Och, dzięki Bogu, że nie jestem tobą...

Duma Tsukishimy miewała się obecnie bardzo dobrze, kiedy obserwował Hinatę nieudolnie usiłującego wyjaśnić jakieś sprawy sercowe Kageyamie. Niby nic go to nie obchodziło, a jednak zerkał co jakiś czas, w celu podpatrzenia odpowiednich zachowań. To nie tak, że zamierzał je kiedyś wykorzystać, nic z tych rzeczy. Chciał być zwyczajnie zapoznany z tematem.

Samo jednak zauroczenie w sobie dwóch drużynowych palantów bardziej go obrzydzało, niż interesowało. No bo... oglądać się za facetem? Ohyda. A Kageyama z Hinatą nadawali temu wszystkiemu tak obrzydliwie słodko-romantyczny wydźwięk, że rozbolał go od tego wszystkiego brzuch. Żałosne małe gołąbeczki.

Odwrócił się od nich gwałtownie i rzekł:

- Chodź, Yamaguchi, mam ich serdecznie dość.

- Ale...

- To odrażające – wzdrygnął się.

- Tsukki, bo...

- Nie mam zamiaru dłużej patrzeć na ich śmieszne zaloty. Czy muszą pokazywać to dosłownie wszystkim? – kontynuował oburzonym tonem i odszedł w swoją stronę ciągnąc swojego chłopaka za rękę, na którego twarzy malowała się zmęczona akceptacja.