Wiatr szastał kolorowymi liśćmi na wszystkie strony. Strugi deszczu biły o kałuże. Słońce powoli chowało się za horyzont. W milczeniu stawiałam każdy kolejny krok, który coraz bardziej przybliżał mnie do domu. Domu...Miejsca, które wśród powszechnej opinii powinno być kojarzone z ciepłem, miłością, bezpieczeństwem. U mnie wiązało się to jednak z ciągłymi wyjazdami, chaosem... Takie życie na walizkach.
Mój ojciec zajmował wysokie stanowisko w firmie produkującej roboty kuchenne. Pamiętam, kiedy pewnego wieczoru przytaszczył za sobą wielkie urządzenie do wyrobu muffinek. Byłam wtedy zachwycona jak by przede mną stało co najmniej UFO albo inna maszyna latająca w przestworzach. Mój zapał do gotowania jednak szybko wygasł. Odkąd przeprowadziliśmy się do Manchesteru, coraz rzadziej widuje swoich rodziców. O wspólnym oglądaniu filmów, gotowaniu czy zabawach, już zapomniałam. Rzadko kiedy mam okazję chociaż się z nimi przywitać czy porozmawiać o sprawach szkolnych. Wciąż tylko praca,praca...
Snując się niczym cień, wąską uliczką prowadzącą w stronę domu, pochłonięta byłam głębokim refleksjom. Nagle stanęłam na samym środku chodnika. Zamknęłam powoli oczy. Widziałam więcej niż komukolwiek mogłoby się to wtedy wydawać. Czułam na plecach oddechy innych ludzi, słyszałam pojedyncze szmery, szepty. Nagle ktoś chwycił mnie mocno za kaptur.
-Puść mnie!-krzyczałam błagalnie.
-Odwróciłaś się ode mnie. Zdradziłaś. Naprawdę byłaś tak naiwna, by sprzymierzyć siły z Bartson. Głupia!
Nim zdążyłam cokolwiek z siebie wydusić, ujrzałam żarzące płomienie światła. W całej oto osobie, stała przede mną Gwiazda Losu. Jej blask gasił wszystko dookoła. Jej ogień tłumił radość, szczęście,wyciskał smutek i gorzkie łzy, rozdzielał, poróżniał, a jednocześnie obnosił się władzą i przepychem. Któż zdołałby się oprzeć tej pokusie? Ja jej nie ulegnę!