Zoutsporen achterlatend
Op zwarte stof
Met daaronder het mooiste hart
Dat de wereld ooit aantrof
Met snikken die heviger worden
Bij elke ademteug een beetje meer
Terwijl handen over mijn rug wrijven
En een stem me zachtjes sust
Tot een harmonie van liefde
De lucht vult

De sluizen gaan dicht
Maar ik blijf tegen je aanleunen
Ik wil niet weg uit deze veilige bubbel
Waar warmte meer is dan koude
Ik wou dat ik dit altijd al had gehad
Deze sterke armen
Want hoe lang heb ik gedwaald?
Mezelf sterk gehouden
Zonder maar 1 keer te stoppen
Om mijn meest kwetsbare kant te tonen