'Zullen we even pauzeren?'

Haar basgitariste knikte opgelucht en Dahlia zakte op de vloer van het podium. Ze ademde diep uit terwijl ze in de lege zaal staarde. Nog anderhalve maand en dan zouden hier bijna twintigduizend mensen staan. Om haar te zien zingen. Ze slikte en haalde haar telefoon boven.

D: Heb je zin om me te zien oefenen in een lege concertzaal?

Dahlia haalde diep adem en focuste haar blik op haar schoenen. Ze had dit al zo vaak gedaan. Er was nog nooit iets misgegaan. Waarom had ze het er dan telkens zo moeilijk mee? Haar gsm zoemde door Laurels antwoord.

L: Ik moet werken

L: Anders graag 😔

Dahlia beet op haar lip. Ze hoorde haar basgitariste in de verte lachen met een van de medewerkers. Waarom was het voor Dahlia niet zo simpel? Was zij niet de hoofdact dan? Ze duwde een nieuw scherm open en zuchtte diep. Als ze dit deed, was er geen weg terug. Dahlia's blik vloog voor een laatste keer over de lege stoeltjes vooraleer ze begon te typen.

D: Ik kan je nu echt gebruiken.

Het antwoord kwam meteen.

R: Stuur maar waar ik je kan vinden

Dahlia probeerde haar glimlach te verbergen toen ze Robyn eindelijk zag verschijnen. Ze hoorde niet blij te zijn om het feit dat Robyn hier was. Dit was verkeerd. En toch. Na al die tijd leek het alsof dit altijd de bedoeling geweest was, alsof... Alsof Robyn er eindelijk voor haar was op de manier die Dahlia altijd van haar gewild had. Robyn liet zich met een dramatische zucht op de podiumvloer zakken en keek geïnteresseerd naar de crew die druk in de weer waren.

'Dit is... Niet wat ik verwachtte.'

Dahlia trok haar wenkbrauwen op en staarde naar een punt in de verte. Ze wist wat Robyn wilde insinueren, maar was niet bereid om erop in te gaan. Niet nu. Robyn leek door te hebben dat Dahlia haar geen reactie gunde en keek over haar schouder naar de lege stoeltjes.

'Helemaal uitverkocht, huh? Daar ben ik nog niet in geslaagd.'

Dahlia glimlachte en gaf Robyn een duwtje met haar schouder.

'Op een dag zal je dat ook lukken. Daar ben ik zeker van.'

Robyn draaide met haar ogen en schudde haar hoofd.

'Oké, dit wordt me te melig. Waarom heb je me hier gevraagd? Waar is Lauren?'

Dahlia beet op haar lip. Ze wilde Robyn verbeteren, maar wist ook dat het een verloren strijd was. Robyn wist best dat het Laurel was. Ze zuchtte en legde haar hoofd op Robyns schouder en staarde naar het gigantische scherm aan de achterkant van het podium. De technici waren er de eerste beelden op aan het testen, maar het had nog niet helemaal het gewenste effect.

'Ik wilde gewoon je advies. Over de show.'

Het was een leugen die maar al te makkelijk uit haar mond glipte. Robyn leek het echter niet te merken, want ze lachte kort.

'Wat mij betreft doe je het prima. Hoor je dit soort zaken niet aan Olivia te vragen?'

Dahlia sloot haar ogen en probeerde de onrust in haar buik te negeren. Ze wenste dat Robyn voor een keertje zou merken dat er iets mis was. Ze besefte echter al snel dat het een verloren zaak was. Robyn was immers Laurel niet.

Dahlia tikte ongedurig met haar vingers op haar bovenbeen. Laurel was al enige tijd geleden in het pashokje verdwenen en Dahlia werd hoe langer, hoe nieuwsgieriger naar het resultaat.

'Draagt iedereen dit soort jurken op filmpremières?'

Dahlia voelde haar mondhoeken omhooggaan en knikte naar het rode doek dat tussen hen in hing.

'Hoe extravaganter, hoe beter. Alles draait erom om gezien te worden, zelfs als je helemaal niet meespeelt.'

