Dahlia nam geïrriteerd op en zuchtte duidelijk. Haar moeder leek het echter niet te merken, en begon meteen met spreken.

'Dahlia, je weet toch nog dat je woensdag naar de prijsuitreiking moet? En dat je Laurel met je mee moet nemen?'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Hoe zou ik zoiets kunnen vergeten als je me er elk uur aan herinnert, Olivia?'

Dit keer zuchtte haar moeder wel. Dahlia was er bijna zeker van dat haar moeder haar ogen gesloten had en haar handpalm tegen haar voorhoofd gedrukt had. Dat deed ze altijd wanneer Dahlia haar op de zenuwen werkte. Dit keer zou het niet anders zijn.

'Ik zou het appreciëren mocht je me moeder noemen.'

'Is dit geen strikt zakelijke overeenkomst dan, Olivia?'

Laurel kwam binnengelopen en wierp haar een vragende blik toe. Dahlia trok haar schouders op. Ze wilde Laurel niet betrekken in haar onzin.

'Dahlia...'

Haar moeder zuchtte.

'Dahlia, ik weet dat we het niet altijd gemakkelijk hebben gehad, maar dat geeft je niet het recht om je zo tegen mij te gedragen. Ik heb het beste met je voor, dat weet je toch?'

Dahlia ademde diep in om haar woede in bedwang te houden. Ze slaagde er niet in.

'Jij hebt enkel het beste met jezelf voor, moeder.'

Ze drukte af en staarde in Laurels grote ogen. Pas een tel later viel het besef.

'Laurel, ik...'

Laurel schudde haar hoofd in ongeloof.

'Olivia is je moeder?'

Dahlia beet op haar lip en knikte. Laurel ging zitten en staarde in stilte voor zich uit. Dahlia probeerde iets te verzinnen, maar haar hoofd bleef leeg. Ze ging uiteindelijk op een veilige afstand van Laurel zitten en hield haar nauwlettend in het oog.

'Ik snap waarom je het me niet gezegd hebt.'

Dahlia's ogen werden groot van verbazing.

'Ik... Wat?'

Laurel schoof op zodat ze nu bijna tegen Dahlia zat en ze knikte.

'Ik meen het. Ik weet hoe het is wanneer ouders...'

Ze twijfelde even en Dahlia voelde plots dat er meer aan de hand was. Laurel ademde diep uit en glimlachte triest.

'Ik weet hoe het is wanneer ouders niet voldoen aan het beeld dat je van ze hebt.'

Dahlia fronste, maar knikte. Ze had geen idee waarover Laurel het had, maar ze had gelijk. Olivia had nooit geweest wat Dahlia van haar gewild had.

'Kan ik je iets vertellen?'

Dahlia knikte en ze leunde onvrijwillig dichter naar Laurel toe.

'De reden waarom ik bij tante Pam woon...'

Laurel zwaaide lusteloos met haar hand, niet in staat om Dahlia aan te kijken.

'Het was niet uit vrije wil, al ben ik meer dan gelukkig dat ik hier nu leef. Tante Pam is in vele opzichten de moeder die mijn moeder nooit voor me geweest is.'

Laurel raakte kort haar bril aan en schudde haar hoofd, bijna alsof ze nog steeds niet kon geloven wat er gebeurd was. Dahlia begon bijna voor het ergste te vrezen en bood Laurel haar hand aan. De blondine glimlachte en accepteerde Dahlia's aanbod met een trieste glimlach.

'Toen ik op mijn zestiende aan mijn ouders verteld heb dat ik lesbisch ben, hebben ze me zonder meer op straat gezet.'

Dahlia's vrije hand vloog naar haar mond. Olivia mocht veel zijn, maar ze had wel altijd geaccepteerd dat Dahlia lesbisch was. Dahlia voelde tranen opwellen en schudde verontwaardigd haar hoofd.

'Hemel, Laurel...'

Dahlia's hoofd was leeg. Ze kon zich niets bedenken dat Laurels leed beter zou maken. In welk opzicht dan ook.

'Dat was hun recht niet.'

Laurel haalde verloren haar schouders op.

'We hebben zo'n hoge verwachtingen van onze ouders en meestal stellen ze ons simpelweg teleur.'

Dahlia beet op haar lip, niet meer in staat te antwoorden. Laurel gaf haar een kneepje in haar hand.

'Dat is hun fout, weet je, niet de onze. Ik ben er zeker van dat wij ook fouten maken, maar het merendeel van de tijd...'

