Olivia liet er geen gras over groeien. Er stond een signeersessie gepland voor Dahlia's nieuwe album en Laurel zou aan haar zijde staan wanneer ze handtekening na handtekening zette. Het was op z'n minst ongemakkelijk te noemen. Dahlia had geen idee wie de blondine was en had haar niet meer gesproken sinds het tekenen van hun contracten. Het frustreerde Dahlia dat iedereen hier al meer over Laurel bleek te weten dan Dahlia zelf. Dat was vooral Olivia's fout natuurlijk, die het nodig had gevonden om aan de persratten te lekken dat dochterlief een relatie had. Het maakte het er niet beter op. Laurel bleef een onbekende. Waarmee ze een relatie had.

'Blijven lachen. Het wemelt hier van de fotografen.'

Dahlia draaide met haar ogen, maar perste haar gezicht toch in een vrolijk masker. Laurel was nog niet gearriveerd. Olivia had al enkele keren ongeduldig op haar horloge gekeken, maar Dahlia kon alleen maar hopen dat de barista niet zou komen opdagen.

'We kunnen niet langer wachten, Olivia.'

De rij stond al bijna tot buiten. Olivia had de kleine bar weten te regelen waar Dahlia haar eerste optreden had gegeven. De bar was niets veranderd tegenover vier jaar geleden. De lampen wierpen nog altijd een rode gloed op de muren en de vloer was nog steeds de vuile, houten plankenvloer van zovele jaren terug. Dit keer stond er echter een tafeltje op het podium met stapels cd's op. De andere tafeltjes waren aan de kant geschoven om ruimte te maken voor Dahlia's fans.

'Prima. Ik hoop dat Laurel weet dat dit het einde van haar baan betekent.'

Dahlia reageerde niet en liet zich met een brede glimlach op haar stoel zakken. Misschien was vandaag toch niet zo'n grote ramp als ze dacht.

'Zou je mijn naam willen schrijven, Dahlia?'

Dahlia glimlachte en knikte, en probeerde naar de naam van de slungelige jongen te luisteren. Haar wangen branden van het lachen en complimentjes geven aan fans. Ze schreef de naam van de jongen in elegante letters op de cd-hoes en knikte vriendelijk toen ze hem overhandigde.

'Mag ik nog een foto?'

Natuurlijk. Dahlia wist dat deze foto's voor eeuwig op Instagram zouden zwerven, maar ze kwam er ook niet onderuit. Haar fans waren loyaal en velen van hen had ze al meerdere keren gezien. Dat wilde echter niet zeggen dat ze ervan genoot om foto's te nemen. Ze onderdrukte een zucht en glimlachte een beetje breder. De jongen glunderde en vertrok. Dahlia keek hem achterna en vroeg zich af wat het zou nemen om zelf zo te glimlachen. Ze nam snel haar gsm uit haar broekzak en drukte Robyns gesprek open. Haar vingers bleven twijfelend over het toetsenbord hangen.

'Hé, het spijt me dat ik zo laat ben!'

Laurel zakte naast haar neer met een knalrood gezicht. Dahlia schrok zich rot en duwde snel haar telefoon weer weg. Ze knipperde enkele keren met haar ogen, maar besefte dat Laurel wel degelijk hier zat. Ze was toch gekomen. Laurels komst wekte de interesse van de persfotografen en ze hoorde in de verte ook enkele fans naar adem happen. Dahlia wist met zichzelf geen blijf. Laurel boog zich naar haar toe en Dahlia knipperde verward met haar ogen. Was Laurel van plan haar te kussen? Waar iedereen bij was? En terwijl ze zo bezweet was? Laurel boog zich op het laatste moment echter weg van haar gezicht en bracht haar mond naar Dahlia's oor. Haar stem was zacht.

'Mijn bus kwam niet opdagen dus ik heb moeten fietsen. Het spijt me, Dahlia.'

Dahlia knikte, niet in staat om iets te zeggen. Was Laurel helemaal naar hier gefietst? De bar was helemaal aan de andere kant van de stad. Dahlia was onder de indruk. Laurel ging weer recht zitten en probeerde haar haren te fatsoeneren. Haar haren stonden wild alle kanten uit en het bleek een verloren zaak te zijn. Olivia keek met woedende ogen naar het hele tafereel en Dahlia kon zich plots niet meer inhouden. Ze stopte Laurels hand en schudde haar hoofd.

'Je ziet er prima uit.'

