'Hé, Dahlia? Kan ik je even spreken?'

Dahlia keek op van haar kom muesli en knikte. Pamela wierp een blik op de slaapkamerdeur, maar toen ze zich ervan verzekerd had dat die gesloten was, richtte ze zich weer tot Dahlia. Dahlia vouwde haar handen om haar kommetje en probeerde in te schatten waarover Pam het wilde hebben, maar haar hoofd bleef leeg.

'Het gaat over Laurel.'

Dahlia knikte en legde haar lepel op het aanrecht. Een onrustig gevoel maakte zich meester van haar lichaam en ze vlocht nerveus haar vingers samen. Pamela glimlachte vriendelijk, maar het deed niets aan de zenuwen die plots de bovenhand kregen. Wist Pamela dat hun relatie nep was? Hoe zou Dahlia dat in hemelsnaam uitgelegd krijgen?

'Ik kan zien dat Laurel veel om je geeft. En ik weet niet hoeveel ze je al verteld heeft over zichzelf...'

Dahlia probeerde de tinteling in haar buik te negeren. Laurel gaf niet om haar in die zin. Het feit dat ze Pamela beetgenomen hadden, betekende alleen maar dat ze goed bezig waren. Toch? Dahlia's blik schoot naar haar muesli terwijl ze haar mondhoeken omhoog probeerde te houden. Dat was het doel geweest, om iedereen voor de gek te houden. Maar waarom voelde het dan zo slecht?

'Ze heeft het niet erg gemakkelijk gehad op relatievlak.'

Dahlia's ogen schoten weer omhoog. Pamela zuchtte en haar blik ging kort naar de slaapkamerdeur.

'Laurel heeft het er niet graag over en het is ook niet mijn plaats om het te zeggen, maar ik denk wel dat je het erover moet hebben als jullie besluiten dat dit serieus is.'

Dahlia knikte.

'Dus je meent het serieus met Laurel?'

Pamela's ogen werden hoopvol en er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. Dahlia keek naar de slaapkamer en aarzelde. Ze had bedoeld dat ze Laurel erover zou vragen, toch? Laurels lach verscheen echter in de deuropening. Haar blonde haren waren nog in de war van het slapen. Ze was haar bril aan het schoonmaken aan haar shirt, het shirt dat Dahlia aan haar gegeven had. Ze leek zich geen zorgen te maken om het feit dat haar lange, bleke benen zichtbaar waren. Dahlia's hart zwol op in haar borstkas en ze keek weer terug in Pams hoopvolle blik. Ze knikte nogmaals en voelde haar hart een nerveus sprongetje maken toen ze eindelijk toegaf waar ze al zo lang tegen vocht. Ze was verliefd. Ze liet haar lepeltje vallen en keek geschrokken neer. Laurel wierp haar een vragende blik toe, maar Dahlia was niet in staat om iets te zeggen.

'Is er iets aan de hand?'

Pam gunde Dahlia een alwetende glimlach en draaide zich naar de koelkast.

'Ik denk dat Dahlia zich net gerealiseerd heeft dat ze een meeting met haar manager vergeten is.'

Laurel lachte en Dahlia knikte dankbaar naar Pam. Dahlia schoof van haar stoel en ging vluchtig met haar hand door haar haren.

'Inderdaad. Mijn moeder verwacht me. Ik zie je vanmiddag?'

Laurel knikte en glimlachte weer. Dahlia probeerde Pams brede glimlach te negeren, maar het was een verloren zaak.

Laurel zat aan het aanrecht toen Pam Dahlia laat in de namiddag binnenliet. Laurels haren zaten in een staartje, maar er waren enkele pieken ontsnapt die losjes haar gezicht omkaderden. Ze was geconcentreerd op de achterkant van haar balpen aan het bijten, alsof het haar een antwoord zou geven op het vraagstuk dat voor haar lag. Dahlia leunde tegenover haar op het keukenblad en blokkeerde Laurels zicht op haar cursus. Laurel keek verstoord op.