Ze aarzelde weer even.

'Het merendeel van de tijd weten ze gewoon niet hoe ze ermee om moeten gaan dat wij anders zijn dan zij. En dat is hun fout, niet de onze. Sommige ouders kunnen daar al beter mee om dan anderen.'

Dahlia knikte en glimlachte. Laurel had gelijk. Olivia en zij maakten zo vaak ruzie om dingen die er eigenlijk niet eens toe deden. Het merendeel van de tijd kwamen die ruzies tot stand omdat Dahlia's moeder erop stond dat er dingen op haar manier moesten gebeuren. Dahlia was het al jaren beu dat Olivia niet naar haar luisterde.

'Het spijt me voor je, Laurel. Wat je ouders je aangedaan hebben... Dat verdien je niet. Zoiets verdient niemand.'

Laurel haalde haar schouders op en knikte.

'Ik ben al lang blij dat ik bij tante Pam terechtgekomen ben. Ze heeft mijn leven beter gemaakt, daar ben ik zeker van.'

Dahlia keek naar hun verstrengelde handen en knikte. Ja, als er iets was dat Pamela kon, dan was het wel mensen helpen.

'Hé, Dahlia?'

Dahlia keek op en vond Laurels ogen, die een stuk helderder stonden dan voorheen.

'Wat er ook aan de hand is met je moeder... Ik ben niet van mening dat je haar voor alles moet vergeven. Niet als ze niet bereid is naar je te luisteren.'

Dahlia voelde haar glimlach breder worden en knikte. Ze wist dat Laurel gelijk had. Olivia mocht haar geaardheid dan wel accepteren, maar dat wilde niet zeggen dat ze oor had naar zovele andere dingen die er in Dahlia omgingen. Dingen die Dahlia nooit eerder had durven zeggen, omdat haar moeder nooit had willen luisteren. Laurels hoopvolle blik gaf haar echter het gevoel dat ze vrij kon zijn van al haar zorgen. Zelfs degenen die het diepste verborgen zaten.

Dahlia opende verveeld haar Instagram. Ze had zich eerder die namiddag op haar bed laten vallen en was er niet meer vanaf gekomen. Laurel had les of was op stap met vriendinnen of zoiets, Dahlia had geen idee en het kon haar momenteel ook niet zoveel meer schelen. Dahlia verveelde zich en de bittere waarheid was dat ze niemand had om het erover te hebben. Ze scrolde naar beneden en likete de foto's van enkele andere sterren, maar stopte abrupt toen er een nieuwe foto verscheen. Dahlia ging rechtop zitten en staarde fronsend naar de foto. Robyn lachte breed, met een deel van haar rode haren over haar gezicht. Haar ogen waren een beetje gesloten, wat Dahlia deed vermoeden dat haar lach oprecht was. Dahlia's vingertoppen gleden bijna instinctief over haar gsm-scherm. Het was al weken geleden dat ze haar vriendin gezien had. Dat ze die glimlach van zo dichtbij gezien had. Ze slikte en liet haar blik naar het andere meisje op de foto gaan. Haar maag leek zich te vullen met bakstenen. Dahlia wist dat ze het meisje ergens van kende, maar ze kon niet op haar naam komen. De brunette, ze had bijna dezelfde tint haren als Dahlia, duwde speels haar lippen tegen Robyns wang. Dahlia blies gefrustreerd haar adem uit. Was dit Robyns plan? Om Dahlia jaloers te maken in plaats van met haar te praten? Ze beet op haar lip. Robyn wist waarmee ze bezig was, zoveel was zeker. Dahlia schudde haar hoofd in ongeloof en pakte haar gsm op.

Haar telefoon ging over. Eén keer. Twee keer. Dahlia zuchtte en draaide met haar ogen. Kom op, Robyn. Drie keer.

'Robyn Evans. Ik heb geen idee hoe je aan mijn persoonlijke nummer...'

Dahlia slaakte een gefrustreerde zucht en duwde haar telefoon af. Dit was niet hoe het hoorde te gaan. Als er al iemand jaloers hoorde te zijn, dan was het Robyn wel en niet Dahlia. Dahlia had immers toch een perfecte blondine aan haar arm hangen? Dahlia kneep in haar neusbrug en probeerde te kalmeren. Ze slaagde er niet in. Ze had iets sterker nodig.

Laurel was niet aan het werken. Een vreemde mix van opluchting en teleurstelling maakte zich meester van Dahlia. Ze wilde bijna weer rechtsomkeer maken, maar Madeline had haar gezien.