De blondine glimlachte en Dahlia kon haar eigen glimlach niet onderdrukken. Ze had nog nooit iemand gezien die... Zo zichzelf durfde zijn waar haar moeder bij was. Dahlia kon niet ontkennen dat ze het wel apprecieerde.

Een klein meisje met haar moeder aan de hand kwam naar de tafel toe gestapt. Ze bleef deels achter haar moeder staan en keek met grote ogen van Dahlia naar Laurel en terug. Haar moeder hurkte en duwde het meisje een beetje vooruit.

'Kom op, je kan het.'

Het meisje gaapte een beetje en Dahlia probeerde iets te bedenken om het gesprek op gang te trekken. Ze had het echter moeilijk om met haar kleinste fans te praten. Kinderen waren niet bepaald haar sterkste kant.

'Ze is prachtig, he?'

Laurel stond plots naast het meisje en keek met een brede glimlach naar Dahlia. Dahlia keek met grote ogen naar Laurel en probeerde haar gezicht neutraal te houden. Waar was de barista in hemelsnaam mee bezig?

'Heb je haar ooit al van zo dichtbij gezien?'

Het meisje schudde haar hoofd en staarde met grote ogen van Laurel naar Dahlia en weer terug.

'Wel, ze is nog mooier als je naast haar staat.'

Het meisje lachte en zette een voorzichtige stap naar voren. Dahlia probeerde Laurels compliment te negeren en ging glimlachend naast het kind zitten. Haar moeder trok een foto en had een blije glans op haar gezicht. Ze knikte dankbaar naar Dahlia en Laurel overhandigde het meisje een cd.

'Veel plezier ermee!'

Dahlia had nog nooit iemand zo breed zien glimlachen. Ze wierp een dankbare blik naar Laurel, die haar schouders ophaalde en een nieuwe poging deed om haar haren te temmen. De blondine slaagde er niet in.

'Ben jij het meisje waarmee Dahlia vorige week gespot is?'

Eén van de fotografen was hen genaderd en hield zijn camera voor zijn borst. Dahlia keek voorzichtig naar Laurel, die met grote ogen naar de man staarde. Dahlia onderdrukte de neiging om met haar ogen te draaien en wenkte haar moeder.

'Voor vragen over mijn privéleven moet je bij mijn manager zijn.'

'Ja, dat was ik.'

De man keek vragend van de ene naar de andere, en Dahlia probeerde de irritatie van haar gezicht te houden. Laurel had natuurlijk geen idee hoe ze met de pers moest omgaan. Dit was niet de manier.

'Wat is je naam? We hebben uit betrouwbare bronnen dat je Laurel Crawford bent, kan je dat bevestigen?'

Dahlia slikte en ging beschermend voor Laurel staan, die bleek wegtrok. De blondine knikte, duidelijk niet in staat om Dahlia's waarschuwende blikken te interpreteren. De journalist leek door te hebben dat Laurel een gemakkelijk slachtoffer was en bracht zijn camera naar zijn gezicht.

'Waar hebben jullie elkaar leren kennen? Hoe lang zijn jullie al samen?'

'Ik eumh...'

Laurel zette een stap achteruit waardoor ze nu volledig achter Dahlia stond. Dahlia probeerde zo neutraal mogelijk te kijken, maar ze voelde haar gezicht in een frons vertrekken. Als haar moeder niet snel tussenbeide zou komen, zouden de magazines morgen weer volstaan met haar boze gezicht.

'Gelieve ons met rust te laten.'

'Laurel! Denk je dat Dahlia haar roekeloze leven eindelijk achter zich gelaten heeft en zich volledig aan jou gebonden heeft?'

Laurels mond viel open en verborg haar gezicht in haar handen. Dahlia wierp een kwade blik naar de journalist.

'Verdere vragen zullen door Olivia beantwoord worden.'

Zijn camera flitste, maar Dahlia merkte het amper. Laurel verschool zich nog steeds achter haar en Dahlia wist dat ze de blondine hier weg moest krijgen voor dit een nog grotere ramp werd. Ze draaide zich om en hield haar armen beschermend om haar nepvriendin.

'Dahlia! Geef ons...'

Ze stak haar middelvinger op en hoorde de camera opnieuw klikken. Dit keer kon het haar niet meer schelen.

'Sorry, ik...'

Laurel keek haar verontschuldigend aan en ontweek Dahlia's blik. Dahlia had haar naar de backstage geleid en had niet meer omgekeken. Ze kon Olivia bijna tot hier horen schreeuwen, maar daar zou ze later wel mee omgaan.

