Rozdział 18 - sen?

(...)

Twój POV:

- Hanako... Ty też mnie kochasz?

Stałam tam, prubując przetworzyć to, co właśnie powiedział, to były takie same słowa jakie powiedział do mnie Tsukasa. Odtwarzałam je ponownie w mojej głowie, słysząc je z synchronizacją.

Kocham cię.

Czy naprawdę mnie oboje kochają? A ja kogo kocham?

Dbam o nich obu...

Tsukasa jest taki opiekuńczy i miły dla mnie, i stara się dla mnie jak najlepiej. Hanako, cóż, upewnia się, że wszystko jest w porządku i pociesza mnie. Oboje troszczą się o mnie.

Ale kogo kocham? Moje uczucia są takie zagmatwane!

W tym momencie Tsukasa ponownie wszedł do łazienki, uśmiechając się. Jego uśmiechnięta twarz przybrała jednak poważny wyraz, gdy przejmie i Hanako od góry do dołu.

Hanako stał blisko mnie, ściskając mnie za ramię, a jego twarz była lekko różowa.

- [Twoje imię], chodź tutaj. - Tsukasa przemówił, w jego oczach było widać gniew, potem znowu szeroko się uśmiechnął.

- G...gdzie jest Kou?

- Mm, zaopiekowałem się nim. A teraz chodź do mnie.

Przebiegłam koło Tsukasy, lekko go odpychając. Spojrzałam w dół korytarza, rozglądając się za Kou.

Wtedy go zobaczyłam. Leży na ziemi, z głowy leciała mu krew. Wygląda na to, że został znokautowany.

- Mówił ci takie podłe rzeczy [Twoje imię], więc musiałem dać mu nauczkę. Zasługuje na to, nie sądzisz?

Hanako też wybiegł z łazienki, razem ze mną podszedł do Kou.

- Tsukasa, dlaczego musiałeś go znokautować? - Powiedział Hanako, odwracając się, by spojrzeć na swojego brata.

- Och, Amane, znokautowanie to jedno, ale zabicie go, hmm, myślisz, że bym to zrobił?

Tsukasa uśmiechnął się podchodząc do mnie i wziął moją dłoń w swoją.

Hanako spojrzał w dół, zszokowany i zaskoczony.

- Tsukasa...

- Chodźmy, [Twoje imię]. Chcę z tobą porozmawiać w pokoju klubowym.

- Nie... Tsukasa, nie chcę...

- Więc czego chcesz kochanie? Zostać z Amane?

- Nie, po prostu nie! - Odepchnęłaś Tsukasę, biegnąc korytarzem.

To było tak dużo. Oboje mnie kochają i praktycznie o mnie walczą! Yashiro chce Hanako dla siebie, a nawet okłamała Kou! Do wszystko jest takie zagmatwane.

Kontynuowałam bieg. Biegnij, biegnij...

Biegłam.

Po prostu biegłam, chciałam po prostu uciec od tego zamieszania.

- Cóż, [Twoje imię]...? Jak długo potrwa, zanim mi odpowiesz?

Moje oczy gwałtownie się otworzyły.

- Huh?!

Podniosłam głowę i znalazłam się na mojej lekcji matematyki. Spałam na biurku...

- Przepraszam, Tsuchigomori-sensei! O co mnie pan pytał...?

- Nieważne. Po prostu uważaj i nie śpij na lekcji.

Spojrzał na mnie od góry do dołu, po czym odwrócił się plecami do klasy i pisał coś na tablicy.

Wzdycham. Spałam. Czy to był sen? Podskoczyłam słysząc głośny dźwięk dzwonka.

- Koniec zajęć.

Tsuchigomori-sensei rozejrzał się po wszystkich, gdy zaczęli opuszczać klasę. Potem jego oczy utkwiły we mnie, kiedy go mijałam.

- [Twoje imię], czy coś jest nie tak?

Odwracam się, żeby na niego spojrzeć.

- N...nie, wcale, dlaczego pan tak myśli?

- Wyglądasz trochę blado. Może powinnaś odwiedzić pielęgniarkę i trochę odpocząć.

Kiwam mu głową wychodząc z klasy i idąc korytarzem.

Sen...? To nie mogło być, prawda? Prawda?

Prawda?

______________________________________

(...)

483 słowa