'Dahlia. Aan wat heb ik de eer?'

Dahlia draaide met haar ogen en liet zich op een van de barkrukken zakken. Ze was niet in de stemming voor praatjes.

'Wodka.'

Madelines wenkbrauwen vlogen de lucht in.

'Problemen?'

Ze greep naar de fles en keek over haar schouder naar Dahlia, die stuurs naar haar telefoon staarde.

'Bartenders zijn goede luisteraars, zoals je al wel zal weten.'

Dahlia schudde haar hoofd. Ze wilde niet over Robyn praten. Niet vanavond en al helemaal niet met Madeline.

Dahlia was de tel van haar drankjes kwijtgeraakt. Ze had gehoopt dat ze zich beter zou voelen, maar elke slok die binnengleed, had haar alleen maar kwader gemaakt. Wie was de brunette? Was zij de reden waarom Robyn Dahlia niet meer sprak? Dahlia opende gefrustreerd het gesprek met Robyn en probeerde de eenzijdigheid van het gesprek te negeren. Het lukte haar niet. Ze sloot het gesprek. Stelde een nieuw bericht op. Zuchtte diep en verstuurde het alsnog naar Robyn.

D: Ik hoop dat je gelukkig bent

Het was een hatelijke leugen. Dahlia had altijd makkelijk kunnen liegen tegen Robyn, te makkelijk. Had Robyn ooit geweten hoe hopeloos graag Dahlia haar wilde? Had ze ooit Dahlia's leugens kunnen doorzien? Het zou alles zoveel makkelijker gemaakt hebben. Dahlia zou zich niet zo rot gevoeld hebben en... Laurel. Ze zou Laurel nooit leren kennen hebben. Dahlia slikte en schudde haar hoofd. Nee, dat kon ze onmogelijk weten.

L: Redelijk, denk ik? Bezig met de grote levensvragen? 😉

Dahlia keek geschrokken naar haar scherm. Ze keek naar de afzender en probeerde de teleurstelling de kop in te drukken. Waarom stuurde Laurel haar? Dahlia schudde verward haar hoofd en opende het gesprek met de blondine.

D: Ik hoop dat je gelukkig bent

L: Redelijk, denk ik? Bezig met de grote levensvragen? 😉

Dahlia liet haar hoofd op haar armen zakken en zuchtte diep. Dat laatste glas was er duidelijk te veel aan geweest. Ze schoof het van zich weg en probeerde een waardig antwoord te bedenken. Al begon ze te twijfelen of ze daar nog wel toe in staat was.

D: Meer met wodka, vrees ik

Meen je dat, Dahlia? Dahlia beet op haar lip en ze wachtte Laurels antwoord nerveus af.

L: Ben je Cassandra's weer aan het plunderen? En dat op mijn vrije dag? 😀

Dahlia voelde een glimlach doorbreken en beet glunderend op haar lip.

D: Dus dat betekent dat je tijd hebt om naar hier te komen? 😉

Ze had geen idee waarom ze Laurel ineens uitnodigde. En waarom ze plots zo vurig hoopte dat de blondine akkoord zou gaan. Dahlia legde geld op de bar, knikte naar Madeline en haastte zich naar de uitgang van Cassandra's.

'Laurel?'

Dahlia's adem maakte wolkjes in de koude avondlucht. Laurel lachte kort aan de andere kant van de lijn en het deed Dahlia ook glimlachen.

'Wat wilde je me precies vragen, Dahlia?'

Dahlia sloot haar ogen even bij het horen van haar naam en probeerde helder na te denken. Wat wilde ze Laurel vragen? Ze had geen idee meer.

'Kan je gewoon even tegen me praten terwijl ik naar huis stap, alsjeblieft?'

Laurel stemde zachtjes in en er klonk zachtjes gerommel aan de andere kant van de lijn.

'Wat ben je aan het doen?'

Laurel lachte en Dahlia probeerde zichzelf ervan te weerhouden om zich Laurels lach in te beelden. Het lukte haar niet. Een brede glimlach en dansende krullen verschenen in haar hoofd. Dahlia sloot haar ogen om zich weer te focussen op Laurels stem, die zachtjes aan de andere kant van de lijn klonk.

'Ik ben mijn cursussen aan het opbergen.'

Dahlia fronste.

'Je hebt een vrije avond en besluit te studeren?'

