Dahlia duwde opgelaten op Laurels deurbel. Het was haar beurt om Laurel mee op date te nemen en hoewel ze het gevoel na hun koffiedate van vorige week maar met moeite van zich af had weten te schudden, had ze er wel zin in. Laurel had echter al de hele dag niets meer van zich laten horen, iets wat niet van haar gewoonte was. De deur ging voorzichtig open en Dahlia voelde haar glimlach openbreken.

'Hé! Oh...'

Dahlia's mondhoeken zakten weer naar beneden toen ze het gezicht van Laurels tante in de deuropening ontwaarde. Pamela glimlachte somber en knikte kort.

'Dahlia...'

Pamela aarzelde even, maar maakte ook geen aanstalten om de deur verder te openen. Dahlia fronste en probeerde over Pams schouder naar binnen te kijken.

'Wat is er aan de hand? Is Laurel ziek?'

Pamela krabde in haar verwarde haren en zuchtte.

'Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar ze wil je niet zien.'

Dahlia's mond viel open van verbazing.

'Het spijt me...'

Pamela wierp haar nog een laatste meelevende blik toe en sloot toen langzaam de deur. Dahlia schudde verontwaardigd haar hoofd. Niemand sloot zomaar de deur in haar gezicht. Ze duwde kwaad opnieuw de deurbel in.

Het duurde enkele tellen alvorens de deur weer openging, alhoewel Pamela nooit ver weggeweest kon zijn. De oudere brunette zuchtte, maar Dahlia wierp haar een kwade blik toe.

'Ik heb heel mijn agenda leeggemaakt voor Laurel en ze doet niet eens de moeite om me zelf af te wijzen?'

'Dahlia, ik begrijp dat je een verklaring wil, maar...'

Dahlia schudde haar hoofd en tuurde over Pamela's schouder.

'Is ze hier? Wat heb ik gedaan dat ze onze date niet eens zelf kan afzeggen?'

Dahlia was het beu dat iedereen haar altijd maar behandelde alsof ze zomaar weg te gooien was. Dat mensen haar zomaar opzij konden schuiven tot ze haar weer nodig hadden.

'Misschien kan je later even terugkomen om het uit te praten?'

Dahlia beet op haar lip om haar tranen tegen te houden. Dus dat was het? Ook Laurel had even genoeg van haar? Pamela rechtte haar schouders en hield de deur stevig in haar hand. Ze leek te merken dat Dahlia het moeilijk had, maar was zo vriendelijk om er geen opmerking over te maken.

'Morgen zal het weer beter zijn, dat weet ik zeker.'

Dahlia wilde knikken, maar die leugen had ze al te vaak gehoord.

'Kan je... Kan je haar vragen om me te bellen?'

Haar stem klonk verstikt en Dahlia wenste dat ze niet zo wanhopig klonk. Pamela's wenkbrauwen zakten naar beneden, maar voor ze de kans kreeg om nog iets te zeggen, draaide Dahlia zich om. Ze had zichzelf al genoeg voor schut gezet vandaag.

Dahlia hield haar telefoon nauwlettend in de gaten. Minuten veranderden tergend traag in uren, maar haar gsm toonde geen teken van leven. Dahlia begon zich meer en meer af te vragen wat ze fout gedaan had, maar haar hoofd bleef leeg. Ze had niets fout gedaan. Ze was de afgelopen week niet naar Cassandra's gegaan. Ze had het contract tot op de letter nageleefd, zoals haar moeder van haar geëist had. Robyn had nog steeds niets van zich laten horen, dus ze kon zich niet inbeelden dat die er voor iets tussen zat. Dahlia liet zich op haar bed vallen en staarde naar het plafond. Ze had zich in geen tijden meer zo goed gedragen. Wat had er dan in hemelsnaam voor gezorgd dat Laurel haar niet meer wilde zien?

Dahlia schoot met een ruk wakker door haar beltoon. Met slaperige ogen staarde ze naar het scherm van haar telefoon. Laurel Crawford. Laurel belde haar! Ze ging met een ruk rechtop zitten en nam enthousiast op.