'Geloof me, je moet je niet verontschuldigen voor hen.'

Laurel beet op haar lip, maar leek niet overtuigd. Dahlia ging naast haar zitten.

'Het zal je waarschijnlijk niet geruststellen om te weten dat het altijd zoals dit is.'

Laurel lachte verstikt en keek op. Haar heldere ogen vonden die van Dahlia.

'Volgen ze je altijd?'

Dahlia knikte.

'Dag in, dag uit. Dat is ook de reden waarom ze me hebben zien vertrekken bij je thuis. Waarom we hier beland zijn.'

Laurel drukte haar bril verder op haar neus en ademde diep uit.

'Denk je dat Olivia kwaad is?'

Dahlia haalde haar schouders op.

'Olivia is bijna altijd boos. Ik vermoed dat ze zal proberen om de foto's terug te kopen aangezien ik geen al te beste indruk gemaakt heb. Of zal dreigen om de man te laten ontslaan. Ik weet het niet. Hoe dan ook, ik denk niet dat ze de schuld bij jou zal leggen.'

In alle eerlijkheid, Dahlia had geen idee of ze Laurel zoiets kon beloven. Haar moeder was onvoorspelbaar. Zelfs Dahlia wist na haar bijna eenentwintig jaren op deze planeet nog niet wat ze van Olivia kon verwachten. En als Dahlia dat al niet kon, wie dan wel?

'Wat gaat er nu gebeuren?'

'Geen idee. Ik vermoed dat Olivia hier elk moment zal binnenstormen om het ons te vertellen. Zo niet, doen we gewoon verder alsof er niets gebeurd is.'

Laurel knikte en keek weer naar haar vingers.

'Mag ik je iets bekennen?'

Dahlia haalde een wenkbrauw op en keek de blondine langs opzij aan. Laurels bril was weer een beetje naar beneden gezakt en haar blonde haren, die nog steeds heel erg in de war zaten, waren deels voor haar gezicht gezakt. Het verhinderde niet dat Dahlia de sproeten op Laurels gezicht kon zien. Ze wilde bijna haar hand uitsteken om Laurels verwilderde haren achter haar oor te steken, toen de blondine haar aankeek. Dahlia knikte betrapt en verlegde haar blik naar de spiegels aan de overkant van de ruimte. Laurel leek zich niet bewust van wat er gebeurde en ging gewoon verder met wat ze wilde zeggen.

'Ik heb je opgezocht. Gisterenavond.'

Dahlia's ogen werden groot en een hele reeks gedachten tuimelden over elkaar heen. Had Laurel haar muziek geluisterd? Of ging het over de talloze schandalen? De foto's die de reden waren waarom ze hier nu naast elkaar zaten. Dahlia slikte, maar was niet in staat om te antwoorden. Laurel leek echter geen antwoord te verwachten.

'Ik vind je muziek echt goed.'

Laurel glimlachte en Dahlia haalde opgelucht adem. Als Laurel de rest al had gezien, haalde ze het niet aan. Dahlia voelde haar mondhoeken omhooggaan en schudde nonchalant haar hoofd.

'Had je iets anders verwacht dan?'

Laurel draaide met haar ogen, maar lachte breed. Het deed Dahlia even geloven dat er niets aan de hand was.

'Ik denk dat het tijd is dat je mijn tante ontmoet.'

Laurel had niet erg oprecht geklonken en Dahlia's hart had een tel overgeslagen bij het horen van de woorden. Zelfs nu, bijna een half uur nadat ze in de bar vertrokken waren, voelde ze de zenuwen nog steeds door haar lichaam gieren. Ze voelde zich niet op haar gemak. Wat als Laurels tante door hun toneelspel heen keek? Waarom was haar tante zo belangrijk voor haar? De ene vraag maakte de andere af nog voor Dahlia een antwoord kon bedenken. Haar moeder had erop gestaan dat Dahlia Laurels tante zou ontmoeten. Dahlia had er echter nooit bij stilgestaan dat dat moment er al zo snel zou zijn.

'Hier naar rechts.'

Laurels stem klonk hoger dan eerder, maar Dahlia maakte er geen opmerking over. Ze wist zeker dat haar eigen stem net zo benauwd zou klinken. Ze volgde Laurels instructie en reed een smalle straat in met huizen die allemaal hun eigen voortuin hadden.

'Het appartementsgebouw iets verderop.'