Laurel opende het gordijn een beetje. Haar haren zaten warrig, waarschijnlijk door haar kleed te passen, en haar bril was nergens meer te bespeuren. Het was een vreemd zicht, Laurel zonder bril.

'Waarom ben jij uitgenodigd?'

Dahlia leunde achterover en probeerde nonchalant over te komen, maar ze slaagde er niet in om haar trots te verbergen.

'Ik heb de soundtrack van de film ingezongen.'

Er verscheen een brede glimlach op Laurels gezicht.

'Dat is geweldig, Dahlia!'

Laurel werd een beetje naar achteren getrokken en hapte naar adem. Dahlia probeerde haar lach in te houden. Het meisje dat haar hielp met haar jurk had waarschijnlijk alle moeite van de wereld om Laurels kleed aan te krijgen, aangezien de blondine geen seconde stil bleef staan.

'Ben je bijna klaar, Laurel?'

Laurel sloot het gordijn weer en zuchtte.

'Ik weet het niet, Dahlia... Ik heb nog nooit eerder zo'n jurk als deze gedragen.'

Dahlia stond fronsend recht.

'Wat is het verschil met de prijsuitreiking?'

Laurels gezicht verscheen weer, dit keer terug met bril.

'Toen heb ik een jurk van jou geleend, weet je nog? Daarnaast, deze is... Bloter.'

Dahlia draaide met haar ogen en wenkte Laurel met haar hand. Ze probeerde Laurels laatste opmerking te negeren, maar het had Dahlia alleen nog maar nieuwsgieriger gemaakt.

'Kom op, ik wil weten hoe je eruit ziet!'

Laurel raakte kort haar bril aan en knikte. Ze ademde diep uit en duwde het gordijn open.

Dahlia's mond viel net niet open van verbazing. Laurels bleekroze kleed was... Perfect. Laurels hand schoot nerveus naar haar keel, waar het kleed samenkwam.

'Wat denk je? Is het te veel? Te weinig?'

Ze draaide zich richting de spiegel, waardoor Dahlia zicht kreeg op haar blote rug. Dahlia verstomde en knipperde enkele keren met haar ogen, alvorens stomweg te knikken. Laurel giechelde.

'Dat geeft niet meteen antwoord op mijn vragen, Dahlia.'

Laurel draaide zich weer om en liet haar hand over de parels glijden die op haar rok genaaid waren. Het gaf de indruk dat de jurk schitterde in het licht, maar als je dicht genoeg stond, was het een fijn detail. Dahlia schudde haar hoofd en herpakte zich.

'Je ziet er prachtig uit. Dit is de ideale jurk voor je.'

Laurel glimlachte breed en knikte.

'Nu jij nog!'

De winkelassistente had een goede keuze gemaakt voor Dahlia's jurk. Dahlia's jurk eindigde in een strik op haar linkerschouder die zowel elegant als opvallend was. De split maakte de jurk sexy genoeg zonder dat er schandalen van zouden komen. Dahlia knikte tevreden en trok het gordijn open.

'Et voilà!'

Laurel keek haar met grote ogen aan. Het was een vermakelijk beeld om de blondine zo te zien staan in haar prinsessenjurk.

'We passen samen.'

Laurel kwam naast haar staan. Dahlia knikte. Het bovenstuk van haar kleed had inderdaad dezelfde bleekroze kleur als die van Laurel. Dahlia's kleed werd echter wit naar beneden toe, een accent dat het net anders genoeg maakte om acceptabel te zijn op de rode loper. De fotografen zouden hier van smullen.

'We zien er geweldig uit.'

Laurel glunderde naar hun spiegelbeelden. Dahlia greep Laurels hand in een opwelling en gaf er een kneepje in. Laurels glimlach werd nog een beetje breder toen ze terug kneep.

De verkoopster toonde Dahlia de prijzen. Dahlia knikte opgelaten, niet erg onder de indruk van het bedrag.

'Stuur de rekening maar naar Olivia Roberts.'

Het meisje knikte en draaide zich naar haar computerscherm. Laurel hapte naar adem.

'Hemel, Dahlia, dat kan ik je niet laten betalen!'