Laurel bleef even stil en Dahlia kon bijna voelen dat de blondine met haar ogen rolde.

'Sommige mensen hebben een diploma te halen, Dahlia.'

Dahlia beet op haar lip. Het was niet haar bedoeling om Laurel van streek te maken.

'Hoe doe je dat precies? Zo ontzettend slim zijn en dan ook nog eens bij Cassandra's werken?'

Laurel lachte kort.

'Geen idee. Hard werk en een portie geluk?'

Dahlia stak de straat over en besefte dat ze meer zoals Laurel wilde zijn. Dahlia had letterlijk alles in haar leven op een dienblad aangereikt gekregen door haar moeder. Het had haar niet gelukkig gemaakt.

'Waarom farmacie?'

'Ha, dus je was dus wel degelijk in mijn boeken aan het neuzen!'

Dahlia draaide met haar ogen.

'Je ontwijkt mijn vraag, Laurel.'

'En jij ontwijkt mijn beschuldiging!'

Laurel lachte en er klonk een zachte stem aan de andere kant van de lijn. Dahlia zweeg even en probeerde te achterhalen of Laurel bezoek had, maar slaagde er niet in.

'Is Pam daar?'

'Ben je jaloers, ms. Roberts?'

Dahlia beet op haar lip en versnelde haar pas. Natuurlijk niet. Laurel leek haar door te krijgen en antwoordde met een glimlach in haar stem.

'Tante Pam wilde weten of je morgen blijft eten. Is dat zo?'

'Oh. Oh, ik...'

'Ik zie dat als een ja.'

Dahlia deed geen moeite om haar te verbeteren.

'Ik kan niet tegen bloed.'

'Wat?'

Dahlia fronste terwijl ze de sleutel in de deur van haar appartement probeerde te krijgen.

'Het is mijn droom om mensen te helpen zoals tante Pam, maar ik kan niet tegen bloed.'

De sleutel schoot eindelijk in het sleutelgat en Dahlia kreeg door waarover Laurel het had.

'Daarom heb je farmacie gekozen.'

Laurel humde en zweeg even.

'Was dat het antwoord waarop je gehoopt had?'

Dahlia glimlachte.

'Het past exact bij het beeld dat ik van je heb in mijn hoofd.'

'Het beeld dat je gevormd hebt door in mijn boeken te neuzen?'

Dahlia liet zich zuchtend op haar bed vallen.

'Oh, Laurel, ga je het me ooit vergeven?'

Laurel lachte en het geluid deed Dahlia glimlachen.

'Enkel als je morgen wijn meebrengt voor mijn tante.'

Dit keer was het Dahlia die hardop lachte. Het was een vreemd en helder geluid in haar anders zo stille hotelkamer. Een geluid dat ze in al geen weken meer van zichzelf gehoord had.

'Deal.'

'Goed. Ik heb alle vertrouwen in je wijnkeuze, dus ik ben zeker dat tante Pam er blij mee zal zijn. Ben je gearriveerd trouwens? Ik dacht een deur te horen.'

Dahlia voelde haar glimlach wegzakken.

'Ik... Ja, ik ben veilig thuisgeraakt. Dank je daarvoor.'

'Geen probleem.'

Dahlia staarde naar het scherm van haar telefoon, niet in staat om af te leggen.

'Hé, Dahlia?'

Laurel leek ook nog niet te willen gaan. Haar stem klonk zachter dan voordien, maar nog net zo helder in de grauwheid van Dahlia's hotelkamer.

'Mmh?'

'Waarom zat je vanavond in Cassandra's?'

Dahlia staarde naar het plafond en probeerde een gepast antwoord te vinden in de grijsheid van de verf. Haar hoofd bleef echter leeg. Ze zuchtte en draaide zich op haar zij.

'Ik had gewoon even de nood om alles te vergeten.'

Laurel bleef even stil aan de andere kant van de lijn. Dahlia voelde haar ogen zwaar worden.

'Alles?'

Dahlia glimlachte naar haar telefoon.

'Misschien niet die prachtige glimlach van jou.'

Ze registreerde nauwelijks Laurels lach terwijl ze het gevecht tegen haar oogleden verloor en zich liet wegzakken in de zalige duisternis.

🦋 A/N: Ik hoop dat Dahlia en Laurels verhaal jullie nog steeds bevalt. Laat zeker weten wat jullie ervan vinden en als je even tijd hebt, klik dan op het sterretje! Alvast bedankt ❤️ Veel liefs, PeculiarButterfly 🦋