Gevangen in een lichaam
Een kooi van botten
Waar pijn de overhand neemt
En elke beweging een last is
Een geest die bonkt
Op de muren van vlees
Mee op het ritme van een hart
Dat ongenadig hard klopt

Een hoofd vol flitsende gedachten
Dwalende taferelen met krachten
Altijd maar meer
En harder
Tot de beeldenstroom niet meer stopt
Hoofdpijn is de prijs
Voor een lichaam dat smelt in z'n eigen hitte
Terwijl de koude elk deel bevriest

In de nacht waar niemand gejammer kan horen
En een enkele traan eenzaamheid toont
Neemt met verloop van tijd het geschreeuw af
De rust keert weer
De hitte is niet langer ondragelijk
En de duizenden speldenkoppen doen niet meer zeer

Slaap is als een deken
Die de beeldenstroom sust
En de geest doet rusten
Terwijl ijlende taferelen gebrand staan op het geestesoog
Geeft de nacht een langzame omhelzing
Zodat de dag zich kan opstellen als een epische epiloog