Dahlia keek om zich heen en glimlachte ongemakkelijk naar de andere sterren. Hoewel ze aan tafel zat met haar basgitariste, voelde Dahlia zich toch eenzaam. Dahlia kon zich niet herinneren wanneer de laatste keer was geweest dat ze nog woorden gewisseld had met de vrouw. Dahlia begon al spijt te krijgen dat ze haar muzikante meegenomen had. Haar blik vond Robyn aan een tafel verderop, maar haar vriendin had haar blik op haar eigen gezelschap gericht en glimlachte breed. Dahlia keek verveeld naar haar gsm en kon alleen maar hopen dat deze avond snel voorbij zou zijn.

Robyn maakte zich plots los van haar tafel en vertrok richting de toiletten. Dahlia veerde recht en nam haar tas.

'Ik ben zo terug!'

Haar basgitariste -was het Emily?- knikte en zwaaide met haar hand, maar reageerde verder niet. Dahlia keek niet achterom terwijl ze Robyn najoeg.

'Dahlia!'

Robyn keek geschrokken naar Dahlia's spiegelbeeld. De toiletten waren, op hen na, leeg. De meeste sterren waren al gearriveerd en waren in de feestzaal, aangezien de prijsuitreiking elk moment van start zou gaan. Robyns heldergroene ogen staarden Dahlia verward aan en Dahlia vergat even waarom ze haar achternagegaan was.

'Wat een verrassing. Kon je het niet laten?'

Robyn maakte haar handen nat en reikte naar de zeep. Dahlia staarde over Robyns schouder naar het gezicht van haar vriendin en besefte weer waarom ze zo hard voor haar gevallen was. Robyn was mooi, nee, prachtig. Haar steile, rode haren waren opgestoken in een elegante knot die haar ranke nek benadrukte. Haar lippen waren donkerrood gestift, een kleur die Dahlia nooit had kunnen weerstaan. Robyn had grote, zilveren oorringen in haar oren die zachtjes heen en weer bewogen. Dahlia schudde gefrustreerd haar hoofd toen ze besefte dat ze aan het staren was.

'Waarom wil je plots niet meer met me spreken?'

Robyns ogen vlamden weer open. Er verscheen een scheve glimlach op haar gezicht en ze schudde langzaam haar hoofd.

'Mis je me, Dahlia?'

Dahlia's mond ging open, maar ze sloot hem snel weer voor ze er een antwoord uit zou gooien waar ze spijt van kreeg.

'Ik dacht dat we vriendinnen waren.'

Robyn draaide zich om en hield haar natte handen voor zich uit terwijl ze tegen de wasbakken leunde. Dahlia's ogen gleden over Robyns sproeten waarin ze weken geleden nog patronen had getekend.

'Oh? Ik dacht dat we wel meer waren dan dat?'

Dahlia leunde onvrijwillig naar voren, maar Robyns lach maakte haar wakker uit haar waas. Ze zette een verdwaasde stap achteruit en slikte. Robyn kneep haar handen samen en keek naar haar vervlochten vingers.

'Mijn manager heeft het me verboden. Als ik de reden ben waarom je perfecte relatie met die saaie blondine op de klippen loopt, zal ik mijn goede imago verliezen. Zoveel ben zelfs jij me niet waard.'

Dahlia wilde reageren-Laurel was niet saai- maar de deur naar de toiletten ging open. Dahlia's favoriete actrice kwam binnen en glimlachte beleefd. Dahlia knikte terug. Als ze hier niet gestaan had met Robyn, zou ze waarschijnlijk geflipt hebben door de nabijheid van de vrouw, maar er was zoveel aan de hand dat het er even niet meer bij kon. Ze richtte haar blik weer op Robyn en hoopte dat haar blik smeekte om een betere verklaring. Dat wat het ook was dat ze hadden, niet simpelweg gestopt was omdat Robyns manager dat zo bepaald had. Robyn haalde echter haar schouders op en vouwde haar handen langs Dahlia om haar handen te drogen. Haar lippen schraapten langs Dahlia's keel.

