'Waar zijn we?'

Laurel keek vragend naar de zwarte deur. Het gebouw waar ze voor stonden, leek verlaten. Er hing graffiti op de muren en even was Dahlia ervan overtuigd dat ze het foute adres had. Als Dahlia niet beter had geweten, zou ze denken dat ze bij een of andere club beland waren.

'Op onze date.'

Laurel trok haar wenkbrauwen op.

'Hier?'

Dahlia was zelf niet helemaal overtuigd. Toegegeven, ze had nog nooit eerder zoiets gedaan. Ze probeerde echter niet te laten merken dat ze onzeker was, en knikte.

'Ik hoop dat je een beetje gevoel voor humor hebt, want anders heb ik een probleem.'

Laurel glimlachte en trok haar neus op.

'Is het een comedy-avond?'

Dahlia schudde haar hoofd en duwde de deur open.

Ze werd overvallen door de geur van zweet en een andere, subtielere geur die Dahlia niet helemaal kon plaatsen. Enkele mensen keken hun kant op, maar focusten zich vrijwel meteen weer op hun partners.

'Wat...'

Laurel keek verbaasd over Dahlia's schouder. Ze lachte kort en schudde met haar hoofd.

'Dat méén je niet.'

Ze lachte nog een keer, maar kreeg niet de kans om iets te zeggen. Een ouder vrouwtje met grijze krullen en een felgele jurk kwam met zwaaiende handen op hen afgestapt.

'Jullie zijn net op tijd! Ik dacht dat jullie niet meer zouden komen!'

Dahlia knikte en wierp een blik op Laurel, die met grote ogen naar de vrouw keek. Die leek haar aarzeling door te hebben en wenkte Laurel dichter.

'Jullie zijn hier toch voor het koppeldansen?'

Laurel wierp een blik richting Dahlia die verdacht veel weg had van valse boosheid, maar Dahlia trok er zich niets van aan. De danslerares wenkte ook haar dichterbij en duwde hen zonder meer tegen elkaar aan.

'De anderen zijn al gestart. De basis is niet zo moeilijk.'

Na enkele duwen en trekken om Dahlia's handen op de juiste plek te krijgen, leek het alsof ze er eindelijk klaar voor waren. Dahlia had geen idee dat koppeldansen zo intiem zou zijn en had er bijna spijt van gehad, ware het niet dat Laurel bij elke opmerking van de lerares een bredere glimlach op haar gezicht kreeg.

'Wat denk je ervan?'

Dahlia zwierde Laurel een keer in het rond. Ze negeerde hoe Laurel daarbij op haar voeten stapte en zette enkele stappen vooruit. Laurel schudde glimlachend met haar hoofd.

'Van alle dates die je kon verzinnen, was dit niet een die ik verwacht had.'

Dahlia zwierde Laurel uit en keek haar achterna.

'Is dat positief of negatief? Ik moet eerlijk toegeven...'

Ze zette enkele stappen achteruit en Laurel volgde met moeite.

'Dat ik op het internet naar goede ideeën heb moeten zoeken.'

Ze draaiden nog een keer in het rond. Dahlia voelde haar adem versnellen door de intensiteit van de dans.

'Toen ik dansen zag staan, dacht ik, "hemel, Laurel kan niet eens dansen.". En dus...'

Laurel draaide glimlachend met haar ogen en volgde Dahlia naar achteren.

'Je bent aan het ratelen, Dahlia.'

Dahlia beet op haar lip en staarde naar hun voeten.

'Sorry, het is gewoon dat...'

Ze zette opnieuw enkele stappen vooruit en botste bijna op Laurel, die niet snel genoeg reageerde. Het zorgde ervoor dat Laurel haar losliet. Dahlia wilde bijna haar handen weer vastgrijpen, maar hield zichzelf in op het laatste nippertje.

'Ik ben het niet gewend om dates te plannen.'