'Hé, ik ben bezig hier!'

Dahlia glimlachte breed en vouwde onschuldig haar handen onder haar kin.

'Enige kans dat je tijd kan vrijmaken voor een date?'

Laurels ogen vlogen kort op, maar Dahlia kon het schuldgevoel er zo in afleiden.

'Dahlia...'

Haar eens zo vrolijke stem klonk serieus en vlak. Het bezorgde Dahlia een ongemakkelijk gevoel. Het kon onmogelijk een voorbode van veel goeds zijn. Dahlia zuchtte en ging rechtop staan, zodat ze neerkeek op Laurel.

'Heb je nog veel werk? Dan kom ik later wel terug.'

Laurel glimlachte dankbaar en schudde haar hoofd.

'Nog enkele pagina's. Dan is mijn hoofdstuk klaar en ben ik rond voor vandaag.'

Dahlia knikte, niet helemaal tevreden met het antwoord. Diep vanbinnen wist ze dat ze onmogelijk van Laurel kon verwachten om alles te laten vallen voor haar. Het ongemakkelijke gevoel in haar maag verraadde haar echter en liet blijken dat ze zich achteruit geschoven voelde. Het was bijna belachelijk. Natuurlijk waren Laurels cursussen belangrijker dan Dahlia. Laurels studie was er al geweest voor Dahlia en zou er nog na Dahlia zijn. Waarom kalmeerde dat besef Dahlia niet? Een koele hand vond de hare en wekte haar uit haar neerwaartse spiraal.

'Alles in orde? Je zag er even een beetje verloren uit.'

Dahlia beet op haar lip, maar knikte toch.

'Ik ga ijsjes halen. Heb je een voorkeur?'

Laurel keek haar bezorgd aan en gaf een voorzichtig kneepje in haar hand.

'Verras me.'

Dahlia kon het niet meer opbrengen om te glimlachen en knikte simpelweg. Ze draaide zich om voor Laurels ongeruste blik haar kon verslinden. 

Dahlia duwde gefrustreerd de deur van de ijsjeszaak open met haar heupen. Ze had in elke hand een ijsje vast, dat ze na veel moeite had kunnen kopen. Vandaag was, zacht uitgedrukt, geen topdag. De ijsjesverkoper had haar herkend en meerdere foto's gevraagd- nee, geëist- waarna plots ook de helft van de ijsjeszaak haar herkend had. En natuurlijk, alsof het allemaal nog niet erg genoeg was...

'Dahlia! Dahlia, ik heb enkele vragen in verband met Laurel!'

Dahlia deed geen moeite om de deur zachtjes dicht te laten vallen. Ze staarde de man, die een grote camera om zijn nek had hangen, enkele tellen doods aan voor ze zich herinnerde dat ze waarschijnlijk moest lachen. Ze toverde een brede glimlach op haar gezicht die niet gemeend was en schudde haar hoofd.

'Geen commentaar.'

De man zette een stap vooruit, duidelijk niet bereid om haar zomaar te laten vertrekken.

'Toe, Dahlia, één vraag maar.'

Dahlia draaide met haar ogen om de duidelijke leugen. Het bleef nooit maar bij één vraag. Als je hen een hand gaf, eisten ze een arm. Dat was niet iets waar Dahlia vandaag de moed of energie voor had.

'Voor vragen contacteer je best mijn manager, zoals gewoonlijk.'

Ze deed haar best om beleefd te blijven, maar ze kon niet voorkomen dat haar stem hard klonk. De man fronste en schudde verontwaardigd zijn hoofd.

'Het is niet alsof je er niet zelf voor gekozen hebt om bekend te worden. Misschien moet je dan ook maar gewoon accepteren dat je hele leven publiek is.'

Dahlia moest alle moeite van de wereld doen om de hoorntjes van de ijsjes in haar handen niet te verbrijzelen. Waar haalde hij het recht? Dit mocht dan wel zijn job zijn, maar dat wilde niet zeggen dat hij het recht had om haar te stalken. Ze draaide zich om, haar lippen tot een streep vertrokken.