'Bel me maar wanneer Lauren uit beeld is.'

Dahlia wilde Robyn verbeteren, maar tegen de tijd dat ze zich eindelijk herpakt had, hadden de deuren zich al lang weer achter de roodharige zangeres gesloten.

Dahlia's gsm zoemde vervelend. Ze zag zichzelf terug staren in de spiegel en drukte op het groene telefoontje.

'Wat?'

Haar stem klonk hard en kil in de lege toiletruimte.

'Eumh, Dahlia? Laurel hier...'

Dahlia kon zichzelf wel slaan om haar bitse toon. Ze zuchtte en draaide weg van de spiegel.

'Laurel? Ik dacht dat je nog les had? Ik ben momenteel...'

'Sorry dat ik je onderbreek, maar ik sta hier bij een best brede man die me niet wil binnenlaten! Hij staat erop dat je plus één al ingenomen is, maar ik ben er zeker van dat ik je plus één ben.'

Dahlia's ogen werden groot.

'Je bent hier?'

Ze hoorde Laurel iets mompelen en kon de blondine zo zien knikken tegen de telefoon. Dahlia kon haar glimlach niet onderdrukken.

'Ik ben er zo, Laurel.'

Laurel stond nog steeds druk te gebaren tegen de bewaker. Hij leek niet onder de indruk van de blondine. Dahlia was dat echter wel. Het was nooit in haar opgekomen dat Laurel hier zou zijn vanavond. En hoe dan nog. Laurel zag er prachtig uit in haar lange rode kleed, en hoge hakken. Ze had een zilveren speld in haar haren en witte parels in haar oren. Ze zag eruit alsof ze zo uit een magazine gestapt was. Dahlia versnelde haar pas.

'Het is oké, ze hoort bij mij.'

Er verscheen een voldane blik op Laurels gezicht en de uitsmijter knikte kort vooraleer hij hen de rug toekeerde. Dahlia glimlachte breed naar Laurel en schudde haar hoofd.

'Wat doe jij hier?'

Laurel haalde haar schouders op.

'Ik kon zien dat het veel voor je betekende dus ik ben in de pauze van mijn les vertrokken. De bus kwam echter niet opdagen waardoor ik zo laat ben. Het spijt me.'

Dahlia had zin om de blondine te knuffelen, maar hield zich in. Laurel had immers heel duidelijk gemaakt dat haar demiseksualiteit ook betekende dat ze niet graag geknuffeld werd en Dahlia was vastberaden om haar grenzen te respecteren. Laurel raakte voorzichtig haar bril aan, duidelijk onzeker over de grootsheid van de rode loper.

'Je moeder heeft me ook nog een keertje gebeld om me te vertellen dat je een prijs kon winnen vanavond. Als ik dat had geweten, was ik wel eerder gekomen.'

Dahlia probeerde te negeren dat Olivia zich weer maar eens gemoeid had in haar leven. Laurel was hier. Dat was het belangrijkste.

'Dank je, Laurel. Ik kon echt iemand aan mijn zijde gebruiken vanavond.'

Laurel glimlachte schaapachtig. Dahlia schudde streng haar hoofd en stak haar hand uit.

'Het wordt tijd dat we een entree maken.'

Laurel vlocht glimlachend haar vingers tussen die van Dahlia.

Hun entree maakte duidelijk zijn indruk. Dahlia kon haar glimlach niet onderdrukken door het gefluister van enkele van haar collega's. Laurel onderging het allemaal met een brede lach op haar gezicht. Ook Robyn bleef niet gespaard.

'Dahlia! Je vriendin heeft het toch gehaald.'

Dahlia fronste omwille van Robyns plotse ommekeer en wilde er een opmerking over maken, maar Laurels hand schoot al naar voren. Dahlia duwde haar mondhoeken de lucht in, maar ze wist dat Robyn zo kon aflezen dat ze het niet meende.