Een zachte hand vond haar kin en duwde hem omhoog. Dahlia's ogen vonden die van Laurel, die helder schitterden in het licht van de dansstudio.

'Je doet het prima.'

Dahlia knikte, betoverd door de plotse nabijheid van Laurels gezicht. Ze kon Laurels haren op haar wangen voelen. De frisse geur van munt en appels verdrong de zweetgeur van de studio. De andere dansers leken weg te vallen. Dahlia's blik dwaalde van Laurels ogen naar beneden en belanden op haar lippen, die er plots wel heel verleidelijk uitzagen. Als Dahlia een beetje voorover leunde, dan zou ze...

'En opnieuw!'

Ze zette geschrokken een stap naar achteren en herpakte zich. De danslerares klapte in haar handen en deed daarmee elke illusie verdwijnen die Dahlia gehad had.

'Wanneer trouwen jullie?'

Dahlia verslikte zich in haar water en staarde met grote ogen naar de danslerares. Laurel giechelde.

'Dat is toch waarom jullie hier zijn, nee? Ik ken niet zoveel jonge mensen die hier gewoon naartoe komen voor hun plezier.'

Dahlia probeerde zich te herpakken, maar slaagde er niet in. Laurel leek er wel plezier in te hebben en knikte naar de vrouw.

'December. Een wintertrouw! Ik heb dus nog wel even tijd om beter te worden. We weten allemaal dat ik het kan gebruiken.'

De vrouw knikte vriendelijk, alsof ze Laurel niet wilde beledigen. Dahlia was echter zo afgeleid door het hele scenario dat zich voor haar ogen afspeelde, dat ze alleen maar kon staren. De danslerares nam hun handen in de hare en knikte plechtig.

'Ik wens jullie veel geluk toe. Ik kan zien dat jullie erg verliefd zijn.'

Dahlia voelde weer een blos verschijnen en probeerde hem wanhopig te verdrinken in het beetje water dat nog in haar flesje zat. Laurel leek er allemaal niet zoveel last van te hebben en knikte simpelweg. De vrouw groette hen nog en vertrok richting een ander groepje, alsof ze niet net Dahlia's diepst-verscholen geheim uitgesproken had waar iedereen het kon horen.

'Ik moet eerlijk toegeven, Dee, ik ben verbaasd.'

Dahlia keek verbaasd op bij het horen van de bijnaam, maar Ezmee leek het niet te merken. Ze was volledig gefocust op de witte chocomousse die voor haar neus stond en leek niet bereid om haar blik weer op Dahlia te richten.

'Wat bedoel je?'

Ze nam zelf een slok van haar groene thee en probeerde niet te hard te hunkeren naar het dessert van haar vriendin. Of collega. Waren ze al in het vriendenstadium? Ezmee was moeilijk te lezen en Dahlia kon het amper inschatten.

'Wel, dit markeert ons derde etentje en je bent me nog steeds niet beu want je hebt me al mee uit gevraagd voor een vierde.'

Dahlia hield de mok voor haar gezicht en probeerde neutraal te kijken. Ze had het gevoel dat Ezmee haar in de val probeerde te lokken, maar ze kon niet inschatten op welke manier.

'Zoals ik eerder al zei, wil ik je gewoon beter leren kennen.'

Ezmee's ogen vonden eindelijk weer die van Dahlia en ze knikte.

'Prima. Maar dan ga je wel met meer moeten afkomen dan gratis chocomousse.'

Dahlia glimlachte en knikte.

'Natuurlijk. Wat had je in gedachten?'

Ezmee trok uitdagend haar wenkbrauwen op. Het deed Dahlia bijna spijt krijgen van haar aanbod.

'Ben je er klaar voor?'

Dahlia schudde haar hoofd terwijl de vrouw voor haar nog een laatste keer haar harnas controleerde. De enorme klimmuur doemde voor hen op en bezorgde Dahlia een type angst dat ze nog nooit eerder gevoeld had.

'Ezmee, ik weet niet of...'