'Nee is nee.'

'Pff, misschien moet ik Laurel dan maar eens opzoeken. Ik ben er zeker van dat ik haar wel kan doen praten.'

De persfotograaf grijnsde scheef. Dahlia voelde een van de hoorntjes in haar hand barsten en draaide zich om vooraleer er ongelukken gebeurde. Dit was niet het moment. Ze moest op goede voet blijven met de pers voor haar Europa-tour. Blijven lachen! Olivia's stem schalde door haar hoofd, maar het hielp niet.

'Of misschien Robyn, aangezien jullie de laatste tijd ook veel tijd samen spenderen.'

Dahlia versnelde haar pas en probeerde zijn commentaar uit haar hoofd te bannen. Je bent zo weer bij Laurel. Het vooruitzicht hielp een beetje, maar dat was buiten de fotograaf gerekend. Ook hij versnelde zijn pas, zodat hij naast Dahlia kon lopen.

'Toe, Dahlia. We weten allemaal dat je niet het type persoon bent om lang een relatie te hebben. Als je me de details geeft, dan beloof ik je dat ik je er mooi uit laat komen.'

Iets in haar knapte. Het was niet zozeer het feit dat mensen zo over haar dachten -want dat wist ze al lang- maar het feit dat die man bereid was om Laurel door het slijk te halen door Dahlia's levensstijl. Het schoot in het verkeerde keelgat. Ze stopte abrupt met wandelen.

'Prima, ik zal je een reactie geven.'

De man keek tevreden, alsof hij net een grote overwinning behaald had. Dahlia glimlachte breed en zette een stapje dichter. De man leunde een beetje voorover, volledig bereid om Dahlia's geheimen te horen. Dahlia duwde in plaats daarvan uiterst kalm haar ijsje in zijn gezicht.

'Laat ons met rust.'

Ze draaide zich om zonder op zijn reactie te wachten en keek niet meer achterom. Oh, ze wist nu al dat ze weer voorpaginanieuws zou zijn. Het kon haar niets schelen. Die schepsels moesten Laurel alleen laten. Dit zou een goede waarschuwing zijn.

'Je hebt maar één ijsje bij?'

Dahlia haalde haar schouders op en ging naast Laurel zitten, die ondertussen haar boeken opgeruimd had.

'Ik had niet zoveel honger.'

'Ik geloof je geen seconde.'

Laurel nam haar ijsje over van Dahlia, bananenijs met chocolade, en schudde haar hoofd. Dahlia ontweek haar blik.

'Het is al goed.'

Dahlia stond op en liet zich languit op de bank vallen. Het leverde haar een verwonderde blik op van Laurel, die een poging deed om haar smeltend ijs niet op haar handen te krijgen.

'Je weet dat je het erover kan hebben, hé? Als je wil?'

Dahlia knikte dankbaar. Op een ander moment zou ze het aanbod misschien overwogen hebben, maar na haar aanvaring met de fotograaf, wilde ze even alles vergeten. Laurel kwam naast haar zitten. Ze had nog altijd een bezorgde uitdrukking op haar gezicht, maar ze leek niet van plan om verder te vragen. Dahlia nam de afstandsbediening en klopte uitnodigend op de plek naast haar.

'Zin in een nieuwe ronde van 'Zullen mijn twee favoriete personages eindelijk zoenen?'.'

Laurel draaide met haar ogen en liet zich op de bank vallen.

'Het spijt me om je teleur te stellen, Dahlia, maar ik ben er vrij zeker van dat je ship nooit realiteit gaat worden.'

Dahlia legde haar hoofd in Laurels schoot en haalde haar schouders op.

'Dat zullen we nog wel eens zien.'