'Laurel. Ik neem aan dat jij Robyn bent? Dahlia heeft al veel over je verteld.'

Laurel glimlachte breed naar Robyn en Dahlia zette zich schrap. Laurel was zichzelf in al haar onschuld, maar aan Robyns scheve glimlach te zien, was de zangeres iets heel anders van plan met de blondine.

'Werkelijk? Alleen maar goede dingen neem ik aan?'

Dahlia wierp Robyn een waarschuwende blik toe, maar dat leek het meisje niet te kunnen deren. Laurel was zich ook onbewust van alle kwaad en knikte goedlachs.

'Natuurlijk! Dahlia heeft me alles verteld over hoe hecht jullie zijn.'

Eén van Robyns wenkbrauwen schoot de lucht in en ze tuitte haar rood gestifte lippen. Dahlia voelde het bloed naar haar wangen stijgen bij de dubbele betekenis van die zin en maande Laurel in haar hoofd aan om te zwijgen.

'Hoe lief van haar.'

Laurels blik schoot van Robyn naar Dahlia en ze aarzelde even. Laurels eeuwige optimisme liet zich echter niet gekend en haar glimlach werd weer breder terwijl ze naar Robyns arm knikte.

'Ik vind je tatoeage erg mooi.'

Dahlia voelde het bloed uit haar gezicht wegtrekken. De bloementattoo op Robyns arm pronkte trots op haar bleke huid. Dahlia vloekte inwendig, maar deed haar best om neutraal te blijven kijken. Robyns glimlach werd daarentegen alleen maar breder terwijl ze haar arm uitstrekte en Dahlia recht in de ogen keek.

'Dank je. Dahlia's. Maar dat heeft Li je waarschijnlijk ook wel verteld?'

Li. Dahlia had de bijnaam nooit fijn gevonden, maar omdat hij uit Robyns mond gekomen was, had hij op haar gekleefd als bijen op honing. Hij deed vreemde dingen met haar, nog steeds, na al die tijd. Ze wenste uit de grond van haar hart dat ze Robyn en die stomme bijnaam kon haten, maar ze begon te twijfelen of ze daar ooit toe in staat zou zijn. Niet na alles wat er tussen hen gebeurd was. Laurels ogen werden groot toen ze de betekenis van Robyns woorden doorkreeg en ze haperde even. Robyn knipoogde naar Dahlia en wachtte Laurels antwoord niet meer af. Ze draaide zich simpelweg om om naar haar tafel te gaan, zich meer dan bewust van welke storm ze opgewekt had.

Laurel zei de hele avond niets meer. Ze had een glimlach op haar gezicht geplakt die oprecht leek, maar Dahlia herkende de somberheid in haar ogen. Dahlia had geen idee sinds wanneer zo goed geworden was in het doen alsof voor de pers. Als het niet zo beangstigend was geweest, zou Dahlia waarschijnlijk onder de indruk zijn geweest. Laurel was nog steeds de eerste geweest om recht te staan toen Dahlia haar prijs won, en daarmee Robyns nominatie innam. Het verzachtte Dahlia's paniek niet. Ze wist dat haar moeder haar later zou bellen met felicitaties, maar het voelde niet als een overwinning. Niet nu Laurel eruitzag alsof ze elk moment zou kunnen overgeven. Dit had een blij moment moeten zijn, maar Dahlia was er weer maar eens in geslaagd om het allemaal te verpesten.

'Ik had het je moeten zeggen.'

Laurel zuchtte en nam haar bril van haar gezicht. Ze wreef vermoeid in haar ogen en staarde verloren voor zich uit.

'Je zei me dat jullie goede vriendinnen waren. De manier waarop ze tegen me sprak... Dahlia, goede vriendinnen zetten niet zomaar een tatoeage van je voornaam op hun arm.'

Dahlia keek naar Laurels vingers, naar haar perfect gelakte nagels, en besefte hoeveel moeite de blondine gedaan had om op de awardceremonie te verschijnen. Voor Dahlia. En voor wat eigenlijk? Robyn had het beetje dat ze hadden opgebouwd verpest.