Dahlia knikte en stopte voor het grote gebouw. Dahlia besefte dat ze hier bijna een week geleden in de vroege ochtend vertrokken was, maar nooit achteromgekeken had. Ze had naar de grond gestaard om de pers te negeren en had daardoor gemist hoe... Hoe compleet gewoontjes Laurels wereld eruitzag. De rode baksteengevel met witte ramen hadden bijna iets weg van een schoolgebouw, maar door de verschillende gordijnen in de raamkozijnen, werd het duidelijk dat hier wel degelijk mensen leefden. Veel verschillende mensen. Laurel ademde diep uit en duwde de autodeur langs haar kant open. Ze keek bevestigend naar Dahlia, die ook knikte.

'Hoe sneller dit voorbij is, hoe beter.'

Laurel probeerde te glimlachen, maar de nerveuze flikkering in haar ogen ontging Dahlia niet. Oh hemel.

'Tante Pam?'

'In mijn slaapkamer!'

Laurel gebaarde naar Dahlia dat ze binnen moest gaan en ademde diep uit. Er ging een lichte trilling door Laurels handen. Dahlia wilde haar geruststellen, maar ze had geen idee hoe.

'Dus, Pam?'

Dahlia beet op haar lip door haar ongemakkelijkheid, maar Laurel knikte.

'Kort voor Pamela.'

Dahlia trommelde met haar vingers op het keukentablet en keek rond in het appartement. Ze herinnerde zich de woning van vorige keer en werd weer omarmd door de geur van de luchtverfrisser die op het aanrecht stond.

'Jullie wonen hier knus.'

Laurel fronste en Dahlia besefte dat haar opmerking in het foute keelgat geschoten was. Ze richtte haar blik op de sofa waar ze haar dronken nacht op had doorgebracht en probeerde de sfeer terug beter te maken.

'Het was een compliment. Het voelt alsof hier echt geleefd wordt. Ik heb het grootste deel van mijn leven in hotelkamers gespendeerd, dus dit is een hele opwaardering.'

'Oh...'

Dahlia vloekte in zichzelf. Sinds wanneer was ze zo slecht in complimenten? Dit gebeurde haar anders nooit.

Pamela kwam de woonkamer binnengelopen en redde haar van nog meer stommiteiten. Laurels tante had een brede trui aan en een haar bruine haren zaten in een rommelige paardenstaart. Ze had een donkerrode koptelefoon op haar hoofd waaruit muziek schalde. Laurel schoot recht van haar stoel en glimlachte nerveus. Pamela's ogen schoten naar Dahlia en de vrouw leek nu pas te beseffen dat Laurel niet alleen was.

'Ik wist niet dat we bezoek hadden.'

Ze deed haastig de koptelefoon van haar hoofd en katapulteerde hem haar slaapkamer in. Aan de grimas op haar gezicht te zien, leek het alsof ze enkele haren uitgetrokken had in het proces. Dahlia had nog nooit een volwassene gezien die zo op haar gemak was. Nonchalant zelfs. Dahlia glimlachte om de chaos die Pamela met zich meebracht. Het was duidelijk dat Laurel en Pamela gerelateerd waren.

'Dahlia, dit is tante Pam. Tante, dit is Dahlia, mijn...'

Laurel stopte met spreken en Dahlia schoot recht. Ze strekte haar hand uit naar de vrouw en glimlachte breed.

'Vriendin. Ik ben Laurels vriendin.'

Pamela's wenkbrauwen schoten de lucht in. Dahlia's hart maakte een sprongetje en een tel lang dacht ze dat Laurels tante hun leugen zou doorprikken. De mondhoeken van de vrouw schoten echter ook omhoog terwijl haar ogen van Dahlia naar Laurel en weer teruggingen.

'Vriendin als in...?'

Laurels wangen werden rood en haar hand ging weer naar haar bril. Dahlia keek glimlachend naar het trekje dat ze ondertussen al zo vaak gezien had en voelde plots een hand in de hare.

'Ik ben Pamela. Maar dat heeft Laurel je al verteld. Hemel, wat voor puinhoop ben ik vandaag?'

Dahlia schudde Pamela's hand en lachte hartelijk.

'Dahlia! Vertel eens wat meer over jezelf.'

Dahlia keek schouderophalend naar Laurel, die met een kort knikje duidelijk maakte waarop Dahlia gehoopt had. Pamela vond Dahlia leuk. Dahlia's hart maakte een buiteling van opluchting. Ze glimlachte een beetje breder naar Laurel om duidelijk te maken dat het gevoel geheel wederzijds was.