Laurel lachte. Het geluid vulde de hele woonkamer en zorgde ervoor dat een deel van haar ijsje op Dahlia terechtkwam. Dahlia's hoofd stuiterde mee met Laurels lach, die diep vanuit haar buik leek te starten. Het was een vreemd, maar plezierig gevoel waar Dahlia niet meteen afstand van wilde nemen.

'Zo meteen ben ik voor niets ijs gaan halen.'

Laurel boog voorover. Haar bruine ogen stonden helder en speels en waren het enige dat Dahlia nog kon zien. Enkele van Laurels haren streken zachtjes over Dahlia's wangen. Een seconde lang dacht Dahlia dat Laurel haar lippen op die van haar zou duwen. Op het laatste nippertje week Laurel echter af en wreef ze hun neuzen over elkaar, waardoor er ijs op Dahlia's neus terechtkwam. Dit keer Dahlia barstte ook in lachen uit en heel even leek het alsof vandaag helemaal niet zo erg was.

Laurel roerde in de pot spaghettisaus, die een vreemde geur verspreidde. Dahlia had geen idee wat Laurel precies gedaan had, maar er was 100 procent zeker iets misgelopen. Laurel had het ook door, maar geen van beiden had het erover gehad.

'Pam kan beter koken.'

Dahlia haalde haar schouders op.

'Geloof me, ik eet normaal enkel voedsel van cateraars. Het is niet erg makkelijk om het daarvan te winnen.'

Laurel draaide met haar ogen en nam een lepel uit de kast.

'Je kan ook altijd zelf proberen te koken.'

'Maar ik vind het leuk om jou ook een keertje iets te zien verpesten.'

Dahlia glimlachte onschuldig, maar kreeg alsnog een donkere blik toegeworpen van Laurel.

'Hé, dat is niet slecht bedoeld hoor.'

Laurel draaide zich om met de lepel, waarop een beetje saus lag.

'Hier, proef.'

Dahlia stak de lepel in haar mond en probeerde niet te fronsen bij de zoute smaak van de saus. Oké, er was zeker iets misgegaan.

'En Dahlia? Zo'n dingen komen altijd slecht over.'

Dahlia draaide met haar ogen en zette een stap dichter zodat ze in Laurels ogen kon kijken. Laurels haren zaten warrig door het koken, maar ze deed geen moeite om ze te fatsoeneren.

'Je bent altijd zo goed in alles. Dus zien dat je een barslechte kok bent, want ja, je saus is afschuwelijk, maakt je een beetje menselijker.'

Laurel fronste en nam ook een hap van de saus.

'Oh, wow...'

Ze schudde haar hoofd en glimlachte. Ze liet de lepel terug in de pot saus vallen en zette het kookvuur uit.

'Je hebt gelijk.'

Dahlia glimlachte en haalde haar schouders op.

'Afhaalpizza dan maar?'

Laurel knikte en wierp een treurige blik naar de saus. Dahlia legde haar hoofd op Laurels schouder.

'Dit epische falen betekent niet dat ik je minder leuk vind, hoor.'

Ze voelde haar wangen branden en sloot abrupt haar mond. Had ze dat hardop gezegd? Oh, hemel, waar was ze mee bezig? Laurel lachte en legde haar arm over Dahlia's schouder.

'Best, ja, want we hebben nog een volledige maand te gaan in onze contracten. Het zou wel erg moeilijk worden om dat vol te houden als we elkaar niet meer konden uitstaan.'

Dahlia slikte en sloot haar ogen terwijl ze knikte. Ja, inderdaad. De komende maand zou moeilijk zijn. Ze wist zich nu al geen blijf meer met zichzelf. Ze snoerde zichzelf constant de mond en lette plots uiterst hard op met hoeveel ze Laurel aanraakte. Maar dat was nog het minste van haar zorgen. De maand overleven, zou wel lukken. Maar wat er met er daarna kwam?

🦋 A/N: Dit is veruit een van mijn favoriete hoofdstukken! Ik hoop dat jullie er even veel plezier aan beleven als ik 🥰 Lieve groetjes, PeculiarButterfly 🦋