'We sliepen samen. Meerdere keren.'

Laurel sloeg haar hand voor haar mond. Dahlia wendde haar blik af, bang voor de veroordelende blik die haar te wachten stond.

'Ze was een van de meisjes waarmee ik gespot werd door de pers, maar ik werd herkend en zij niet.'

Het was Dahlia's eigen schuld, natuurlijk. Robyn had erop gestaan om een trui over haar hoofd te trekken, maar Dahlia had zich onoverwinnelijk gewaand. Dahlia schudde zuchtend haar hoofd.

'Ik ging ervan uit dat het iets zou worden, maar Robyn wilde dat niet. We bleven dus maar gewoon bij ons spelletje van elkaar versieren...'

Het klonk stom om het hardop te zeggen en al helemaal tegen Laurel. Laurel, die zo onschuldig was. Saaie blondine. Robyns woorden galmden weer door Dahlia's hoofd, maar ze slikte ze weg. Laurel was zoveel meer dan Robyn zich ooit zou kunnen inbeelden.

'Op een dronken nacht besloten we om tatoeages te laten zetten. Robyn wilde de pers uitdagen en zette de dahlia's op een plek waar iedereen ze kon zien. Ik koos voor een iets meer verborgen plek. Ik ging ervan uit dat het haar liefdesverklaring voor me was. Het bleek gewoon weer onderdeel van...'

Dahlia's keel slipte dicht en ze duwde haar hand tegen haar voorhoofd.

'Van haar spelletje. Hemel, Dahlia. Hoe lang is dit al aan de gang?'

Dahlia haalde haar schouders op en beet op haar lip in een poging om haar tranen tegen te houden.

'Bijna een half jaar? Misschien iets langer?'

'Wanneer was de laatste keer...'

Dahlia keek met een ruk op. Laurel bloosde. Haar ogen stonden nog steeds triest, maar Dahlia kon er ook iets anders in onderscheiden. Was het medelijden?

'De nacht voor ik jou leerde kennen. Die avond in de bar... Ze had weer even genoeg van me en ik probeerde het te vergeten.'

Laurel blies haar adem uit.

'Dus ze weet dat we niet echt aan het daten zijn?'

Dahlia schudde haar hoofd.

'Nee, in haar hoofd ben ik haar spelletje nog steeds aan het meespelen. Ze denkt dat ik op het punt sta om je te bedriegen.'

Laurel aarzelde even en frunnikte aan het montuur van haar bril.

'Ben je dat van plan dan?'

Dahlia's ogen werden groot van verbijstering.

'Meen je dat? Voor wie zie je mij aan?'

Dahlia stond op van haar stoel en ging met haar hand door haar haar. De twijfel van Laurel deed haar meer pijn dan ze verwachtte. Laurel leunde op het keukenaanrecht met haar handen in haar haar en leek even wanhopig als Dahlia.

'Ik heb even geen idee meer, Dahlia.'

De twijfel in Laurels stem raakte haar als een mokerslag.

Dahlia staarde naar het plafond in de woonkamer. Laurel was zonder nog iets te zeggen gaan slapen en Dahlia wist dat dit niet het moment was om bij de blondine in de kamer te gaan slapen. Ze had zich op de bank gelegd en besefte hoe ironisch het was. Ze had hier amper anderhalve maand geleden ook gelegen en toen had het ook geleken alsof haar wereld ingestort was. Deze sofa bleek geen voorbode van veel goeds te zijn. Het was misschien maar goed dat Pamela een nachtdienst had, want Dahlia had geen idee hoe ze ooit uitgelegd zou krijgen waarom ze hier sliep en niet bij Laurel. Laurel... Dahlia beet op haar lip en wenste dat iets haar kon vertellen hoe ze Laurel weer aan het lachen kon maken. Zelfs al was het maar een beetje.

'Dahlia?'