'Laurel! Hemel, ik dacht dat ik niet meer van je ging horen vandaag.'

De zon wierp warme stralen op haar gezicht, wat wilde zeggen dat het ergens in de late namiddag moest zijn. Dahlia beet op haar lip om te voorkomen dat ze nog meer zei. Laurel bleef stil aan de andere kant van de lijn en even vroeg Dahlia zich af of ze de blondine had afgeschrikt door haar enthousiasme.

'Laurel?'

Laurel zuchtte.

'Dahlia, ik... Het spijt me voor vanochtend, maar...'

Dahlia frunnikte met haar deken en probeerde geduldig te wachten op Laurels uitleg. Ze hoorde Laurel diep inademen en deed bijna hetzelfde van de zenuwen.

'Toen ik gisterenavond terugkwam van de les, werd ik lastiggevallen door enkele van je fans. Ze zeiden nogal nare dingen die ik niet uit mijn hoofd kreeg.'

Dahlia fronste. Laurel had hun date in het water laten vallen omwille van enkele fans?

'Ik heb het uitgewerkt op jou en dat had ik niet mogen doen. Ik weet dat jij je fans niet bent...'

Dahlia blies haar adem uit.

'Je weigerde met me te spreken omwille van wat een paar groupies tegen je gezegd hebben?'

Ze hoorde Laurel zachtjes zuchten aan de andere kant van de lijn. Dahlia voelde haar woede weer opkomen. Ze werd dagelijks aangeklampt door fans. Ze kon zelfs niet op date gaan met Laurel zonder dat iemand haar handtekening vroeg.

'Hemel, Laurel, zoiets gebeurt elke dag! Ik heb een afspraak met mijn danscoach verzet omdat dit je enige vrije voormiddag was!'

'Je... Je verdedigt hen?'

Dahlia kneep in haar neusbrug en schudde haar hoofd.

'Dat is niet wat ik zei.'

'Zo klinkt het wel.'

Laurels stem was koel. Dahlia voelde het bloed uit haar wangen wegstromen.

'Laurel...'

'Nee, Dahlia. Ik belde je om sorry te zeggen, omdat het me daadwerkelijk speet dat ik niet met je op date kon gaan.'

Dahlia hapte naar adem en wilde iets zeggen om zichzelf te verdedigen, maar Laurel was haar voor.

'Ik heb in mijn leven al heel wat akelige dingen gehoord, dus geloof me als ik je zeg dat ik best wel wat gewend ben.'

'Ik...'

'De dingen die je "groupies" tegen me gezegd hebben? Die waren van een heel ander niveau, Dahlia.'

Dahlia wist dat. Ze had genoeg over zichzelf gelezen in roddelbladen en in comments van Instagram-berichten om te weten hoe gemeen sommige mensen konden zijn. Waarom had ze Laurel niet getroost in plaats van weer typisch zichzelf te zijn? Dahlia legde haar hoofd op haar knieën en voelde haar tranen opkomen.

'Jij mag zoiets misschien gewoon zijn, maar ik niet. Dus ja, het spijt me dat ik niet met je op date kon gaan vandaag, maar ik weet zeker dat je wel een ander gat in je agenda zal vinden.'

Laurel klonk verstikt. Dahlia wilde plots dat ze bij de blondine was, dat ze haar kon troosten of iets kon zeggen om haar te helpen. Haar hoofd bleef echter verraderlijk leeg.

'Laurel...'

Laurels naam ging verloren in de stilte die aangaf dat Laurel had opgelegd. Dahlia's tranen stroomden voluit, maar konden haar schaamte niet wegwassen. Dit mocht dan wel Dahlia's leven zijn, maar het zou nooit, in welke contractvorm dan ook, Laurels werkelijkheid mogen worden.

Dahlia drukte voor de derde keer in vierentwintig uur tijd op de deurbel. Het was vroeg in de ochtend, vroeger dan de wereld op leek te staan. Dahlia was maar enkele mensen tegengekomen op straat, een hele verademing tegenover het drukke stadsleven waar ze zich normaal altijd in bewoog. Laurel zou normaal bijna naar de les moeten vertrekken, maar het gaf Dahlia genoeg tijd om zich te verontschuldigen voor haar gedrag aan de telefoon. Hoe meer ze over nadacht, hoe stommer ze zichzelf vond.

