Kolejny raz boleśnie upadam. Próbuję się podnieść, ale nie mogę. Nie potrafię. Brzemię uczuć, które noszę w sobie jest zbyt duże. Powoli dociska mnie do ziemi. Chciałbym je zrzucić. W końcu się podnieść, ale nie potrafię. Nie potrafię, bo nie ma cię przy mnie. Nie wyciągniesz do mnie dloni, nie pomożesz wstać, jak robiłeś to wcześniej. Teraz powiniemem radzić sobie sam i choć pragnę zapanować nad emocjami, nie umiem. Jest ich zbyt wiele. Tak bardzo sprzecznych, a zarazem podobnych. Zbyt silnych, bym mógł nad nimi panować. Przeciwnie - to one opanowują mnie, pogrążając coraz bardziej. Zatapiając w coraz głębszym morzu depresji.
____________________________________

Znowu w życiu mi nie wyszło... :')