W skrócie: Reader jest żoną Alexandra. Pewnej nocy budzi się i nie zastaje męża w łóżku. Idzie do gabinetu, w którym zastaje Alexandra piszącego list (Best of Wives and Best of Women). Wraca do snu, lecz zaraz budzi się i zastaje list od męża mówiący o pojedynku z jej bratem, Aaron'em...

Postacie: Alexander Hamilton, Burr!Reader, Aaron Burr, Angelica Hamilton (mentioned), 

Paring: Alexander x Reader/Aaron x Sibling!Reader

Ilość słów: 1297

Ostrzeżenia: śmierć, ogólnie przygnębiający nastrój

A/N:czy tylko ja wzruszam się na Best Of Wives and Best of Women? Przysięgam, jak widziałam to w Londynie, wydaje mi się, że płakałam równie mocno (jak nie bardziej) jak na monologu Alexandra z The World Was Wide Enough czy The Laurens Interlude. Anyway, Enjoy!

 W ramach ciekawostki mogę powiedzieć, że list który w tym one-shocie Reader dostaje od Alex'a, jest jedynie odrobinkę zmienionym listem, który 4 lipca 1804 roku napisał do Elizy.

[T/I] obudziła się, czując, że druga strona łóżka jest pusta. Od śmierci jej najstarszego syna, Philip'a,  jej mąż odpuścił trochę pracę, a zaoszczędzony czas znów zaczął spędzać z rodziną. Alexander mógł wstać z łóżka żeby sprawdzić czy wszystkie dzieci śpią w swoich łóżkach. Co kilka godzin któreś z nich szło, aby sprawdzić jak czuje się Angelica, która od śmierci brata nie była sobą. [T/I] wstała więc, żeby zobaczyć, gdzie jest Alexander. Nie zastawszy go jednak w żadnej sypialni, skierowała się do jego gabinetu. Zobaczywszy światło, wiedziała, że jej mąż musi przebywać w tym pomieszczeniu. Wszedłszy do gabinetu zatrzymała się w drzwiach i spojrzała na mężczyznę.

-Alexandrze, wracaj do łóżka- powiedziała. Na dźwięk jej głosu mężczyzna podniósł głowę i spojrzał na nią zmęczonymi oczyma. 

-Mam wcześnie rano spotkanie poza miastem.- odpowiedział

-Na zewnątrz wciąż jest ciemno- próbowała przekonać go [T/I].  

-Wiem- powiedział Alex z uśmiechem- Po prostu muszę skończyć to pisać.

-Czemu piszesz, jakby brakowało ci czasu?- spytała się kobieta podchodząc do mężczyzny, który wstał. Żona położyła mu rękę na ramieniu i spojrzawszy w oczy powiedziała- Wystarczy, jeśli wrócisz do łóżka.

-Wrócę, zanim zorientujesz się, że wyszedłem, [T/I].

-Wracaj do łóżka- jeszcze raz poprosiła kobieta

-To spotkanie będzie o świcie- odpowiedział Alexander. [T/I] widząc, że nic nie zdziała zaczęła kierować się do sypialni. 

-Cóż, ja wracam do łóżka- rzuciła przed wyjściem z pokoju.

-Hej!- słysząc głos Alexandra, kobieta odwróciła głowę w jego stroną- Najlepsza z kobiet i najlepsza z żon.

Na te słowa [T/I] uśmiechnęła się i ruszyła do sypialni. Położyła się do łóżka i czekała, aż uśnie. Po kilku minutach, gdy jej powieki zaczynały robić się ciężkie, do pomieszczenia wszedł Alexander. Mężczyzna pogładził kobietę po policzku, a następnie zgasił świeczkę, która paliła się na stoliku nocnym koło łóżka. Zanim wyszedł, na poduszce położył list, który jeszcze przed chwilą pisał w swoim gabinecie.