'Dahlia? Wat doe jij hier zo vroeg?'

Pamela wierp haar een vragende blik toe. Haar koptelefoon hing om haar nek en Dahlia herkende de muziek die ze aan het luisteren was.

'Heb je met Laurel afgesproken?'

Dahlia keek verward op en knikte, hoewel Laurel niet wist dat ze hier was. Pamela leek haar leugen niet op te merken en zette een stap opzij zodat ze naar binnen kon.

'Laurel heeft besloten vandaag niet naar de les te gaan, dus ik vermoed dat ze uitslaapt.'

Een zachte 'oh' ontsnapte aan Dahlia's mond voor ze er erg in had. Ze voelde zich stom om hier ongepland op te komen dagen. Ze had Laurel beter eerst terug gebeld. Als de blondine haar nog wilde spreken na dat fiasco van gisteren.

'Ik maak ontbijt. Wil je ook wat?'

Pamela knikte met een brede glimlach naar het aanrecht. Er stond een kom met beslag en enkele kommetjes met rood fruit.

'Pannenkoeken.'

Dahlia's maag maakte een verraderlijk geluid. Pamela vatte het op als antwoord en ging meteen aan de slag.

'Hebben jullie iets gepland, of blijven jullie gewoon thuis?'

Ze goot deeg in een pan en keek over haar schouder heen met een brede glimlach. Dahlia keek met grote ogen naar Pamela, in de war door de plotse vraag.

'Ik, euhm...'

Pamela gooide de pannenkoek de lucht in en glimlachte sympathiek.

'Jullie hebben helemaal niet afgesproken, he?'

Dahlia keek beschaamd naar haar handen en schudde haar hoofd.

'Ik heb gisteren iets doms gezegd en het alleen maar erger gemaakt.'

Pamela schudde haar hoofd en zwierde de pannenkoek op een bord.

'Hier. Breng haar haar ontbijt. Ik weet zeker dat je het wel kan oplossen.'

Dahlia keek met grote ogen naar het bord.

'Weet je het zeker? Misschien wil ze...'

Pamela leunde op het aanrecht en knikte.

'Ze heeft er een nachtje over kunnen slapen. Ze zal er vast al wel anders over denken.'

Dahlia knikte, maar was niet overtuigd. Ze accepteerde het bord toch en probeerde zich nog een beetje moed in te spreken. Als ze dit nu niet deed, zou ze het nooit doen. Ze beet op haar lip en duwde Laurels slaapkamerdeur open.

De ochtendzon wierp een lichte gloed in Laurels slaapkamer. De ruimte voelde ondertussen bijna vertrouwd, met Laurels schilderijen trots en duidelijk aan de muur. Laurels bureau was een rommeltje en Dahlia besefte dat de blondine gisteren niet de moeite genomen had om haar boeken te ordenen. Dahlia ademde uit en richtte haar blik op Laurel, die nog sliep. Ze lag op haar zij, met haar armen onder kussen gestopt. Haar haren lagen warrig om haar hoofd heen. Dahlia zette voorzichtig het bord neer op het nachtkastje, naast Laurels bril en zette een stapje achteruit. Haar blik viel op het shirt dat Laurel aanhad -Dahlia's tourshirt- en haar hart maakte een voorzichtig sprongetje in haar borst. Na alles wat er gebeurd was gisteren, had Laurel nog steeds het T-shirt willen dragen? Dahlia beet op haar lip en schudde met haar hoofd. Laurel was te goed voor haar, op welke manier dan ook. Ze wenste dat ze het contract nooit was aangegaan. Dan had ze Laurel kunnen beschermen tegen al het onheil dat haar wereld met zich meebracht.

Ze haalde voorzichtig haar telefoon tevoorschijn en nam een foto van Laurel. Het werd maar eens tijd dat ze de wereld liet zien dat er niet met Laurel gespeeld mocht worden.

