twenty eighth day

•••

    — Halo? Michelle?

    — A kogo się spodziewałeś, skoro zadzwoniłeś na mój numer, głąbie?

        Peter zachichotał, słysząc cenną uwagę przyjaciółki. Tak, to zdecydowanie było w jej stylu.

    — Taa, głupio zacząłem rozmowę — przyznał, przekręcając się z brzucha na plecy. — Mam jutro przyjść do Starka.

    — Super. To jakaś konkretna sprawa? — zapytała brunetka i Peter niemal od razu poczuł się wywyższony, słysząc zaciekawienie w głosie rówieśniczki.

    — Nie wiem. Nie mam pojęcia, po co mnie wzywa i stresuje mnie to — powiedział, nawijając włosy na palec wskazujący.

        Powinien już je ściąć. Urosły za długie i zaczęły się skręcać w dziwne loczki, do których nie był absolutnie przyzwyczajony.

    — No to idź spać, szybciej ci minie czas — stwierdziła nastolatka, na pewno wzruszając teraz ramionami.

        Peter nie byłby jednak sobą, gdyby specjalnie nie przeciągnął rozmowy, więc rozłączyli się dopiero po trzech godzinach, gdy zegar w telefonie wybił godzinę pierwszą nad ranem. A nawet wtedy nie chciał sie poddać, próbując zatrzymać siedemnastolatkę na wszelki sposób.

        Był w trakcie opowiadania kolejnej bezsensownej rzeczy, kiedy usłyszał charakterystyczne bipnięcie, symbolizujące zakończenie rozmowy.

        Uśmiechnął się lekko, dziękując w myślach za sobotę i odłożył telefon na szafkę nocną. Kręcił się chwilę po łóżku, zanim zasnął, a nawet wtedy miał wrażenie, że jednak nie do końca śpi całkowicie.

       Obudził się kilka minut po ósmej, wywabiody ze swojego pokoju stukaniem jakichś naczyń. Przywitał się z May, nie szczędząc śpiących uśmieszków i w jej obecności zjadł śniadanie, opowiadając jej przy okazji co się działo u niego w szkole. Lubił takie poranki, kiedy po prostu byli we dwójkę i spokojnie prowadzili konwersację pozbawioną większego sensu.

        Godzinę później wchodził do windy, pisząc zawzięcie wiadomości do Michelle.

    — Tak teraz zachowują się nastolatki? Wiszą w telefonach i nie widzą poza nimi świata? — zapytał nagle ktoś po prawej i Bóg Peterowi świadkiem, że ani przez sekundę nie zarejestrował towarzystwa drugiej osoby.

    — Nie, oczywiście, że nie. Znaczy, może część tak, ale ja się do niej nie zaliczam — odpowiedział z lekkim uśmiechem, chowając telefon do kieszeni jeansów. Wtedy też zmusił się do spojrzenia na swojego rozmówcę.

        Coś narzuciło sercu Petera większe tempo pracy. I chłopak był pewien, że tym czymś były ciemnobrązowe tęczówki wysokiego bruneta, który z szarmanckim uśmiechem przyglądał się jego osobie.

    — Faktycznie, bo przecież wcale nie spędziłeś kilku minut na stanie przed budynkiem i odpisywanie komuś — stwierdził nieznajomy iście rozbawionym tonem, sprawiając, że Peter zmarszczył lekko brwi.

    — Czy pan mnie śledził? — zapytał szatyn, zaplatając ręce na klatce piersiowej.

    — To zabawne, że nie bierzesz nawet pod uwagę, że mogę być od ciebie starszy na przykład o dwa lata — stwierdził, odbijając się od ściany. — Nie, nie śledziłem cię. Mojego kolegę rozbawił twój widok.

    — Dobrze wiedzieć, że kogoś bawię — stwierdził Parker, przewracając oczami. Mężczyzna zaśmiał się.

    — Jestem James i zapewniam, że nie jestem żadnym starszym panem. — Puścił oczko młodszemu, postępując krok w jego stronę.

    — Peter — powiedział z wahaniem nastolatek, przekręcając delikatnie głowę.

    — Miło było cię poznać, Peter — stwierdził, wyginając usta w najpiękniejszy uśmiech, jaki było dane Parkerowi zobaczyć.

        James nie dał mu szansy na odpowiedź – drzwi windy się otworzyły, a on wyszedł, zostawiając Petera samemu sobie. Chłopak poczekał, aż z powrotem niewielki pokoik się zamknie i wyciągnął telefon, gorączkowo wybierając konwersację z Michelle.

    — Michelle — sapnął, gdy tylko odebrała połączenie. — Chyba się zakochałem.

•••

jutro napiszę lepiej, słowo offspringofHelios ._

[o co zakład, że wcale tak nie było]