[T/I] obudziła się kilka minut później. Jej instynkt podpowiadał jej, że dzieje się coś złego, więc wstała z łóżka i skierowała się do pokoju dzieci. Gdy jednak upewniła się, że w jej domu nie dzieje się nic złego, wróciła do sypialni i już miała kłaść się spać, gdy zobaczyła kopertę z jej imieniem napisanym pismem Alexandra. Zaciekawiona otworzyła kopertę i zaczęła czytać.

[Nowy Jork, 4.07.1804]

Ten list, moja droga [T/I], nie zostanie Ci dostarczony chyba, że zakończę moją ziemską karierę; żeby zacząć, pokornie mając nadzieję na odkupieńczą łaskę i boskie miłosierdzie, szczęśliwą nieśmiertelność.

Jeśli byłaby droga pozwalająca mi uniknąć tego spotkania, moja miłość do Ciebie i naszych drogich dzieci byłaby decydującym motywem. Ale nie było to możliwe bez ofiary, która uczyniłaby mnie niegodziwym waszego szacunku. Nie muszę mówić Ci o bólu, który odczuwam z powodu pomysłu porzucenia Cię i narażenia na udrękę, którą czujesz. Nie mogę rozwodzić się nad tym tematem, aby się nie rozkleić.

Pocieszenie Religii, moi umiłowani, może was tylko wspierać; a wy macie prawo do radości. Polećcie na łono Boga i bądźcie pocieszeni. Z moim ostatnim pomysłem; będę pielęgnować słodką nadzieję na spotkanie z tobą  w lepszym świecie.

Adieu, najlepsza z kobiet i najlepsza z żon. Uściskaj wszystkie moje drogie dzieci.

Na zawsze twój, 

A.H.

[T/I] poczuła, jak jej serce zaczyna szybciej bić. Ten list zdecydowanie był listem pożegnalnym, lecz dlaczego Alexander przypuszczał, że umrze tak szybko? 

Wtedy to do niej dotarło. Jej mąż musiał wplątać się w pojedynek. Czy to było spotkanie o świcie? Gdzie można się pojedynkować?

Wtedy uderzyła ją myśl. New Jersey. 'Wszystko jest legalne w New Jersey'. Ile czasu minęło od wyjścia Alexandra?

Kobieta ubrała się szybko, obudziła najstarszego syna, Alexandra Juniora i powiedziała mu, że wychodzi z domu, prosząc o sprawdzanie co jakiś czas, czy jego siostra, Angelica, śpi. Dziewczyna od prawie trzech lat cierpiała na chorobę psychiczną spowodowaną śmiercią Philipa.

Upewniwszy się, że w domu jest wszystko w porządku, ruszyła w stronę New Jersey. Wtem przystanęła, a przez jej głowę przemknęła myśl: 'Gdzie? Gdzie dokładnie jej mąż zamierza się stawić na pojedynku?'

Do głowy przyszło jej tylko jedno miejsce. Polana Weehawken. To tam został śmiertelnie ranny Philip. A co, jeśli... Nie... Co jeśli Alexander wybrał to miejsce, aby umrzeć tam, gdzie syn? 

[T/I] poczuła, jak jej serce zaczyna bić coraz szybciej. Przyspieszyła kroku, modląc się o życie dla Alexandra.

Kilka minut później kobieta dotarła do Hudson. Nie miała jak jej przekroczyć, więc zaczęła iść wzdłuż brzegu. Wreszcie zobaczyła rybaka, który siedział w łódce.

Staruszek nie dał się łatwo przekonać do pomysłu kobiety, lecz gdy ta zaproponowała mu pewną sumę pieniędzy, zgodził się przewieźć ją przez rzekę. [T/I] wskoczyła do łódki, czując jak jej palce zaciskają się, gniotąc suknię. Z każdą chwilą przybliżali się do drugiego brzegu. Gdy tylko łódka zatrzymała się na mieliźnie, kobieta wręczyła rybakowi pieniądze i wyskoczyła na piasek. Słońce zaczynało wschodzić nad Nowym Jorkiem, gdy [T/I] usłyszała znajomy głos.

