Rozdział 17 - Porozmawiajmy

(...)

Twój POV:

- T...Tsukasa...

Brakowało mi słów na temat tego, co się właśnie wydarzyło.

Yashiro be ogródek powiedziała mi podłe rzeczy, Tsukasa mnie bronił, Yashiro powiedziała mi, żebym się wycofało, ponieważ Hanako jest "jej"... I ten pocałunek.

Pocałunek mój i Tsukasy.

Byl taki szalony... Chciał mnie tylko dla siebie i chciał chronić mnie przed Yashiro.

Ale co mam teraz zrobić? Chciałam opowiedzieć Hanako o wszystkim, co się wydarzyło, i o tym, jak Yashiro twierdziła, że jest jej. Chciałam, żeby Hanako i Tsukasa też o tym porozmawiali.

- Tsukasa, chodźmy się gdzieś.

~Time Skip, przyniesione przeze mnie która dosłownie dopiero uświadomiłam sobie, jak wielkim emocjonalnym rollercoasterem jest ta historia ~

Zaczęłam chodzić po szkole, wiedząc dokładnie, gdzie mam iść z sali radiowej do celu.

Wszyscy musimy porozmawiać, to jest właściwa decyzją!

- [Twoje imię], co robisz? - Tsukasa spojrzał na mnie, jego niewinna twarz zmusiła moja twarz do pokazania słabego rumieńca.

- Musimy porozmawiać. Wszyscy.

Tsukasa nadal szedł za mną, a jego wyraz twarzy nagle stał się poważny.

- Mówiłem ci, nie potrzebujesz Amane. Potrzebujesz tylko mnie.

- Po prostu chodź za mną, dobrze? - Dreszcz przeszedł przeze mnie, gdy szłam do łazienki Hanako.

- Hanako?

Rozejrzałam się po łazience z Tsukasą u boku.

- Hej, [Twoje imię].

Spojrzałam w stronę głosu. Hanako siedział na parapecie, plecami do nas.

- Hanako, porozmawiajmy, dobrze?

- Amane!

Zanim mogłam powiedzieć cokolwiek więcej, a nawet dotrzymać odpowiedź, Tsukasa był na Hanako. Objął go mocno.

- Amane, Amane! Kocham cię!

- T... Tsukasa, daj spokój...

Hanako zdjął z siebie Tsukasę i pojawił się u mojego boku.

- [Twoje imię], słuchaj, naprawdę przepraszam. Znowu cię zdenerwowałem, prawda? O rzecz z przeszłości, którą ci pokazałem, mam na myśli. - Mówi poważnym tonem, patrząc mi w oczy. - Muszę ci coś powiedzieć. - Dodał.

Tsukasa pojawił się po mojej drugiej stronie, z Hanako już z jednej ze stron.

- [Twoje imię], ja...

- Amane! Zgadnij, co się właśnie stało!

Tsukasa! Chciał mi coś powiedzieć!

Tsukasa uśmiechnął się do mnie, po czym zwrócił się do Hanako i wyjaśnił sytuację z Yashiro i wszystko, co powiedziała.

- Nie martw się, upewniłem się, że pokazałem, że [Twoje imię] jest moja.

Tsukasa uśmiechnij się jeszcze bardziej, przesuwając palcem po moich ustach.

- Ponieważ tak jest.

Jego oczy znowu stały się całkowicie czarne i podeszłam bliżej do Hanako.

- W...wyszła w pośpiechu i nie wiem, dokąd poszła.

Hanako ślinił głową, odwracając wzrok. Coś zamigotało  w jego oczach, ale nie mogłam powiedzieć co.

- Hanako...

- Hanako! Senpai, ona...

Właśnie wtedy Kou wpadł do łazienki. Jego oczy powędrowały po nas, jeden po drugim. Ja po środku, z Tsukasą i Hanako po obu stronach.

- [Twoje imię]! Co zrobiłaś Senpai?! Powiedziała mi o tym, jak powiedziałaś jej, że jest bezwartościowa.

- Kou! Nie powiedziałam tego!

Teraz ona szerzy kłamstwa o mnie do Kou!

- Och, więc jesteś Kou? - Tsukasa uśmiechnął się szeroko, unosząc się wokół chłopaka. - Widzisz, nie podoba mi się, gdy [Twoje imię] jest oskarżona o coś, czego nie zrobia.

- To ty! Ten, co zrobił to Mitsubie!

Tsukasa uśmiechnął się, a wyraz twarzy Kou wyrażała jedynie wściekłość i nienawiść.

Co właściwie zrobił, że Kou był na niego taki zły? Nie wiedziałam o tym...

- Senpai powiedziała mi, żebym przekazał ci, że idzie do domu, Hanako!

Kou spojrzał na nas, zanim chwycił koszule Tsukasy i wyciągnął go z łazienki.

Zaczęłam iść do drzwi, ale Hanako złapał mnie za ramię.

- [Twoje imię]... Na razie nic mu nie będzie. Po prostu posłuchaj co mam do powiedzenia.

Z wahaniem i niepownością skinęłam powoli głową.

- [Twoje imię]... Przepraszam. Czuję się okropnie, że doprowadziłem cię do płaczu.

Odwróciłam się.

- Ale... Powodem, dla którego czuję się tak okropnie, jest to, że... Kocham cię.

______________________________________

(...)

589 słów