Dahlia opende vermoeid haar ogen en tuurde in het straaltje licht dat vanuit Laurels kamer kwam. Ze ging rechter zitten.

'Ben je nog wakker?'

'Ik kan niet slapen.'

Dahlia had liggen draaien en keren en uiteindelijk alle hoop om in slaap te vallen op te geven.

'Ik ook niet.'

Laurel deed haar deur verder open, waardoor Dahlia nu de bleke kleur van Laurels T-shirt kon zien in het licht.

'Ik...'

Dahlia zuchtte en beet op haar lip.

'Ik heb nog nooit zo'n ruziegemaakt met iemand.'

Dahlia had zich ook nog nooit zo stom gedragen bij iemand. Ze wilde Laurel doen lachen, haar gelukkig maken. Maar waarom leek dat dan zo moeilijk?

'Ik ook niet.'

Laurel zuchtte en klikte het licht van haar slaapkamer uit. Dahlia staarde verward naar de deuropening. Was dat het? Ze kon in het grijs van het maanlicht Laurels silhouet nog steeds onderscheiden. Ze was dus nog niet teruggekeerd naar bed. Wilde ze dat Dahlia nog iets zei?

'Het spijt me, Laurel.'

Laurel verdween uit beeld en Dahlia vervloekte zichzelf. Ze had het verpest. Dit keer had ze er maar anderhalve maand voor nodig gehad om iemand weg te jagen. Ze beet op haar lip om haar tranen te verbijten.

'Zijn er nog dingen die ik moet weten? Is Dahlia je echte naam wel?'

Laurels stem klonk vlak boven haar en Dahlia keek geschrokken op.

'Wat? Ik...'

Laurel zuchtte.

'Ik vind het niet leuk dat je tegen me gelogen hebt, Dahlia.'

Dahlia ging rechtop zitten en trok haar knieën tegen haar borst. Ze voelde de sofa inzakken en voelde de warmte van Laurels arm tegen de hare.

'Dus, is er nog iets dat ik moet weten?'

Dahlia staarde naar het profiel van de blondine. Laurel had haar bril niet langer op en zag er in het nachtlicht nog bleker uit dan anders. Ze had een onzekere trek om haar mond en Dahlia wist dat dat haar fout was.

'Nee, ik denk dat je nu de ergste dingen al wel ontdekt hebt.'

'Mmh...'

Laurel keek even in stilte voor zich uit en draaide toen plots haar hoofd richting Dahlia.

'Mag ik... Mag ik je tatoeage zien?'

Dahlia's ogen werden groot. Het voelde plots te intiem, te dichtbij. Ze had de tattoo laten zetten voor Robyn. Weinig anderen hadden hem gezien. Niemand had geweten wat hij betekend had. Toch was er iets in de manier waarop Laurel haar aankeek dat Dahlia deed knikken.

'Misschien een andere keer, goed? Hij zit nogal... Goed verborgen.'

Zelfs in het duister van de kamer kon Dahlia de blos op Laurels wangen ontwaren. Het zorgde voor een kleine glimlach op Dahlia's gezicht.

'Hé, Laurel?'

Laurel keek Dahlia weer aan, en het leek alsof de storm in haar gezicht eindelijk gaan liggen was. Het leek alsof er een gewicht van Dahlia's schouders gehaald werd en voor het eerst in uren tijd kon ze weer normaal ademhalen.

'Mmh?'

Dahlia twijfelde even of wat ze wilde vragen wel gepast was. Ze wilde hun fragiele vrede niet verstoren, niet na wat er vanavond allemaal gebeurd was. Iets in haar eiste dat ze het toch deed en voor ze zichzelf weer deed twijfelen, tuimelde de vraag van haar lippen.

'Is dit een goed moment voor een knuffel?'

Laurel glimlachte kort, een hemels geluid, en strekte haar beide armen. Dahlia liet zich in de omhelzing vallen en probeerde te negeren hoe de geur van Laurels haren haar van de wijs bracht.