'Of dit een goed idee is? Natuurlijk wel! Om ter eerste naar boven!'

Ezmee glimlachte breed terwijl ze haar voet op het eerste opstapje zette. Dahlia was nog steeds niet overtuigd, maar ze was niet bereid om zich zo snel gewonnen te geven.

'Kom maar op.'

Ezmee hing een halve meter boven haar toen ze even pauzeerde om op Dahlia neer te kijken.

'Zie je wel dat het goed meevalt, Dee?'

Weer die bijnaam. Dahlia had geen idee van waar Ezmee hem plots gehaald had. Ze had al helemaal geen idee of ze hem leuk vond of niet, maar Ezmee gaf haar niet eens de kans om erover te twijfelen.

'Ga je daar blijven hangen of kom je nog?'

Dahlia draaide met haar ogen en reikte met haar linkerhand naar een rode klimgreep en trok zich een beetje omhoog.

'Zo snel geef ik niet op hoor.'

Ezmee knikte en gunde haar een knipoog voor ze zelf ook verder begon te klimmen.

'Dat dacht ik al.'

Dahlia keek haar hijgend achterna, zich afvragend waar ze in hemelsnaam aan begonnen was.

Ezmee bereikte de bel al eerste. Ze trok triomfantelijk aan het koord terwijl ze breed glimlachend op Dahlia neerkeek. Dahlia, die enkele meters lager hing, deed niet eens meer de moeite om verder te klimmen. Ze was doodop.

'Goed gedaan!'

Met veel moeite hees ze haar duim op naar Ezmee, die vriendelijk salueerde. Ze lieten zich naar beneden zakken, iets wat veel minder moeite kostte dan het klimmen, en Dahlia kon niet ontkennen hoe fijn ze het vond om weer met beide voeten op vaste grond te staan.

'Hoe kom je er zelfs bij om me hier mee naartoe te nemen?'

Ezmee haalde haar schouders op terwijl ze van haar fles water dronk. Haar blauwe haren plakten tegen de zijkant van haar gezicht.

'Ik had het gevoel dat je je wel eens wilde uitleven op een manier die niet door Olivia was voorgeschreven.'

Dahlia voelde zich plots betrapt, maar Ezmee haalde simpelweg haar schouders op.

'Het is niet omdat ik achteraan op je podium sta, dat ik niet zie wat er vooraan gebeurt.'

Ze glimlachte terwijl ze Dahlia een stomp gaf. Dahlia schudde haar hoofd en gooide haar handdoek naar het hoofd van haar basgitariste, die hem simpelweg ontweek. Ezmee wierp de handdoek terug alsof het niet was en giechelde. Het gaf Dahlia het gevoel dat ze in Ezmee iets gevonden had dat ze nog nooit eerder gehad had. Oprechte vriendschap.

De kapster legde nog de laatste hand aan Laurels haren alvorens ook te vertrekken. Het was eindelijk weer kalm in Dahlia's hotelkamer, die ontploft leek te zijn met make-uppaletten en lege dozen afhaalchinees. Laurel staarde naar zichzelf in de lange spiegel, alsof ze niet kon geloven hoe ze eruit zag. Dahlia kon haar geen ongelijk geven.

'Bevalt het je? Anders roep ik hen terug. We hebben nog wel even tijd voor we opgehaald worden.'

Laurel draaide zich om.

'We worden gehaald?'

Dahlia knikte en ging voorzichtig op haar bed zitten. Ze deed moeite om haar jurk niet te kreuken, maar Laurel zakte zonder nadenken naast haar neer.

'Ik vergeet soms hoe decadent je leven kan zijn.'

Dahlia beet op haar lip toen ze zich de prijskaartjes van hun jurken weer herinnerde. Ze wist dat Laurel het er nog altijd moeilijk mee had. Dahlia staarde naar een potje waar enkele uren geleden noedels ingezeten hadden en haalde zuchtend haar schouders op.

