- Dziesięć! - krzyczą ludzie dookoła mnie.

Stoję ściśnięty w tłumie, ale nie przeszkadza mi to. Wręcz przeciwnie, jest w miarę przyjemnie. Przynajmniej nie jestem sam w tym dniu.

- Dziewięć! - odliczanie trwa.

Wszyscy z uśmiechami na twarzach wyczekują aż na zegarze wybije ta wyjątkowa godzina.

- Osiem - nie zostało już dużo czasu.

W moich oczach zaczynają gromadzić się łzy. Ten rok był dla mnie wspaniały. Nie chcę, żeby się kończył. Boję się, że następny będzie dużo gorszy.

- Siedem - krzyki nie ustają.

Biorę głęboki oddech, próbując się uspokoić. Z każdej strony słyszę śmiech, wszyscy są szczęśliwi, ja też muszę. Spróbuję.

- Sześć! - krzyczą coraz głośniej.

Wyjmuję ręce z kieszeni i poprawiam czapkę, która lekko zsunęła mi się na oczy. Ścieram wierzchem dłoni pojedyncze łzy, które jednak zdołały wypłynąć spod moich powiek. Tak bardzo nie chcę, żeby ten rok się kończył.

- Pięć! - już tylko pięć sekund.

Przypominam sobie najpiękniejsze chwile jakie przeżyłem w dwa tysiące osiemnastym roku. Złoto i srebro olimpijskie. Zdecydowanie najlepsze wydarzenia. Uśmiecham się na samą myśl o nich.

- Cztery! - wszyscy dalej odliczają.

Odchylam głowę do tyłu i wlepiam wzrok w ciemne, bezgwiezdne niebo, na którym zaczynają pojawiać się pierwsze fajerwerki.

- Trzy! - jeszcze chwila.

Zauroczony wpatruję się w kolorowe wystrzały, kiedy czuję jak czyjaś dłoń zaciska się na moim nadgarstku.

- Dwa! - moment.

Odwracam się i zamieram kiedy mój wzrok napotyka te brązowe tęczówki. Jednak wybrał mnie?

- Jeden - witaj nowy roku.

Przyciąga mnie do siebie i przywiera do moich suchych warg. Bez zastanowienia oddaję pocałunek. Przelewam w niego wszystkie moje uczucia. Obejmuję ramionami długą szyję bruneta, a ten umiejscowia swoje duże dłonie na moich biodrach. Zatracamy się, teraz liczą się tylko muśnięcia naszych warg. W końcu odkrywamy się od siebie kiedy zaczyna brakować nam powietrza.

- Szczęśliwego nowego roku, Andi - szepcze do mojego ucha, lekko muskając je wargami.

- Z tobą na pewno taki będzie, Steph - łapię jego twarz w dłonie.

Oboje szeroko się uśmiechamy. Nie wiem jak odnalazł mnie w tym tłumie, ale nie chcę zadawać zbędnych pytań. Ważne, że jest teraz przy mnie. Jest teraz i chcę, żeby był już do końca. Wtedy będzie idealnie.
_______________________________________

Sukces! W końcu shot, w którym nie ma Daniela i Johanna!
Oficjalnie witam was w nowym roku! Mam nadzieję, że będzie on dla was dużo lepszy od tego minionego, nawet jeśli tamten był wspaniały 💕
Do następnego,
Kamila.