Dahlia had geen idee of ze daartoe in staat was.

'Dahlia?'

Er klonk een gedempte stem aan de andere kant van haar hoteldeur en Dahlia staarde verward naar de vele meldingen op haar scherm.

L: Kunnen we ajb praten?

L: Ik ben hier, ben je wakker?

L: Toe, Dahlia? 🥺

Er zat nooit meer dan twee minuten tussen Laurels berichten. Dahlia zuchtte gefrustreerd, maar kwam toch overeind. Ze mocht dan wel kwaad zijn, maar dat wilde niet zeggen dat ze zo harteloos was om Laurel zomaar voor haar deur te laten staan.

Laurel keek verbaasd op toen de deur openging, alsof ze niet verwacht had dat Dahlia haar effectief zou binnenlaten. Dahlia draaide met haar ogen toen ze de gigantische bos bloemen in haar handen ontwaarde en draaide zich zonder meer om. Laurel volgde haar twijfelend naar binnen.

'Het spijt me dat het zo vroeg is... Ik kon niet slapen en... Ik ben bloemen gaan halen en ik dacht...'

Dahlia gebaarde simpelweg naar een tafeltje in het midden van de kamer. Ze probeerde te negeren hoe warm ze werd van Laurels gebaar en richtte haar blik op het raam. Laurel legde gedwee de bloemen neer op de tafel en vouwde haar handen voor zich.

'Als ik had geweten hoe hard je me nodig had gisteren, dan had ik meer moeite gedaan om er voor je te zijn.'

Dahlia voelde het bloed uit haar wangen wegtrekken en schudde verward haar hoofd.

'Denk je dat ik zo zwak ben dat ik het niet zonder je kon?'

Ze wenste dat ze gezwegen had. Laurels blik vulde zich weer met medeleven en Dahlia voelde dat er tranen in haar ogen sprongen. Dit ging de foute kant op. Ze had Laurel nooit binnen mogen laten. Al helemaal niet nu ze zo weinig geslapen had.

'Dat is niet... Ik vind je helemaal niet zwak, Dahlia.'

Laurels stem klonk zo oprecht dat het Dahlia's tranen deed vallen. Dahlia keek weg van Laurel en schudde haar hoofd.

'Ik heb geen enkel geldig excuus waarom ik altijd te laat blijf komen, maar het heeft niets met jou te maken. Ik vind het gewoon heel erg stom van mezelf dat ik niet eerder inzag dat je dit leven niet zelf gekozen hebt en...'

Ze twijfelde even, maar zette toen een voorzichtige stap in Dahlia's richting.

'Ik kan alleen maar bewondering hebben voor de manier waarop je je er doorworsteld.'

Laurel knikte vastberaden om haar woorden kracht bij te zetten. Dahlia's tranen stroomden ondertussen voluit, en belandden in dikke druppels op haar borst. Laurel leek het te merken en spreidde haar armen. Dahlia twijfelde geen seconde alvorens zich in Laurels omhelzing te storten.

'Ik had dit niet allemaal op jou mogen uitwerken.'

Laurel haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. Haar armen voelden warm en vertrouwd en het gaf Dahlia de kans om tot rust te komen in een manier die ze nog nooit eerder ervaren had.

'Ik denk dat het meer dan terecht was. Twee uur te laat is zelfs voor mij overdreven. Ik heb oprecht geen idee hoe ik zo laat kon zijn.'

Dahlia glimlachte en draaide met haar ogen. Laurel legde haar hoofd op dat van Dahlia en ademde zachtjes uit, alsof ze blij was dat ze hun ruzie opgelost hadden.

'Het spijt me dat ik te laat was. Ik zal beter mijn best doen.'

Dahlia lachte door haar tranen heen.

'We weten allebei dat je nooit op tijd zal komen.'

Laurel giechelde en het geluid verzachtte Dahlia's pijn vrijwel meteen.

'Goed punt. Maar laten we dan voor eens en altijd duidelijk maken dat ik het niet doe omdat ik je niet belangrijk genoeg vind, oké?'

Dahlia leunde haar hoofd tegen Laurels schouders en knikte. Laurels woorden bezorgden haar een warm gevoel dat zich hardnekkig in haar binnenste nestelde. Dahlia was niet bereid om het los te laten.

'Ik wil je ook even zeggen dat...'

Laurel leek even te twijfelen. Dahlia keek omhoog in haar bruine ogen, die ernstig maar oprecht stonden.

'Ik heb geen idee hoe onze contracten zullen eindigen, maar ik zal op je eerste concert zijn. Dat beloof ik je.'

Dahlia kon niet voorkomen dat haar glimlach breder werd. 

'Heb je je e-mail al opengedaan vandaag?'

Dahlia fronste terwijl ze haar laptop openklapte. Ze probeerde niet te zuchten bij het horen van Olivia's stem, zo vroeg in de ochtend, maar het lukte haar niet. Als Olivia het al gehoord had, dan liet ze het niet merken.