'Het is niet altijd zo, dat beloof ik je. Maar aan momenten zoals deze kom ik niet onderuit.'

Ze zwaaide lusteloos met haar handen.

'Geloof me, ik zou het ook liever anders zien. Als ik de kans had, zou ik mijn tijd wel anders spenderen.'

Laurel gaf haar een duwtje met haar schouder.

'Zoals?'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Samen op de bank, met voedsel van Pam.'

'Oh, laten we dat doen! Het is nog niet te laat.'

Dahlia keek naar haar handen. Ze zou dolgraag toestemmen, maar ze wist ook dat ze de pers nodig had voor haar tour. Ze kon echter niet voorkomen dat haar gedachten toch afdwaalden naar Laurels appartement en een van Pamela's heerlijke maaltijden... Haar gedachten sprongen weer naar het gesprek dat ze dagen eerder gehad had met Laurels tante. Haar mond viel open van verbazing. Het was bijna te eenvoudig, toch? Waarom had ze hier niet eerder aan gedacht?

'Hemel, Laurel, dat is het!'

Laurel keek haar vragend aan. Dahlia sprong recht van haar bed en trok Laurel mee overeind. Laurel wierp haar een vragende blik toe.

'We doneren de jurken. Aan Pams ziekenhuis.'

Laurel fronste.

'Kunnen we dat dan?'

Dahlia haalde haar schouders op.

'Maakt het uit? Als we zeggen dat we het doen en Pam wil ze, dan is het in orde, toch?'

Laurel knikte terwijl de overtuiging in haar ogen sijpelde. Dahlia gaf haar een voorzichtig kneepje in haar handen.

'Dit kan hen veel geld opleveren. Zo maken we toch een beetje goed, niet?'

Er brak een glimlach door op Laurels gezicht en het was alles dat Dahlia nodig had om ook te glimlachen. Een trots gevoel maakte zich van haar meester. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat haar roem ook een goede kant had.

Laurel reikte naar de deur, klaar om uit te stappen. De pers zwermde al rond hun auto. In de verte kon Dahlia al enkele sterren onderscheiden, poserend op de rode loper, en ze besefte dat ze niet veel tijd had voor ze daar ook moest staan. Haar hart maakte een zenuwachtig sprongetje in haar borstkas.

'Ben je er klaar voor?'

Laurel keek haar even vragend aan alvorens haar blik weer op de massa fotografen voor haar te richten. Vanavond was goed gestart. Er was echter nog een ding dat Dahlia van het hart moest, en ze besefte dat het nu of nooit was. Ze had het al veel te lang uitgesteld en wist maar al te goed dat Laurel de waarheid verdiende. Dahlia voelde de moed in haar schoenen zakken, maar ze realiseerde zich ook dat ze geen andere keuze had.

'Laurel, wacht.'

Ze legde een hand op Laurels onderarm.

'Ik moet je iets bekennen.'

Laurels blik veranderde in een bezorgde.

'Is alles in orde, Dahlia?'

Dahlia beet op haar lip en wierp een blik naar buiten. Ze wist dat ze niet veel tijd had en ze had niet het beste moment gekozen om het Laurel te vertellen. Maar ze kende zichzelf goed genoeg om te weten dat ze het nu moest doen, want dat het er anders nooit meer van zou komen.

'Olivia wilde onze contracten opzeggen. Zonder gevolgen.'

Laurels bezorgde blik maakte plaats voor verwarring. Dahlia keek naar haar handen, niet in staat om Laurel in de ogen te kijken.

'Ik heb geweigerd... Laurel, ik...'

Ze wilde iets zeggen om het goed te maken, maar de waarheid was dat ze geen excuus had. Ze was niet klaar geweest om Laurel te laten gaan.

'Waarom?'

Laurels stem sneed door de gespannen stilte. Dahlia's ogen vonden die van Laurel weer. Dahlia probeerde af te leiden wat ze dacht, maar ze slaagde er niet in.

'Ik weet het niet...'