Aan Laurel, mijn nr 1 fan. Jij hebt me getoond hoe bruisend het leven kan zijn. Hoe mooi een glimlach kan zijn. De afgelopen dagen heeft de wereld, mijn wereld, je die lach ontnomen en als er iemand is die dat niet verdient, dan ben jij het wel x

Dahlia postte het bericht en schakelde de meldingen uit. Ze zou later wel kijken hoeveel mensen het bericht gezien hadden. Hoeveel mensen erop gereageerd hadden, goed of slecht. Om nog maar te zwijgen over Olivia's reactie. Dahlia had geen tijd om erover na te denken. Ze had momenteel wel belangrijkere zaken te regelen.

'Laurel?'

Laurel draaide zich om in haar bed en ademde diep in.

'Ik heb ontbijt bij voor je.'

Laurel opende een oog. Dahlia kon er niet uit afleiden of de blondine nog steeds boos op haar was, maar ze was al blij dat Laurel, of zelfs Pam, haar niet hadden weggestuurd.

'Heb je ontbijt voor me gemaakt?'

Dahlia vlocht haar vingers in elkaar en schudde snel haar hoofd.

'Nee, Pamela heeft het gemaakt. Ik ben simpelweg de boodschapper.'

Laurel opende nu beide ogen en knikte. Dahlia aarzelde even en ging toen op Laurels bureaustoel zitten.

'Laurel, het was nooit mijn bedoeling om...'

Laurel keek haar even afwachtend aan en Dahlia beet op haar lip.

'Ik wilde nooit doen alsof het niets is om commentaar te krijgen van fans of journalisten of weet ik veel wie... Ik weet niet wat me overkwam en...'

Laurel zette haar bril op en fatsoeneerde haar haren. Ze zei geen woord en Dahlia voelde zich nerveuzer worden.

'Het spijt me, dat meen ik echt. Ik weet hoe gemeen mensen kunnen zijn en ik had je niet zomaar mogen afwimpelen, hoe rot ik me ook voelde.'

Laurel knikte en nam haar ontbijt.

'Het is al goed. Ik weet dat het ook jouw schuld niet is dat die groupies me achtervolgd hebben en ik weet dat je moeite gedaan had om tijd voor me vrij te maken...'

'Dan nog, Laurel. Ik had niet naar je moeten snauwen. Het is nooit oké om zoiets zomaar goed te praten.'

Laurel knikte en duwde haar bril verder op haar neus. Er hing een geladen stilte. Dahlia probeerde wanhopig iets te verzinnen om de gespannen sfeer te doorbreken, maar Laurel was haar voor.

'Heb je al gegeten, Dahlia?'

Dahlia glimlachte en schudde haar hoofd. Laurel klopte zachtjes op de lege plek op haar bed, en glimlachte breed.

'Dan wordt het hoog tijd dat je de pannenkoeken van mijn tante proeft.'

Dahlia staarde met grote ogen naar het bord.

'Maar dat is jouw ontbijt. Weet je zeker...?'

Laurel haalde haar schouders op, haar glimlach nog steeds even breed.

'Ik weet zeker dat tegen we deze pannenkoek ophebben, tante Pam nog twintig extra pannenkoeken gebakken heeft.'

Dahlia ging naast Laurel zitten en keek voorzichtig naar de blondine.

'Het spijt me echt, Laurel.'

Laurel knikte en stak haar hand uit. Dahlia liet haar hand in de hand van de blondine glijden en gaf er een zacht kneepje in.

'Dat weet ik, Dahlia. Ik vergeef het je.'

Dahlia keek naar hun verstrengelde handen en kwam plots tot het besef dat ze Laurel fout had ingeschat. Laurel zou haar nooit zomaar aan de kant schuiven.

'Trouwens, de volgende keer dat je foto's post met mijn bedhaar, ga je eraan.'

Dahlia keek geschrokken op, maar er brandden pretlichtjes in Laurels bruine ogen. Dahlia voelde haar glimlach breder worden. Ze haatte het feit dat ze Laurel in haar wereld gesleurd had, maar kon stiekem niet meer dan gelukkig zijn dat ze de blondine in haar kamp had.