Dahlia trok Laurel weg van de assistente, die hen een blik toewierp.

'Het geeft niets, Laurel, ik kan het betalen. Het is oké.'

Laurel schudde verontwaardigd haar hoofd.

'Met die jurken kan ik mijn appartement betalen, begrijp je dat?'

Haar stem was zachter nu, maar nog steeds even dringend. Dahlia beet op haar lip en knikte. Ze snapte Laurel, maar ze wist ook dat ze geen andere keuze hadden dan met zo'n jurken op de rode loper te verschijnen. Ze had al geen goede relatie met de pers, en als ze nu zou verschijnen in jurken die... Dahlia schudde haar hoofd en zuchtte. Ze had zich nog nooit zo oppervlakkig gevoeld.

'Het spijt me. Het is gewoon... De pers. Ze zullen ons vermorzelen als we...'

Laurel fronste en knikte, maar keek Dahlia niet aan.

'Is er iets waardoor je je beter zou voelen, Laurel?'

Laurel haalde haar schouders op en schudde haar hoofd.

'Het is al goed. Ik weet ook wel dat het niet jouw fout is, Dahlia. Ik vind het gewoon veel geld voor stukken stof...'

Dahlia knikte en legde haar hand op Laurels schouder.

'Ik beloof je dat we volgende keer iets uit mijn kleerkast zullen kiezen in plaats van nieuwe te kopen, goed?'

Laurel knikte, maar leek niet helemaal overtuigd. Als Dahlia heel eerlijk was, was ze dat zelf ook niet.

'Dahlia. Dahlia! Je nieuwe muziekvideo is op televisie!'

Dahlia's hart maakte een sprongetje in haar borst. Ze had door al de drukte rond haar tour de video nog niet in zijn geheel gezien. Ze had simpelweg moeten vertrouwen op haar moeders oordeel, iets dat haar aanvankelijk had doen steigeren. Laurel klonk echter enthousiast. Haar neerslachtigheid om hun jurken leek verdwenen te zijn als sneeuw voor de zon. Dahlia stapte de woonkamer in en kwam tot de conclusie dat Laurel aan het dansen was op de tonen van haar liedje.

Het maakte Dahlia stil. Het was een vreemd zicht. Ze had al duizenden fans zien dansen op haar liedjes. Maar nog nooit van zo dichtbij en nog nooit iemand waar ze zo veel om gaf. Ook nog nooit iemand die zo slecht kon dansen. Dahlia kon niet vermijden dat haar mondhoeken de hoogte ingingen.

'Wat?'

Laurel stopte met dansen en keek haar verbaasd aan. Dahlia leunde tegen de deurpost en schudde haar hoofd. Laurels wenkbrauwen schoten omhoog en ze keek Dahlia uitdagend aan.

'Je maakt goede muziek. Het is bijna onmogelijk om hier niet op te dansen.'

Dahlia bloosde om het compliment en zwaaide het weg.

'Dank je. Ik vind het gewoon leuk om je te zien dansen.'

Laurel duwde haar bril verder op haar neus en schudde speels met haar hoofd.

'Waarom krijg ik het vermoeden dat je met me aan het lachen bent?'

Dahlia schudde fel haar hoofd en stak haar handen in de lucht.

'Ik zweer het je, dat was ik niet.'

Laurel haalde haar schouders op en nam Dahlia's handen in de hare.

'Goed, want anders zou ik je je niet kunnen uitnodigen in mijn danspartij.'

Dahlia lachte en dook onder Laurels arm door.

'Hemel, want dat zou pas een ramp zijn.'

Laurel giechelde en draaide Dahlia nog een keer rond. De blondine schudde met haar heupen, uit het ritme, en schudde vrolijk met haar hoofd. Dahlia danste mee, zich niet meer bewust van haar video op de achtergrond.

'Je bent een verschrikkelijke danser, Laurel.'

Laurel haalde haar schouders op en gooide haar armen in de lucht.

'Ik kan niet goed zijn in alles.'

Ze glimlachte breed en trok Dahlia mee in een soort tango. Dahlia schaterlachte en draaide Laurel in het rond dit keer. Laurel gunde haar een brede glimlach.