'Wat is er nu weer aan de hand?'

'Een van de magazines heeft het idee gekregen om onderzoek te doen naar je relatie met Robyn.'

Olivia's koele stem deed het nieuws alleen nog maar harder inslaan.

'Waarom nu?'

Dahlia's stem klonk even verstikt als ze zich voelde. Ze had Robyn al niet meer gezien sinds ze haar had uitgenodigd in de concertzaal. Ze hadden elkaar zelfs amper berichten gestuurd na het incident, iets waarover Dahlia zichzelf meer dan tevreden voelde.

'Omdat er geen andere schandalen zijn.'

Dahlia klikte ondertussen het artikel open dat Olivia haar had doorgestuurd. Het was drie pagina's lang, volledig met tijdlijn en foto's. Haar blik viel op de korrelige foto van maanden terug waarop Dahlia herkend was toen ze haar hotel verliet. Het meisje naast haar was Robyn, maar tot nu toe had niemand er zich vragen bij gesteld. De auteur van het artikel had een rode cirkel rond Robyns hoofd gezet en het beeld vergroot. Zelfs Dahlia zou Robyn nooit herkend hebben op de foto, maar het feit dat de schrijver er zich vragen bij stelde, maakte haar ongerust.

'Moeder...'

'Maak je geen zorgen. Ik los het op.'

Dahlia wilde een bedankje mompelen, maar voor ze de kans kreeg, had Olivia alweer opgelegd. Dahlia liet zich achterover op haar bed zakken en sloot haar ogen. Dit was slecht nieuws. Als de pers erachter kwam dat Robyn en zij meerdere keren met elkaar geslapen hadden, dan zouden ze het afstempelen als een relatie. De foto's die van hen twee genomen waren tijdens Dahlia's relatie met Laurel, zouden het alleen maar erger maken. Haar maag keerde zich om door het onrustige gevoel in haar hart. Alles leek net zo goed te gaan. Haar Europa-tour zou het hoogtepunt van haar carrière moeten worden. Ze was zo dichtbij. En nu leek alles in elkaar te storten als een kaartenhuis.

Laurel liet zich zachtjes naast Dahlia in het zand zakken en gaf haar een marshmallow die tussen twee koekjes geplet zat. Dahlia nam het snoepgoed twijfelend aan.

'Pam heeft hem voor je gemaakt.'

Dahlia wende haar blik af van de zee en keek over haar schouder naar Pamela. Laurels tante zat een einde verderop eenzaam bij het kampvuur en stak glimlachend haar duim op. Ze leek het niet erg te vinden dat Laurel haar achtergelaten had om bij Dahlia te komen zitten en richtte haar blik op haar telefoon.

'Je mag terug bij Pam gaan zitten, als je wil hoor. Ik vind het zo al erg genoeg dat ik jullie jaarlijkse trip naar de zee verstoor.'

Dahlia nam een voorzichtige hap van de zoete substantie. Laurel schudde haar hoofd en knikte vriendelijk.

'We hebben je uitgenodigd omdat we je graag mee wilden, Dahlia.'

Dahlia staarde verloren naar de zee. Ze had meer aan de rand van het water gezeten dan bij Laurel en Pam. Ze had geen indringer willen zijn, maar daardoor had ze er waarschijnlijk alleen maar voor gezorgd dat Laurel zich zorgen had gemaakt in plaats van te genieten. Laurel gaf haar een voorzichtig duwtje en keek haar vragend aan.

'Alles oké?'

Dahlia haalde haar schouders op en zuchtte.

'Vandaag was niet zo'n beste dag.'

'Gaat het over het artikel?'

Dahlia knikte en haalde haar schouders op. Ze wenste dat ze het van zich af kon schuiven, maar de hele toestand speelde al sinds 's ochtends door haar hoofd. Laurel keek haar vragend aan.

'Mijn telefoon gaat de hele dag af door reporters die mijn mening willen. Alsof ze niet weten dat ze naar Olivia moeten bellen. En dan nog maar te zwijgen over mijn fans...'

Dahlia sloot haar mond en richtte haar blik weer naar de zee. Ze wilde Laurel niet ongerust maken.

'Wat is er met je fans?'

Dahlia schudde haar hoofd.

'Niets om je zorgen over te maken. Deze hele storm zal wel overwaaien zodra de pers iemand nieuw hebben gevonden om schandaal over te maken.'

Laurel fronste en nam Dahlia's hand in de hare.

'Kom op. We doen dit samen. Vertel me wat er scheelt.'

'Ze maken er een heuse oorlog van. "Wie past beter bij Dahlia?". Alsof het er niet toe doet dat ik een relatie heb met jou.'

Laurels ogen werden een beetje groter. Dahlia merkte het amper.

'Ze taggen me in filmpjes waarin Robyn en ik samen zijn, of net jij en ik. Het houdt niet op.'