Het punt was dat ze het wél wist. Ze was verliefd geworden op de goedlachse, intelligente blondine die voor haar zat. Het contract was de enige manier geweest om Laurel voor zich te houden. Laurels hand vond die van Dahlia. Ze had een kleine glimlach op haar gezicht die Dahlia een beetje op haar gemak stelde.

'Waarom wilde Olivia onze contracten opeens opzeggen?'

Dahlia beet op haar lip.

'Ze denkt dat je een slechte invloed op me bent.'

Laurels wenkbrauw schoot de lucht in. Ze mompelde iets onverstaanbaars en duwde zonder meer de deur van de auto open. Dahlia volgde haar geschrokken.

'Laurel...'

Laurel lachte breed en vlocht haar hand in die van Dahlia. Ze leunde dichter naar Dahlia toe, waardoor haar adem langs Dahlia's keel streek. Dahlia slikte en probeerde haar glimlach op haar gezicht te houden, maar het was moeilijker dan ze wilde.

'Je moeder heeft ongelijk. Ik ga het de hele wereld bewijzen.'

Dahlia knikte, niet in staat om te antwoorden. Haar hart maakte een opgelucht sprongetje toen ze besefte dat Laurel haar contract niet wilde verbreken.

'Wil dat zeggen... Wil dat zeggen dat je blijft?'

Laurel lachte breed en knikte. Dahlia's mondhoeken schoten nog verder omhoog. Ze hoorde amper dat de fotografen haar aandacht opeisten. Haar wereld was, zoals dat tegenwoordig wel vaker gebeurde, beperkt tot Laurels glimlach.

Dahlia staarde omhoog naar Laurels plafond. Ze probeerde de warmte van Laurels arm tegen de hare te negeren, maar dat was moeilijker dan ze dacht. Haar gedachten zweefden alle kanten uit, maar kwamen telkens weer op maar één ding terecht: de warme druk van Laurels lichaam tegen het hare. Het was meer dan Dahlia kon verdragen, maar ze bleef toch muisstil liggen, bang om het contact met Laurel te verbreken.

'Wat vond je van de film?'

Dahlia's stem klonk luid in het donker van Laurels kamer. Laurel bewoog een beetje, maar hun armen bleven tegen elkaar gedrukt.

'Het is niet meteen het type film dat ik zou uitkiezen, maar ik vond hem wel fijn. Sommige dingen waren al wat beter dan anderen.'

Dahlia draaide zich naar Laurel. Ze besefte vrijwel meteen dat het een slecht idee was geweest, want ze kon Laurels adem op haar gezicht voelen. Ze rook de zoete geur van de aardbeiendrankjes die ze gedronken hadden. Dahlia slikte en probeerde zich te herpakken.

'Zoals?'

'Ik vond het leuk dat ze liever voor haar carrière koos dan voor haar partner. Ze deed me een beetje denken aan Pam.'

Dahlia knikte. Ze had erop gestaan dat ze het script mocht lezen voor ze besloot of ze de soundtrack zou inzingen. Pas toen zeker was dat ze achter het verhaal stond, had ze toegestemd.

'Ik vond het liedje op het einde ook heel erg mooi. Moet wel een heel erg getalenteerde zangeres geweest zijn.'

Dahlia draaide met haar ogen, maar kon haar glimlach toch niet onderdrukken. Ze was plots blij dat het donker was, zodat Laurel haar blos niet kon zien. Dahlia draaide zich weer op haar rug en staarde weer naar het plafond.

'Hé, Laurel?'

'Mmh?'

Laurel klonk een stuk zachter dan voorheen en Dahlia besefte dat ze elk moment in slaap kon vallen.

'Bedankt. Omdat je het contract niet verbroken hebt.'

'Je hebt hetzelfde gedaan, toch?'

Laurel nestelde haar hoofd tegen Dahlia's schouder. Dahlia kon alleen maar knikken. Ja, dat had ze. Maar was het om dezelfde reden?