'Dahlia?'

Laurels stem klonk plots een stuk lager. Ze was gestopt met dansen en staarde met grote ogen naar het televisiescherm achter Dahlia. Dahlia stopte ook met dansen en wierp de blondine een vragende blik toe.

'Je... Je hebt...'

Dahlia draaide zich om zonder Laurels zin af te wachten. Een breed lachende Robyn staarde terug van het televisiescherm. En Dahlia, haar ogen halfgesloten, met haar hoofd op Robyns schouder. De lege zeteltjes van de concertzaal stonden trots op de achtergrond. Dahlia's schuldgevoel werd razendsnel weer naar boven gekatapulteerd. Ze draaide zich met grote ogen weer naar Laurel en schudde smekend haar hoofd.

'Dit is niet...'

'Niet wat het lijkt?'

Laurel haalde diep adem en schudde haar hoofd.

'Hemel, Dahlia, zelfs de roddelpers brengt er een televisiestuk over.'

Ze draaide zich om, haar handen op haar heupen en staarde uit het raam. Dahlia sloot haar ogen.

'Je kan niet telkens naar Robyn lopen wanneer je je afgewezen voelt, Dahlia.'

Haar naam klonk scherp uit Laurels mond en Dahlia voelde tranen in haar ogen springen. Laurel klonk kil en verslagen, een mengeling van bitterheid in haar stem die Dahlia nog nooit eerder bij de anders zo vrolijke blondine had gehoord. Er verscheen ondertussen een nieuwe foto op het televisiescherm. Het was de foto die genomen was op de prijsuitreiking, van Laurel en Dahlia, hand in hand. Dahlia hoorde amper was de commentator te zeggen had, maar ze wist dat het niet mild zou zijn.

'Laurel...'

Laurel draaide zich om. De teleurstelling stond op haar gezicht te lezen. Dahlia zette een stap vooruit, maar Laurel schudde verslagen haar hoofd.

'Nee... Ik heb geen behoefte aan je excuses op dit moment.'

Dahlia wierp de blondine een smekende blik toe, maar Laurel ontweek hem.

'Kan je eerlijk zijn voor een keertje?'

Dahlia beet op haar lip en knikte.

'Hou je van haar?'

De vraag raakte haar als de bliksem. Dahlia opende haar mond, maar sloot hem weer, niet in staat om antwoord te geven. Robyn was... Robyn. Ze was verslavend, knap en alles waar Dahlia ooit van gedroomd had.

'Ik heb geen idee.'

Er sprongen tranen in Laurels ogen. De blondine knipperde verwoed met haar ogen, maar Dahlia had ze toch gezien.

'Laurel, ik...'

'Je hebt geen idee, he? Deze contracten...'

Laurel ging gefrustreerd met haar handen door haar haren.

'Ik kan mijn job verliezen. Mijn kans om te studeren! Gewoon omdat jij je niet kan inhouden.'

Er klonk bittere woede door in haar stem. Ze priemde haar vinger in Dahlia's richting.

'Allemaal omdat je verliefd bent op het idee van een meisje dat niet eens bestaat.'

Laurel draaide zich om en schudde haar hoofd. De woorden leken door Dahlia heen te snijden en deden de tranen vallen die al in haar ogen stonden. Een wanhopige snik ontsnapte aan Dahlia's keel. Ze zette een stap vooruit, maar voor ze de kans kreeg om nog iets te zeggen, klonk Laurels vlakke stem.

'Ik wil dat je gaat.'

Dahlia knikte. Ze greep haar spullen bij elkaar en wierp een laatste blik op Laurel, die verloren bij het raam stond. Dahlia had altijd gehoopt dat meisjes zoals Robyn echt konden zijn. Robyn was alles waar Dahlia altijd van gedroomd had. Tot ze Robyn echt had leren kennen en het allemaal onder ogen had moeten zien. De spelletjes, de valse liefdesverklaringen... Nu de realiteit zo dichtbij gekomen was, wist Dahlia niet meer of dromen wel zo mooi waren.