Ze zuchtte en haalde haar schouders op. Ze kon natuurlijk niet ontkennen dat er ook fans waren die het voor haar opnamen, maar het aandeel fans dat haar bleef vermelden in filmpjes met Robyn, had momenteel de bovenhand. Het was ronduit vermoeiend. Alsof Dahlia niet zelf in staat was om te kiezen bij wie ze wilde horen.

'Soms vergeet ik dat niemand me echt kent. Dat mensen niet echt geven om wat ik wil.'

'Ik denk dat je overdrijft.'

Dahlia keek met opgetrokken wenkbrauwen op naar Laurel. Laurel staarde echter uitdagend terug.

'Ik weet dat je enkel smileys gebruikt in je berichten wanneer je dronken bent.'

'Wat?'

Laurel haalde haar schouders op, maar ze leek nog niet klaar te zijn. Ze leunde een beetje dichter naar Dahlia toe en glimlachte. Het was genoeg om Dahlia de mond te snoeren.

'Ik weet ook dat je je laatste twee privéleraars haatte, maar niet de eerste.'

Toegegeven, de twee laatsten waren oud en conservatief geweest en hadden geen idee gehad hoe ze om hadden moeten gaan met de eeuwig rebelse tiener die Dahlia geweest was. Om dan nog maar te zwijgen over het feit dat ze op vrouwen viel. Dat was geen beste combinatie geweest.

'Je won je eerste award toen je zeventien was, maar je bent het meest trots op die van vorig jaar omdat die voor een zelfgeschreven lied was.'

'Hoe...'

Dahlia voelde zich warm worden bij de opsomming.

'Om nog maar te zwijgen over hoe je praktisch elk dialoog van je favoriete films vanbuiten kent.'

'Laurel...'

Laurel bood haar hand aan. Dahlia vlocht haar vingers tussen die van Laurel en glimlachte.

'Je drinkt altijd thee in plaats van koffie omdat het de enige regel van Olivia is waaraan je je nog wil houden.'

Hoe had ze het zo mis kunnen hebben? Het had misschien niet zo duidelijk geweest, maar Laurel had haar wel degelijk leren kennen in de afgelopen maanden. Dahlia's hart stuiterde enthousiast in haar borst en deed haar mondhoeken de lucht in gaan.

'Ik weiger te geloven dat ik de enige ben. Ezmee bijvoorbeeld. En Madeline, ook al zal ze nooit toegeven dat ze je mag.'

Dahlia gaf een kneepje in Laurels hand en glimlachte.

'Dank je. Dit is wat ik nodig had.'

Laurel knikte en legde haar vrije hand op hun verstrengelde handen.

'Denk nooit dat het me niet kan schelen, Dahlia.'

Dahlia keek naar hun handen en glimlachte breed. Het was moeilijk om op een plek zoals deze te negeren hoe romantisch Laurels woorden waren. Ze keek op in Laurels bruine ogen, die bijna zwart leken in het donker van de nacht. Laurels blik hield de hare vast, zeker en vastberaden, alsof ze Dahlia wilde overtuigen van de betekenis van haar woorden.

'Contracten of niet, ik ben er voor je.'

Het beetje hoop dat Dahlia had, werd vermorzeld onder de miljarden sterren die helder aan de hemel stonden. Dahlia slikte en probeerde met een neutraal gezicht te knikken. Natuurlijk waren de contracten het enige waar Laurel aan dacht. Haar hele toekomst hing er vanaf.

'Hetzelfde geldt voor jou, Laurel.'

Ze probeerde te negeren hoe verstikt haar stem klonk. Laurel leek het niet te merken en stond simpelweg overeind. Ze liet Dahlia's hand niet los en gaf er een licht trekje aan.

'Goed. Nu dat uitgeklaard is, wordt het tijd om je te leren hoe je marshmallows maakt.'

Dahlia stond met tegenzin recht maar trok toch speels haar wenkbrauwen op.

'Ben je er zeker van dat jij de geschikte persoon bent om me dat te leren?'

Laurel draaide met haar ogen en knikte richting Pamela, die ondertussen hun richting uitkeek.

'Nee, natuurlijk niet. Die van mij verbranden altijd.'

Dahlia lachte. Het verloren gevoel van eerder maakte plaats voor iets anders, iets lichters.

'Ik had niets anders verwacht. Om ter eerste bij het vuur?'

Laurel keek verbaasd.

'Hemel, Dahlia, wat zou je moeder hier van vinden?'

Dahlia haalde haar schouders op en zette het op een lopen. Het warme zand vond zich een weg in haar schoenen, maar het kon haar amper iets schelen. Het geluid van Laurels lach, die ergens in de verte achter haar klonk, was als muziek in haar oren. Het was het laatste dat Dahlia nodig had om zich oprecht vrij te voelen, al was het maar voor even.