Profesör McGonagall, 1971 ve 1978 yılları arasında ölmediyse asla ölmeyeceğini düşünüyordu.

Ya kalp krizi geçirip ölecekti ya da sinir krizi.

Ya da... Çapulcular'ın bir şakasına kurban gidebilirdi.

Yani, ölümünün her türlü Çapucular yüzünden olacağına inanıyordu.

Onları ne kadar severse sevsin, onu delirttikleri bir gerçekti.

Mesela, küçük bir örnek:

"Dumbledore sizinle konuşmak istiyor."

Herhangi bir öğrenciye bunu söylediğinizde vereceği tepkiyi tahmin edersiniz: Ayağa kapanmalar, bir daha asla aynı hatayı yapmayacaklarına dair verilen yeminler, yalvarışlar....

Ama bunu, Çapulcular'dan birine söylediğinizde...

"Cevabım çok açık, onunla baloya gitmeyeceğim." olabiliyordu. "Onu kırmak istemem, bunu kibarca siz ona iletin, Profesör."

Veya, "Ah ben de onu çok özledim, uzun zamandır beraber beş çayı içmiyoruz."

Ya da, "Ama böyle gitmek olmaz ki. Bir gidip pasta falan alalım."

Eh, Minerva'nın her sabah sakinleştirici iksir içmesini gerektirecek kadar varlardı doğrusu.