Od razu rozpoznała męża. Alexander mówił coś do (najprawdopodobniej) swojego sekundanta, a chwilę później do uszu kobiety doszedł drugi, również znajomy głos, w którym rozpoznała swojego brata, Aarona. Czyżby jeden był sekundantem drugiego?

Wtem usłyszała odliczanie, więc pobiegła w stronę, z której dochodziła rozmowa. Gdy weszła na polanę, sekundanci odliczyli właśnie do sześciu, wciąż jej nie zauważając. Dwie sekundy zajęło jej zorientowanie się, że pojedynkującymi się osobami są jej mąż i brat. Sekundanci, którymi okazali się być Nathaniel Pendleton i William Van Ness, powiedzieli w unisonie "dziewięć", gdy [T/I] wskoczyła pomiędzy pojedynkujących się. 

"Dziesięć" nie wybrzmiało jeszcze do końca, gdy rozległ się huk wystrzału, a sekundę później okrzyk "Stój!" wydobył się z ust Burr'a.

Oczy [T/I] rozszerzyły się, a kolana ugięły. Kobieta upadłaby na ziemię, gdyby nie Alexander, który przytrzymał ranną kobietę.

-[T/I], kochanie... 

-Alexander... - [T/I] jęknęła, a jej bok przeszył paraliżujący ból. Jej mąż zauważył, że kula przeszła tuż pod jej mostkiem, a w tym miejscu zaczęła pojawiać się wielka plama krwi.

W tym czasie brat rannej podszedł do pary. Aaron klęknął przy siostrze, a jego oczy napełniły się łzami. 

-Przepraszam, [T/I], ja... ja naprawdę nie chciałem... - wyszeptał Burr, przerażony swoim czynem.

-Odsuń się - powiedział przez zęby Alexander. Hamilton zdecydowanie obwiniał wiceprezydenta o nieszczęście żony. Aaron wstał z klęczek i odsunął się od siostry i jej męża. Na początku wydawał się być urażony i zdziwiony zachowaniem szwagra, ale poczucie winy go dopadło, więc skuliwszy się, zrobił miejsce lekarzowi, który właśnie podbiegał do postrzelonej.

Kobieta nabrała gwałtownie powietrza w płuca, gdy mężczyzna przycisnął rękę do rany. 

-Trzeba przewieść ją przez rzekę. - zakomunikował lekarz, który wziąwszy dłoń z rany kobiety polecił Alexandrowi przycisnąć rękę do rany.

Przez całą drogę do domu jednego z przyjaciół Alexandra, mężczyzna trzymał ukochaną blisko siebie, jakby bał się wypuścić ją z rąk. Kobieta traciła przytomność kilka razy, lecz gdy tylko mogła, patrzyła na Alexandra z niemal uwielbieniem, chcąc zapamiętać każdy szczegół jego twarzy.

Po dotarciu na miejsce, parę rozdzielono, nie pozwalając Alex'owi wejść do pokoju. Mężczyzna w tym czasie posłał jednego ze służących, aby przyprowadzić dzieci pary. Tak na wszelki wypadek.

Po kilku godzinach mężczyznę wpuszczono do pokoju, w którym leżała kobieta. [T/I] leżała na łóżku, nienaturalnie blada. Widząc to Alexander padł na kolana przy meblu, i wziąwszy jej rękę w swoje dłonie gorzko zapłakał.

-Zawsze byłaś najlepszą z żon i najlepszą z kobiet... - wyszeptał, parząc, jak jej klatka piersiowa powoli przestaje się unosić. Chwilę przed tym, gdy przestała oddychać, poczuł lekki ucisk na swojej ręce, jakby jego żona chciała powiedzieć "bądź dzielny, kocham cię".